Σε σχόλιο με τίτλο «Ελληνικές Τύψεις» (Greek Regrets), τα αυστηρά μέτρα λιτότητας οδήγησαν σε «καταστροφικές κοινωνικές συνέπειες», μεγαλύτερες απ' αυτές που θα είχε μία πιθανή έξοδος από το ευρώ, όπως λέει.
Παραδέχεται πως η τρόϊκα προτίμησε να "θυσιάσει" την Ελλάδα για να "σώσει" το ευρώ... δηλαδή τους ευρω-τραπεζίτες
«Θεωρώ ότι μπορούμε να οραματιστούμε ένα ελληνικό πρόγραμμα που θα ξεκινούσε με διαγραφή χρέους, προβλέποντας την επιβολή δυσάρεστων μεν, αλλά όχι εξοντωτικών μέτρων λιτότητας, με αντάλλαγμα την παροχή δανείων από την ΕΚΤ, μέσω του οποίου η Ελλάδα θα επέστρεφε στις αγορές το 2012», σημειώνει.
«Στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν άξιζε να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ. Η Grexit θα ήταν αποκρουστική και εξακολουθεί να είναι, αν τελικώς συμβεί. Είναι όμως έτσι σε σχέση με ό,τι έχει ήδη λάβει χώρα στην Ελλάδα;... Εντάξει, από πολιτικής σκοπιάς, ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο», παραδέχεται. Αλλά «ακόμα και αν συνέβαινε, το τίμημα θα ήταν ενδεχομένως καταστροφικό από κοινωνικής απόψεως».
«Σε μία πρώτη ανάγνωση στην έκθεση του ΔΝΤ επισημαίνονται δύο βασικά λάθη: ότι το Ταμείο απέτυχε να παραδεχθεί εγκαίρως ότι η Ελλάδα δεν μπορούσε να αποπληρώσει πλήρως το χρέος της, και ότι υποεκτίμησε σημαντικά τις καταστροφικές επιπτώσεις της λιτότητας στην οικονομία. Και τα δύο λάθη ήταν, αν μπορώ να τα πω έτσι, προφανή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο», υπογραμμίζει ο Κρούγκμαν.
Προειδοποιήσεις
«Ηταν ξεκάθαρο ότι το σχέδιο της τρόικας δεν ήταν ρεαλιστικό. Όλοι εμείς οι κεϊνσιανοί οικονομολόγοι προειδοποιούσαμε φωνάζοντας δυνατά πως οι πολλαπλασιαστές, οι οποίοι έχουν υπολογιστεί σε κανονικές περιόδους, ήταν σε μεγάλο βαθμό απροσανατολιστικοί υπό τις παρούσες συνθήκες (κρίσης)».
«H Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα "μάσησε" το παραμύθι του επεκτατισμού της λιτότητας», λέει. Ομως, «τι θα μπορούσε να είχε γίνει διαφορετικά;» διερωτάται ο Κρούγκμαν.
«Στην έκθεση του ΔΝΤ», όπως επισημαίνει, «αναγνωρίζεται μεν λίγο πολύ ότι τα δεινά (της Ελλάδας) θα ήταν λιγότερα σε περίπτωση μερικής διαγραφής του χρέους από την αρχή, αλλά απορρίπτεται η ιδέα μιας πιο σταδιακής προσαρμογής, με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε τότε διαθέσιμη χρηματοδότηση».
«Αν όμως μπορούμε να φανταστούμε έναν κόσμο που η τρόικα θα ήταν πρόθυμη να παραδεχθεί το 2010 ότι πρέπει να γίνει μερική διαγραφή του χρέους, γιατί να μην φανταστούμε επίσης και μία ΕΚΤ η οποία θα ήταν πρόθυμη να διασφαλίσει το δημόσιο χρέος, όπως άρχισε να κάνει χρόνια αργότερα;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου