Έρευνα των αιτιών της χρεοκοπίας
Με εντολές της ΕΕ κόψανε στην μέση τα καίκια και με επιδοτήσεις σπάσανε τα τρεχαντήρια διαλύοντας τις δυνατότητες και τις εναλακτικες πηγές δημιουργίας εισοδήματος στις τοπικές οικονομίες!
Οικονομίες και μικρές επιχειρήσεις θύματα του γνωστού μεταρρυθμιστικού παραλογισμού.
Σήμερα το μόνο που έμεινε στους νησιώτες για να ζήσουν είναι ο τουρισμός.
Την ίδια στιγμή όλα τα χρήματα που αφήνει ο τουρισμός στο νησί φεύγουν προς τα αστικά κέντρα για να γίνουν εισαγωγές τροφίμων και ίσως και ψαριών από γειτονικές χώρες εκτός ΕΕ όπου το ψάρεμα επιτρέπεται.
Τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργηθεί ανησυχία και αβεβαιότητα στους παραδοσιακούς επαγγελματίες ψαράδες, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στην επαγγελματική εφεδρεία.
Ο αρνητισμός και η ευαισθητοποίηση στην υποτιθέμενη ζημιά που κάνουν στο περιβάλλον τα πατροπαράδοτα μέσα αλιείας δεν ευνόησαν την διαδοχή σε μια νέα γενιά ψαράδων με οικολογικές ανησυχίεςμ μόρφωση και επιχειρηματικότητα.
Για τη φτώχεια της θάλασσας, ενοχοποίηθηκαν οι παραδοσιακοί ψαράδες και υπογράφτηκαν νόμοι για την εξαφάνιση τους
Με συντονισμένες ενέργειες πολλών φορέων της ΕΕ και “Συμπεράσματα” επιδοτούμενων ερευνών για τα αποθέματα ψαριών. Με ενοχοποίηση του παραδοσιακού ψαρά για τις ζημίες που φέρνει η κλιματική αλλαγή στο οικοσύστημα.
Με την εφαρμογή σειράς κανονισμών της ΕΕ κατά της επιχειρηματικότητας στο χώρο έκαναν την ζωή δύσκολη για χιλιάδες ψαράδες που ζούσαν τις οικογένειες τους όπως οι πατεράδες και οι παππούδες τους μέσα από τις ήπιες κατά τεκμήριο αλιευτικές μεθόδους που εξασκούνται στο αιγαίο εδώ και χιλιάδες χρόνια και πριν όλα αυτά τα μέρη γίνουν τουριστικά
Τα νησιά και οι παράκτιες περιοχές ήταν απόλυτα εξαρτημένες από την αλιεία και το εμπόριο των αλιευμάτων και όχι μόνο ενώ με την άνοδο του τουρισμού θα μπορούσε να ανθήσει η τοπική αγορά και η γευσιγνωσία αλλά και ως εναλλακτικός τουρισμός ο αλιευτικός.
Αντί αυτού αφανίζουν τους ψαράδες εμφανίζοντας την τράτα το παραγάδι και το καΐκι ως εξαιρετικά εχθρικά εργαλεία για το περιβάλλον.
Αρχές του 2012 σιωπηλά γράφτηκε η τελευταία πράξη των παραδοσιακών σκαφών που αποσύρθηκαν από την παράκτια αλιεία με το νόμο για τις βιντζότρατες ή πεζότρατες και με το κόψιμο τους.
Μαρτυρίες: “
“Τα καίκια αυτά ήταν τρεχαντήρια, μικρά σε μέγεθος και δεν μπορούν να ψαρεύουν στα 3 ναυτικά μίλια από την ακτή και σε βάθος μεγαλύτερο των 50 μέτρων, που ορίζει ο νέος νόμος. Τα έσπασαν μπροστά στον επόπτη αλιείας και τον υπεύθυνο του λιμεναρχείου , και τα στοίβαξαν στην περιοχή πάνω από το στρατόπεδο.
Ο αέρας η βροχή θα τα κάνουν κουφάρια και ο χρόνος θα τα θάψει στη λήθη, ενώ θα μπορούσαν όπως είχαν ζητήσει οι ψαράδες, να εκτεθούν σε κάποιο χώρο για να αποτελέσουν γνώση μιας εποχής που σιγά ? σιγά σβήνει.”
Επειδή δεν δίνουν κάποια άλλη παράταση για τα καΐκια της πεζότρατας, ζητήσανε από τους ψαράδες να τα κόψουνε στη μέση αποζημιώνοντας τους με ένα ποσό, περίπου στο μισό της αξίας τους. Ο πρόεδρος του σωματείου πρότεινε να γίνει ένα μουσείο.
“Χάνονται τα σκαριά αυτά μας είπε. Άλλο σκάφος είναι 25 χρονών, άλλο 30 , όλα τρεχαντήρια 9,50 έως 12 μέτρα, και αποτελούν τον κόπο μιας ζωής του καθενός. Τα λυπάσαι να τα σπάσεις.
Αντί να τα κόψουνε ζήτησα να τα εκθέσουμε σε κάποιο χώρο που μας παραχώρησε ο Δήμος και όσο αντέξουνε.
Ενημερώσαμε και τον αντιπεριφερειάρχη κ. Παμπάκα όταν ήρθε στο νησί αλλά ενώ περιμέναμε ότι θα το δεχθούν τελικά δεν το δέχθηκαν και επειδή αν δεν τα κόψουμε δεν θα πάρουμε την αποζημίωση… τα κόψαμε”.
Και όλα αυτά συμβαίνουν όπως λένε οι ψαράδες, χωρίς η Ε.Ε. να έχει τεκμηριωμένες επιστημονικές αποδείξεις ότι προκαλείται ζημιά στο θαλάσσιο περιβάλλον. Μάλιστα σε σχετική έκθεση του ΕΛΚΕΘΕ (Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών) μία βιντζότρατα προκαλεί λιγότερη ζημιά απ’ ό,τι η άγκυρα ενός σκάφους αναψυχής.
Δήμητρα Πέτρουλα Συγραφέας TVXS:
[...], έφερε την καταστροφή στην Ελλάδα, και διότι μπαίνοντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τις επιδοτήσεις, δεν καλλιεργούσαμε τα χωράφια μας, δεν φροντίζαμε τη γη μας, και θάβαμε τους καρπούς της. Φαντάσου, ακόμα και τη λαϊκή μας κληρονομιά, μέχρι τα καϊκια μας… έδωσαν επιδότηση στους ψαράδες για να κόβουν στη μέση τα καϊκια! Δεν ξέρω αν έχεις δει το θέαμα, πώς κόβουν ένα καϊκι… Όλα αυτά, φέραν την τωρινή κατάσταση και τελικά, μας κατέστρεψαν.[...]
Τα σωματεία των βιντζότρατων καταγγέλουν ότι στόχος είναι να συγκεντρωθεί η αλιευτική δραστηριότητα σε καρτέλ, να χτυπηθούν οι μικρομεσαίοι ψαράδες και να πάρει προβάδισμα η ιχθυοκαλλιέργεια και οι πολυεθνικές που την ελέγχουν. Δηλαδή συγκεντροποίηση του κλάδου με τα αναπόφευκτα φαινόμενα αισχροκέρδειας, ακρίβειας και… διατροφικών σκανδάλων όπως συμβαίνουν στην παραγωγή κρέατος και πουλερικών.
Ζητήσαμε από τον πρόεδρο των ψαράδων της Πάτμου κ. Μιχάλη Πουλιέζο να μας πει τη γνώμη του για το ρόλο της βιντζότρατας στην καταστροφή του βυθού και των ψαριών καθώς και στο μέλλον της αλιείας στο νησί μας.
Μιχ. Πουλιέζος: Ήτανε φοβερό λάθος, να σταματήσουνε τις πεζότρατες. Έλεγαν ότι φταίνε γιατί σαρώνουνε το βυθό και κάνανε τα αδύνατα δυνατά και τις κόψανε. Οι πεζότρατες ήρθανε να αυξήσουμε το εισόδημα του χειμώνα. Τώρα πάλι μείναμε χωρίς δουλειά και ξαναγυρίσαμε στα παλιά. Το χειμώνα ζούσανε τόσες οικογένειες. Δούλευε κόσμος.
Με μια μαρίδα και ένα χορταράκι ο άλλος είχε τη δυνατότητα να πορευτεί. Τις κόψανε. Λάθος χοντρό. Πρώτα για την οικονομία, γιατί απασχολούνταν κόσμος. Στην Πάτμο π.χ., είχαμε 6 καΐκια που σε κάθε καΐκι δουλεύανε 3-4 άτομα.
Η Δωδεκάνησος είχε 35 καΐκια. Εγώ έχω ζήσει από παιδί τη θάλασσα, ναι μεν συμφωνώ ότι , η μορφολογία του βυθού τότε, με αυτή που βλέπω σήμερα είναι η μέρα με τη νύχτα, αλλά δεν συμφωνώ με αυτά που λένε ότι φταίνε.
Για μένα, η καταστροφή της θάλασσας δεν είναι οι πεζότρατες, είναι τα τοξικά απόβλητα της Μεσογείου που πέφτουν τόνοι στη θάλασσα. Αυτά είναι η μεγάλη καταστροφή.
Χθες συγκεκριμένα, ο γαμπρός μου με την κόρη μου, πήγανε όπως κάθε Σαββατοκύριακο απογευματάκι στο Μέρικα να παίξουνε τα παιδιά και να κάνουνε πικνίκ. Ο καιρός ήτανε προβέζα και μου είπε ο γαμπρός μου, ότι το φύκι ήταν κάτω.
Όταν μου το είπε του λέω για να τον πειράξω: «Tόκοψε η τράτα» γιατί λέγανε ότι το κόβει η τράτα. Όλα έχουν αλλάξει. Αυτό που λέγαμε μαρούλι έχει αλλάξει. Το φυτοπλαγκτόν, το κατσαρίδι, το φύκι, έχουν εξαλειφτεί.
Η θάλασσα έγινε βούρκος. Μειώθηκαν οι πληθυσμοί των ψαριών. Έχουν αλλάξει και τα είδη ψαριών. Η θάλασσα ανέβασε μεγάλη θερμοκρασία.
Δουλεύω γρι-γρι από το 1980. Τον γαύρο δεν τον ξέραμε. Τώρα στην Πάτμο είναι θησαυρός. Απεναντίας οι σκορπιοί, οι χάνοι, υπάρχουν σε πολύ μικρή ποσότητα.
Στην Πάτμο σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν ψαράδες.
Ο Διονύσης ο Κλεούδης κόβει το καΐκι του και δεν θα αγοράσει άλλο.
Ο Σταύρος ο Μελιανός το ίδιο και θα ασχολείται με μια μεγάλη ανεμότρατα που είναι σε άλλη κατηγορία παράκτιας αλιείας. Ο αδελφός μου ο Γεράσιμος ασχολείται με το γρι-γρι.
Οι παραδοσιακοί παραγαδιάρηδες σιγά-σιγά εξαφανίζονται. Τα δάνεια έχουν κοπεί από την αγροτική τράπεζα. Πήρα για να αγοράσω ένα μικρό καϊκάκι, γιατί πριν 9 χρόνια πούλησα το δικό μου λόγω υγείας, και μου είπανε ότι δεν έχουνε λεφτά, είναι για κάτω από 35 χρονών και τα παίρνουν οι επιτήδειοι.
Και δεν βλέπω κανέναν νέο άνθρωπο να ενδιαφέρεται .
Σε μια δεκαετία αν οι πολιτικές της Ε.Ε, της Ελλάδας και του δήμου μας, δεν στηρίξουν τους ψαράδες της παράκτιας αλιείας, δεν θα υπάρχει ψαράς και θα τρώμε, τυποποιημένα-κατεψυγμένα κ.λ.π.
poikilotropos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου