Ο αφελληνισμός των τραπεζών δεν θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με τέτοια ελαφρότητα – ειδικά όσον αφορά τις μεγαλύτερες, στις οποίες είναι υποθηκευμένη η μισή Ελλάδα, εάν όχι ολόκληρη...
"Στην αρχαιότητα, η αντιπαράθεση μεταξύ δανειστών και οφειλετών, κατέληγε σε βίαιες συγκρούσεις και σε πολέμους - επειδή η εναλλακτική δυνατότητα, για την απαλλαγή από τα χρέη, ήταν η Δουλεία".
Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι, το μεγάλο πρόβλημα της Ευρωζώνης (ανάλυση) δεν είναι το ευρώ, αλλά η Γερμανία – ειδικότερα, η «μερκαντιλιστική» πολιτική που ανέκαθεν ακολουθούσε η «αχόρταγη» αυτή χώρα, με βάση την οποία
ενισχύονται οι εξαγωγές, ενώ διατηρούνται μειωμένες οι εισαγωγές, με τη βοήθεια της παραμονής των μισθών (dumping) σε χαμηλά επίπεδα.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο από το ότι, τα ίδια αποτελέσματα είχαμε και μετά το 2οΠαγκόσμιο πόλεμο - όπου αναφερόμαστε στο «γερμανικό θαύμα». Εκείνη την εποχή «υπεύθυνη» ήταν η σύνδεση του μάρκου, καθώς επίσης άλλων νομισμάτων, με το δολάριο, στα πλαίσια της συνθήκης του Bretton Woods - σε συνδυασμό με τη ίδια ακριβώς «μερκαντιλιστική» πολιτική.
Επομένως, είτε συνεχίσουμε να έχουμε το ευρώ, είτε όχι, τα προβλήματα μας θα παραμείνουν ως έχουν, εάν δεν αλλάξει πολιτική η συγκεκριμένη χώρα – ενώ πολύ δύσκολα θα μπορούσαμε να αντέξουμε ξανά μία ενωμένη Γερμανία, με το δικό της νόμισμα.
Στα πλαίσια αυτά, οφείλουμε να προσέξουμε την παγίδα της Γερμανίας – η οποία, έχοντας κερδίσει τα πάντα από το ευρώ, σχεδιάζει μυστικά την έξοδο της, για να αποφύγει τις συνέπειες της πολιτικής της (συμμετοχή στα πακέτα διάσωσης κλπ.).
Ολοκληρώνοντας, ευτυχώς για όλους μας, οι πλεονασματικές χώρες δεν έχουν μόνο πλεονεκτήματα, ζώντας εις βάρος των εμπορικών εταίρων τους και συσσωρεύοντας τα χρήματα τους. Το βασικό μειονέκτημα τους δε εστιάζεται το ότι, είναι υποχρεωμένες να επενδύουν αυτά τα χρήματα στα κράτη-πελάτες τους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η αγορά των προϊόντων τους.
Στα πλαίσια αυτά, όπως η Κίνα έχει επενδύσει στις Η.Π.Α. (ανάλυση), στην Ευρώπη και αλλού, η Γερμανία έχει τοποθετηθεί στις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ - οπότε κινδυνεύει σήμερα να χάσει τα χρήματα της.
Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται, μεταξύ άλλων, από την πρόσφατη υποτίμηση της εκ μέρους της Egan Jones, η οποίαστηρίζεται στην απειλή να χάσει η Γερμανία αυτά που έχει δανείσει στην ΕΚΤ (Target II, περί τα 700 δις € σήμερα) - από την οποία κατευθύνθηκαν στις κεντρικές τράπεζες των χωρών του Νότου.
Ο ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Περαιτέρω, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας ισχυρίσθηκε σε γενικές γραμμές ότι, δεν τον ενδιαφέρει εάν παραμείνουν ή όχι οι τράπεζες σε «ελληνικά χέρια». Αυτό που κυρίως τον ενδιαφέρει είναι να εξυγιανθούν, όπου και αν ανήκουν. Εάν λοιπόν η όποια καινούργια ιδιοκτησία και διοίκηση τους αποδειχθεί ικανή, τότε είναι εντελώς αδιάφορη η «εθνικότητα» της.
Κατά τη άποψη μας, ο «αφελληνισμός» των τραπεζών δεν θα έπρεπε να αντιμετωπισθεί με τέτοια ελαφρότητα – ειδικά όσον αφορά τις μεγαλύτερες, στις οποίες είναι υποθηκευμένη η μισή Ελλάδα, εάν όχι ολόκληρη. Με τη λογική του διοικητή της ΤτΕ, θα έπρεπε να μας είναι αδιάφορη, για παράδειγμα, η εθνικότητα του πρωθυπουργού, αρκεί να ήταν ικανός – θα μπορούσε επομένως να είναι Τούρκος, Γερμανός ή οτιδήποτε άλλο, εάν αποδεικνυόταν αποτελεσματικός.
Συνεχίζοντας, δεν θα αφελληνιζόταν μόνο οι τράπεζες, αλλά και όλα όσα κατέχουν - τα διάφορα περιουσιακά στοιχεία τους δηλαδή, τα οποία είναι εξαιρετικά πολύτιμα. Εκτός αυτού, το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, ιδιωτών και επιχειρήσεων, θα ευρισκόταν εκτεθειμένο με δάνεια σε κάποιες ξένες εταιρείες - οι οποίες μάλλον δεν θα ενδιαφερόταν στον ίδιο βαθμό για το μέλλον τους.
Ειδικά όσον αφορά τώρα την δυνατότητα των τραπεζών να παραμείνουν σε ελληνικά χέρια, απαιτούνται περί τα 4 δις € - ποσόν που φυσικά υπάρχει στην Ελλάδα, αφού οι καταθέσεις των Ελλήνων ξεπερνούν τα 170 δις €. Το πρόβλημα είναι όμως η δικαιολογημένη έλλειψη εμπιστοσύνης εκ μέρους τους – γεγονός που χαρακτηρίζει γενικότερα την πατρίδα μας, όσον αφορά τις πάσης φύσεως «ηγεσίες» της (πρόκειται για την "αχίλλειο πτέρνα" της Ελλάδας, χωρίς την οποία θα ήταν η ωραιότερη, η πλουσιότερη και η πιο πολιτισμένη χώρα του πλανήτη).
Εν τούτοις, οφείλει να ξεπεραστεί το συγκεκριμένο πρόβλημα – πόσο μάλλον όταν κανένας δεν μας εγγυάται ότι, οι όποιοι «ξένοι» θα ήταν εντιμότεροι από τους Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε δε πως οι τράπεζες μας ήταν υγιέστατες, πριν από τοεγκληματικό PSI – από την παγίδα δηλαδή που μας έστησαν οι «εταίροι» μας, εξαπατώντας μας στην κυριολεξία. Εκτός αυτού, έχουμε ήδη πληρώσει για τη διάσωση των τραπεζών μας (άρθρο), οπότε θα ήταν μάλλον ανόητο να τις χάσουμε.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Είναι σε όλους μας γνωστό ότι, "κανένας δεν εξαπατάται, εάν ο ίδιος δεν θέλει να εξαπατήσει". Στα πλαίσια αυτά, προσβλέποντας στη μείωση του δημοσίου χρέους μας, στην εξαπάτηση δηλαδή κατά κάποιον τρόπο των δανειστών μας, δεν σκεφθήκαμε γιατί μας έκαναν ένα τέτοιο δώρο – παρά το ότι είναι γνωστό από την ιστορία μας το «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας».
Έτσι λοιπόν πέσαμε στην παγίδα, «κουρεύοντας» μόνοι μας τα κεφάλαια των δικών μας τραπεζών, επίσης των ασφαλιστικών οργανισμών κλπ. - με αποτέλεσμα να καταστρέψουμε αφελώς την καρδιά της ελληνικής οικονομίας.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με μία σωρεία άλλων λαθών, εκμηδένισε τις δυνατότητες ανάπτυξης της πατρίδας μας – χωρίς την οποία δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να ξεφύγουμε από την κρίση.
Ολοκληρώνοντας, επειδή τοποθετούνται ήδη οι επόμενες παγίδες, η διαγραφή δηλαδή ξανά ενός μέρους του χρέους μας, παράλληλα με τον αφελληνισμό των τραπεζών, πρέπει να είμαστε εξαιρετικά προσεκτικοί – γνωρίζοντας πως θα απαιτηθούν ξανά δυσανάλογα ανταλλάγματα, με κίνδυνο αυτή τη φορά να χαθεί εντελώς η εθνική μας κυριαρχία.
Υστερόγραφο: Η ώρα της Αυστρίας;
Σύμφωνα με την S&P, οι τράπεζες της χώρας θέτουν σε κίνδυνο τις αποταμιεύσεις των πολιτών τους – αφού είναι τόσο αδύναμες όσο οι ιρλανδικές, οι ιταλικές και οι γαλλικές, ενώ έχουν το μεγαλύτερο ποσοστό δανείων σε ξένο συνάλλαγμα.
Το ποσοστό των ιδίων κεφαλαίων των τριών μεγαλύτερων τραπεζών της Αυστρίας (Bank Austria, Erste Bank, Reiffeisen), είναι εξαιρετικά χαμηλό – αφού τα αποθεματικά τους χαρακτηρίζονται ως από τα χαμηλότερα παγκοσμίως. Κατά μέσον όρο, υπολογίζονται στο 5,5%, όταν απαιτείται να μην είναι μικρότερα από 7 – 10%.
Με κριτήριο τώρα την υπερβολική έκθεση τους στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι αυστριακές τράπεζες θεωρούνται εξαιρετικά ευαίσθητες στις πολιτικές ή άλλες εξελίξεις εκεί.
Περαιτέρω, η αξιολόγηση τους θα ήταν τουλάχιστον δύο βαθμίδες χαμηλότερη, εάν η Αυστρία χαρακτηριζόταν από υψηλό δημόσιο χρέος. Εν τούτοις, επειδή κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει (ακόμη), οπότε θεωρείται δυνατή η διάσωσή τους από το δημόσιο, δεν υποτιμήθηκαν ανάλογα μέχρι σήμερα.
Όσον αφορά τώρα την πρόσφατα «κατ’ ανάγκη» κρατικοποιημένη αυστριακή τράπεζα KA Bank, θεωρείται πως θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερη βοήθεια από τη χώρα – επειδή είναι εκτεθειμένη στην Κύπρο, με δάνεια 360 εκ. €.
Συνεχίζοντας, οι ενδεχόμενες επισφάλειες των αυστριακών τραπεζών στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ιδίως όσον αφορά τα δάνεια σε ξένα νομίσματα, τα οποία υπολογίζονται στα 46 δις € (σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις), είναι αρκετά επικίνδυνες. Μόνο στα νοικοκυριά τα δάνεια σε συνάλλαγμα τοποθετούνται στα 32 δις € - με το μερίδιο των αυστριακών τραπεζών στα δάνεια σε ξένο νόμισμα να τοποθετείται στο 25%.
Ολοκληρώνοντας, όπως φαίνεται το «δεδικασμένο» της Κύπρου χρησιμοποιείται πλέον ακόμη και από τις εταιρείες αξιολόγησης – αφού απειλούν ξεκάθαρα τους καταθέτες με «δήμευση» των αποταμιεύσεων τους, εάν τυχόν χρειαστεί η διάσωση τραπεζών.
sofokleous10.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου