Υπάρχουν κάποιοι καλοί και κάποιοι κακοί. Το ποιος είναι καλός ή κακός σηκώνει μεγάλη συζήτηση.

Το πρόβλημα του ψυχαναγκασμού-καταναγκασμού έχει τις ρίζες του (σύμφωνα με την ψυχαναλυτική θεωρία) στο πρωκτικό στάδιο. Αυτή είναι η περίοδος όπου το παιδί πρέπει να μάθει κάτι που ‘του φαίνεται τελείως αφύσικο: Να κάνει τα «κακά» του στο γιογιό. 

Πρόκειται για μια πολύ μεγάλη σύγκρουση που μπορεί να σημαδέψει ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου (ειδικά αν οι γονείς του δείξουν υπερβάλλοντα ζήλο.) 

Η μητέρα (ή ο πατέρας) ζητάνε από το παιδί κάτι παράλογο: Να δώσει τα «κακά» του. Το παιδί προτιμάει να τα κρατήσει (δικά του είναι άλλωστε, γιατί να του τα πάρουν;) Οι γονείς όμως θέλουν το παιδί τους να «καθαρίσει» -για να μην χρειάζεται να πληρώνουν και για πάνες μεταξύ των άλλων. 

Έτσι υπάρχουν δύο αντικρουόμενες δυνάμεις: Η μια παίρνει. Η άλλη κρατάει. 

Αν η δύναμη που θέλει να .......πάρει έχει υπερβολικές απαιτήσεις (όπως να «καθαρίσει» το μωρό από το πρώτο έτος, να μάθει να σκουπίζεται, να πατάει το καζανάκι και μετά να παίζει την Apassionata του Μπετόβεν στο πιάνο), τότε και η άλλη δύναμη, του παιδιού, γίνεται πιο ισχυρή, με αποτέλεσμα μια παθιασμένη ....δυσκοιλιότητα. 

Οι ψυχαναλυτές υποστηρίζουν (αν και κανείς δεν τους παίρνει και πολύ στα σοβαρά πλέον) ότι αυτή η δυσκοιλιότητα μετατρέπεται με το πέρασμα του καιρού και τις κατάλληλες συνθήκες σε «ψυχική δυσκοιλιότητα». 

Από αυτή υποφέρουν οι ενήλικες που δυσκολεύονται να αποχωριστούν πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις –ακόμα κι αν αυτά τους προκαλούν δυσφορία. 

Δυσκολεύονται να εκδηλωθούν συναισθηματικά, είναι συγκρατημένοι σε κάθε τους εκδήλωση -και στέκονται λες και έχουν καταπιεί το μπαστούνι του γκολφ ή λες και έχουν αιμορροΐδες. 

Είναι «συγκρατημένοι»… Συγκρατήστε αυτή τη λέξη. 

Στην ιπποκράτεια ιατρική (αν θυμάμαι καλά την ίδια ορολογία χρησιμοποιούν και στη σύγχρονη ομοιοπαθητική) οι άνθρωποι χωρίζονται σε τέσσερις κατηγορίες, ανάλογα τα υγρά τους! 

Είναι ο αιματώδης, με πληθώρα αίματος, ο ενθουσιώδης τύπος. 

Είναι ο μελαγχολικός, με πληθώρα μελανής χολής, που όλοι ξέρουμε τι είναι (ειδικά μετά την οικονομική κατάρρευση), αφού χρησιμοποιούμε την ίδια λέξη με τους αρχαίους ημών προγόνους. 

Είναι ο χολερικός, με πληθώρα χολής, που τσαντίζεται όταν δεν τον υπακούουν. 

Και, τέλος, είναι ο φλεγματικός, με πληθώρα φλέγματος, ο οποίος είναι… ο συγκρατημένος τύπος. 

Ακολουθώντας τη συλλογιστική μέθοδο του Γελωτοποιού, η οποία –όπως θα έχετε ήδη καταλάβει- είναι χαοτική στα όρια της ασυναρτησίας, φτάνουμε στο εξής συμπέρασμα: 

Φλεγματικός=συγκρατημένος=δυσκοίλιος. 

Ελπίζω να μπορείτε να με παρακολουθήσετε.Συνεχίζω λοιπόν. 

Κάθε λαός έχει κάποια χαρακτηριστικά που τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά σκιές της προκατάληψης, στερεότυπα. Εφόσον όμως ζούμε μέσα στην κοινωνία επηρεαζόμαστε από τις προκαταλήψεις αυτές και επιδρούν στο χαρακτήρα μας. 

Αν σου πουν ότι τα λιοντάρια (ζωδιακά) είναι ηγετικοί-χολερικοί κι εσύ είσαι λιοντάρι τότε θα αρχίσεις να ασκείς περισσότερο έλεγχο γύρω σου (όπως αν σου λένε συνεχώς ότι είσαι ανίκανος και διεφθαρμένος στο τέλος θα το πιστέψεις και θα αποδεχτείς την υποδούλωση σου στους ικανούς και αδιάφθαρτους). 

Έλληνας=διεφθαρμένος 

Γερμανός=αδιάφθορος 

Ας σκεφτούμε τώρα πως θα χαρακτηρίζαμε έναν Άγγλο (χωρίς ποτέ να τον έχουμε συναντήσει): 

Χιουμορίστα; Σίγουρα… Οι Μόντι Πάιθον ήταν Άγγλοι. 

Τυπικό; Ποτέ δε θα αργούσε στο ραντεβού του ένας Άγγλος, έτσι δεν είναι; 

Gentleman; Αυτοί ανακάλυψαν τον όρο. 

Φλεγματικό; Ολόκληρη γέφυρα του Κβάι έφτιαξαν σφυρίζοντας με απάθεια, παρά τα βασανιστήρια των Γιαπωνέζων. 

Η λέξη «φλεγματικός» είναι ο πιο συνηθισμένος προσδιορισμός για έναν «Άγγλο». Δοκιμάστε ‘την με άλλους λαούς: Φλεγματικός Έλληνας. Φλεγματικός Αμερικάνος. Φλεγματικός Τζαμαϊκανός… Δεν ταιριάζει. 

Προσθέτοντας αυτόν τον όρο στο προηγούμενο χαοτικό μας συμπέρασμα έχουμε: 

Άγγλος=Φλεγματικός=Συγκρατημένος=Δυσκοίλιος 

Και αν υψώσουμε τη φλεγματικότητα του Άγγλου στη νιοστή δύναμη του αγγλικού πληθυσμού τι έχουμε; Την Αγγλική δυσκοιλιότητα! 

Η Αγγλία υποφέρει από δυσκοιλιότητα. 

Χρόνια (διαβάστε χρόν-ι-α) δυσκοιλιότητα όσον αφορά τα γλυπτά του Παρθενώνα, τα οποία δε θέλει να τα δώσει, δεν μπορεί να τα δώσει, δεν αντέχει να τα αποχωριστεί. 

Πρόσφατα απέκτησε δυσκοιλιότητα και με ένα άλλο καλλιτεχνικό έργο: «Το παιδί με το περιστέρι» του Πικάσο. 

Το έργο αγόρασε ιδιώτης, αλλά το «Συμβούλιο Τεχνών Βρετανίας» έκρινε ότι το έργο είναι στενά συνδεδεμένο με τη βρετανική ιστορία, επειδή εκτίθεται 70 χρόνια στην Εθνική τους Πινακοθήκη. 

(Πόσα χρόνια έχουν κλεμμένα τα γλυπτά του Παρθενώνα; 200; Και είναι κανείς που περιμένει να τα επιστρέψουν και να ζητήσουν και συγνώμη;) 

Γι’ αυτό απαγόρευσε να βγει από τη χώρα ο πίνακας (πάνε τα 60 εκατομμύρια ευρώ) μέχρι να βρει η Πινακοθήκη τα λεφτά για να τον αγοράσει. 

Η τελευταία δυσκοιλιότητα της Αγγλίας έχει να κάνει με τον πιο επικίνδυνο εγκληματία των τελευταίων χρόνων, τον Ιουλιανό (όχι τον Παραβάτη) Ασάνζ –ή μήπως Ασάντζ; Ας τον λέμε Ιουλιανό, που είναι πολύ ταιριαστό και όμορφο όνομα. 

Αν δείτε παραπάνω θα παρατηρήσετε ότι τον υπερθετικό βαθμό (ο πιο επικίνδυνος) δεν τον έκλεισα μέσα σε εισαγωγικά. 

Ο Ιουλιανός είναι πράγματι ο μέγιστος εγκληματίας, γιατί κατάφερε όσα δεν είχε καταφέρει ολόκληρη KGB τόσα χρόνια: Να ξεβρακώσει τη CIA. 

Γι’ αυτό και αν παραδοθεί στους Αμερικάνους θα φυλακιστεί-εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες, όχι βεβαίως επειδή «βίασε» δυο γυναίκες. 

Το «βίασε» μέσα σε εισαγωγικά, οι γυναίκες-αναγνώστριες έχουν αρχίσει να βγάζουν τα μαχαίρια τους. Ας εξηγηθούμε, για να μην παρεξηγηθούμε. 

Η σεξουαλική πράξη του Ιουλιανού με τις δυο γυναίκες έγινε με αμοιβαία συναίνεση. Ο «βιασμός» έγκειται στην άρνηση του προαναφερόμενου να χρησιμοποιήσει προφυλακτικό. 

Ηλιθιότητα εκ μέρους του; Βεβαίως. Κάθε άνθρωπος με IQ άνω του μετρίου χρησιμοποιεί προφυλακτικό στις σχέσεις-της-μιας-βραδιάς. 

Ανήθικο εκ μέρους του; Πάλι βεβαίως. Δεν είναι θεμιτό να αδιαφορείς για τις επιθυμίες του ερωτικού σου συντρόφου. 

Εγκληματικό εκ μέρους του; Και πάλι βεβαίως. Τις υποχρέωσε να συναινέσουν στο «χωρίς προφυλακτικό», οπότε τις βίασε, σύμφωνα με το Σουηδικό δίκαιο. 

Πρέπει να δικαστεί; Τετράκις βεβαίως. 

Είτε είσαι κοινός εγκληματίας είτε είσαι ο Ιουλιανός πρέπει να δικάζεσαι -εφόσον έχεις κάνει κάτι επιλήψιμο. Αλλά η δίκη –πάντα- πρέπει να είναι δίκαιη. 

Η δημοκρατία έχει ως δεκανίκι της την αμερόληπτη δικαιοσύνη. Χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει δημοκρατία. Αλλά τι είναι η δικαιοσύνη, τι η δημοκρατία και τι τ’ ανάμεσό τους; Ας κάνουμε μια ψηφοφορία για να καταλάβουμε. 

Όσοι πιστεύουν ότι ο Ιουλιανός κυνηγιέται διηπειρωτικά επειδή υποχρέωσε τις ερωτικές συντρόφους του να κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό να σηκώσουν το χέρι τους. 

Όσοι πιστεύουν ότι ο Ιουλιανός πρέπει να εκδοθεί στις ΗΠΑ και να εκτελεστεί επειδή έδωσε στη δημοσιότητα απόρρητα κρατικά έγγραφα να σηκώσουν το χέρι τους. 

Όσοι πιστεύετε ότι η εκάστοτε εθνική κυβέρνηση σας προστατεύει από τους κακούς να σηκώσετε το χέρι. Τόσοι πολλοί; Δυστυχώς, Ιουλιανέ, πρέπει να εκτελεστείς. Η απόφαση πάρθηκε δημοκρατικά, γιατί εσύ είσαι «κακός». 

Λίγο πριν την εκτέλεση ας επιστρέψουμε στην αγγλική δυσκοιλιότητα. Ο Ιουλιανός χαίρει πολιτικής ασυλίας από την κυβέρνηση του Ισημερινού. Όμως η αγγλική κυβέρνηση δε θέλει να αφήσει τα «κακά» της. Τα κρατάει με πείσμα και φλεγματικότητα. Ακόμα κι αν αυτά πάνε να ξεφύγουν η κυβέρνηση θα τα ξανατραβήξει μέσα. Δε θα τους επιτρέψει την «ασφαλή δίοδο». 

Όπως φαίνεται, ο Ιουλιανός Ασάντζ, όπως και κάθε άλλος παραβάτης του παγκόσμιου δικαίου (του ισχυρού), θα γίνει ένα ακόμα λιωμένο έντομο στο παμπρίζ της αμερικανικής θωρακισμένης λιμουζίνας. 

Ευτυχώς, για εκείνον, δε ζήτησε ασυλία στην ελληνική πρεσβεία. Οι Έλληνες «διπλωμάτες» θα τον είχαν παραδώσει ναρκωμένο και δεμένο στους Αμερικάνους το επόμενο πρωινό (θυμηθείτε τον -μικρότερης σημασίας για τα παγκόσμια δρώμενα- Οτσαλάν). 

Πριν τελειώσω, μια διευκρίνιση: 

Για όλους τους λαούς (είτε είναι Άγγλοι είτε Έλληνες είτε Πακιστανοί είτε Αμερικάνοι) ισχύει το εξής: Υπάρχουν κάποιοι καλοί και κάποιοι κακοί. Το ποιος είναι καλός ή κακός σηκώνει μεγάλη συζήτηση. 

Για τις κυβερνήσεις τους (είτε είναι της Αγγλίας είτε της Ελλάδας είτε των ΗΠΑ είτε του Ισημερινού) ισχύει το εξής: Σχεδόν πάντα είναι ενάντια στο συμφέρον των λαών τους (των πολλών) και πάντα ενάντια στο συμφέρον των άλλων λαών. 

Το «σχεδόν πάντα» επίσης σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση. 

Ας τελειώσουμε γραφικά (με γκράφιτι): Ελευθερία στους παραβάτες! 

Γελωτοποιός