Δεν “φταίει” η κυβέρνηση αλλά η αντιπολίτευση.

Το τέταρτο μνημόνιο ψηφίζεται σήμερα κανονικά σε ένα μοναδικό άρθρο, με σχεδόν ολόκληρο το λαό απέναντι. 

Ολόκληρο το λαό ναι, όχι όμως και την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση.

Πριν αρχίσει κάποιος να καταφέρεται εναντίον του τίτλου του άρθρου, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει μέσα στο μυαλό του αν αποδέχεται να συμμετέχει στο matrix του υπάρχοντος κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος ή όχι. 

Αν το αποδέχεται, αν θέλει δηλαδή να ζει μέσα στο matrix, εγκλωβισμένος στο πολιτικό παιχνίδι μεταξύ συμπολίτευσης – αντιπολίτευσης, επιλέγοντας πότε τον ένα και πότε τον άλλο, τότε πράγματι έχει λόγο να στραφεί εναντίον του τίτλου, διαφορετικά θα αντιληφθεί αμέσως ότι η ευθύνη πέφτει κυρίως στην αντιπολίτευση που νομιμοποιεί τον ευτελισμό της δημοκρατίας και την εξαθλίωση του λαού.

Η τρικομματική συγκυβέρνηση, από τη στιγμή που η εθνική κυριαρχία παραδόθηκε στη τρόϊκα, εκείνο που έχει να κάνει είναι, είτε να εφαρμόζει κατά γράμμα σε ό,τι προτείνει η τρόϊκα είτε να φύγει από την εξουσία. 

Και επειδή κανείς ποτέ δεν αφήνει την εξουσία, εκτός και αν τον διώξεις με τις “κλωτσιές”, από την άποψη αυτή οι ενέργειες της συγκυβέρνησης είναι «κατανοητές».

Εκείνο όμως που δεν είναι κατανοητό στον πολύ κόσμο, που δεν ξέρει το θεατρικό κοινοβουλευτικό παιχνίδι, είναι η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης. Ο κόσμος πιστεύει αφελώς ότι η αντιπολίτευση είναι μέσα στο Κοινοβούλιο για να τον προστατεύει από την κυβερνητική αυθαιρεσία. Λάθος. Ουδόλως η αντιπολίτευση ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Για εκείνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να καταλάβει ή ίδια τη νομή της εξουσίας.

Ο Μαριάς εδώ έχει δίκιο. Η αντιπολίτευση, αν θέλει πράγματι για μια έστω φορά να υπερασπιστεί το λαό, δεν έχει καμία θέση μέσα στο Κοινοβούλιο, δεν προσφέρει τίποτα εκεί μέσα εκτός από ένα πολιτικό θέατρο που νομιμοποιεί την παράδοση της χώρας και των περιουσιών μας στους δανειστές, ενώ ταυτόχρονα αποκοιμίζει “δημοκρατικά” το λαό. Θα πρέπει άμεσα, όσο ακόμα υπάρχει χρόνος, να φύγει από εκεί και να έρθει μέσα στο λαό, σε μια κοινή δράση για να οδηγηθεί η χώρα, είτε σε εκλογές, είτε σε συνταγματικό δημοψήφισμα (καθόσον οι εκλογές δεν λύνουν το πρόβλημα), όπου ο λαός θα ανατρέψει το σάπιο πολιτικό matrix και θα αναλάβει ο ίδιος τις σημαντικές αποφάσεις που τον αφορούν άμεσα.

Το θέλει όμως πράγματι αυτό η αντιπολίτευση; Όχι βέβαια, αφού είναι εξάρτημα του ίδιου matrix, το οποίο δεν μπορεί ποτέ να υπερβεί. Επομένως το βάρος πέφτει πλέον στους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι οφείλουμε να αφυπνιστούμε και να βγούμε γρήγορα από το matrix.

Πέτρος Χασάπης