Εγκλωβισμένοι στο ευρώ, στο χρέος και στα μνημόνια.

Η απελευθέρωση μίας χώρας που έχει οδηγηθεί σε μία τριπλή παγίδα, είναι συνώνυμη με τον πόλεμο
– ο οποίος δεν κερδίζεται ποτέ από τους στρατηγούς, αλλά από το στρατό τους που οφείλει να συμμετέχει στην απόφαση.

Η αισιοδοξία είναι αναμφίβολα η σημαντικότερη προϋπόθεση της οικονομικής επιτυχίας μίας χώρας. 

Οφείλει όμως να είναι ρεαλιστική, μη ουτοπική, να στηρίζεται δηλαδή σε πραγματικά δεδομένα, αφού διαφορετικά είναι αδύνατον να έχει αποτέλεσμα και διάρκεια.
Στα πλαίσια αυτά, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, η δημιουργία κλίματος αισιοδοξίας στην Ελλάδα, δεν είναι καθόλου εύκολο να επιτευχθεί – όσο και αν προσπαθήσει κανείς, γνωρίζοντας πως στην αντίθετη περίπτωση η χώρα θα συνεχίσει να βυθίζεται στην κρίση, με τελικό προορισμό το χάος.
.

Ο εγκλωβισμός στο ευρώ

Η Ελλάδα, το 2010, ήταν σε πολύ καλύτερη οικονομική θέση – αφού η ανεργία ήταν ακόμη περιορισμένη, το ΑΕΠ ικανοποιητικό, η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων δεν είχε εξαντληθεί, η αξία των ακινήτων ήταν υπερδιπλάσια από τη σημερινή, το ιδιωτικό χρέος από τα μικρότερα στην Ευρώπη, οι μισθοί, οι συντάξεις και τα εισοδήματα σε πολύ υψηλότερα επίπεδα, το κοινωνικό κράτος λειτουργούσε, οι επιχειρήσεις δεν είχαν ακόμη χρεοκοπήσει, οι τράπεζες ήταν από τις υγιέστερες διεθνώς κοκ.

Η χώρα ήταν λοιπόν σε θέση να εξυπηρετεί .....
....το δημόσιο χρέος της, εάν τα επιτόκια ήταν σε λογικά επίπεδα, ακόμη και αν υποθέσουμε πως η απότομη αύξηση του, σε σχέση με το 2008 και το 2009 (λόγω της πτώσης του ΑΕΠ, καθώς επίσης της σκόπιμης διόγκωσης των ελλειμμάτων), ήταν φυσιολογική – δεν εξυπηρετούσε δηλαδή σκοπιμότητες (γράφημα).

Εν τούτοις, η Ελλάδα ήταν η πρώτη αναπτυγμένη χώρα που οδηγήθηκε στο ΔΝΤ, για να διευκολυνθεί η είσοδος του στην Ευρωζώνη – ενώ η πολιτική που της επιβλήθηκε, επιδείνωσε κατά πολύ την οικονομία της.

Εκτός αυτού, υποχρεώθηκε να υπογράψει στα τέλη του 2011 το εγκληματικό PSI το οποίο, μεταξύ πολλών άλλων δυσκολιών που της προκάλεσε, την εγκλώβισε στο ευρώ - αφού δεν επέτρεπε πλέον τη μετατροπή του εξωτερικού χρέους σε τυχόν εθνικό νόμισμα (έως τότε ήταν εφικτό, με μία απλή απόφαση της Βουλής).     

Ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή λοιπόν η χώρα μας μπορούσε να επιστρέψει στη δραχμή, εάν δεν εύρισκε άλλον τρόπο για να ανακτήσει τη χαμένη ανταγωνιστικότητα της, καθώς επίσης για να περιορίσει πληθωριστικά το δημόσιο χρέος της (η υποτίμηση της δραχμής κατά 50% θα μείωνε ανάλογα το πραγματικό χρέος, προκαλώντας αντίστοιχη ζημία στους πιστωτές της), η πόρτα έκλεισε ερμητικά – οπότε η Ελλάδα εγκλωβίστηκε οριστικά στο ευρώ.
.

Ο εγκλωβισμός στο δημόσιο χρέος

Την ίδια ακριβώς εποχή, με την υπογραφή του PSI, χάθηκε και η δυνατότητα της πατρίδας μας να χρεοκοπήσει, αφού τα ομόλογα της, τα οποία μέχρι τότε υπάγονταν στο ελληνικό δίκαιο (90%), μετατράπηκαν σε ομόλογα αγγλικού δικαίου – ενώ οι διεθνείς τοκογλύφοι εξοφλήθηκαν, με τις απαιτήσεις τους να τις αναλαμβάνουν πλέον τα «κράτη-εταίροι» της χώρας, τα οποία δεν ήταν (και δεν είναι) έντιμο να μην πληρωθούν.
Έτσι, η Ελλάδα εγκλωβίστηκε οριστικά στο δημόσιο χρέος, αφού της απαγορεύθηκε ουσιαστικά το δικαίωμα της στη χρεοκοπία -το οποίο έχουν κάνει χρήση στο παρελθόν δεκάδες χώρες, μεταξύ των οποίων η Γερμανία, η Γαλλία και η Ρωσία.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα αναφαίρετο δικαίωμα του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο δεν επιτρέπεται να στερείται από καμία επιχείρηση, από κανένα άτομο και από καμία χώρα (ανάλυση).

Ο εγκλωβισμός στα μνημόνια 

Παρά τις δυσμενείς αυτές εξελίξεις, οι οποίες δημιούργησαν 1.500.000 ανέργους (70% μακροπρόθεσμους), οδήγησαν πάνω από 150.000νέους να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, προκάλεσαν τη χρεοκοπία εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά τον παραγωγικό ιστό της χώρας, διέλυσαν τα κοινωνικά ταμεία, παγίδευσαν έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στη γκρίζα ζώνη (λίγο πριν την απόλυση), έδιωξαν τις ξένες επιχειρήσεις, μείωσαν απελπιστικά τις εξαγωγές, προκάλεσαν την εκρηκτική άνοδο των κόκκινων δανείων (πάνω από 80 δις €), εκτόξευσαν τις οφειλές απέναντι στο δημόσιο και στα ασφαλιστικά ταμεία (πάνω από 90 δις €), δημιούργησαν μία νέα «τρύπα» στα έσοδα του δημοσίου (1,2 δις € στο δεκάμηνο του 2014), αύξησαν ιλιγγιωδώς τη φτώχεια κοκ., οι Έλληνες δεν αντέδρασαν – δεν αρνήθηκαν καν την αποπληρωμή του χρέους και δεν απαίτησαν τη χρεοκοπία της χώρας τους.

Ακόμη και τότε δε, σχεδόν μέχρι πρόσφατα, ήταν δυνατή η εξυπηρέτηση του χρέους, με τη βοήθεια της επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής, καθώς επίσης με τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ – όπως τεκμηριώθηκε με την ανάλυση μας «Η αλήθεια για τη διαγραφή χρεών».

Παρά τα τεράστια λάθη λοιπόν της πολιτικής που επέβαλλε στη χώρα η Τρόικα, σύμφωνα με τις δικές της «εξομολογήσεις», η Ελλάδα ήταν σε θέση να ανταπεξέλθει με τις υποχρεώσεις της – αρκεί να τηρούσε τις υποσχέσεις της η Κομισιόν (Γερμανία), σύμφωνα με τις οποίες εάν επιτυγχανόταν πρωτογενές πλεόνασμα το 2013, όπως και έγινε, θα διευκολυνόταν η αποπληρωμή του χρέους.

Εν τούτοις η Γερμανία, αφού προηγουμένως παραπλάνησε επαίσχυντα τον πρωθυπουργό της χώρας μας, αναγκάζοντας τον ουσιαστικά να αναγγείλει την εκδίωξη του ΔΝΤ, για δικές της σκοπιμότητες, αναίρεσε ξαφνικά τα υπεσχημένα – με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν τα επιτόκια (spreads) των ελληνικών ομολόγων στα ύψη, καθώς επίσης να εξαγριωθεί το ΔΝΤ (αφού κατάλαβε φυσικά τα υπόγεια σχέδια της Γερμανίας, τα οποία προσπάθησε να πραγματοποιήσει έμμεσα, με τη  βοήθεια της Ελλάδας).

Έτσι έκλεισε ερμητικά η πόρτα των αγορών, από τις οποίες θα μπορούσε ίσως να δανεισθεί με βιώσιμα επιτόκια η Ελλάδα – οπότε το κακό τρίτωσε, αφού μετά τον εγκλωβισμό της στο ευρώ και στο χρέος, εγκλωβίστηκε και στα μνημόνια. 

Είναι προφανές λοιπόν πως δεν έχει πλέον καμία δυνατότητα να ξεφύγει από την παγίδα, αφού ακόμη και εάν δανειζόταν με 6% (τα επιτόκια σήμερα υπερβαίνουν το 8%), θα ήταν αδύνατον να εξυπηρετήσει τους τόκους – πόσο μάλλον τα χρεολύσια, τα οποία ουσιαστικά ανακυκλώνονται με την έκδοση ομολόγων.

Για παράδειγμα, η Ελλάδα σήμερα πληρώνει 6 δις € ετησίως για τόκους – με ένα επιτόκιο της τάξης του 2%. Εάν λοιπόν δανειζόταν με 6%, τότε οι ετήσιοι τόκοι, στο σύνολο του χρέους (320 δις €), θα ξεπερνούσαν τα 18 δις € – ένα ποσόν που είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει, ειδικά στην κατάσταση που την έχει οδηγήσει η Τρόικα.

Επομένως είναι στην κυριολεξία φυλακισμένη, με κλειστές όλες τις εξόδους διαφυγής – οπότε τα μνημόνια θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο διηνεκές, σφραγίζοντας επίσημα την κατοχή της χώρας (άρθρο).

Περαιτέρω, σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, η Τρόικα απαιτεί από την κυβέρνηση τη λήψη νέων μέτρων, τα οποία θα οδηγήσουν σε μία, πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά, ληστεία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας – με την υιοθέτηση νόμων που καθιστούν τις τράπεζες απόλυτους κυρίαρχους των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών.

Φυσικά δεν θα είναι οι ελληνικές τράπεζες αυτές που θα λεηλατήσουν τους Έλληνες, αλλά οι ξένοι κερδοσκόποι – στους οποίους οι τράπεζες έχουν εκχωρήσει προ πολλού τις απαιτήσεις τους (τιτλοποιήσεις), με υποθήκες τόσο τα ακίνητα των ιδιωτών, όσο και τις ελληνικές επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται ο περιορισμός της ρευστότητας στην ελληνική οικονομία, κρίνοντας από τη μείωση του ενεργητικού των τραπεζών (γράφημα), οπότε κλιμακώνονται οι «συνθήκες ασφυξίας».

Στα πλαίσια αυτά, η οποιαδήποτε προσπάθεια της χώρας να ξεφύγει από την τριπλή παγίδα, στην οποία έχει οδηγηθεί σκόπιμα, είναι καταδικασμένη – ενώ αυτό που φαίνεται να απομένει στους Έλληνες, εάν δεν αλλάξουν τακτική, είναι η απόλυτη εξαθλίωση αυτών και των παιδιών τους, με την Ελλάδα «υπό ξένη κατοχή» στο διηνεκές.
.

Η χρεοκοπία

Ο Adam Smith, ο πατέρας της Οικονομίας, είχε διαγνώσει πριν από αρκετούς αιώνες το πρόβλημα, θεωρώντας πως μία χώρα, η οποία είχε φτάσει σε σημείο να αδυνατεί εντελώς να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της, δεν είχε άλλη λύση από τη χρεοκοπία – συνοψίζοντας την άποψη του στο εξής:

«Όταν το δημόσιο χρέος υπερβαίνει ένα ορισμένο ύψος, τότε δεν υπάρχει ούτε ένα και μοναδικό παράδειγμα, από όσα γνωρίζω, όπου να επιτεύχθηκε ποτέ, με δίκαιο τρόπο, η εξ ολοκλήρου αποπληρωμή του. 

Σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που έγινε δυνατή σε κάποιο βαθμό η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών, συνέβη με τη χρήση της χρεοκοπίας – την οποία είχε παραδεχθεί κανείς ανοιχτά, χωρίς κανένα δισταγμό. Ακόμη και όταν υπήρξε συχνά μία ονομαστική επιστροφή του χρέους, στην πραγματικότητα επρόκειτο για μία ολοκάθαρη χρεοκοπία«.

Ανεξάρτητα από τα παραπάνω, εμείς είμαστε ανέκαθεν υπέρ της αποπληρωμής του χρέους – το οποίο υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαμε ακόμη και σήμερα να εξυπηρετήσουμε (ανάλυση). 

Παρά το ότι λοιπόν η οικονομική κατάσταση της χώρας, συγκριτικά με τα προηγούμενα χρόνια, είναιαπελπιστικά χειρότερη, με αποκλειστική και μόνο ευθύνη της Τρόικας, υπάρχει η δυνατότητα – σε καμία περίπτωση όμως μετά την αναίρεση των υπεσχημένων από την Ευρώπη (Γερμανία), καθώς επίσης με την επιβολή των νέων υφεσιακών μέτρων.

Επομένως, το μόνο που απομένει στην Ελλάδα είναι η αναγγελία της επίσημης χρεοκοπίας της, με όλα τα ρίσκα που συνεπάγεται η σημερινή της κατάσταση – σύμφωνα με το συμπέρασμα του Adam Smith που φυσικά θεωρεί τον αργό θάνατο, στον οποίο οδηγείται μία υπερχρεωμένη χώρα, με την ίδια τελική κατάληξη, πολύ χειρότερο από την πτώχευση της. 

Πόσο μάλλον όταν κατά τη διάρκεια του αργού θανάτου και μέχρι τον επιθανάτιο ρόγχο της, δρομολογείται η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας - με αποτέλεσμα την απόλυτη εξαθλίωση του πληθυσμού της, τον εγκλεισμό στις φυλακές των χιλιάδων οφειλετών που παράγει ασταμάτητα η λιτότητα, τη ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας και το βομβαρδισμό του κράτους πρόνοιας. 

Η τελική κατάληξη είναι  μία φυλετική εκκαθάριση, η οποία θυμίζει κυριολεκτικά μία γενοκτονία - όπως αυτές που οι διεθνείς οργανισμοί καταδικάζουν, ως συνήθως εκ των υστέρων.

Το πρόβλημα βέβαια εν προκειμένω είναι τι ακριβώς σημαίνει η χρεοκοπία μίας χώρας, η οποία προηγουμένως έχει εγκλωβιστεί σε ένα ξένο νόμισμα, σε ένα υποθηκευμένο δημόσιο χρέος, καθώς επίσης σε μία σειρά μνημονίων, με την Τρόικα στην κυβέρνηση της - απόλυτο κυρίαρχο του στημένου παιχνιδιού.
Η απάντηση στο δύσκολο αυτό ερώτημα δεν είναι καθόλου απλή, εάν θέλει κανείς να είναι υπεύθυνος – αφού η επιλογή του είναι ουσιαστικά μεταξύ δύο εξαιρετικά μεγάλων κακών, από τα οποία οφείλει να μαντέψει ποιο αποτελεί το μικρότερο.


Πρόκειται επομένως για μια πολύ δύσκολη απόφαση, την οποία λογικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να  πάρει κανένα κόμμα μόνο του – αφού όποιο δρόμο και αν ακολουθήσει, την υποταγή δηλαδή της Ελλάδας στα καταστροφικά μνημόνια με την ελπίδα να ξεφύγει κάποια στιγμή, ή τη χρεοκοπία της με απρόβλεπτα επακόλουθα, κανένας Πολίτης δεν θα είναι ευχαριστημένος.
.

Επίλογος 

Εμείς, προσωπικά και υποκειμενικά, είμαστε υπέρ της ελεύθερης οικονομίας, σε περιβάλλονάμεσης δημοκρατίας, με ένα λειτουργικό, δίκαιο κοινωνικό κράτος  – όπου οι κοινωφελείς, οι κερδοφόρες μονοπωλιακές, καθώς επίσης οι στρατηγικές επιχειρήσεις ανήκουν στο δημόσιο, ενώ όλες οι υπόλοιπες στον ιδιωτικό τομέα.

Η σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας φαίνεται να πρεσβεύει το νεοφιλελευθερισμό, στον οποίο όλες οι επιχειρήσεις ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα - ενώ οι αγορές αποτελούν τον απόλυτο κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Αντίθετα, η αξιωματική αντιπολίτευση, αν και με συγκαλυμμένο τρόπο, είναι οπαδός του κομμουνισμού – της κεντρικά κατευθυνόμενης οικονομίας, του κρατισμού δηλαδή, με όλες τις επιχειρήσεις στο δημόσιο. 

Σε αντίθεση όμως με την αμιγή αριστερά ή με την «πλατφόρμα» της, έχει την ουτοπική αντίληψη πως υπάρχει ένα σύστημα ροζ κομμουνισμού –  με την έννοια πως μπορεί να λειτουργήσει, εντός ενός καπιταλιστικού περιβάλλοντος.

