Η κατάρα της Fed.

Στο κέντρο ο πρώην διοικητής της Fed Alan Greenspan (φωτογραφία παρμένη από το σχετικό ντοκιμαντέρ «Money For Nothing, Inside the Federal Reserve»).

.Εάν συνεχισθεί η παράδοση, η νέα διοίκηση θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία τριπλή δοκιμασία: με τις τιμές των μετοχών, με την ισοτιμία του δολαρίου και με τα ομόλογα – με την καταιγίδα των καταιγίδων.  

Τα σύννεφα που σκεπάζουν τον αμερικανικό ουρανό γίνονται όλο και πιο πυκνά, πολύ πιο βαριά και σκοτεινά, αναγγέλλοντας την καταιγίδα των καταιγίδων που φαίνεται να πλησιάζει – με τον υπόλοιπο πλανήτη να παρακολουθεί τρομαγμένος.

Ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης παρουσιάζει τεράστια προβλήματα, τα δίδυμα ελλείμματα συνεχίζονται, κανένας δεν μπορεί να σταματήσει την ανοδική πορεία του δημοσίου χρέους, η κεντρική τράπεζα αδυνατεί να αποσύρει τα πακέτα στήριξης και ο διοικητής της αλλάζει – με την κυρία J.Yellen να αναλαμβάνει τα ηνία ακριβώς εκείνη την εποχή, το Φεβρουάριο του 2014, όπου το φρένο χρέους θα πρέπει να αυξηθεί για τρίτη φορά.

Εάν λοιπόν οι χρηματαγορές ακολουθήσουν ξανά την παράδοση των τελευταίων σαράντα ετών, σύμφωνα με την οποία οι αλλαγές στη διοίκηση της κεντρικής τράπεζας ήταν συνδεδεμένες με δραματικές «στρεβλώσεις» στην οικονομία, τότε η κατάσταση στις Η.Π.Α.  δεν είναι απίθανο να ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο.

Ειδικότερα, ο κάθε νέος διοικητής της Fed, λίγο μετά την ανάληψη της θέσης του, ερχόταν αντιμέτωπος με «διαταραχές» στις αγορές ομολόγων, μετοχών ή συναλλάγματος – με αποτέλεσμα αρκετοί να αναφέρονται στην κατάρα της Fed. Στα πλαίσια αυτά, το 1970 είχαμε μία αρκετά μεγάλη πτώση των τιμών των χρηματιστηρίων, αμέσως μετά την ανάληψη της διοίκησης της Fed.

.

Ο Dow Jones το 1970, επί του τότε διοικητή της Fed Arther Burns

.

Όπως φαίνεται από την παραπάνω εικόνα, η πτώση του Dow Jones ήταν της τάξης του 20%, παρά το ότι τα χρέη τότε της υπερδύναμης, όπως και οι άλλοι οικονομικοί της δείκτες, ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση από σήμερα. Αντίθετα, όταν ανέλαβε τη Fed ο επόμενος, ο κ. W.Miller, είχαμε μία μεγάλη πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου.

.

Πτώση του δολαρίου έναντι του Γερμανικού μάρκου το 1978, επί του νέου διοικητή της Fed William Miller

.Η πτώση της ισοτιμίας (-15% απέναντι στο γερμανικό μάρκο) στα τέλη του 1978 ήταν, κατά παράδοξο τρόπο, αντίστοιχη της πτώσης των χρηματιστηριακών δεικτών την προηγούμενη περίοδο – επιβεβαιώνοντας την υπόθεση της «κατάρας».

Η αιτία ήταν το εμπορικό ισοζύγιο των Η.Π.Α., το οποίο έγινε απότομα ελλειμματικό, με τον πληθωρισμό να καλπάζει. Η κυβέρνηση τότε, αλλάζοντας το διοικητή της Fed πολύ γρήγορα, υποχρεώθηκε να εφαρμόσει ένα «πρόγραμμα εκτάκτου ανάγκης» για το δολάριο – καταφέρνοντας τελικά να το σταθεροποιήσει.

Αναλυτικότερα, το 1979 ανέλαβε τη διοίκηση ο P.Volcker, «περιορίζοντας» τη νομισματική πολιτική – για να αντιμετωπίσει το διψήφιο πληθωρισμό, ο οποίος απειλούσε τη χώρα.

Το μέγεθος και ο ρυθμός των αυξήσεων των επιτοκίων, με τη βοήθεια των οποίων ο διοικητής επιδίωξε να φέρει εις πέρας την αποστολή του, ήταν καταιγιστικός – επιβαρύνοντας σημαντικά την αγορά ομολόγων, με τις αξίες των δεκαετών να μειώνονται κατά -12%, επιβεβαιώνοντας με τη σειρά τους την κατάρα της Fed.

.

Πτώση του δολαρίου κατά 17% το 2006, με διοικητή της Fed τον Ben Bernanke

.

Η ανάληψη της διοίκησης από τον A.Greenspan ήταν πού πιο «επεισοδιακή» – αφού δύο μήνες μετά ο χρηματιστηριακός δείκτης (Dow Jones) έχασε το 35% της αξίας του. Επρόκειτο για μία τεράστια πτώση, για μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις των αγορών των τελευταίων δεκαετιών.

.

O Dow Jones σε ελεύθερη πτώση 35 %, επί αναλήψεως διοίκησης της Fed του Allan Greenspan

.Η πτώση της ισοτιμίας του δολαρίου κατά -17% απέναντι σε όλα τα σημαντικά νομίσματα, ήταν αυτή που χαρακτήρισε την ανάληψη της διοίκησης από τον κ.Bernanke (2006), ο οποίος θα παραμείνει στη θέση του μέχρι το Φεβρουάριο. Αμέσως μετά, τον Οκτώβριο του 2007, κατέρρευσαν ξαφνικά οι δείκτες των χρηματιστηρίων, οι τιμές των οποίων έπεσαν κατά -50% έως το 2009. Επρόκειτο για την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, την οποία βιώνουμε ακόμη, παρά την επαναφορά των δεικτών σε υψηλά επίπεδα.

Ως βασικές αιτίες των αναταραχών, οι οποίες συνόδευαν τους νέους διοικητές της Fed τα τελευταία χρόνια, θεωρούνται οι εξής:

(α) το ότι οι αγορές αργούν να εμπιστευθούν τον εκάστοτε καινούργιο, περιμένοντας, αποσυρόμενες από τις συναλλαγές, να δουν την πολιτική που θα ακολουθήσει και

(β)  η συνεχής επιδείνωση των μακροοικονομικών συνθηκών των Η.Π.Α. τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την έξοδο από τον κανόνα του χρυσού (υπερχρέωση κλπ.).

Περαιτέρω έχουμε την άποψη ότι, οι επιδείνωση των μακροοικονομικών δεικτών θα ευρίσκεται στο ζενίθ της τον επόμενο χρόνο – γεγονός που ασφαλώς γνωρίζουν καλύτερα από εμάς οι αγορές.

Εάν λοιπόν συνεχίσει η κατάρα της Fed, τότε η νέα διοικητής θα βρεθεί αντιμέτωπη με μία «τριπλή δοκιμασία», άνευ προηγουμένου: με τις τιμές των μετοχών, με την ισοτιμία του δολαρίου και με τα ομόλογα. Επομένως, με την καταιγίδα των καταιγίδων, η οποία δεν θα αφορά μόνο τις Η.Π.Α., αλλά ολόκληρη την υφήλιο.

Με την «ιαπωνική βόμβα» δε έτοιμη να εκραγεί, αφού το εμπορικό έλλειμμα (σχήμα που ακολουθεί) έφτασε σε νέα επίπεδα ρεκόρ (9,5 δις $), για 15^ο συνεχή μήνα (51 δις $ το εξάμηνο Απρίλιο-Σεπτέμβρη), λόγω του αυξημένου κόστους των εισαγωγών ενέργειας και τροφίμων, σαν αποτέλεσμα της υποτίμησης του γεν, η κατάσταση στον πλανήτη γίνεται ακόμη πιο κρίσιμη.

.

Εμπορικά στοιχεία της Ιαπωνίας – Εμπορικό Ισοζύγιο (γκρι), Εξαγωγές (μπλε), Εισαγωγές (καφέ).

.Αναλυτικότερα, οι εισαγωγές της Ιαπωνίας αυξήθηκαν κατά 16,5% το Σεπτέμβριο, σε σχέση με το προηγούμενο έτος (70,3 δις $), ενώ οι εξαγωγές κατά 11,5% (60,9 δις $). Οι εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου αντιπροσώπευαν σχεδόν το ένα τρίτο του συνόλου, ενώ οι εισαγωγές σόγιας και άλλων τροφίμων, καθώς επίσης μηχανημάτων, αυξήθηκαν με διψήφια ποσοστά.

Οι Η.Π,Α. παρέμειναν ο μεγαλύτερος εξαγωγικός εταίρος της Ιαπωνίας  (11,3 δις $), ενώ οι εισαγωγές από τις Η.Π.Α. ανήλθαν σε 6,8 δις $. Το πλεόνασμα της Ιαπωνίας απέναντι τις Η.Π.Α. αυξήθηκε κατά 25%, σε σχέση με το 2012.

Όμως, το εμπορικό έλλειμμα της Ιαπωνίας σε σχέση με την Κίνα εκτινάχθηκε στο 87% (6,4 δις $) – με τις εξαγωγές να αυξάνονται κατά 11,4% (10,6 δις $) και τις εισαγωγές κατά 30,9% (στα 17 δις $). Όπως λέγεται δε, η Κίνα έχει ως «μερκαντιλιστικό» στόχο τη αύξηση του ΑΕΠ της εις βάρος της Ιαπωνίας – μία ειρωνεία της τύχης, με δεδομένη την πολεμική εχθρότητα των δύο χωρών.

Analyst.gr Team