Αυτοί που ξέρουν μόνο ένα δρόμο, είναι πάντα οι χαμένοι.

Θέλουμε δεν θέλουμε θα πρέπει να δούμε κατάματα την γεωπολιτική και γεωοικονομική πραγματικότητα. 

Μέσα σε αυτή τη πραγματικότητα εντάσσονται και οι τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό, καθώς και η μνημονιακή υποδούλωση της χώρας μας που έγινε αφού βρέθηκαν οι πρόθυμοι προδότες να διαλύσουν την ελληνική οικονομία και να εξοντώσουν το ηθικό του ελληνικού λαού.

Η πραγματικότητα αυτή με απλά λόγια είναι ότι εδώ και χρόνια
εξελίσσεται ένας μεγάλος γεωπολιτικός πόλεμος που η τελευταία φάση του άρχισε με την λεγομένη «αραβική άνοιξη». 

H «αραβική άνοιξη» οποία δεν ήταν τίποτα άλλο από την ενορχηστρωμένη επιχείρηση των δυτικών και των Αμερικανών να ελέγξουν τα ενεργειακά κοιτάσματα του αραβικού κόσμου.

Αυτό θα γίνονταν επιβάλλοντας με κατευθυνόμενες «λαϊκές» εξεγέρσεις ισλαμικά αυταρχικά καθεστώτα που θα εξουδετέρωναν κάθε λαϊκή αντίδραση. 

Εδώ είχαν σαν βασικό σύμμαχο την ισλαμική και δικτατορική Σαουδική Αραβία καθώς και τα κράτη του Περσικού κόλπου, (κυρίως το Κατάρ), που ελέγχουν μεγάλο μέρος της ενεργειακής παραγωγής. Το μεγάλο «αγκάθι» όμως ήταν το ανυπότακτο και σφοδρά αντιαμερικανικό Ιράν, (μέχρι πότε ;), ενώ τα προβλήματα που δημιουργούσε η ύπαρξη του Ισραήλ συνεχίζονταν χωρίς να βρεθεί κάποια ικανοποιητική λύση εκνευρίζοντας ακόμα και αυτούς τους Σιωνιστές της Αμερικής.

Το «αραβικό σχέδιο» εντάσσονταν στις επιταγές της Νέας Τάξης πραγμάτων, που θέλει λαούς ανδρείκελα, απάλειψη εθνικών κρατών και παγκοσμιοποίηση της οικονομίας που στην ουσία είναι η χρηματιστηριακή υποδούλωση σε ορισμένα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που θα αλυσοδέσουν όλο τον κόσμο. 

Στην πορεία όμως αυτού του σχεδίου έγιναν πολλά λάθη και κυρίως δεν υπολογίστηκε καλά η δύναμη της αντίδρασης κάποιων άλλων δυνάμεων που δεν ελέγχονται, όπως η Ρωσία και κυρίως για τους Αμερικανούς, η Κίνα. Αντιλαμβάνεστε τι θα γίνονταν αν δεν υπήρχαν αυτές οι ανασχετικές προσχώσεις σε όλα αυτά τα σχέδια. 

Έτσι η «αραβική άνοιξη» ενώ επέτυχε απόλυτα στην Λιβύη απέτυχε παταγωδώς στην Αίγυπτο, ενώ στην Συρία άναψε κυριολεκτικά μεγάλες φωτιές. Στην περίπτωση της Συρίας η αντίδραση της Ρωσίας δεν ήταν μόνο κάποια βέτο στα κατευθυνόμενα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αλλά ενεργό επέμβαση με όλα τα μέσα, ( θα θυμάστε πως ξευτίλισε τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών, κ Τζων Κέρρυ, ο ίδιος ο Πούτιν, όταν τον απεκάλεσε ψεύτη γιατί ισχυρίζονταν πως στην συριακή αντιπολίτευση δεν υπάρχουν ισλαμιστές εξτρεμιστές τρομοκράτες). 

Η Αρκούδα έδειξε τα δόντια της μουγκρίζοντας χαρακτηριστικά, γεγονός που πραγματικά τρόμαξε ορισμένους αχαλίνωτους και αλαζόνες της Δύσης.

Αυτή όμως η ρωσική αντίδραση δεν θα έμενε αναπάντητη από τους δυτικούς και τους Αμερικανούς. Το μεγάλο παιχνίδι δεν γίνονταν μόνο στο αραβικό γήπεδο. Προηγουμένως είχε φροντίσει η λεγομένη Ευρωπαϊκή Ένωση, που δεν είναι παρά η εμπροσθοφυλακή της παγκόσμιας χρηματιστηριακής δικτατορίας, να υποτάξει τα κράτη μέλη της και να τα καταστήσει ανδρείκελα χωρίς καμία εξουσία υπηρετώντας τα νεοταξικά συμφέροντα. 

Το πιο μεγάλο επίτευγμα αυτής της επιχείρησης ήταν η Ελλάδα. Το σχέδιο εδώ εφαρμόστηκε με πρωτοφανή επιτυχία καθώς η χώρα αλυσοδέθηκε για πολλά χρόνια και με την σύμπραξη, δυστυχώς, αυτών που τη κυβέρνησαν και την κατέστρεψαν.

Εκεί όμως που οι δυτικοί επιχείρησαν δυναμικά αντίποινα στην ρωσική επέμβαση στην Μέση Ανατολή, ήταν αφ’ ενός μεν η Ουκρανία, όπου δημιούργησαν ένα εύφλεκτο τοπίο στο υπογάστριο της Ρωσίας, (βέβαια εδώ η κατάσταση ακόμα είναι πολύ ρευστή με αβέβαιο αποτέλεσμα για την Δύση καθώς η Ρωσία σε μεγάλο βαθμό ελέγχει τα πράγματα) και αφ’ ετέρου και κυρίως η Κύπρος, όπου παίζονται μεγάλα γεωπολιτικά και γεωοικονομικά παιχνίδια. 

Οι δυτικοί δεν θα άφηναν με τίποτα να πέσει η Κύπρος και η περιοχή πέριξ της Κύπρου στα χέρια των Ρώσων, ιδίως μετά την υποτιθέμενη «ανακάλυψη» των ενεργειακών της κοιτασμάτων, (τα κοιτάσματα ήταν γνωστά εδώ και δεκαετίες όπως και τα ελληνικά ενεργειακά κοιτάγματα ). Άλλωστε η τουρκική εισβολή του 1974 ήταν μια πρώτη προκαταρτική κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση. 

Φυσικά η Ρωσία ήξερε όλες αυτές τις ενέργειες που στρέφονταν ανοιχτά εναντίον της, αλλά «μετρούσε» τις αντιδράσεις της με το λιγότερο δυνατό κόστος για τα συμφέροντα της. Τώρα όμως το «θέμα» της Κύπρου μπήκε στην τελική φάση. Η Ελλάδα αποδυναμωμένη και εξουδετερωμένη από μια προδοτική ηγεσία που εξακολουθεί, παρά τα όσα δεινά επέφερε στον ελληνισμό να την κυβερνά και η Κύπρος πτωχευμένη από ένα απατεώνα πολιτικό που άλλα έλεγε πριν από τις εκλογές, κατά το ελληνικό παράδειγμα, και έκανε τα τελείως αντίθετα μετά, δείχνουν έτοιμες να παραδώσουν τα πάντα.

Εδώ όμως το παιχνίδι θέλουμε δεν θέλουμε θα χοντρύνει ακόμα περισσότερο. Η Ρωσία δεν θα αφήσει, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, την περιοχή να πέσει στην αποκλειστική εξουσία των δυτικών νεοταξικών δυνάμεων. Ήδη η συμφωνία Ρωσίας Συρίας για την εκμετάλλευση της συριακής ΑΟΖ, περιπλέκει τα πράγματα ενώ η διαφαινόμενη επαναπροσέγγιση Τουρκίας Ισραήλ, (που θα βόλευε πολύ τους Αμερικανούς) μάλλον δεν «περπατά».

 Η Θεια Πρόνοια ανέδειξε αυτή την κρίσιμη περίοδο ένα αλαζόνα ηγέτη στην Τουρκία που πίστεψε ότι θα γίνει ο νέος σουλτάνος, προκαλώντας όλο και περισσότερα προβλήματα στους δυτικούς «μπερδεύοντας» πολλές εξελίξεις.

Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε εμείς ; Τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά καθώς για πρώτη φορά απειλείται με πλήρη καταστροφή όχι η ελληνική οικονομία, όχι η ελληνική κυριαρχία, αλλά η ίδια η ύπαρξη μας σαν έθνος και σαν λαός. Η απειλή της πλήρης μουσουλμανοποίησης της χώρας μας βάσει ενός πολύ καλά οργανωμένου σχεδίου, καθώς έχουμε γίνει η «αποθήκη» όλων των ασιατικών και αφρικανικών κρίσεων και η απειλή της οριστικής καταστροφής κάθε εθνικής μας υπόστασης, είναι προ των πυλών.

Η Κωνσταντινούπολη έπεσε το 1453 αλλά ο ελληνισμός διασώθηκε. Αν επικρατούσαν τότε οι παπικοί, σήμερα θα μιλούσαμε μια λατινογενή διαλεκτό και ο ελληνισμός θα ήταν μονάχα αντικείμενο ιστορικής έρευνας. Αυτή την φορά αν πέσει η Κωνσταντινούπολη εξ’ αιτίας των προδοτών, δεν θα πέσει μόνο εξωτερικά, αλλά θα είναι και άλωση ψυχών στην ηλεκτρονική νεοταξική δικτατορία. 

Το σχέδιο προέβλεπε εδώ και χρόνια μια σταδιακή αποχαύνωση του λαού έτσι ώστε να ακυρωθούν όλα τα φυσιολογικά αντανακλαστικά του και να είναι έτοιμος να πέσει σαν «ώριμο φρούτο» στην μνημονιακή θανατηφόρα αγκαλιά. Εδώ θα πρέπει η ελληνική εκκλησία να αναλάβει τις ευθύνες της και να πάψει να είναι κωφάλαλη, εκτός αν συμπλέει συνειδητά με την προδοσία και συμφωνεί με την οριστική απάλειψη κάθε εθνικού και θρησκευτικού μας φρονήματος. 

Η εκκλησία, (όταν λέμε εκκλησία εννοούμε την κεφαλή της ιεραρχίας), θα δώσει λόγο για την στάση της και θα είναι πιο ένοχη από τους τσαρλατάνους πολιτικούς για όσα γίνονται, γιατί υποτίθεται πως είναι η πνευματική μας ηγεσία. Πέραν τούτου όμως όλοι μας θα πρέπει να αποφασίσουμε. Ή θα είμαστε με αυτούς που μας κατέστρεψαν, ή θα πάμε με αυτούς που μας δίνουν ακόμα την ελπίδα να συνεχίσουμε να υπάρχουμε, αφού όμως πρώτα διώξουμε και τιμωρήσουμε όλους τους προδότες και τους γενίτσαρους που ξεπούλησαν την ταυτότητα μας.

Η Αρκούδα είναι τουλάχιστον ομόδοξη και για τα δικά της συμφέροντα, την συμφέρει να συνεχίσουμε να είμαστε η Ελλάδα που ξέραμε εδώ και αιώνες με τον έλεγχο του δικού μας πλούτου. Υπάρχει και ο Δράκος! 

Μην τον ξεχνάμε! Αυτοί που ξέρουν μόνο ένα δρόμο, είναι πάντα οι χαμένοι. 

Ιδού η Ρόδος, (η ελληνική), ιδού και το πήδημα.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος