Ο Ιούδας δεν χρειάζεται συστάσεις. Τα τριάκοντα αργύρια που έλαβε για την μεγαλύτερη προδοσία όλων των εποχών γνωστά επίσης.
Το φραγγέλιο που πήρε ο Ιησούς, προκειμένου να εκδιώξει τους εμπόρους αλλά κυρίως τους τοκογλύφους, που είχαν μετατρέψει τον οίκο του Θεού παζάρι τοκογλυφίας και πάλι γνωστό. Δυο επίσης πράγματα ειδικά απ΄το 2010 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου για την χώρα μας είναι προδήλως γνωστά.
Πρώτον ο χαρακτηρισμός των τραπεζών παγκοσμίως, που μόνο ένας Θεός και οι ιδιοκτήτες τους γνωρίζουν τις μετοχές τους, ως νόμιμα κέντρα τοκογλυφίας.
Το Πάσχα, η Σταύρωση, η προδοσία του Ιούδα, το φραγγέλιο και η μελέτη ενός βιβλίου του Γιάννη Βαρουφάκη, που κυκλοφόρησε πρίν ακριβώς 4 χρόνια, στις 22 Απριλίου 2011, με τίτλο «Κρίσεως Λεξιλόγιο», με οδήγησαν στον συγκεκριμένο «παραλληλισμό».
Είναι πλέον γνωστό ότι οι τράπεζες τις τελευταίες ειδικά δεκαετίες έχουν απεμπολήσει τον αναπτυξιακό τους ρόλο, και έχουν καταντήσει αιμοδιψείς τοκογλύφοι.
Δεκαετίες στηρίζουν την διατροφική τους συνήθεια σε «αίμα» στα γνωστά μας πλέον CDO,s ( collateralized default obligations) τα πιο διαδεδομένα απ” τα τοξικά παράγωγα, που μας έφεραν το κράχ του 2008.
Τι όμως είναι απλά αυτά τα CDO,s; Ένα συμβόλαιο, ένας χάρτινος τίτλος, που στηρίζεται σε άλλους χάρτινους τίτλους, και στο βάθος τα απλά χρέη των ανθρώπων για ένα στεγαστικό ή ένα επιχειρηματικό δάνειο.
Όλα αυτά τα μικροχρέη μπαίνουν σε ένα συμβόλαιο, το οποίο κόβει βόλτες στις διεθνείς χρηματαγορές.
Όποιος το αγοράσει έχει δικαίωμα είσπραξης αυτών των χρεών από εσάς, από εμένα, απ΄την Ελλάδα.
Εάν κάποιος δεν μπορεί να αποπληρώσει το χρέος του, τότε το συγκεκριμένο CDO χάνει μέρος της αξίας του.
Όσο μεγαλύτερο ρίσκο υπάρχει ότι τα συγκεκριμένα χρέη δεν θα αποπληρωθούν, τόσο πιό ελκυστικό γίνεται, αφού τόσο υψηλότερο επιτόκιο προσφέρει στους αγοραστές του. Γέμισαν και οι τράπεζες cdo,s προσβλέποντας στο ξεκούραστο κέρδος.
Όταν το 2008 επήλθε η κρίση, κανένας δεν μπορούσε να αποπληρώσει τα χρέη του. Τα συμβόλαια που ήταν στηριγμένα στα χρέη κατέρρευσαν μαζί με τις τράπεζες που τα είχαν στην κατοχή τους.
Οι ζημιές των τραπεζών φορτώθηκαν στους λαούς, με αποτέλεσμα να μάθουμε έναν ακόμη οικονομικό όρο, την ανακεφαλαιοποίηση τους.
Τα CDO,s ήταν προϊόντα που έδιναν υψηλές αποδόσεις, έχοντας όμως και υψηλό ρίσκο.
Ποιοί καλύπτουν τα ρίσκα; Μα φυσικά οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι οποίες ανακάλυψαν την περίοδο των παχιών αγελάδων.
Άρχισαν να πουλούν ασφαλιστήρια, που υποτίθεται θα κάλυπταν την οποιαδήποτε ζημία, που θα προερχόταν όταν κάποια χρέη δεν θα πληρώνονταν. Έτσι φθάσαμε στα CDS.
Το ένα δαιμόνιο, όπως έλεγε ο Ιησούς, έφερε μαζί του άλλα επτά. Όλοι εύχονταν να μην πληρωθούν τα χρέη του καθ” ενός, γιατί τότε θα εισέπρατταν τεράστια ποσά απ΄τις ασφαλιστικές εταιρείες. Ενδεχομένως να μην εύχονταν μόνο να μην πληρωθούν τα χρέη, αλλά και να το προκαλούσαν…
Ήταν δηλαδή σαν το παράδειγμα που αναφέρει ο Βαρουφάκης στο βιβλίο του. »
Ο Βασίλης πρόκειται να πουλήσει το αυτοκίνητο του στον Δημήτρη. Πρίν το πουλήσει χαλάει τα φρένα του συγκεκριμένου αυτοκινήτου, προσβλέποντας στον θάνατο του Δημήτρη.
Ταυτόχρονα κάνει και μιά ασφάλεια ζωής στον Δημήτρη βάζοντας μοναδικό δικαιούχο τον εαυτό του. Σκοτώνεται ο Δημήτρης και ο Βασίλης εισπράττει την αποζημίωση…».
Άς έλθουμε τώρα στο «λεβεντόπαιδο» τον Ιούδα. Τι ήταν ο Ιούδας πρίν ζητήσει απ΄τον Ιησού να γίνει μαθητής Του; Μα φυσικά ένας μορφωμένος άνθρωπος.
Και τι άλλο; Ένας ζηλωτής Εβραίος, που επιθυμούσε τη λευτεριά του Ισραήλ απ” την κυριαρχία των Ρωμαίων. Τι είχαν ανάγκη οι ζηλωτές; Μα έναν Ηγέτη, που πίστεψαν ότι βρήκαν στο πρόσωπο του Ιησού; Ποιά αρμοδιότητα πήρε ως μαθητής του Ιησού;
Μα τι άλλο, απ΄την διαχείριση του χρηματικού ταμείου…Δεν κατάλαβαν όμως οι ζηλωτές για ποιά Βασιλεία δίδασκε ο Ιησούς, αναμένοντας να φορέσουν στο κεφάλι Του στέμμα χρυσοποίκιλτο, ενώ Εκείνος αναζητούσε στεφάνι ακάνθινο για την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους.
Έτσι η προσδοκία τους χρεοκόπησε.
Η χρεοκοπία του Ιούδα έπρεπε να καλυφθεί. Με τί; Ασφαλιστικές εταιρείες δεν υπήρχαν. Βρέθηκαν όμως πρόθυμοι κάποιοι να του προσφέρουν την κάλυψη της ζημιάς του με τριάκοντα αργύρια.
Εάν ο Ιησούς δεν ήταν ο Επίγειος Βασιλιάς, δεν εκπλήρωνε δηλαδή τις επίγειες προσδοκίες του Ιούδα, ο ίδιος θα έκανε το CDS της εποχής του. Εάν πάλι ήταν Θεός όπως ο Ίδιος έλεγε, τόσο το καλύτερο. Θεός ήταν θα εύρισκε την λύση. Επομένως και cdo και cds. Δυστυχώς όμως γι” αυτόν δεν είχε πάρει το μήνυμα με το Φραγγέλιο…
Έτσι το αποτέλεσμα οδυνηρό για τον ίδιο. Προσπάθησε ακόμη και με τον θάνατο του να παίξει cds, ελπίζοντας στην σωτηρία του, με την εις Άδην κάθοδο του Κυρίου. Έχασε και εκεί.
Ίσως τελικά το σύγχρονο Φραγγέλιο του Ιησού να μην είναι μακρυά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου