Αν δεν κοιτάξουμε αποσπασματικά το τι συμβαίνει στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια αλλά συνολικά, θα διαπιστώσουμε ότι οδεύουμε σε μια άλλη Ευρώπη, μια Ευρώπη που δεν είχε προβλεφθεί, γιατί όταν αναφερόμαστε στην Ευρώπη, συνήθως αναφερόμαστε στην Πολιτική Ευρώπη και όχι στις Χώρες που αποτελούν την Ευρώπη. Δυστυχώς όμως η Πολιτική Ευρώπη που όλοι γνωρίζουμε σύντομα θα αποτελεί παρελθόν.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Όλες οι ενδείξεις συντείνουν στο ότι η Πολιτική Ευρώπη έχει μεταξύ δύο δρόμων να επιλέξει για το μέλλον της: Το να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, ή να μειώσει τα μέλη της σε αυτά που αποδέχονται τις κοινές Ευρωπαϊκές αξίες και τα οποία πιστεύουν ότι το εγχείρημα πρέπει να ολοκληρωθεί χωρίς εκπτώσεις και ιδιαιτερότητες, σε μία συνομοσπονδία σε πρώτο στάδιο και σε μια ομοσπονδία σε ένα δεύτερο.
Οι πνευματικοί πατέρες της Ενωμένης Ευρώπης αυτό είχαν στο μυαλό τους όταν έριχναν στο τραπέζι την ιδέα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως μέθοδο υπέρβασης των διαιρέσεων που είχαν οδηγήσει σε αιματηρούς πολέμους.
Δυστυχώς όμως......
., πολλές από τις χώρες της Ένωσης δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν τα Εθνικά τους Σύνδρομα, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στα σημερινά αδιέξοδα. Οι κύριοι υπεύθυνοι γι’ αυτό υπήρξαν η Αγγλία, η Γερμανία και οι ΗΠΑ, καθένας για τους δικούς του λόγους βέβαια. Εδώ χρειάζεται μια μικρή αναδρομή, γιατί αυτά που συμβαίνουν σήμερα έχουν τις ρίζες τους στην δεκαετία του 1980…
Η πρώτη «νάρκη» που φυτεύτηκε στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα ήταν η ένταξη της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Γάλλος ηγέτης Ντε Γκολ που απέκρουε τη βρετανική υποψηφιότητα είχε μεν δίκιο, αλλά ήταν αντίθετος για λάθος λόγους. Η Αγγλία, για όσους τη γνωρίζουν, είναι μία χώρα που δεν τη χωρίζει μόνο ένα κανάλι από την Ευρώπη, τη χωρίζουν τα πάντα από αυτήν και κυρίως η Αγγλική ψυχολογία.
Οι Άγγλοι δεν ένιωσαν ποτέ Ευρωπαίοι και δεν πρόκειται να νιώσουν ποτέ. Έβλεπαν και βλέπουν την ΕΕ ως μία οικονομική ένωση που τους προσέφερε οικονομικά πλεονεκτήματα και οφέλη, τίποτε άλλο. Άρα το κοινό συμφέρον για την Αγγλία και την ΕΕ, θα ήταν μία συνθήκη οικονομική συνεργασίας μεταξύ των δύο και μέχρι εκεί.
Δυστυχώς, οι Ευρωπαίοι υπέκυψαν στις Αμερικανικές πιέσεις και έκαναν δεκτή τη Βρετανία ως πλήρες μέλος, με τις γνωστές συνέπειες. Όταν λοιπόν ετέθη το θεμελιώδες ερώτημα του που πάμε από δω και πέρα, ΕΜΒΑΘΥΝΣΗ ή ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ, η Αγγλία μπλόκαρε τις διαδικασίες γιατί δεν ήθελε με τίποτε την Εμβάθυνση, δηλαδή περισσότερη εκχώρηση αρμοδιοτήτων στις Βρυξέλλες και Θεσμικές τροποποιήσεις που οδηγούσαν στον Φεντεραλισμό.
Επιθυμούσε την Επέκταση, δηλαδή το μεγάλωμα των αγορών, αλλά και των γεωπολιτικό έλεγχο περισσοτέρων χωρών. Σε αυτό συμφωνούσαν και οι ΗΠΑ που έβλεπαν το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης ταυτόσημο με την Ατλαντική Συμμαχία και επιθυμούσε τη διεύρυνση της ΕΕ συγχρόνως με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ, μειώνοντας με αυτό τον τρόπο τα ερείσματα της Ρωσίας στην Ανατολική Ευρώπη.
Η Γερμανία τώρα, η οποία αρχικώς συμφωνούσε με την Εμβάθυνση, τελικά τάχθηκε με την Επέκταση η οποία πέραν του οφέλους για τις ανταγωνιστικές γερμανικές βιομηχανίες, θα της επέτρεπε να εφαρμόσει με ειρηνικά μέσα το παλιό της στρατηγικό όνειρο, την Επέκταση προς Ανατολάς και την έμμεση έξοδο στη Μεσόγειο μέσω της Κροατίας, γιατί πάντα θεωρούσε την Ανατολική Ευρώπη ως την πίσω αυλή της και την Κροατία ως επέκταση του Anschluss (της Αυστρογερμανικής Ένωσης κατά τον Β’ ΠΠ).
Η Εμβάθυνση λοιπόν έπρεπε να περιμένει. Οι θιασώτες της Εμβάθυνσης είχαν θεμελιώδεις και λογικές αντιρρήσεις, αντιλαμβάνονταν ότι για να υπάρξει μια επιτυχημένη διεύρυνση έπρεπε πρώτα να υπάρξει εσωτερική θεσμική ωρίμανση, δηλαδή Εμβάθυνση της ΕΕ, ώστε οι νέες υποψήφιες χώρες να μη χρειάζεται να προσαρμοστούν μόνο σε τεχνικά θέματα αλλά και σε θέματα Δημοκρατίας, Άσκησης Εξουσίας και Συλλογικής Ευρωπαϊκής Συνείδησης. Αν γινόταν το ανάποδο, δηλαδή πρώτα η Επέκταση, τότε η Εμβάθυνση θα ήταν σχεδόν αδύνατον να συμβεί.
Σήμερα βλέπουμε ότι είχαν απόλυτο δίκιο, τόσο πολύ δίκιο μάλιστα, που η Ευρώπη του σήμερα έχει μπει σε μια διαδικασία αποσυσπείρωσης που θα οδηγήσει σε κάποια μορφή διάσπασης, κάτι που είναι πλέον ορατό πλέον δια γυμνού οφθαλμού. Πρωταγωνιστές σε αυτή τη διαδικασία αποσυσπείρωσης είναι η Αγγλία, η οποία θέλει πλέον να δημιουργήσει μία ειδική σχέση με την ΕΕ ή να αποχωρήσει από αυτή, η Γερμανία με την Τευτονική στενοκεφαλιά της και οι Ανατολικές Ευρωπαϊκές χώρες, που μπήκαν στην Ευρώπη για καθαρά οικονομικούς λόγους και όχι γιατί μοιράζονταν το Ευρωπαϊκό Όραμα.
Αν σε όλα αυτά προσθέσετε και τις αποσχιστικές τάσεις που είναι πολύ έντονες σε ορισμένες χώρες, τότε είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς ότι έχουμε μπει πλέον σε διαδικασίες μη αναστρέψιμες. Δεν θα τολμήσω να εισέλθω ούτε στα οικόπεδα της αυθεντίας, ούτε της… προφητείας, απλά θα επιχειρήσω καταλήξω σε απλά λογικά συμπεράσματα…
Συμπέρασμα πρώτον, η Ευρώπη είναι σε αδιέξοδο, είναι αδύνατον να συνεχίσει ως έχει, η Εμβάθυνση υπό την τωρινή της σύνθεση είναι αδύνατη, το γνωρίζουν όλοι και το αναγνωρίζουν οι περισσότεροι.
Συμπέρασμα δεύτερον, ήδη κάποιες χώρες οδεύουν προς την έξοδο.
Συμπέρασμα τρίτον, η Γερμανία δεν χωράει στην Ευρώπη εάν δεν δεχτεί και η ίδια να αλλάξει και να πάψει να παίζει αποσταθεροποιητικό ρόλο, με την οικονομική της ανάπτυξη εις βάρος των άλλων χωρών.
Συμπέρασμα τέταρτον, η Αγγλία πρέπει να αποχωρήσει από την Ευρώπη και σε αυτό πρέπει όλοι να βοηθήσουν ώστε να γίνει όσο πιο ομαλά γίνεται.
Συμπέρασμα πέμπτον, πρέπει να λυθεί ο γόρδιος δεσμός με τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.
Συμπέρασμα έκτον, υπό τις παρούσες συνθήκες οι Βαλκανικές υποψηφιότητες είναι απλώς εκτός τόπου και χρόνου, όπως και η ελληνική εξωτερική πολιτική ΕΑΝ δεν αντιλαμβάνεται το μάταιο της περί του αντιθέτου επιθυμίας, αν και είναι κατανοητοί οι λόγοι που επιβάλουν τη συγκεκριμένη ρητορική.
Συμπέρασμα έβδομον, μια ομάδα χωρών που συμφωνούν με το Όραμα της Ευρωπαϊκής Οικογένειας θα πρέπει να κάτσουν κάτω και να ξαναχτίσουν το Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα, σωστά αυτή τη φορά, διαφορετικά θα ήταν καλύτερα να πάνε όλοι στα σπίτια τους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου