Αναζητώντας διέξοδο στην πολύπλευρη κρίση και στη γενικευμένη παρακμή, σημαντικά κοινωνικά στρώματα παρασύρονται, στην καθαρά….ψυχοπολιτική φαντασίωση ότι τη λύση θα δώσει, είτε ο παραδοσιακός λαϊκίστικος κρατισμός, είτε ένας «σωτήρας» με ένα ολοκληρωτικό σύστημα.
Η ευρωπαϊκή ιστορία έχει δώσει καθαρή απάντηση γι’ αυτά τα πολιτικά καθεστώτα:
Τον τελευταίο αιώνα όσες Ευρωπαϊκές χώρες, σε μεγάλες κρίσεις, κατέφυγαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα ή τα ανέχθηκαν, (δικτατορίες, φασιστικά καθεστώτα κα), σήμερα είναι όλες, λιγότερο ή περισσότερο, προβληματικές. (Μοναδική εξαίρεση, η μεταπολεμική Γερμανία. λόγω γεωστρατηγικών και άλλων ιδιαιτεροτήτων).
Συγκεκριμένα οι χώρες: ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΛΟΙΠΕΣ ΧΩΡΕΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΟ-ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ:
Κυβερνήθηκαν μέχρι πρόσφατα από καθεστώτα φασιστικά, δικτατορικά ή μονοκομματικές λαϊκές δημοκρατίες.
Όλα, φεύγοντας, άφησαν κληρονομιά πληγές στη μετέπειτα ...
....κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Όλες οι παραπάνω χώρες, ακόμη και εκείνες που υπήρξαν αποικιοκρατικές, φιγουράρουν στις χαμηλότερες θέσεις στην Ευρώπη σε κατά κεφαλή εισόδημα και ανάπτυξη και πλήττονται πιο δραματικά από τις οικονομικές κρίσεις. Ιδιαίτερα η χώρα μας.
Από την άλλη πλευρά, οι χώρες: ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ, ΟΛΛΑΝΔΙΑ, ΑΥΣΤΡΙΑ, ΕΛΒΕΤΙΑ, ΝΟΡΒΗΓΙΑ, ΔΑΝΙΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ, ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ:
Μετά τη φεουδαρχία, επέλεξαν και εφάρμοσαν αδιάκοπα, ανεξάρτητα από κρίσεις και πολέμους, καθεστώς ευνομούμενης κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, με κεντροαριστερές ή κεντροδεξιές κυβερνήσεις είτε μονοκομματικές είτε πολυκομματικές.
Όλες ανεξαίρετα έχουν παγκοσμίως τα υψηλότερα επίπεδα ......κατά κεφαλή εισοδήματος και κοινωνικού κράτους και αντιμετωπίζουν με λιγότερες ζημίες τις διεθνείς κρίσεις. Βέβαια, μερικές ήταν ισχυρές αποικιοκρατικές χώρες και ενίσχυσαν τον πλούτο τους με πόρους από τις αποικίες. Οι περισσότερες όμως δεν ήταν.
Η ΣΤΡΕΒΛΩΣΗ – ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Η μεταπολίτευση του 1974, έφερε μεγάλες πολιτικές αλλαγές, που τις είχε ανάγκη η χώρα.
Δυστυχώς όμως ενισχύθηκαν παράλληλα προϋπάρχουσες ή δημιουργήθηκαν νέες βαριές λειτουργικές στρεβλώσεις, οι οποίες απαξίωσαν πολλά από τα θετικά εκείνων των αλλαγών.
Η μεγαλύτερη στρέβλωση – γάγγραινα στη λειτουργία της δημοκρατίας, που την κατέστησε μη ευνομούμενη, ήταν και είναι η πελατειακή συναλλαγή μεταξύ πολιτικών-κράτους- πολίτη.
Για δεκαετίες, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα: πολιτικοί, αυτοδιοικητικοί, συνδικαλιστές, κρατικός μηχανισμός, λειτούργησε και ‘’εκπαιδεύτηκε’’, πώς να διαχειρίζεται και να σπαταλά εισαγόμενο χρήμα, δανικό ή δωρεάν και πως να ασκεί εξουσία, με πελατειακά κριτήρια.
Παρόντα συνεχώς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία σύσσωμα, κατάγγελλαν μεν με δριμύτητα τις πελατειακές κυβερνήσεις και τη διαφθορά, όμως αγκάλιαζαν και υποστήριζαν άκριτα ότι «προϊόν» παρήγαγε η πελατειακή διακυβέρνηση. Π.χ. Πόσα κόμματα, δεν υπερασπίζονταν (με καιροσκοπισμό) οικονομικά προνόμια, ως «κατακτήσεις» των εργαζομένων, ενώ γνώριζαν ότι χρηματοδοτούνται από τον καταστροφικό υπερδανεισμό της χώρας;
Και το χειρότερο; Δεν αυξανόταν μόνο η διαφθορά στα πρόσωπα και στους μηχανισμούς του συστήματος. »Διαπαιδαγωγούνταν» ολοένα και περισσότεροι πολίτες, στην ανομία απέναντι στη λειτουργία της δημοκρατίας.
Η ισχυρότερη βάση της ‘’πελατειακής δημοκρατίας» είναι μια απλωμένη, αυτοαναπαραγόμενη αναξιοκρατία.
Συχνά ακούγεται η κατηγορία ότι οι πολιτικοί δεν θέλουν να ‘’φτιάξουν’’ τη χώρα.
Η πραγματικότητα είναι τραγικά διαφορετική.
Για να »φτιάξει» η χώρα, δηλ. να οργανωθεί ως σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος δικαίου και να δημιουργηθούν συνθήκες παραγωγής πλούτου, χρειάζονται πολιτικά πρόσωπα με υψηλές ικανότητες και γνώσεις γι’ αυτά.
Τα πρόσωπα του σημερινού πολιτικού συστήματος και να θέλουν να φτιάξουν τη χώρα, -κατά μεγάλη πλειονότητα- δεν ξέρουν το πώς, γιατί δεν το άσκησαν και δεν το έμαθαν ποτέ!
Και δυστυχώς καμιά πολιτικο-οικονομική θεωρία ή ακραία εθνικιστική έξαρση ή θεωρία του τύπου ‘’χρειάζεται βούρδουλας’’, δεν …εμφυτεύουν από μόνες τους τέτοιες γνώσεις και ικανότητες στα πολιτικά πρόσωπα!
Ναι, είναι αλήθεια! Οι περισσότεροι από μας, ανεξάρτητα από κόμματα, ψηφίζαμε στο παρελθόν πολιτικούς, με κριτήριο την ικανότητα στο ρουσφέτι και γι’ αυτό μας αναλογεί μια ευθύνη. Φυσικά η μικρότερη.
Το στρωμένο τραπέζι που καθόμασταν και ‘’τα τρώγαμε όλοι μαζί’’ και οι άκριτοι διορισμοί στο δημόσιο για την ‘’επανίδρυση του κράτους’’, πληρωνόταν με καταστροφικά δανεικά. Τα έφερναν στη χώρα, εκείνοι οι οποίοι σήμερα επιπλήττουν το λαό ότι ‘’τα έτρωγε’’ μαζί τους. Έκρυβαν όμως από τον πολίτη την αλήθεια, ότι ο λογαριασμός φορτωνόταν ως χρέος στους ώμους του.
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ;
Το δέντρο της τρέχουσας οικονομικής απόγνωσης, δεν πρέπει να μας κρύβει το δάσος της απίστευτης δυσλειτουργίας της χώρας, στους περισσότερους τομείς.
Η χώρα χρειάζεται μια μεγάλη αλλαγή πορείας στην πολιτική και κρατική λειτουργία, πλην όμως αυτή δεν θα ξεκινήσει και δεν θα έχει καμιά προοπτική αν η ίδια η κοινωνία δεν συνειδητοποιήσει ότι αυτό είναι επιτακτική ανάγκη.
Η ‘’επαναστατική’’ πρόκληση σήμερα είναι: Να αντικαταστήσει η Ευνομούμενη Δημοκρατία τη μέχρι τώρα πελατειακή δημοκρατία.
Θα ήταν ευχής έργο, να δημιουργηθούν νέα κόμματα στο χώρο της κεντροαριστεράς και της κεντροδεξιάς, για τη νέα πορεία, χωρίς κανένα από τα πολιτικά πρόσωπα του παρελθόντος.
Είναι όμως πρακτικά δύσκολο να δημιουργηθούν ξαφνικά και με ‘’παρθενογένεση’’ μερικά κόμματα ‘’του κουτιού’’, με εντελώς άλλα πρόσωπα.
ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ: ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Πρώτο βήμα και θεμέλιο αυτής της άλλης πορείας προς την Ευνομούμενη Δημοκρατία είναι η αξιοκρατία στα πρόσωπα της εξουσίας.
Αυτό, απαιτεί:
– Να απομακρυνθεί η συντριπτική πλειονότητα των πολιτικών προσώπων από τα κόμματα που κυβέρνησαν αλλά και αρκετά πρόσωπα από τα λοιπά κόμματα που κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό. (Ακόμη και ορισμένων νέων πολιτικών, ικανών μόνο στον ξύλινο λόγο και με τα ‘’μυαλά’’ στα σκουριασμένα κομματικά κάγκελα).
– Να απαιτήσει η ίδια η κοινωνία από τα κόμματα -σημερινά ή αυριανά-, να προωθήσουν ένα νέο στρώμα υποψήφιων πολιτικών με διαφορετικό «ποιόν». Πρόσωπα, που η ίδια η ζωή μέσα στις τοπικές κοινωνίες έχει δείξει ότι έχουν ικανότητες και είναι παραγωγικά.
Πρόσωπα ξεκομμένα από τον προηγούμενο τοξικό κομματισμό, την πελατειακή αντίληψη και μακριά από τις πολιτικές βίας και αυταρχισμού.
Μόνον έτσι το κοινοβούλιο μπορεί να δώσει κυβερνήσεις αλλά και αντιπολιτεύσεις ικανότερες από τις σημερινές να δρομολογήσουν την ευνομούμενη δημοκρατία και την αναδιοργάνωση της χώρας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ
Το μεγάλο ‘’σαράκι’’ του μέσου πολίτη σήμερα, ανεξάρτητα ποιο κόμμα ψηφίζει, είναι ότι η χώρα είναι εγκλωβισμένη στα σκληρά μέτρα και στη βασανιστική αναμονή των δόσεων από την Τρόικα , χωρίς να βλέπει πουθενά προοπτική πως θα ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο.
Η χώρα έχει ένα και μοναδικό δρόμο να θεμελιώσει μια σύγχρονη λειτουργία για να βγει σταδιακά από την κρίση:
Να κλείσει οριστικά ξεκινήσει τη Μεγάλη Αλλαγή Πορείας προς την Ευνομούμενη Δημοκρατία, κλείνοντας οριστικά την πόρτα στην πελατειακή δημοκρατία.
Ο μόνος που έχει τη δυνατότητα και την ευθύνη να δρομολογήσει αυτήν την ‘’επανάσταση’’ είναι ο ίδιος ο ελληνικός λαός γιατί είναι πλέον η μόνη διέξοδος για τον ίδιο και η μόνη ελπίδα για τα παιδιά του.
Όμως Ευνομούμενη Δημοκρατία χωρίς ικανούς, ηθικούς και αποτελεσματικούς πολιτικούς δεν γίνεται.
Έτσι πρώτο βήμα και θεμέλιο της Ευνομούμενης Δημοκρατίας είναι η επιβολή της αξιοκρατίας στα πρόσωπα της εξουσίας.
Η αρχή ‘’ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ’’ πρέπει να αποτελέσει, άμεσα, το κυρίαρχο όραμα της χώρας και να γίνει η κινητήρια δύναμη των εξελίξεων για την μεγάλη αλλαγή πορείας.
Φυσικά, είναι βέβαιο, ότι η αξιοκρατία δεν θα δρομολογηθεί εθελουσίως από ένα πολιτικό σύστημα που είναι διαχρονικά δομημένο με αναξιοκρατία. Χρειάζεται η παρέμβαση του ίδιου του λαού.
Μια τέτοια αλλαγή πορείας, θα ξεκινήσει μόνον όταν ο πολίτης αρχίσει να ψηφίζει τους εκπροσώπους του σ’ όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης της χώρας, με κριτήριο την ικανότητα τη ηθική και την παραγωγικότητα των προσώπων.
Αυτήν την ‘’επανάσταση’’, ο ελληνικός λαός μπορεί να την κάνει σήμερα ο ίδιος και δεν χρειάζεται κανένα νέο …Γουδί 1909.
Σε ότι αφορά τις ευθύνες για το πώς έφθασε η χώρα ως εδώ, θα πρέπει να αποδοθούν με όρους πλήρους δικαιοσύνης μιας Ευνομούμενης Δημοκρατίας, και όχι με όρους …Γουδί 1922, ίσα ίσα για να ξεθυμάνει ο λαός και κατόπιν ‘’μία από τα ίδια’’.
Η ‘’ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ’’ ΑΚΟΥΜΠΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ.
Μέσα στη χώρα υπάρχουν ικανά, αποτελεσματικά και ηθικά άτομαπου ενδιαφέρονται για τα κοινά, απ’ όλους τους ιδεολογι-πολιτικούς χώρους. Οι περισσότεροι παραμένουν απρόθυμοι στο περιθώριο.
Είναι βέβαιο ότι θα εμφανιστούν, όταν ο ελληνικός λαός κάνει ‘’νεύμα’’ ότι ήρθε η ώρα της αξιοκρατίας και ότι κλείνει τους λογαριασμούς του με τους ρουσφετολόγους, την πελατειακή γάγγραινα και τους ακραίους.
Η απαίτηση από τους πολίτες για αξιοκρατία στις θέσεις εξουσίας, πρέπει να σταλθεί άμεσα ως ισχυρό μήνυμα στις ηγεσίες όλων των κομμάτων (αυτών που έτυχε να είναι σήμερα και για όσο θα είναι, ή των μελλοντικών). Δηλ., το μήνυμα να ξεκινήσουν άμεσα και να αναζητούν άτομα με εντελώς άλλες προδιαγραφές και ικανότητες, κατάλληλους για την Ευνομούμενη Δημοκρατία, για όποιο ψηφοδέλτιό συγκροτούν ή υποστηρίζουν, μέχρι τις επόμενες εκλογές,
Ποιο θα είναι το ισχυρό μήνυμα που θα δείξει την αποφασιστικότητά μου ως πολίτης σ’ αυτή την απαίτηση;
Από ‘’αύριο το πρωί’’, μπροστά σε οποιαδήποτε κάλπη με το ψηφοδέλτιο στο χέρι, είτε για το πολιτιστικό ή αθλητικό συμβούλιο του χωριού μου, είτε για τα συνδικάτα, είτε για την αυτοδιοίκηση, παίρνω σταθερή απόφαση για την ψήφο μου:
- Συνταξιοδοτώ τα πολιτικά πρόσωπα και τους ‘’ευνοούμενους’’ τους, που έκαναν μέχρι σήμερα ‘’εμπόριο’’ ψήφων και ήταν συνεργοί στη σημερινή κατάρρευση,
- Αγνοώ το ‘’δικό μας παιδί’’ ή τον ‘’κολλητό’’ που μου συστήνει η παρέα ή ο συγγενής, αν διαπιστώσω ο ίδιος ότι πρόκειται για ανίκανο εξηγώντας τους λόγους.
- Βάζω στο περιθώριο όλους όσους συνδέονται με τον ολοκληρωτισμό και τη βία, και
- Αναζητώ και ψηφίζω τα πιο ηθικά, τα πιο ικανά και τα πιο παραγωγικά πρόσωπα του ψηφοδελτίου, έστω κι αν δεν τα γνωρίζω προσωπικά.
Ειδικότερα στις βουλευτικές εκλογές: Αν στο ψηφοδέλτιο του κόμματος που είχα επιλέξει συνεχίζουν να φιγουράρουν υποψήφιοι παλαιοκομματικοί, φθαρμένοι και ανίκανοι κομματικοί ευνοούμενοι, ή ακραίοι, επιλέγω να ψηφίσω άλλο κοντινό πολιτικό κόμμα με ικανότερους υποψήφιους).
Αν οι ηγεσίες των κομμάτων δεν συνειδητοποιήσουν ότι ως πολίτης έχω αλλάξει κριτήρια που ψηφίζω πρόσωπα, όλα δείχνουν (και έχουμε πολύ πρόσφατα παραδείγματα), ότι οι περισσότεροι θα συνεχίσουν να λειτουργούν όπως είναι μαθημένοι αλλά και όπως τους εξαναγκάζει η τοξική κομματική γραφειοκρατία.
ΠΟΙΟΙ ΘΑ ΠΡΩΤΟΣΤΑΤΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Οι νεότερες γενιές.
Οι νέοι είναι κυρίως εκείνοι που πρέπει να πρωτοστατήσουν και να την υιοθετήσουν ως το κύριο όραμα και περιεχόμενο του αγώνα τους, για ένα καλύτερο αύριο.
Αλλά και κάθε πολίτης που δεν είναι στην κατηγορία εκείνων που διατηρούν προνόμια από τις μέχρι σήμερα πελατειακές εξυπηρετήσεις.
Ένα από τα όπλα, το πλέον ισχυρό, που μπορεί εκπέμπει ένα διαρκή καταιγισμό ηλεκτρονικών μηνυμάτων πίεσης προς τις ηγεσίες των κομμάτων με την απαίτηση ‘’αξιοκρατία στην εξουσία από σήμερα’’, είναι το διαδίκτυο και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
2 Απριλίου 2013
* Ο Στέφανος Ανδριάνης είναι Αντισ/γος ε.α , Πολιτ. Μηχανικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου