Οπως ο πεινασμένος έχει συμφιλιωθεί με την πείνα του, το ίδιο κι ο ετοιμοθάνατος δε λογά από θάνατο.

Ας πούμε.. 

Η Μεγάλη Βδομάδα, βδομάδα μαρτυρίου, με τη θυσία Ενός για τη σωτηρία των υπολοίπων. 

Αυτό για το εορτολόγιο, για τα ήθη και έθιμα του τόπου και του λαού, που γιόρταζε ανέκαθεν μιαν Ανάσταση, που δεν ήρθε ποτέ…

Γιατί, από...την απελευθέρωση και μετά, παρέμεινε σταυρωμένος και αποσυνάγωγος. 

Ίσως η μόνη, στη σύγχρονη ιστορία μας, καταγεγραμμένη σωστή ρήση, ήταν εκείνη του Κυρίου Προέδρου Σαρτζετάκη: «Είμαστε έθνος ανάδελφον»…

Η Μεγάλη Εβδομάδα, προβλέπει μιαν Ανάσταση μέσα σ΄ έναν κύκλο εφταήμερων παθών. 

Εδώ όμως έχουμε.....
.....να κάνουμε μ΄ έναν λαό, που κουβαλάει το σταυρό του μαρτυρίου αιώνες τώρα. 

Με κορύφωση τα τελευταία χρόνια, οι Γολγοθάδες του διαδέχονται ο ένας τον άλλον, οι ελπίδες του ανακυκλώνονται μόνιμα και επενδύονται σε κυβερνήσεις που αποδεικνύονται κατώτερες των περιστάσεων και των αναγκών. 

Κυβερνήσεις που μόλις αναλάβουν την εξουσία απομακρύνονται μεμιάς από το κυρίαρχο λαϊκό αίτημα. 

Λες και μεις παραμένουμε πάντα πολιορκημένοι σ΄ ένα Μεσολόγγι και εκείνοι, από τη μια στιγμή στην άλλη, βρίσκονται στην… κορυφή του Έβερεστ. 

Τόση είναι η απόσταση που χωρίζει την Πλατεία Συντάγματος από το Μέγαρο Μαξίμου.

Οι εγχώριοι σταυρωτές μας, ανταγωνίζονται επάξια τους έξω και συχνά συναποτελούν την Ιερή Συμμαχία εκμετάλλευσης ενός απέλπιδος λαού. 

Οι απέξω ενθαρρύνουν πάντα τους από μέσα και τους χρησιμοποιούν ως εργαλεία απόλυτης χειραγώγησης. 

Οι από μέσα απομυζούν τον όποιο πλούτο αυτής της πατρίδας με τη στήριξη των Τραπεζών. 

Και μεις παραμένουμε μοιραίοι κι άβουλοι παρατηρητές. 

Την συνταγή των έξω τη γνωρίζουμε καλά. 

Είναι αυτή που λέει: «ξόδεψε όσο χρήμα μπορείς για να ελέγξεις το χρέος μιας χώρας». 

Γιατί, ελέγχοντας το χρέος, ελέγχεις την ίδια τη χώρα.

Η συνταγή των μέσα είναι: «Άρπαξε το χρήμα των απέξω για νάσαι πάντα εσύ άτυπος τοποτηρητής της χώρας, για λογαριασμό των έξω». 

Είναι με λίγα λόγια, αυτό που λέει ο Βαρουφάκης: «Το χρέος μπορεί να είναι μη βιώσιμο, αλλά είναι νόμιμο».

Δεν λέει όμως ποιοι επέβαλαν το χρέος και ποιοι ωφελήθηκαν από το χρέος. Διότι αν χρεωθήκαμε για νάχουμε καλύτερα νοσοκομεία, καλύτερα σχολεία, σπίτια με θέα στη θάλασσα και όλα τα συναφή αγαθά, Ε τότε στο διάολο να πάει… Δηλώνουμε πουτάνες με ρετιρέ και «Πόρσε»…

Αν όμως χρεωθήκαμε και φτάσαμε να υποθηκεύουμε την ζωή μας και τη πατρίδα μας για να καλοπερνάνε δέκα ολιγάρχες, Ε τότε κάτι δεν πάει καλά. 

Κι η τραγωδία είναι ότι αυτοί οι ολιγάρχες που ελέγχουν και τα ΜΜΕ, βάζουν τα παπαγαλάκια τους να μας βομβαρδίζουν, είτε από τα τηλεοπτικά παράθυρα είτε από τις στήλες των εφημερίδων τους, ότι, προς Θεού, πρέπει να προστατεύσουμε τη Δημοκρατία,τη θέση της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και νάμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. 

Αλλιώς θα πτωχεύσουμε…

Μα σε ποιους τα λένε; 

Εμείς ήδη έχουμε πτωχεύσει. 

Εμείς δεν είμαστε στον γκρεμό, κουτρουβαλάμε στο γκρεμό με τη αγωνία του ετοιμοθάνατου που εκλιπαρεί το χάρο να τον πάρει μιαν ώρα αρχύτερα…

Τι φοβούνται όλοι αυτοί; 

Μιαν ηρωική έξοδο των εξαθλιωμένων, εκείνων που, όπως οι Μεσολογγίτες, θα φτάσουν σε λίγο να κυνηγάνε γάτες και ποντίκια για να φάνε. 

Εκείνων που η απελπισία πια είναι λέξη κενή, εκείνων που δεν έχουν ελπίδα να βγουν χωρίς απώλειες από το τείχος της απόλυτης απόγνωσης.

Πολιορκημένοι είμαστε… 

Με τους ντόπιους δεσμώτες, Πηλιογούσηδες να μας επιτηρούν κι απέξω ο εχθρός, με τις βαριές αρματωσιές του, έτοιμος για τη χαριστική βολή. 

Ξέρουμε εμείς καλά από Μεγαλοβδομάδες και πολιορκίες. 

Μάθαμε πια. 

Ένα μονάχα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι ντόπιοι και ξένοι πολιορκητές αυτής εδώ τής Πόλης. 

Ότι είμαστε λαός απρόβλεπτος και κει που ο εχθρός νομίζει ότι είναι τροπαιούχος, έρχεται μια στιγμή που η εξαθλίωση μετατρέπεται στό πιο ισχυρό κι αποτελεσματικό όπλο.

Γιατί, όπως ο πεινασμένος έχει συμφιλιωθεί με την πείνα του, το ίδιο κι ο ετοιμοθάνατος δε λογά από θάνατο. 

Κι αλίμονο τότε σ΄ όποιον βρεθεί μπροστά του…