Για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, δεν χρειάζεται γενίτσαρους και οσφυοκάμπτες πολιτικούς.

Θέλω να πιστεύω ότι τη σημερινή μέρα, που οι πρόγονοι μας πριν από 193 χρόνια, στις 25 Μαρτίου του 1821, έγραψαν μια από τις λαμπρότερες μέρες της μακραίωνης ιστορίας μας, στο μυαλό και κυρίως στη καρδιά της συντριπτικής πλειοψηφία των Ελλήνων έρχεται και φωλιάζει η στροφή του μεγάλου ποιητή και δάσκαλου του ελληνικού γένους, του Ανδρέα Κάλβου, που ταιριάζει απόλυτα στην σημερινή σκληρή πραγματικότητας της χώρας μας, που βρίσκεται πάλι υπό ζυγόν.....

Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία.

Αυτή τη στροφή θα πρέπει να διαβάσουν και να ξαναδιαβάσουν οι πολιτικοί μας ταγοί, για να καταλάβουν ότι αυτός ο τόπος , αυτός ο λαός που ανά τους αιώνες έχει ματώσει για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας, δεν χρειάζεται γενίτσαρους και οσφυοκάμπτες πολιτικούς.

Χρειάζεται οι ηγέτες του να έχουν αρετή για να κατανοήσουν ότι η ελευθερία είναι υπεράνω κάθε άλλου μικροσυμφέροντος και τόλμη για να αγωνιστούν μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος τους γιαυτή την ιδέα, όπως κατά το παρελθόν έπραξαν οι ένδοξοι προγονοί μας.

Και οι πρέπει να διαβάσουν το στίχο του ποιητή όχι με τα μάτια τους, αλλά με τη καρδία τους γιατί τότε μόνο υπάρχει ελπίδα να δουν την αλήθεια. Την αλήθεια ενός περήφανου λαού που βάζει πάνω απ όλα την εθνική του ανεξαρτησία, την εθνική του υπερηφάνεια και δεν φοβάται να πολεμήσει,-ακόμη και να πεθάνει- με οποιονδήποτε ισχυρό, με οποιονδήποτε τύραννο και κατακτητή, για να ζήσει ελεύθερος, για να είναι περήφανος.

Και δεν πρέπει οι πολιτικοί μας να εθελοτυφλούν σήμερα.

Γιατί ο λαός έχει νοιώσει βαρύ το ζυγό –έστω και «φίλιον»-, στο σβέρκο του.

Η υποδούλωση και η εξαθλίωση ενός λαού δεν είναι ελαφρύτερες ανάλογα με την εθνικότητα του τυράννου.

Δεν έχει σημασία για κανένα Έλληνα ποιος τον διαφεντεύει. Είτε είναι Πέρσης, είτε Τούρκος, είτε Γερμανός.

Τα λόγια πολλές φορές περιττεύουν. Άλλωστε αρκούν λίγοι στίχοι ενός ποιήματος, όπως έχει αποδείξει η ιστορία, για να μας δώσουν το σύνθημα μιας νέας αρχής. Όπως η ωδή «Εις Σάμον» του Ανδρέα Κάλβου, ο Θούριος του Ρήγα Φεραίου, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν του Διονύσιου Σολωμού.

Και αν οι σημερινοί πολιτικοί μας ταγοί δεν θέλουν να θυμούνται τους στίχους τους, εμείς οι πολλοί πρέπει να τους τους υπενθυμίζουμε. 

Κάθε μέρα, με κάθε τρόπο και χωρίς φόβο για το όποιο τίμημα του αγώνα για αξιοπρέπεια και ελευθερία και αν πληρώσουμε.

Ποτέ ο ελληνικός λαός δεν έσκυψε το κεφάλι.

Η μακραίωνη ιστορία μας είναι γεμάτη από παραδείγματα ανδρείας και θυσιών.

Όπως, δυστυχώς, είναι γεμάτη και από προδότες και προδοσίες, από φοβισμένους και βολεμένους που έσκυβαν το κεφάλι ή ακόμη χειρότερα προσδένονταν στο άρμα των εχθρών.

Ποτέ τους, όμως, αυτοί οι τελευταίοι δεν νίκησαν. 

Παραδόθηκαν στη χλεύη της ιστορίας.