Είναι η εποχή εκείνη όπου η αλλαγή αποκόπτει βίαια και σε μικρό χρονικό διάστημα τον Έλληνα από το παρελθόν του ,τα ήθη του, τα δρώμενα και τον εισάγει σε καινούριες συνθήκες ζωής.
Του δίνει το δικαίωμα αλόγιστης χρήσης της ελευθερίας εν ονόματι της <<δημοκρατίας>>, οδηγώντας τον μαθηματικά στην οχλοκρατία-ασυδοσία με ό,τι συνεπάγεται αυτό για την μετέπειτα πορεία και εξέλιξη του.
Αρχίζουν να συρρέουν τα πακέτα Ντελόρ από την Ε.Ε. , να ξεριζώνει παραδοσιακές καλλιέργειες, να εισάγει ευρωπαϊκές ράτσες ζώων εγκαταλείποντας τις δικές μας, να παίρνει επιδοτήσεις καθήμενος στο καφενείο του χωριού .....
....του απολαμβάνοντας τα <<καλά>> της Ε.Ο.Κ. Βρισκόμενοι στις αρχές της δεκαετίας του ’90 οι μετανάστες (αλβανοί σε πρώτη φάση) αναλαμβάνουν όλες τις χειρωνακτικές εργασίες (χωράφια, οικοδομές, φύλαξη κοπαδιών) και οι δικοί μας ως αφέντες απολαμβάνουν τον κόπο των άλλων αυξάνοντας όχι μόνο την περιουσία τους αλλά και τις περιουσίες των άλλων παρασίτων που κατά δεκάδες φέρνουν κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά απ τις πρώην χώρες <<του ανύπαρκτου>> σοσιαλισμού.
Ταυτόχρονα στο παιχνίδι μπαίνουν και τα πολιτιστικά κέντρα (βλέπε σκυλάδικα) που διαλύουν κυριολεκτικά κάθε βράδυ, το πνευματικό υπόβαθρο των θαμώνων (για ποιότητα στίχων και μουσικής ούτε λόγος να γίνεται). Στο ίδιο μοτίβο κινείται, ελαχίστων περιπτώσεων, και το θέατρο το οποίο επί σκηνής παραθέτει ό,τι το πιο αηδιαστικό έχει κατεβάσει η ανθρώπινη σκέψη.
Όπως είναι φυσικό και οι υπόλοιπες τέχνες ζωγραφική, γλυπτική ακολουθούν την ίδια πτωτική πορεία .
Έργα εκτρώματα (κατά αυτούς μοντέρνα, ποιος δε θυμάται την έκθεση επί υπουργίας πολιτισμού Ε. Βενιζέλου έναν καλλιτέχνη να συνουσιάζεται με ένα καρπούζι) και να συγκρούεται η Ελληνική κοινωνία η μία υπερασπιζόμενη τον καλλιτέχνη και η άλλη πλευρά να τραβά τα μαλλιά της.
Ταυτόχρονα προκύπτουν και άλλα σοβαρά θέματα κοινωνικοπολιτικής υφής να λύσουμε, όπως το πώς πρέπει να λέμε νίκα τοις βασιλεύσι ή νίκα τοις ευσεβέσι (δεν είχε λάβει υπ όψιν ο υμνωδός ότι 1400 χρόνια μετά θα ερχόταν κάποιοι ηλίθιοι δια μέσου του ύμνου του να υπερασπιστούν το πολίτευμα της χώρας), το ποιος έπρεπε να κρατά την Ελληνική σημαία (ώρες ατέλειωτες τηλεοπτικών αναλύσεων) και πολλά άλλα κωμικοτραγικά που στη πορεία των χρόνων έμεινε μόνο η τραγικότητα στην οποία περιήλθε το έθνος.
Η παραζάλη συνεχίστηκε εντέχνως από τους κυβερνώντες (εξάλλου αποστολή είχαν αναλάβει) το χρήμα έρρεε άφθονο από την Ε.Ε. για έργα που δεν ολοκληρώνονταν, για επιδοτήσεις που δεν έπιαναν τόπο, να συμβάλλουν δηλαδή στην ανάπτυξη της χώρας,.
Το αντίθετο μάλιστα συνέβαινε, υποθήκευαν το μέλλον της δύσμοιρης πατρίδας (στο χωριό μου λένε το παιδί αν θες να το χαλάσεις, δώστου, χρήμα).
Θα πρέπει σε αυτό το σημείο να τονίσω και την παντελή έλλειψη της ακαδημαϊκής κοινότητας της χώρας, να υψώσει, να ακουστεί μια φωνή διαμαρτυρίας στην επερχόμενη καταστροφή της χώρας πλην ελαχίστων περιπτώσεων, τις οποίες και αυτές ο ορυμαγδός της καθημερινότητας τις κατέπνιγε.
Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι η εργατική τάξη μειώθηκε στο ελάχιστο, η συνείδηση της από τον νεοπλουτισμό εκάμθη, η μεσαία τάξη παράπαιε στον αγώνα που έκανε να ανέβει στην <<υψηλή>> κοινωνία γιατί ο δείκτης της εποχής ήταν δυστυχώς οικονομικός και όχι πνευματικός.
Εύλογα γεννάται το συμπέρασμα, ποιος θα κατέβει στους δρόμους να διεκδικήσει, να κάνει αγώνα αφού τόσα χρόνια αποποιήθηκε, λες και ήταν ντροπή, την ιδιότητα του εργάτη, του βιοπαλαιστή που με τον ιδρώτα του στρώνει το χαλί της ζωής.
Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να έχεις ψυχή, διάθεση (από τα αλώνια στα σαλόνια δύσκολα ξαναγυρνάς) επιμονή και υπομονή.
Μην αναρωτιέστε λοιπόν αγαπητοί μου αναγνώστες για τα πρωτοφανή που συμβαίνουν και δεν αντιδράμε.
Θα χρειαστεί χρόνος πολύς, θα πρέπει κυριολεκτικά να ματώσουμε, να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, να αναλογιστούμε ποιοι ήμασταν, σε ποιο σημείο φτάσαμε, να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και ύστερα από μόνος του θα έρθει και ο ΑΓΩΝΑΣ.
Προς το παρόν υπομονή για το πικρό ποτήρι που μόνοι μας γεμίσαμε και πίνουμε καθημερινώς.
ΘΕΤΤΑΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου