Τα κόμματα δεν είναι αντίπαλοι...Πάντα τα κάνουν '' ΠΛΑΚΑΚΙΑ ''..

Στον κοινοβουλευτισμό τα κόμματα εμφανίζονται στον λαό περίπου ως αδυσώπητοι αντίπαλοι. 

Φυσικά και δεν είναι αντίπαλοι. Τα κόμματα είναι οι εταίροι που μετέχουν σε μια επικερδή επιχείρηση που λέγεται κοινοβουλευτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα τα κόμματα μεταξύ τους είναι οι καλύτεροι συνεργάτες.  Στο μόνο πράγμα που πραγματικά διαφωνούν τα κόμματα, είναι ως προς το ποιο θα έχει την εξουσία. Δηλαδή για την θέση του διευθύνοντος συμβούλου κάπως. Εκεί και μόνο περιορίζονται οι πραγματικές διαφορές τους.

Διεκδικούν όλα την εξουσία για λογαριασμό τους. Διότι η εξουσία μεταφράζεται σε οικονομικό όφελος. Πάντα. 

Τα κόμματα θέλουν αδιάκοπα ένα και μόνο πράγμα. Την εξουσία. Θέλουν πάντα και μόνο την εξουσία. Ακόμη κι όταν δεν έχουν στελέχη, πρόγραμμα και πραγματικό λόγο για να κυβερνήσουν. Συνεχίζουν να θέλουν την εξουσία. 

Διότι η εξουσία έχει ψωμί. 

Πέρα από αυτή την, για εμάς, επουσιώδη διαφωνία τους, τα κόμματα δεν έχουν αληθινές διαφορές. Οσες διαφορές φαίνεται να έχουν, απλώς τις κατασκευάζουν. Στο κάτω κάτω θα πρέπει να βρουν κάποιους λόγους ώστε να προτιμήσουμε το ένα από το άλλο κόμμα. 

Αν μείνεις 10 χρόνια σε μια χώρα και δεν σου πουν τι κυβέρνηση έχει, σοσιαλίζουσα-εργατική ή φιλελεύθερη, και δεν διαβάσεις εφημερίδες ή ενημερωθείς αλλιώς, θα δυσκολευτείς να καταλάβεις κάποια ουσιαστική διαφορά όταν τα κόμματα διαδέχονται το ένα το άλλο στην εξουσία. Ακόμη κι αν πληρώνεις φόρους κανονικά. Τόσες μεγάλες διαφορές έχουν τα κόμματα στον κοινοβουλευτισμό. 

Επειδή λοιπόν δεν βρίσκουν πραγματικές διαφορές καταφεύγουν σε άλλους τρόπους για να τραβήξουν την προσοχή μας. Και συμφωνούν και πάνω και σ’ αυτό. Για παράδειγμα μισθώνουν image makers για τα πρωτοκλασάτα στελέχη τους και εταιρίες δημοσίων σχέσεων για να συντάξουν τα προγράμματα και τα συνθήματά τους. 

Συμφωνούν και σ’ αυτό. 

Συμφωνούν επίσης στο να επιλέγουν σε αρκετές περιπτώσεις νέους και όμορφους πολιτευτές. Τελευταία επιλέγουν νέες και όμορφες κοπέλλες. Χωρίς ιδιαίτερα άλλα προσόντα ή εμπειρίες. Ακριβώς σαν το πλήρωμα πίστας μαγαζιού μαζικής λαϊκής διασκέδασης. Εξάλλου οι πολιτευτές τους προορίζονται για να γίνουν βουλευτές-νομοθέτες. Και λίγο ρόλο παίζει αν ένας τέτοιος βουλευτής-νομοθέτης είναι μορφωμένος ή ικανός. 

Δεν πρόκειται να πάρει καμμιά σημαντική απόφαση από μόνος του. Το μόνο το οποίο χρειάζεται να διαθέτει, είναι αφοσίωση στον “αρχηγό”. Που στο κάτω κάτω του έκανε την τιμή να τον επιλέξει για υποψήφιο. Διότι φυσικά και δεν επιλέγει ο λαός τους υποψηφίους βουλευτές-νομοθέτες. 

Ούτε οι κομματικές οργανώσεις βάσης. Και πάνω σε όλα αυτά, όλα τα κόμματα φυσικά και συμφωνούν. 

Έκτός λοιπόν από αυτή την μικρή διαφωνία τους, στο ποιο δηλαδή θα έχει την εξουσία, τα κόμματα, όλα τα κόμματα, συμφωνούν σε όλα τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα. Οχι σε εκείνα τα ζητήματα που έχουν να κάνουν με την διαχείριση και τα μέτρα που πρέπει να παρθούν για το ένα ή το άλλο. Αυτά είναι δευτερεύοντα. 

Σ’ αυτά τα θέματα είναι υποχρεωμένα να “διαφωνήσουν” στο κάτω κάτω. Για τα μάτια μας και μόνο φυσικά. 

Στα σοβαρά ζητήματα, στα οποία όλα τα κόμματα συμφωνούν, μπορούμε να κατατάξουμε 

την μορφή του πολιτεύματος
την ανυπαρξία δημοψηφισμάτων
την εκλογή αντί της κλήρωσης
την διάρκεια της θητείας του αντιπροσώπου-βουλευτή-νομοθέτη και φυσικά της κυβέρνησης
την μη-λογοδοσία τους
στο ότι οι “πρωθυπουργοί δεν πάνε φυλακή”
τον διορισμό των υπουργών από τον πρωθυπουργό
τον διορισμό της κεφαλής της δικαιοσύνης από τον πρωθυπουργό
τον μισθό τους, ολουνών. Αυτό που ονομάζουν “βουλευτική αποζημίωση” για το κακό που έπαθαν
την κρατική επιχορήγηση των κομμάτων
την ατιμωρησία τους την νομοθετημένη
τον διορισμό των διοικητικών συμβουλίων στις επιχειρήσεις του δημόσιου τομέα
το βόλεμα των “δικών τους παιδιών”, προώθηση ημετέρων σε θέσεις και εξυπηρέτηση “κουμπάρων”
στο ότι όλοι οι δικοί τους είναι καθαροί και καθόλου διεφθαρμένοι
στο ότι όλοι παραλαμβάνουν καμμένη γη από τους προκατόχους τους
στο ότι οι αντίπαλοί τους είναι ψεύτες και λαϊκιστές
στο ότι θέλουν μεν να έχουν κομματικές οργανώσεις βάσεις αλλά χωρίς να τις επισκέπτονται πολύ συχνά τα μέλη και πάρουν τα μυαλά τους αέρα
στο ότι είναι δυνατόν να υπάρχουν νόμοι που ρυθμίζουν θέματα όπως την χρηματοδότησή τους για παράδειγμα, χωρίς τα ίδια να έχουν νομική υπόσταση
στο ότι το κράτος και το δημόσιο είναι ιδιοκτησία τους
στο ότι φόρους πρέπει να πληρώνει μόνο ο λαός
και μια σειρά άλλα τέτοια παρόμοια και πρωτευούσης σημασίας. 

Τα κόμματα συμφωνούν επίσης και στον τρόπο της εσωκομματικής τους λειτουργίας. Ολα τα κόμματα έχουν σε ισχύ, εσωτερικά, έναν ολιγαρχικό κοινοβουλευτισμό. 

Από την επιλογή των αντιπροσώπων για τα περίφημα συνέδριά τους, επιλογή που γίνεται με εντελώς όρους φατριών, διμοιριών και λόχων, μέχρι την ανάδειξη στο Πολιτικό τους Γραφείο. 

Παντού κοινοβουλευτισμός. Δηλαδή δι’ αντιπροσώπων μακράς θητείας. Και μάλιστα άκρως δεσποτικός και απολυταρχικός. Πουθενά ο κομματικός λαός να αποφασίσει άμεσα για κάτι. Συμφωνούν και σ’ αυτό.

Επίσης συμφωνούν, όλα τα κόμματα συμφωνούν, στο να μην έχουν νομική υπόσταση. Τα κόμματα δεν είναι για παράδειγμα νομικά πρόσωπα ιδιωτικού ή δημοσίου δικαίου ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή τα κόμματα δεν είναι υποκείμενα δικαιοπραξίας, για τους νομικούς. Τα κόμματα είναι “οιονεί” νομικά πρόσωπα. 

Σαν να ήταν δηλαδή, ενώ δεν είναι. Ουσιαστικά τα κόμματα δεν υπάρχουν. Δεν είναι ούτε φυσικά πρόσωπα βέβαια, αλλά ούτε και νομικά πρόσωπα θέλουν να είναι. Τα κόμματα δεν είναι τίποτε. 

Δεν μπορεί να επιβληθεί στα κόμματα ούτε καν το παραμικρό πρόστιμο για παράδειγμα. Και συμφωνούν όλα τα κόμματα σε αυτή τη “ρύθμιση”. 

Επίσης όλα τα κόμματα συμφωνούν στο ότι η ύπαρξη και η λειτουργία τους δεν πρέπει να προβλέπεται και κυρίως δεν πρέπει να ρυθμίζεται από κανέναν νόμο. Συμφωνούν, τι να κάνουμε; 
Α, ναι συμφωνούν και στο να μην έχουν ΑΦΜ. 

Αλλά εκεί που βασικά καρα-συμφωνούν είναι στο ότι αυτό το κακό όνειρο, αυτός ο εφιάλτης στον οποίο ζούμε, είναι δημοκρατία. Η ύψιστη μορφή της μάλιστα. 

Που στο καλό είναι αντίπαλοι λοιπόν; 

Θραξ Αναρμόδιος

greekvoices