Περαιτέρω, θεωρούμε πως το δημόσιο χρέος της Ελλάδας δεν είναι ούτε επαχθές, ούτε επονείδιστο, στο συντριπτικά μεγαλύτερο ύψος του, με την ορθή ερμηνεία του όρου(ανάλυση) – παρά το ότι ένα μεγάλο μέρος του οφείλεται στους υπέρογκους τόκους του παρελθόντος, καθώς επίσης στην πολιτική διαφθορά, η οποία «μεγαλούργησε» με τη βοήθεια των διεθνών διαφθορέων (ανάλυση).

Η αιτία είναι το ότι δεν είχαμε δικτατορία, οπότε εμείς επιλέξαμε την πολιτική μας ηγεσία, καθώς επίσης τον καταναλωτικό δανεισμό, ο οποίος κοστίζει πανάκριβα – παρά το ότι γνωρίζαμε πως υγιής είναι μόνο εκείνος ο δανεισμός, ο οποίος χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για επενδύσεις.

Επομένως, δεν έχουμε κανέναν δικαίωμα να ζητάμε τη διαγραφή του – πόσο μάλλον για τρίτη συνεχή φορά, η οποία θα μας κόστιζε ακόμη μεγαλύτερα ανταλλάγματα, παραχωρήσεις και καταστροφικούς συμβιβασμούς.

Στα πλαίσια αυτά, οι απαιτήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης για διαπραγματεύσεις που θα αφορούν τη διαγραφή του χρέους, δεν μας βρίσκουν σύμφωνους – ενώ τις θεωρούμε απολύτως ουτοπικές, γεγονός που θα συνειδητοποιούσε αμέσως η ηγεσία του κόμματος, εάν ανερχόταν στην εξουσία.

Απλούστερα, εάν επέμενε και δεν συμβιβαζόταν, δεν θα έμενε στη θέση της ούτε για δύο μήνες – αφού θα ήταν αδύνατον να αντιμετωπίσει την οργανωμένη επίθεση των αγορών, ακόμη και αν είχε θεϊκές ικανότητες. Το πρόσφατο παράδειγμα της υγιούς, ισχυρής και πλούσιας Ρωσίας, είναι άλλωστε αρκετό για να πεισθούμε.

Επομένως, το μόνο που απομένει σε μία χώρα που θέλει να είναι ελεύθερη, με κάθε θυσία, δεν είναι άλλο από τη χρεοκοπία της – από την παραδοχή της πως είναι αδύνατη η πληρωμή του χρέους της, αφού δεν της παρέχονται οι προϋποθέσεις από τους δανειστές της. 

Εναλλακτικά η σκλαβιά της, η υποταγή της στα μνημόνια δηλαδή, με ιερή ευλάβεια και με την πιστή, τη «βασιλικότερη του βασιλέως» τήρηση όλων όσων υπαγορεύονται από αυτά!


Η συγκεκριμένη απόφαση δεν μπορεί φυσικά να ληφθεί από κανένα πολιτικό κόμμα μόνο του, ενώ απαιτεί τη λεπτομερή ενημέρωση, σε σχέση με τις συνέπειες της, καθώς επίσης τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων – αφού διαφορετικά δεν θα μπορούσε να στηριχθεί από τους ίδιους, ως οφείλει, οπότε θα αποτύγχανε.

Όλα τα υπόλοιπα είναι κατά την άποψη μας υπεκφυγές και περιττά λόγια – ειδικά η ψήφιση ενός προϋπολογισμού, καταδικασμένου εκ των προτέρων να αποτύχει, αφού τα νέα μέτρα της Τρόικα έχουν αλλάξει εντελώς τις προϋποθέσεις σύνταξης του.

Σε κάθε περίπτωση, ο απεγκλωβισμός μίας χώρας που έχει οδηγηθεί σε μία τριπλή παγίδα, όπως η Ελλάδα, είναι συνώνυμος με τον πόλεμο που δεν κερδίζεται ποτέ από τους στρατηγούς, αλλά από το στρατό τους – ο οποίος οφείλει να συμμετέχει ενεργά στη συγκεκριμένη απόφαση, επιλέγοντας ο ίδιος μία από τις δύο εναλλακτικές λύσεις.

 Η Ελλάδα μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο, είτε με τον ένα τρόπο, είτε με τον άλλο - αρκεί οι Έλληνες να πολεμήσουν και να στηρίξουν όλοι μαζί την απόφαση που θα ληφθεί από τους ίδιους.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