Οι δέκα Αθηναίοι στρατηγοί, ένας από κάθε φυλή της Αττικής, συζητάνε για το τι πρέπει να πράξουν, δηλαδή, αν πρέπει να δώσουν την μάχη τώρα εδώ στην πεδιάδα του Μαραθώνα ή να αποχωρήσουν. Οι διαφωνίες είναι πολύ έντονες.
Οι πέντε υποστηρίζουν πως...
πρέπει να μείνουν και να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για τα ιδανικά και την πολυαγαπημένη τους πατρίδα, ενώ οι άλλοι πέντε να αποχωρήσουν αμέσως και να αποφασίσουν μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες.
Η συζήτηση έχει φτάσει σε τέλμα.
Ο Μιλτιάδης ο μοναδικός που έχει σχηματισμένη άποψη για τους Πέρσες, μιας και τους έζησε από κοντά, επιμένει η μάχη να δοθεί εδώ χωρίς άλλη καθυστέρηση.
Παίρνει με το.....
.... μέρος του τον πολέμαρχο για εκείνη την ημέρα, τον τελευταίο που μπορεί με την ψήφο του να κρίνει την ψηφοφορία.
Είναι ο Καλλίμαχος ο Αφιδναίος. Αυτός έχει την αρχιστρατηγία.
Ο Μιλτιάδης του λέει: «Από εσένα εξαρτάται Καλλίμαχε ή να υποδουλώσεις την Αθήνα ή να την κάνεις ελεύθερη και το όνομά σου να μείνει στην ιστορία για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι».
Ο Καλλίμαχος πείσθηκε απ’ τον λόγο του Μιλτιάδη.
Αυτό ήταν! Με την ψήφο του σφράγισε την τύχη όλης της Ελλάδας.
Η μάχη θα δινόταν εδώ, στον Μαραθώνα.
Το λυκαυγές στην Αττική γη την 12η Σεπτεμβρίου του 490 π.Χ. βρίσκει τους στρατούς παραταγμένους.
Τα λοφία ανεμίζουν στο πρωινό αεράκι.
Δέκα χιλιάδες Αθηναίοι είναι παραταγμένοι για μάχη και δίπλα τους είναι χίλιοι Πλαταιείς, με αρχηγό τον Αρίμνηστο.
Η Ελληνική φάλαγγα απέχει από τους βαρβάρους περίπου 1.500 μέτρα.
Ο Δάτις και ο Αρταφέρνης, οι στρατηγοί των Περσών κοιτούν απορημένοι τους χαλκοφορεμένους Έλληνες.
Πρώτη φορά αντικρίζουν ανάμεσα στα έθνη που πολέμησαν τέτοιο στρατό.
Ο Καλλίμαχος μαζί με την φυλή του την Αιαντίδα κατέχει το δεξί κέρας (άκρο) των Αθηναίων, που σε όλους τους Ελληνικούς στρατούς το κατέχουν μόνο οι εμπειρότεροι και γενναιότεροι των οπλιτών.
Ο Θεμιστοκλής ο νικητής της Σαλαμίνας και ο Αριστείδης ο δίκαιος κατέχουν το αδυνατισμένο κέντρο της Ελληνικής παράταξης, όπως σκόπιμα το είχε σχεδιάσει ο Μιλτιάδης.
Η φάλαγγα ξεκινάει με αργό βήμα στην αρχή και επιταχύνει σιγά-σιγά σηκώνοντας ένα σύννεφο σκόνης από το ποδοβολητό.
Οι χάλκινες ασπίδες τυφλώνουν τους Πέρσες από το φως του ήλιου που χτυπάει πάνω τους.
Ο Καλλίμαχος οδηγεί σαν καλός στρατηγός τους άνδρες του εναντίον της Περσικής παράταξης.
Οι τοξότες των βαρβάρων τεντώνουν τις χορδές των τόξων.
Τα τόξα λυγίζουν και τα βέλη εκτοξεύονται για να ξεσκίσουν σάρκες και οστά.
Οι Έλληνες σηκώνουν τις ασπίδες και αποκρούουν τα θανατηφόρα βέλη.
Ο Ελληνικός οπλισμός είναι κατά πολύ ανώτερος των βαρβάρων.
Σαν συμπαγή μάζα μετάλλου και σάρκας σαρώνουν τους βάρβαρους διαλύοντας τις γραμμές τους.
Τα δύο άκρα χτυπάνε και καταδιώκουν τους Πέρσες, ενώ το Ελληνικό κέντρο με τον Αριστείδη και τον Θεμιστοκλή δέχονται την σφοδρή επίθεση και υποχωρούν όπως το είχε σχεδιάσει ο δαιμόνιος Μιλτιάδης.
Υποχωρούν συντεταγμένα τραβώντας μαζί τους σαν δόλωμα, την κύρια δύναμη των Περσών.
Τα δόρατα των Αθηναίων τρυπάνε με δύναμη ασπίδες, θώρακες και σάρκες, ενώ τα δόρατα των βαρβάρων εξοστρακίζονται και σπάνε πάνω στις ασπίδες των Ελλήνων.
Βγάζει το λαμπρό του ξίφος από το θηκάρι και χτυπάει τους Πέρσες στρώνοντας μπροστά του ένα χαλί από νεκρούς.
Το αίμα των βαρβάρων βάφει το ξίφος του και την ασπίδα του.
Η μάχη εξελίσσεται από μάχη παρατάξεων σε μάχη σώμα με σώμα.
Ο Καλλίμαχος καταδιώκει το αριστερό κέρας των Περσών.
Συνειδητοποιώντας οι βάρβαροι εισβολείς ότι τα πλοία τους είναι σε μεγάλη απόσταση, τρέχουν αλλόφρονες για να σωθούν.
Μετά ο Καλλίμαχος στρέφεται σε βοήθεια του κέντρου και μαζί με το αριστερό Ελληνικό κέρας κυκλώνουν σαν μια μεγάλη θανάσιμη παγίδα τον ανθό του Περσικού στρατού.
Σαν κακός δαίμονας των Περσών τους αφανίζει.
Διατάζει τους άνδρες του να μην σταματήσουν παρόλο που νικούν.
Τους καταδιώκουν παντού.
Ο πανικός κι ο τρόμος είναι το μόνο συναίσθημα που κυριαρχεί στην τάξη των περίπου 100.000 Περσών που σκοτώνονται σωρηδόν.
Ο Καλλίμαχος επιδεικνύει ιδιαίτερη ανδρεία φτάνοντας μέχρι τα πλοία των Περσών, όπου γίνεται η πιο σκληρή μάχη.
Εκεί σκοτώνεται και ο αδελφός του τραγικού ποιητή Αισχύλου, ο γενναιότατος και ατρόμητος Κυναίγειρος.
Είμαστε πλέον στην τελική φάση της μάχης.
Οι μεν Αθηναίοι αγωνίζονται για να μην μείνει ούτε ένας βάρβαρος ζωντανός, οι δε βάρβαροι πλέον αγωνίζονται για το θλιβερό τους σαρκίο.
Ένας βάρβαρος χτυπάει τον Καλλίμαχο.
Το τραύμα είναι τόσο βαθύ που το αίμα πετάγεται σαν πίδακας. Ο ήλιος χάνεται από τα μάτια του!
Το σώμα του βαραίνει λες και θέλει να το αγκαλιάσει η μάνα γη.
Το χτύπημα είναι θανάσιμο.
Σωριάζεται στο έδαφος ξέπνοος από τα χτυπήματα και την κούραση της μάχης.
Αφήνει την τελευταία του πνοή στην γη που τόσο αγάπησε και έδωσε και την ίδια του την ζωή για αυτήν.
Μετά από τρεις ώρες συμπλοκής, το πεδίο της μάχης έχει γεμίσει σκόνη και κορμιά.
Οι βάρβαροι έχουν αφήσει 6.400 νεκρούς, ενώ οι Έλληνες 192 λαμπρά παλληκάρια που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία και την Τιμή της πατρίδας.
Ο Καλλίμαχος με την απόφασή του να στηρίξει την άποψη του Μιλτιάδη, αλλά και με την εν γένει στάση του πέρασε στην γενιά των αθανάτων ηρώων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου