Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι εκτός από μια ελίτ που κάνει γερές μπίζνες αυτή τη στιγμή, τους παρατρεχάμενους που κρατάνε τα μπόσικα, τους κυβερνώντες που κρατάνε με τα δόντια τις καρέκλες τους και ένα κομμάτι από το πλήθος, που κινείται παρασιτικά με διαφόρους τρόπους, και δεν ενδιαφέρεται ούτε τι συμβαίνει γύρω του, ούτε αν καν αν γίνει τη Δεύτερη ή και Τρίτη παρουσία;
Το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι ευχαριστημένο;
Δεν είναι , με τίποτα. Αντίθετα είμαστε όλοι βυθισμένοι σε ένα χάλι που δεν έχει προηγούμενο.
Ο ιδιωτικός τομέας;
Κινείται μεταξύ χιλιάδων κακοπληρωμένων σκλάβων και αμέτρητων λουκέτων. Οι άνεργοι;
Δεν χρειάζεται καν ανάλυση για τη κόλαση της ανεργίας. Είναι το χειρότερο σκιάχτρο που ορθώνεται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Βολεμένων και αβόλευτων.
Ο καθένας πλέον είναι ένας εν δυνάμει άνεργος. Οι φορολογούμενοι από τη μια άκρη της επικράτειας μέχρι την άλλη ζουν στο χάος των λογαριασμών από χαράτσια κάθε είδους.
Ένα πακέτο κολλημένο στο τοίχο του σπιτιού που στις περισσότερες οικογένειες πλέον είναι σε εκκρεμότητα χωρίς ορίζοντα χρόνου, για το πότε θα τακτοποιηθεί. Η σχέση με τις τράπεζες; Με τις εισπρακτικές, με τα δημόσια ταμεία; Φόβος, ανασφάλεια, απειλές, καμένα χαρτιά όλοι απέναντι στους περίφημους μηχανισμούς διάσωσης.
Κι αυτά είναι ελάχιστα από τα πρακτικά θέματα. Αν προχωρήσουμε σε βαθύτερο επίπεδο έχουμε την αληθινή έννοια της καταστροφής. Το σπατάλημα από εκατομμύρια ζωές που δεν θα επιστραφεί ΠΟΤΕ. Γιατί όποια διάσωση και να υπάρξει, ότι και θαύμα να γινόταν στο μέλλον, που δεν θα γίνει κανένα θαύμα, οι ζωές εκατομμυρίων πολιτών έχασαν αγαθά, υλικά και άυλα , που ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΠΟΤΕ.
Μια οικογένεια που θα χάσει ένα μέλος της (τουλάχιστον) είτε γιατί θα αυτοκτονήσει, είτε γιατί θα χάσει το μυαλό του, είτε γιατί θα αρρωστήσει από τις άθλιες συνθήκες που θα ζει, είτε γιατί δεν θα έχει τη κατάλληλη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είτε γιατί θα οδηγηθεί σε διαφόρους σκοτεινούς δρόμους, πορνεία, ναρκωτικά, αλκοολισμό, κλοπή ή οποιαδήποτε άλλη μορφή υιοθέτησης ενός αρρωστημένου μοντέλου ζωής, δεν θα επιστραφεί ποτέ.
Δεν είναι πρόβα η ζωή. Δεν είναι πρόβα η καταστροφή της. Είναι ΣΥΜΦΟΡΑ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ. Κι αν με οποιοδήποτε τρόπο αναστραφεί στο μέλλον κάτι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που θα χαθούν, που θα χάσουν τα παιδιά τους, που θα διαλύσουν τις οικογένειές τους, που θα αρρωστήσουν, που θα περάσουν χρόνια δυστυχισμένα με βάσανα και πόνο, δεν θα είναι ολόκληροι όταν θα βγούμε από το περίφημο τούνελ.
Θα υπάρχουν μόνο τα κομμάτια τους που θα έχουν απομείνει από τις πετσοκομμένες ζωές. Θα υπάρχουν τα είκοσί τους, τα τριάντα τους, τα σαράντα τους, τα πενήντα τους χρόνια που θα έχουν οριστικά χαθεί ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΑ ΞΑΝΑΔΩΣΕΙ ΠΙΣΩ για να τα ζήσουν καλύτερα.
Η περίφημη θυσία ενός λαού δεν είναι ρητορικό σχήμα λόγου. Είναι η στυγνή πραγματικότητα. Όταν θυσιάζεις κάτι το θυσιάζεις. Δεν υπάρχει η καλή όψη της θυσίας γι αυτόν που θυσιάζεται. Ακόμα κι αν ο ίδιος θυσιάστηκε για ένα μεγάλο σκοπό, άλλοι θα είναι αυτοί που θα απολαύσουν τα αποτελέσματα της θυσίας του. Ο ίδιος χάθηκε, πάει, οριστικά. Με μοναδική του ελπίδα να υπάρχει κάπου ένας παράδεισος που θα τον μαζέψει για να του δώσει μια αιωνιότητα. Όμως μια πολιτεία που έχει τον ελάχιστο σεβασμό για τα μέλη της, δεν προσδοκά να δημιουργήσει ούτε μάρτυρες, ούτε καμικάζι, ούτε κοπάδια για σφαγή.
Δεν υπάρχει δικαιολογία στην αθλιότητα. Θα υπήρχε ΑΝ ΟΛΟΙ ΖΟΥΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ. Θα έλεγε κανείς τότε πως ένας ολόκληρος λαός είναι όμηρος κάποιου θηρίου που τον κατασπαράζει ΑΔΙΑΚΡΙΤΩΣ λόγω κάποιας θεϊκής τιμωρίας... Όμως κύριοι δεν συμβαίνει αυτό. Η μνημονιακή πολιτική δεν είναι σταλμένη από τον οποιοδήποτε θεό.
Δεν έτυχε στο δρόμο μας καθώς περπατάγαμε. Δεν είναι ταινία που θα πατήσουμε το κοντρόλ και θα τη σβήσουμε. Είναι μια συγκεκριμένη επιλογή που συμβαίνει ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΙ ΩΦΕΛΟΥΝΤΑΙ ΓΕΡΑ. Πόσο ηλίθιο θα ήταν να πιστέψει κάποιος πως μπορεί ποτέ να εφαρμοστεί μια πολιτική που δεν συμφέρει κανέναν και σε τίποτα. Αυτό θα ήταν καρτούν για να γελάει ο κοσμάκης.
Κι επειδή δεν είναι καρτούν αλλά η καθημερινότητα που βιώνουμε άπαντες, να θυμηθούμε πως κάποιοι δεν χάσατε το μισθό σας, δεν έχετε πρόβλημα πως να μεγαλώσετε τα παιδιά σας, δεν σας πήρε κανείς το σπίτι, δεν έχετε πρόβλημα πως θα βγάλετε την επόμενη μέρα καθαρή, δεν στενάζετε κάτω από φτώχεια, απόγνωση, τρομοκρατία ΕΣΕΙΣ.
Μια χαρά σας βλέπουμε . Με τις βιλάρες σας, τις κουρσάρες σας, τα ακριβά σας ρούχα, τις διακοπές σας σε πολυτελή θέρετρα, τα ταξιδάκια σας, τις συνεστιάσεις σας στα ακριβά εστιατόρια, τους παχυλούς μισθούς σας από τη ψήφο μας, και τις διασυνδέσεις σας και συνεργασία σας με όλα τα ανώτατα κλιμάκια των εχόντων και κατεχόντων εντός κι εκτός συνόρων. Η ζωή έχει μετατραπεί στην αντίληψή σας, σε ένα είδος λέσχης που έχουν δικαίωμα να μπουν μόνο όσοι έχουν κάρτα μέλους. Οι υπόλοιποι δεν περνάνε τους μπράβους που φυλάνε τη πόρτα. Δεν θα ζήσουν ποτέ αυτά που ζουν τα πολύτιμα μέλη...
Δεν σας βλέπουμε ποτέ στοιβαγμένους σ΄ ένα λεωφορείο, δεν σας βλέπουμε στην ουρά στην εφορία, στη ΔΕΗ, στη τράπεζα, δεν σας βλέπουμε να είστε ξεχασμένοι σε κάποιο ράτζο στο νοσοκομείο, δεν σας βλέπουμε να περιμένετε στις ουρές των ανέργων, να κρύβετε τα πτυχία σας στο ντουλάπι και να κάνετε διπλομεροκάματα της πλάκας με ένα δίσκο σερβιρίσματος στο χέρι, ένα φυλλάδιο στις σκάλες του μετρό, ή μια πίτσα για διανομή στη γειτονιά σας.
Οι απέξω, όλοι εμείς έχουμε τη δυνατότητα να τρώμε τα αποφάγια που πετάνε οι σερβιτόροι από τη πίσω πόρτα. Και το απόλυτο θράσος είναι πως τα έξοδα αυτής της λέσχης πληρώνονται με το αίμα όσων δεν είναι μέλη. Κι η μεγάλη δυστυχία είναι πως υπάρχουν ακόμα πολλά ανθρωπάκια που χωρίς να έχουν τη δύναμη και την εξουσία στα χέρια τους είναι πιστά αντίγραφα οι ζωές των και κινούνται στο μικρόκοσμό τους με τη περηφάνια πως αυτοί ζουν ενώ οι άλλοι πεθαίνουν... Κι αυτοί είναι μια μάζα από νοικοκυραίους με κομπόδεμα που κρατάει ακόμα, που δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο και που απαντούν στις δημοσκοπήσεις, δίνοντας το φιλί της ζωής σ΄ενα πτώμα!
Οπότε τα περί θυσίας που όλοι ΚΑΝΟΥΜΕ μην τα λέτε. Είναι ύβρις στα αυτιά χιλιάδων δυστυχισμένων ανθρώπων που θα ζήσουν και θα πεθάνουν χωρίς ποτέ να νοιώσουν την ασφάλεια και τη δύναμη που εσείς νοιώθετε. Δεν σας θαυμάζει ο κόσμος. Δεν σας αγαπάει. Δεν έχει καμιά εκτίμηση για εσάς. Φόβο νοιώθει μόνο. Τρομοκρατείται με τις απειλές σας. Χειραγωγείται από τα τεχνάσματα σας και χάνει το μυαλό του. Δεν υπάρχει καμιά αγάπη σ’ αυτό.
Αν μπορούσαμε να βρούμε κάτι που θα μπορούσε αμυδρά να μοιάζει με τα συναισθήματα του κόσμου αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα θα έλεγα, πως είναι οι όμηροι που υπό την επήρεια του συνδρόμου της Στοκχόλμης , συνειδητοποιούν ποιοι τους εγκλώβισαν, τι τους κάνουν, αλλά για κάποιο διαολεμένο λόγο δεν έχουν καμιά δύναμη να προβάλουν αντίσταση και παραμυθιάζονται πως κατά βάθος υπάρχει καλοσύνη ή συμπόνια, πως σε βάθος χρόνου θα έρθει ανάπτυξη, ανάκαμψη, ένα φως... Δεν υπάρχει αίσθημα δημοκρατίας στη χώρα μας. Λειτουργούμε, αισθανόμαστε, πράττουμε όλοι, όπως οι κάτοικοι των χωρών που τις κυβερνούν δυνάστες, ολιγάρχες, δικτάτορες ή ανάκτορα.
Ποτέ δεν πίστεψα σε μεγάλες ιδέες και ινδάλματα στη πολιτική. Ποτέ δεν ακολούθησα κανέναν σωτήρα και να κρεμάσω τη ζωή μου επάνω στα μεγάλα του λόγια. Όμως η μεγάλη πλειοψηφία αυτό έκανε στο παρελθόν. Ακολουθούσε με δέος ακόμα και ψέματα. Δόξαζε τους αφέντες του σαν θεούς. Οι τωρινοί δεν έχουν ούτε καν αυτή την απατηλή όψη της αποδοχής από το κοινωνικό σύνολο. Ακόμα κι αυτό έχει ανατραπεί οριστικά.
Δεν εμπνέουν κανέναν . Δεν υπάρχει ούτε ψεύτικο όραμα. Δεν υπάρχει καν μια προσωπική γοητεία κάποιου ηγέτη που να προσελκύσει ψηφοφόρους ακόμα και με απατηλές υποσχέσεις.
Σε τι μπορεί να ελπίζει ένα τέτοιο πολίτευμα για να επιβιώσει , αν όχι στην επιβολή δια της βίας του σωτηρίου προγράμματος; Είναι δυνατόν οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος να πιστεύει πως όλη αυτή η κατάσταση θα μπορέσει να πάει έτσι ήρεμα μέχριτέλους, πως θα φέρει εις πέρας τα σχέδιά της, θα κρατηθεί στην εξουσία, με ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ τρόπο;
Μια μοναδική περίπτωση υπάρχει για να γίνει κάτι τέτοιο σιωπηλά και χωρίς να γίνει τίποτα. Αν αποδειχτεί πως όλοι μας, τελικά δεν είμαστε απλά ψεκασμένοι αλλά κι ενταγμένοι σε κάποιο πρόγραμμα brain wash (χωρίς πλάκα) το οποίο μας συμβαίνει ήδη και δεν παίρνουμε χαμπάρι τίποτα.
Να υποθέσουμε δηλαδή πως είμαστε όλοι όμηροι, ψεκασμένοι και χειραγωγημένοι όχι σαν άνθρωποι της Ελλαδίας αλλά της Μαντζουρίας*.....Και φοβάμαι πολύ για τους κωδικούς που χρησιμοποιούνται για τις εντολές που περνάνε στα μυαλά μας. Μήπως η λέξη κλειδί είναι «πρωτογενές πλεόνασμα»;
Γιατί κάθε φορά που την προφέρουν πλέον παθαίνουμε μια κρίση πολύ σοβαρή, είναι γεγονός. Εκεί που καθόμαστε μπροστά στο χαζοκούτι κι ακούμε ένα σωρό κουταμάρες, ξαφνικά πέφτει η λέξη"πλεόνασμα" και σεληνιαζόμαστε! Λες; ..Μήπως είναι success story; Μήπως αναδιάρθρωση; Ασφάλιστρα κινδύνου; Κούρεμα; Μήπως όλες αυτές οι λέξεις σε συνδυασμό με το ψέκασμα και τη φυσική ροπή του ανθρώπου να παραμυθιάζεται δίνουν τόση σιγουριά στους αρχιτέκτονες της καταστροφής;
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός πως μόλις οποιαδήποτε κάμερα κάνει φόκους πάνω σ΄ενα συγκεκριμένο πράγμα το μέγα πλήθος κολλάει πάνω της και περιμένει με λαχτάρα να μάθει τα νέα και τις εξελίξεις.
Αποχαυνωμένοι, μοιραίοι, έρμαια της τύχης, περιμένουμε μια ερμηνεία της κατάστασης από τον ψεκαστή μας.
Μια δημοκρατία, ένα πολίτευμα που αποτελείται από πολίτες – κουνούπια που αρκεί κάποιος ν΄ ανάψει μια λάμπα για ν΄ αρχίσουν να τσιτσιρίζουν κάνοντας ανατριχιαστικούς θορύβους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου