«Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…»

Ξέρει καλά ο ποιητής ότι αν δεν πεθάνει το παλιό το νέο δε βρίσκει χώμα για να ανθίσει.

Αχ μάνα που κοιλοπόνεσες…αχ κοινωνία που συνηθίζεις και του σάπιου την οσμή προκειμένου να μην κάνεις το επόμενο βήμα…

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια κοινωνία που δεν ήταν ποτέ ελεύθερη;

…από μια κοινωνία που αποδέχεται το απαράδεκτο και κάνει το αυτονόητο στόχο και όραμά της;

Πως μπορούν τα παιδιά της να μάθουν να ζουν ελεύθερα όταν είναι μεγαλωμένα από σκλάβους;

Τούτοι οι σύγχρονοι μάλιστα σκλάβοι δεν έχουν καν την επίγνωση της φυλακής τους, τι την συνθέτει, τι την ορίζει, τι την συντηρεί και τι την αναπαράγει.

Αποδέχονται «ως έχουν» τα δεδομένα της χωρίς να αγγίζουν τις δομές και τις βάσεις της, προσαρμόζονται σαν τους χαμαιλέοντες αλλάζοντας μοναχά την εξωτερική τους φορεσιά.

Δεν τολμούν να ξεγυμνωθούν.

Στην προσπάθειά τους να νοιώσουνε ασφάλεια, να βρουν καταφύγιο, αγαπάνε και καλλωπίζουν τη φυλακή τους, τη στολίζουν με ένα σωρό μπιχλιμπίδια για να μοιάζει ωραία…μα ό,τι και να κάνουν πάντα φυλακή θα είναι…και πάντα μέσα της θα γεννιούνται παιδιά σκλάβοι…

…και πώς να γλυτώσει έτσι το παιδί;

…πώς να μείνει ζωντανή η ελπίδα;

Έχει καμία τύχη μια κοινωνία που ευνουχίζει τα παιδιά της;