Η υπεροπτική Ευρώπη έχει πυροδοτήσει ένα τρομακτικό ντόμινο που πιθανότατα θα πληρώσουμε όλοι, γράφει στο editorial της η Jerusalem Post.
Οι Ισραηλινοί αισθάνονταν πάντα ιδιαίτερη συγγένεια με την Κύπρο, ένα μικρό γειτονικό νησί.
Πολλοί από εμάς την επισκέπτονται συχνά. Πολλές επιχειρήσεις μας έχουν εκεί μερίδιο για διάφορες εμπορικές συναλλαγές.
Η Κύπρος βρίσκεται σχεδόν στην αυλή μας, η μόνη συγγενική, κοντινή περιοχή που δεν είναι επιζήμια (εχθρική). Έτσι όπως είναι μικρή, η Κύπρος είναι επίσης και ευάλωτη. Ένα σημαντικό κομμάτι της ήταν υπό τουρκική κατοχή για δεκαετίες, μια κατοχή που δεν φαίνεται να ενοχλεί και πολύ την παγκόσμια κοινή γνώμη, τουλάχιστον απ’ όσο θυμάμαι.
Όπως και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης, η Κύπρος έχει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα και χρειάζεται επειγόντως διάσωση.
Ωστόσο, ενώ η αγορά της είναι μικρή σε σύγκριση με άλλους (αντιστοιχεί μόλις στο 0,2 % της παραγωγής της Ευρώπης) – ή ακριβώς λόγω του μικρού μεγέθους της – οι δυνάμεις της ευρωζώνη προσπάθησαν να της επιβάλουν το πιο σκληρό χτύπημα. Απαίτησαν βαριές εισφορές σε όλες τις καταθέσεις των κυπριακών τραπεζών.
Αυτό δεν είναι μόνο δρακόντειο, είναι ανήκουστο στην ελεύθερη αγορά της Δύσης.Ένα επικίνδυνο δεδικασμένο σημειώθηκε από το γεγονός ότι οι κορυφαίες οικονομικές αρχές της Ευρώπης, συλλογικά, έβαλαν το χέρι τους στις οικονομίες των νομοταγών καταθετών.
Οι Κύπριοι βουλευτές διστακτικά συναίνεσαν σε μια τροποποιημένη έκδοση αυτής της προϋπόθεσης για διάσωση. Σε αντίθεση με λαϊκιστικές κινήσεις, το μέγεθος του λογαριασμού δεν έχει και τόση σημασία. Είναι η αρχή που μετράει και η αρχή είναι η ίδια, είτε αφορά έναν λογαριασμό των 1.000 ευρώ, είτε των 100.000.
Οι νόμιμες καταθέσεις είναι οι καρποί των κόπων κάποιου και αξίζουν να είναι απαραβίαστες. Το να τις πάρει αυθαίρετα ένα κράτος για να καλύψει ένα έλλειμμα παραβιάζει το αναφαίρετο δικαίωμα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Επιπλέον, το νέο, επικίνδυνο πρότυπο της Ευρώπης παραβιάζει τον κώδικα «κάθε δεκάρα που αποταμιεύεις, είναι μια δεκάρα που κερδίζεις». Άσχετα με το πώς εμφανίζονται οι προσταγές των ρυθμιστικών αρχών, ζητούν την τιμωρία εκείνων που συμπεριφέρθηκαν με υπευθυνότητα και δεν σπαταλάνε αλόγιστα.
Αυτό στέλνει σαφή προειδοποίηση στους επενδυτές πολύ πιο πέρα από την Κύπρο, περιλαμβάνοντας τους ξένους με τοπικούς λογαριασμούς – μεταξύ των οποίων και πολλοί Ισραηλινοί. Οι μισοί από τους καταθέτες της Κύπρου είναι offshore, κυρίως Ρώσοι.
Στον στενότερο κύκλο εκείνων που πιέστηκαν εντονότερα, καθώς έβλεπαν τους Κύπριους να σπεύδουν μάταια στα ΑΤΜ για να σώσουν μερικά ευρώ από την αρπαγή των Βρυξελλών, είναι οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι και οι Ιταλοί. Αλλά η ανησυχία φτάνει πολύ παραπέρα. Το δυστύχημα που υποκινήθηκε από την πιστωτική κρίση του 2008 ακόμα στοιχειώνει την Ευρώπη.
Προσπαθεί να εξασφαλίσει για τους επενδυτές που ανησυχούν για τη διάλυση της ευρωζώνης ότι δεν είναι δεδομένη και ότι οι οικονομίες που κινδυνεύουν στο νότο δεν είναι τελειωμένες υποθέσεις.
Με αυτή την σαρωτική και απίστευτα απερίσκεπτη πράξη που έγινε στο πιο ανυπεράσπιστο μέλος της, όμως, η Ευρώπη κατάφερε να διαταράξει την εμπιστοσύνη στην υπάρχουσα τάξη – τόσο σε πολιτικό όσο και οικονομικό επίπεδο- των επιχειρηματιών και των απλών νοικοκυριών σε όλο τον κόσμο.
Ο καθένας οπουδήποτε δικαιολογημένα μπορεί να αισθάνεται ότι τίποτα δεν είναι ιερό πια. Ακόμα και η φαινομενικά ασφαλέστερη τράπεζα δεν είναι άξια εμπιστοσύνης. Οι καταθέσεις δεν είναι ασφαλείς.
Τα ομόλογα υπόκεινται σε «περικοπές». Αυτή είναι μια συνταγή για αστάθεια, που ο κόσμος είχε πολύ καιρό να δοκιμάσει.
Υποθέτουμε ότι κανείς δεν θέλει bank runs ή την επιστροφή στην αποταμίευση κάτω από τα στρώματα. Παρ ‘όλα αυτά, αυτό το παράλογα σκληρό διάταγμα δεν έγινε μόνο για τη Λευκωσία και, ως εκ τούτου, το νέφος του εκτείνεται πολύ έξω από το νησί της Μεσογείου, όπου οι ευρωπαϊκές δυνάμεις υποτίθεται ότι θα μπορούσαν να περιφέρονται ατιμώρητες.
Η Κύπρος μπορεί να είναι μια αμελητέα μονάδα όταν παρατηρείται από την οικονομία του Βερολίνου, αλλά οι πρωταθλητές της Οικονομικής Ένωσης πρέπει να αναγνωρίσουν ότι δεν μπορούν να τα έχουν όλα, ότι η οικονομία του νησιού είναι ένα τίποτα.
Σε μία ένωση, ακόμη και οι μικρότερες συνιστώσες έχουν σημασία. Προτείνοντας κυρώσεις σε απευθείας σε άμεμπτους ιδιώτες, η Ευρώπη πέρασε τα όρια – όχι μόνο ηθικά αλλά και πρακτικά.
Τα παλιομοδίτικα σοσιαλιστικά γιατροσόφια που έφταναν στις τσέπες των άμοιρων πολιτών ποτέ δεν λειτούργησαν, αλλά πάντα αποθάρρυναν.
Η ελεύθερη επιχείρηση της Ευρώπης έχει συνταγογραφήσει ανάλγητα ένα τέτοιο κακό γιατρικό που μπερδεύει το μυαλό, και όχι μόνο σε σχέση με την προφανή θυματοποίηση ενός μικρού κράτους (η οποία θα πρέπει να φοβίσει πολύ το Ισραήλ).
Σε αυτή την παγκοσμιοποιημένη εποχή, η δυναμική μιας αλυσιδωτής αντίδρασης δεν μπορεί να αγνοηθεί αυτάρεσκα.
Η υπεροπτική Ευρώπη έχει πυροδοτήσει ένα τρομακτικό ντόμινο που πιθανότατα θα πληρώσουμε όλοι. Το Ισραήλ δεν είναι απρόσβλητο.
olympia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου