| του Καρλ Μπιλντ | ||
Του χρόνου θα κλείσουν εκατό χρόνια από τον μοιραίο πυροβολισμό στο Σεράγεβο που οδήγησε στα «όπλα του Αυγούστου», σύμφωνα με το έπος της Μπάρμπαρα Τούτσμαν (Barbara Tuchman). Κοιτώντας από τα παράθυρα του πανέμορφου γραφείου του ο τότε Βρετανός υπουργός εξωτερικών σερ Έντουαρντ Γκρέι (Edward Grey). έβλεπε «τις λάμπες να σβήνουν σε όλη την Ευρώπη» και αναρωτιόταν πότε θα ξανανάψουν.
Ακολούθησαν δεκαετίες καταστροφών, δικτατοριών, διχασμού και ζόφου.
Παρά τις αδιαμφισβήτητες προόδους που έκανε έκτοτε η Ευρώπη, υπήρξαν και σημαντικές οπισθοχωρήσεις. Στα τέλη του 20ού αιώνα κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει πως θα ξεσπούσεμια δεκαετία εχθροπραξιών στα Βαλκάνια, πάνω-κάτω όπως και στις αρχές του ίδιου αιώνα, με όλες τις ανθρώπινες απώλειες που ακολούθησαν.
Αλλά ας μην παραβλέπουμε και τα επιτεύγματα.Αυτό που στην εποχή της γερμανικής επανένωσης αποκαλούνταν ακόμα ΕΟΚ («ευρωπαϊκή οικονομική κοινότητα») μετατράπηκε στην πολύ πιο φιλόδοξη Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) που απέκτησε 28 κράτη-μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Κροατίας που θα ενταχθεί το καλοκαίρι.
Πετύχαμε να θωρακίσουμε την ανοικτή κοινωνία, την ελεύθερη οικονομία, το κράτος δικαίου και την ελευθερία για τα εκατό εκατομμύρια κατοίκους της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, που τους είχαν στερήσει αυτές τις αξίες για δυο τουλάχιστο γενιές, κάποτε για πολύ περισσότερες.
Οι αλλαγές που έγιναν έκτοτε δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστούν εκπληκτικές. Δείτε την πολωνική πρωτεύουσα, την Βαρσοβία. Εδώ και όχι τόσο πολύ καιρό, ήταν μια γκρίζα και ανελεύθερη πόλη, σε μια παρακμασμένη οικονομία. Τώρα είναι μια πολύβουη και πολύχρωμη μητρόπολη μιας ταχέως αναπτυσσόμενης οικονομίας, σε μια χώρα που μιλάει με ελεύθερη φωνή στα ευρωπαϊκά και τα παγκόσμια βήματα.
Από την άλλη μοχθήσαμε -και εξακολουθούμε να το κάνουμε- για να αποκαταστήσουμε την σωστή λειτουργία των μηχανισμών της βαθύτερης οικονομικής, χρηματοπιστωτικής και νομισματικής μας ενοποίησης, ιδίως εντός της ευρωζώνης.
Παρά όμως τα σημερινά μας προβλήματα, θεωρώ πως είναι σημαντικό να θυμόμαστε τα σημαντικά βήματα προόδου που έχουμε ήδη διανύσει: τα εθνικά κοινοβούλια ενέκριναν απτές μεταρρυθμίσεις στα δημόσια οικονομικά, την αγορά εργασίας και την δημόσια διοίκηση.
Τα ελλείμματα μειώθηκαν. Το άχθος του δημόσιου χρέους σταδιακά τίθεται υπό έλεγχο. Η αγορά εργασίας δείχνει σημάδια ανάκαμψης, έστω κι αν φαίνεται να χρειάζεται χρόνο πριν καρποφορήσουν πλήρως. Πάντως όλα αυτά δεν μπορούν να περιγράφουν «πολιτική ανεπάρκεια»· αντιθέτως εφαρμόζουν κατά γράμμα τις οικονομικές επιταγές.
Απλά θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η οικονομία και τα μίντια κινούνται με διαφορετικές ταχύτητες. Τα δεύτερα διαρκώς προσηλώνονται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει το ευρύ κοινό και που κανείς δεν αμφισβητεί πως συνδέονται με τα μέτρα λιτότητας.
Από την άλλη, οι κόποι είναι πάντοτε άμεσοι, οι καρποί τους έρχονται πάντοτε αργότερα. Οι κόποι είναι είδηση. Τα θετικά τους αποτελέσματα, όποτε υλοποιηθούν, θα είναι εξορισμού «μπαγιάτικα» και δεν θα απασχολήσουν τις «ειδήσεις».
Πείτε με αισιόδοξο ευρωπαϊστή, αν το επιθυμείτε.Αλλά η μάχη κατά των οικονομικών δυσχερειών θα κερδηθεί.
Κατά την γνώμη μου, αυτός είναι ο λόγος που είναι σημαντικό να μην διογκώνουμε υπέρμετρα τα τρέχοντα προβλήματα της ευρωζώνης. Είναι μεν σημαντικά, αλλά τα σημαντικότερα θέματα που θα έπρεπε να μας απασχολούν είναι ευρύτερα.
Για να το θέσουμε απλά, εμείς οι Ευρωπαίοι δεν μπορούμε να έχουμε ειρήνη στις πατρίδες μας αν ακριβώς έξω από την πόρτα μας επικρατεί όλεθρος. Αυτή είναι μια μείζων πρόκληση, που θα αντιμετωπίσουμε την επόμενη δεκαετία.
Η επιδίωξη της ειρήνης ευτυχώς δεν αφορά πλέον τις μεταξύ μας σχέσεις. Αφορά πρωτίστως τους γείτονές μας. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια όσο το δυνατό ευρύτερη σφαίρα χρηστής διακυβέρνησης και ευημερίας γύρω από την ΕΕ.
Μετά την ένταξη των 100 εκατομμυρίων κατοίκων της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης, στα νοτιοανατολικά μας έχουμε τώρα άλλα 100 εκατομμύρια Ευρωπαίων που κρούουν την θύρα μας. Η Τουρκία, με την παλλόμενη οικονομία και την κοινωνία, είναι η σημαντικότερη από αυτές τις χώρες.
Στα νότια της Ευρώπης, αντιμετωπίζουμε έναΛεβάντε σε αναταραχή και με εξελισσόμενες τραγωδίες. Ο εμφύλιος πόλεμος της Συρίας σκοτώνει εκατοντάδες ανθρώπους καθημερινά. Η ειρηνευτική διαδικασία στην Μέση Ανατολή δεν είναι πια ούτε καν διαδικασία, πόσο μάλλον οδικός χάρτης προς την ειρήνευση. Η Αίγυπτος αγωνίζεται για το μέλλον της.
Και αμέσως μετά την Σαχάρα, η περιοχή τουΣαχέλ κλυδωνίζεται, και η αστάθειά της πρόσφατα απεικονίστηκε στο τι συμβαίνει στο Μαλί.
Η σταθεροποίηση αυτών των περιοχών και των κρατών είναι ένα πελώριο έργο. Μιλάμε για επιχειρήσεις σταθεροποίησης και κρατικής βοήθειας που θα χρειαστεί να διαρκέσουν επί δεκαετίες αν θέλουμε να έχουν την παραμικρή πιθανότητα να ευδοκιμήσουν.
Όλα τα θέματα της ευρωπαϊκής ατζέντας είναι ακανθώδη: η μεταρρύθμιση των οικονομιών μας, η ενίσχυση της ενοποίησής μας, η θεσμική μας ανάπτυξη, η ενδυνάμωση της περιοχής μας μέσω της προώθησης της οικονομικής ολοκλήρωσης, του κράτους δικαίου και της οικονομικής ευημερίας στην γειτονιά μας.
Αλλά υπάρχει κάτι κοινό σε όλα αυτά τα έργα, που τα καθιστά ένα είδος πολιτικού «πακέτου»: είναι κρίσιμα προκειμένου να μπορέσει η Ευρώπη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι το περιεχόμενο της συμβολή μας στην παγκόσμια σταθερότητα: όσοι θεωρούν πως η ΕΕ είναι μια αυτοαναφορική οντότητα, που συμμετέχει ως δευτεραγωνιστής ή και αποφεύγει κάθε ανάμειξη στις παγκόσμιες υποθέσεις, που αποφεύγει να επωμιστεί τις ευθύνες της, δεν θα μπορούσαν να είναι περισσότερο πλανεμένοι.
Ο Carl Bildt είναι υπουργός εξωτερικών και πρώην πρωθυπουργός της Σουηδίας
Readying Europe for This Global Age
PPOL
The Globalist
| ||
| Greek Finance Forum |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου