Του Μενέλαου Γκίβαλου / Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αναταραχή στα ύπατα επιτελεία του 4ου Ράιχ και της τραπεζικής δικτατορίας.
Οι «αμνοί» επαναστάτησαν.
Δεν δέχονται να οδηγούνται εσαεί «σιωπηροί» στα σύγχρονα καθαρτήρια της λιτότητας.
Ενίοτε ψηφίζουν -διατηρείται, βλέπετε, ακόμη αυτή η «αναχρονιστική» συνήθεια των εκλογών-, αποδοκιμάζουν και απαιτούν μάλιστα την αλλαγή της μοίρας που τους επιφυλάσσουν οι δυνάστες τους…
Το αποτέλεσμα των...εκλογών στην Ιταλία είναι κάτι περισσότερο από σαφές: Αποδοκιμάσθηκε κατηγορηματικά η πολιτική της λιτότητας και της φτωχοποίησης του ιταλικού λαού και ταυτόχρονα απορρίφθηκε η υπαγωγή της χώρας και του λαού της στη γερμανική ηγεμονία.
Από μια συγκριτική προσέγγιση, το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών μοιάζει περισσότερο με εκείνο που προέκυψε στις 16 Μαΐου του 2012 στην Ελλάδα: και στις δύο περιπτώσεις εκδηλώθηκε μια σαφής αντιμνημονιακή πλειοψηφία και το παραδοσιακό δικομματικό σχήμα διακυβέρνησης απώλεσε τη δυνατότητά του να αναπαράγεται αυτόματα και να χειραγωγεί πλήρως τις εξελίξεις.
Έχει σημασία το γεγονός ότι η Γερμανία ήταν «παρούσα» στις εκλογές και επιχείρησε με κάθε τρόπο να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα και να ενισχύσει με κάθε τρόπο τον υποτακτικό της Μ. Μόντι…
Όταν έγινε φανερό ότι το «σκηνικό» που υποστήριζε τον Μόντι κατέρρεε, το σύστημα συμφερόντων προσπάθησε να ενισχύσει την «Κεντροαριστερά» του Μπερσάνι, με περιορισμένα όμως αποτελέσματα…
Η καθολική αποδοκιμασία στην «επιχείρηση» Μ. Μόντι έχει ευρύτερο, δημοκρατικού χαρακτήρα, συμβολισμό: Αποτελεί σαφή άρνηση της αποδυνάμωσης και απαξίωσης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με την «εμφύτευση» διατεταγμένων οργάνων της τραπεζικής εξουσιαστικής δομής ως πρωθυπουργών, οι οποίοι έχουν αποστολή να εφαρμόσουν τα σκληρά νεοφιλελεύθερα προγράμματα χωρίς να υπολογίζουν ή να δίνουν λογαριασμό στους λαούς…
Το δικό μας «εμφύτευμα», ο Λ. Παπαδήμος, δεν τόλμησε, τουλάχιστον, να εμφανισθεί στο πεδίο του εκλογικού-κομματικού ανταγωνισμού.
Σε διαλυμένα, ή χειραγωγούμενα στην πράξη, πολιτικά συστήματα, η κοινωνική αντίδραση, η εκλογική προτίμηση, εκδηλώνεται πολλές φορές με αντιφατικούς τρόπους: Ένα πλήρως απαξιωμένο πολιτικό πρόσωπο, όπως αυτό του Μπερλουσκόνι, κυριολεκτικά «νεκραναστήθηκε», ακολουθώντας μια πολιτική κατά της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ηγεμονίας, απειλώντας παράλληλα με έξοδο από το ευρώ…
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ένα σοβαρό τμήμα της μεσαίας τάξης και της παραγωγικής - οικονομικής δομής στην Ιταλία διείδε τον άμεσο κίνδυνο της αποδυνάμωσης και της διάλυσής του και ακολούθησε μια εθνική / αντιμνημονιακού χαρακτήρα στάση.
Η μεσαία αστική τάξη έχει άλλωστε έντονα ιστορικά-εθνικά χαρακτηριστικά και εξέφρασε με περισσότερο ενιαίο και συντεταγμένο τρόπο την αντίδρασή της.
Το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο δεν εκφράζει την Ακροδεξιά, όπως δολίως θέλησαν να το παρουσιάσουν ορισμένα εγχώρια και ξένα μνημονιακά ΜΜΕ.
Σε μεγάλο βαθμό εκφράζει το κίνημα των «αγανακτισμένων», όπως αυτό εκδηλώθηκε στην Ισπανία και στην Ελλάδα.
Η κυρίαρχη, μάλιστα, αντισυστημική του ρητορική ενσωμάτωσε κοινωνικά στοιχεία που υπό άλλες συνθήκες θα προσέτρεχαν σε ακροδεξιά / φασιστοειδή μορφώματα, όπως συνέβη στη χώρα μας.
Εάν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη μας ότι το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι υποστήριζε -με οριακές διαφωνίες- το πρόγραμμα λιτότητας και δεσμεύτηκε προεκλογικά για κυβερνητική συνεργασία με τον Μ. Μόντι, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί ένα σοβαρό τμήμα αριστερών και προοδευτικών ψηφοφόρων, θέλοντας να εκδηλώσει την αντιμνημονιακή του στάση, επέλεξε το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπ. Γκρίλο.
Το κρίσιμο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν στην Ιταλία τα επιτελεία του 4ου Ράιχ είναι ο τρόπος χειραγώγησης του αποτελέσματος των εκλογών στην Ιταλία, ώστε να αποφευχθούν τόσο οι αποκλίσεις από τα προγράμματα λιτότητας όσο και η ευθεία αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας…
Τέτοιου είδους «παρενέργειες» θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια γενικότερη αντίδραση και εξέγερση των «πειραματόζωων» του Νότου με «καταστροφικά» αποτελέσματα.
Γι' αυτό και σε ένα πρώτο επίπεδο επιχειρείται η απαξίωση και ο ευτελισμός της «αντιμνημονιακής» ψήφου… Σ' αυτόν τον στόχο αποβλέπουν οι δηλώσεις του Στάινμπουρκ (υποψήφιου καγκελάριου της Γερμανίας) ότι οι Ιταλοί ψήφισαν τους «κλόουν» Μπερλουσκόνι και Γκρίλο…
Σ' ένα δεύτερο επίπεδο, θα αναζητήσουν -έστω και προσωρινά- συμμαχικά «σχήματα» (π.χ. Μπερλουσκόνι, Μπερσόνι) που δεν θα «εκτροχιάσουν» τα προγράμματα λιτότητας…
Δύσκολο όμως κι αυτό το εγχείρημα… Πολύ περισσότερο που στο ενδεχόμενο μιας αποτυχίας, θα επακολουθήσουν επαναληπτικές εκλογές…
Τότε όμως το 4ο Ράιχ ίσως διαπιστώσει ότι στην Ιταλία δεν μπορεί να αναπαραχθεί το ελληνικό «σενάριο» της τρομοκρατίας που εφαρμόσθηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012…
Κι αν η Ιταλία γυρίσει σελίδα, τότε το όλο οικοδόμημα που χτίζει εδώ και χρόνια το 4ο Ράιχ θα καταρρεύσει.
Οι «αμνοί» επαναστάτησαν.
Δεν δέχονται να οδηγούνται εσαεί «σιωπηροί» στα σύγχρονα καθαρτήρια της λιτότητας.
Ενίοτε ψηφίζουν -διατηρείται, βλέπετε, ακόμη αυτή η «αναχρονιστική» συνήθεια των εκλογών-, αποδοκιμάζουν και απαιτούν μάλιστα την αλλαγή της μοίρας που τους επιφυλάσσουν οι δυνάστες τους…
Το αποτέλεσμα των...εκλογών στην Ιταλία είναι κάτι περισσότερο από σαφές: Αποδοκιμάσθηκε κατηγορηματικά η πολιτική της λιτότητας και της φτωχοποίησης του ιταλικού λαού και ταυτόχρονα απορρίφθηκε η υπαγωγή της χώρας και του λαού της στη γερμανική ηγεμονία.
Από μια συγκριτική προσέγγιση, το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών μοιάζει περισσότερο με εκείνο που προέκυψε στις 16 Μαΐου του 2012 στην Ελλάδα: και στις δύο περιπτώσεις εκδηλώθηκε μια σαφής αντιμνημονιακή πλειοψηφία και το παραδοσιακό δικομματικό σχήμα διακυβέρνησης απώλεσε τη δυνατότητά του να αναπαράγεται αυτόματα και να χειραγωγεί πλήρως τις εξελίξεις.
Έχει σημασία το γεγονός ότι η Γερμανία ήταν «παρούσα» στις εκλογές και επιχείρησε με κάθε τρόπο να επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα και να ενισχύσει με κάθε τρόπο τον υποτακτικό της Μ. Μόντι…
Όταν έγινε φανερό ότι το «σκηνικό» που υποστήριζε τον Μόντι κατέρρεε, το σύστημα συμφερόντων προσπάθησε να ενισχύσει την «Κεντροαριστερά» του Μπερσάνι, με περιορισμένα όμως αποτελέσματα…
Η καθολική αποδοκιμασία στην «επιχείρηση» Μ. Μόντι έχει ευρύτερο, δημοκρατικού χαρακτήρα, συμβολισμό: Αποτελεί σαφή άρνηση της αποδυνάμωσης και απαξίωσης των κοινοβουλευτικών διαδικασιών με την «εμφύτευση» διατεταγμένων οργάνων της τραπεζικής εξουσιαστικής δομής ως πρωθυπουργών, οι οποίοι έχουν αποστολή να εφαρμόσουν τα σκληρά νεοφιλελεύθερα προγράμματα χωρίς να υπολογίζουν ή να δίνουν λογαριασμό στους λαούς…
Το δικό μας «εμφύτευμα», ο Λ. Παπαδήμος, δεν τόλμησε, τουλάχιστον, να εμφανισθεί στο πεδίο του εκλογικού-κομματικού ανταγωνισμού.
Σε διαλυμένα, ή χειραγωγούμενα στην πράξη, πολιτικά συστήματα, η κοινωνική αντίδραση, η εκλογική προτίμηση, εκδηλώνεται πολλές φορές με αντιφατικούς τρόπους: Ένα πλήρως απαξιωμένο πολιτικό πρόσωπο, όπως αυτό του Μπερλουσκόνι, κυριολεκτικά «νεκραναστήθηκε», ακολουθώντας μια πολιτική κατά της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ηγεμονίας, απειλώντας παράλληλα με έξοδο από το ευρώ…
Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ένα σοβαρό τμήμα της μεσαίας τάξης και της παραγωγικής - οικονομικής δομής στην Ιταλία διείδε τον άμεσο κίνδυνο της αποδυνάμωσης και της διάλυσής του και ακολούθησε μια εθνική / αντιμνημονιακού χαρακτήρα στάση.
Η μεσαία αστική τάξη έχει άλλωστε έντονα ιστορικά-εθνικά χαρακτηριστικά και εξέφρασε με περισσότερο ενιαίο και συντεταγμένο τρόπο την αντίδρασή της.
Το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο δεν εκφράζει την Ακροδεξιά, όπως δολίως θέλησαν να το παρουσιάσουν ορισμένα εγχώρια και ξένα μνημονιακά ΜΜΕ.
Σε μεγάλο βαθμό εκφράζει το κίνημα των «αγανακτισμένων», όπως αυτό εκδηλώθηκε στην Ισπανία και στην Ελλάδα.
Η κυρίαρχη, μάλιστα, αντισυστημική του ρητορική ενσωμάτωσε κοινωνικά στοιχεία που υπό άλλες συνθήκες θα προσέτρεχαν σε ακροδεξιά / φασιστοειδή μορφώματα, όπως συνέβη στη χώρα μας.
Εάν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη μας ότι το κεντροαριστερό Δημοκρατικό Κόμμα του Μπερσάνι υποστήριζε -με οριακές διαφωνίες- το πρόγραμμα λιτότητας και δεσμεύτηκε προεκλογικά για κυβερνητική συνεργασία με τον Μ. Μόντι, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί ένα σοβαρό τμήμα αριστερών και προοδευτικών ψηφοφόρων, θέλοντας να εκδηλώσει την αντιμνημονιακή του στάση, επέλεξε το Κίνημα των 5 Αστέρων του Μπ. Γκρίλο.
Το κρίσιμο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν στην Ιταλία τα επιτελεία του 4ου Ράιχ είναι ο τρόπος χειραγώγησης του αποτελέσματος των εκλογών στην Ιταλία, ώστε να αποφευχθούν τόσο οι αποκλίσεις από τα προγράμματα λιτότητας όσο και η ευθεία αμφισβήτηση της γερμανικής ηγεμονίας…
Τέτοιου είδους «παρενέργειες» θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια γενικότερη αντίδραση και εξέγερση των «πειραματόζωων» του Νότου με «καταστροφικά» αποτελέσματα.
Γι' αυτό και σε ένα πρώτο επίπεδο επιχειρείται η απαξίωση και ο ευτελισμός της «αντιμνημονιακής» ψήφου… Σ' αυτόν τον στόχο αποβλέπουν οι δηλώσεις του Στάινμπουρκ (υποψήφιου καγκελάριου της Γερμανίας) ότι οι Ιταλοί ψήφισαν τους «κλόουν» Μπερλουσκόνι και Γκρίλο…
Σ' ένα δεύτερο επίπεδο, θα αναζητήσουν -έστω και προσωρινά- συμμαχικά «σχήματα» (π.χ. Μπερλουσκόνι, Μπερσόνι) που δεν θα «εκτροχιάσουν» τα προγράμματα λιτότητας…
Δύσκολο όμως κι αυτό το εγχείρημα… Πολύ περισσότερο που στο ενδεχόμενο μιας αποτυχίας, θα επακολουθήσουν επαναληπτικές εκλογές…
Τότε όμως το 4ο Ράιχ ίσως διαπιστώσει ότι στην Ιταλία δεν μπορεί να αναπαραχθεί το ελληνικό «σενάριο» της τρομοκρατίας που εφαρμόσθηκε στις εκλογές της 17ης Ιουνίου του 2012…
Κι αν η Ιταλία γυρίσει σελίδα, τότε το όλο οικοδόμημα που χτίζει εδώ και χρόνια το 4ο Ράιχ θα καταρρεύσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου