Οι Άγγλοι αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν το μέλλον, αντί να έχουν ένα βέβαιο μέλλον υποταγής στον παράφρονα Σόιμπλε και στους ψιλικατζήδες της Κομισιόν.

Ίσως να ήμουνα ο μόνος που έγραφε μία μέρα πριν από τις εκλογές ότι η μεγάλη Βρετανία θα αποχωρήσει. 

Δεν άκουσα τις δημοσκοπήσεις όπως δεν τις ακούω και ποτέ. 

Δεν άκουσα τις στοιχηματικές και δεν άκουσα και τις επίσημες καμπάνιες των εντεταλμένων ανά τον κόσμο, μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Άκουσα μόνο τον κόσμο με τον οποίον μίλαγα όλο αυτόν τον καιρό. Εγγλέζους και Έλληνες που ζουν στην Αγγλία. Μου λέγανε «φεύγουμε».

Μίλησα αργά το βράδυ όταν είχαν αρχίσει οι πανηγυρισμοί για την επικράτηση της παραμονής υποτίθεται. 

Μου απάντησαν: «Περίμενε το πρωί». Ασκήθηκε μεγάλος εκφοβισμός στα εργοστάσια και στους χώρους γενικώς εργασίας ότι αν φύγει η μεγάλη Βρετανία θα χάσουν τις δουλειές τους. 

Όμως η ανάγκη τους να αποχωρήσουν από την Γερμανία υπερίσχυσε. 

Η Αγγλία δεν έφυγε από την Ευρώπη, έφυγε από την Ευρώπη της Γερμανίας. 

Η Ευρώπη ....
....αποχώρησε πρώτη.

Από τα ιδανικά της, από την αδυναμία της να προσφέρει μια ζωή πολιτισμένη και ανθρώπινη στους Ευρωπαίους πολίτες.

Σκόρπισε φτώχεια, ανεργία, μίσος.

Ήρθε η ώρα της λοιπόν να πληρώσει το τίμημα της και μάλιστα σε αγγλικές στερλίνες. Οι Άγγλοι αποφάσισαν να διακινδυνεύσουν το μέλλον, αντί να έχουν ένα βέβαιο μέλλον υποταγής στον παράφρονα Σόιμπλε και στους ψιλικατζήδες της Κομισιόν.

Τέλος εποχής, τέλος ανοχής. Σήμερα μίκρυναν οι Ντάισελμπλουμ, οι Ντράγκι, οι Σόιμπλε. Σήμερα μίκρυνε η Μέρκελ. Η Αγγλία έχτισε τείχος. Η Ευρώπη έχασε.

Σήμερα είναι μια μεγάλη ιστορική μέρα. Ξημέρωσε η διάλυση της Ευρώπης. Αυτής της Ευρώπης. Της Γερμανόπης.

Ελπίζω να ξυπνήσουν και οι Γερμανοί πολίτες. Να καταλάβουν ότι δεν θα γίνουν όλοι οι λαοί υποχείρια της πολιτικής των κυβερνήσεων τους. Έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε ακραίο θυμό. Ζούμε σε μία εποχή εξόντωσης των πάντων. Θα συντριβούν λοιπόν όλα τα εργασιακά δικαιώματα για να υπάρξει ανάπτυξη;

Ζούμε σε μια Ευρώπη της ντροπής όπου ως Έλληνες Ευρωπαίοι περιμένουμε Άραβες και Κινέζους επενδυτές και Ρώσους τουρίστες για να υπάρξουμε. Ευρωπαίους όμως δεν περιμένουμε. Τι είναι λοιπόν η Ευρώπη; Ένας φτωχός συγγενής που περιμένει τους ξένους για να φάει. Δανειζόμαστε από το Δ.Ν.Τ. αδυνατώντας να έχουμε ένα δικό μας ταμείο που να καλύπτει τα δικά μας λάθη.

Σ’ αυτήν την ανύπαρκτη Ευρώπη η μεγάλη Βρετανία είπε όχι. Ως εδώ. Εμείς;

Θα συνεχίσουμε τα εξοντωτικά προγράμματα του σαδιστή κυρίου Σόιμπλε και των παρατρεχάμενων της ιστορίας;

Ίσως σε μας να πέφτει ο δεύτερος ιστορικός ρόλος. Να κρατήσουμε την Ευρώπη όρθια και να την αναποδογυρίσουμε στις πρώτες της αξίες. Να φέρουμε μια Ευρώπη στην οποία αξίζει να ζει κανείς. 

Όχι σε αυτή την Ευρώπη που όλοι σχεδόν μένουμε με το ζόρι, με δικαιολογίες, με φόβους. Να μένουμε με την καρδιά μας και όχι από την ανάγκη μας.

Και ναι πιστεύω πως οι δημοσκοπικές εταιρείες δεν πέσανε έξω στην μεγάλη Βρετανία. Ήταν στημένες. Το διάβαζες με έναν τρόπο στα μάτια των δημοσιογράφων στα αγγλικά κυρίως κανάλια. Άλλη πληροφόρηση είχανε και άλλα ισχυριζόντουσαν στον αέρα.

Όμως ο κόσμος ζει μέσα στο ίντερνετ. Και το ίντερνετ το έχει τούμπανο και οι τηλεοράσεις κρυφό καμάρι. Ο κόσμος επικοινωνεί διαφορετικά. Δεν τρώει τηλέχορτο.

Δεν ξέρω αν χάρηκα που έφυγε η μεγάλη Βρετανία. Δεν ξέρω τί επιπτώσεις θα έχει στην Ελλάδα. Τις διαβάζω. Τις παρακολουθώ. Αλλά μια ανάσα την πήρα. Το συναίσθημα νίκησε το φόβο.

Ε όπως και να το κάνεις; Είναι μια καινούργια μέρα διάολε!