"Παιδιά μου μη σκανιάζεστε και μη παραπονιέστε,
Εγώ δεν έχω τίποτις, λίγο ‘μαι λαβωμένος,
Πικρό είναι το λάβωμα, γλυκό ‘ναι το μολύβι,
Τραβάτε με να σηκωθώ και βάλτε με....
... να κάτσω,
Πάρτε με, παλληκάρια μου, λίγα κι αντρειωμένα,
Για πάρτε με και βγάλτε με σε μια ψηλή ραχούλα,
Και στρώστε μου χλωρά κλαδιά και βάλτε με να κάτσω,
Και φέρτε μου γλυκό κρασί από τους παπαδάδες,
Να πλύνω τη λαβωματιά, όπου ‘μια λαβωμένος,
Και πάρτε το μαχαίρι μου τα’ ασημοχάντζαρό μου,
Και φτειάστε μου το μνήμα μου, και φτειάστε το κιβούρι
Νάναι πλατύ, νάναι μακρύ, να παίρνει δυο νομάτους,
Να στέκ’ ορθός να πολεμώ, να πέφτω, να γιομίζω.
Και στη δεξιά μου τη μεριά αφήστε παραθύρι,
Να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, της άνοιξης τ’ αηδόνια."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου