Του Μενέλαου Τασιόπουλου
Αρνητική έκπληξη και υποτιμητικά σχόλια προκάλεσαν στις πρωτεύουσες της κεντρικής Ευρώπης και στο Βερολίνο η ψήφος και οι επιλογές των Ιταλών στις εκλογές της Κυριακής. Η αντίληψη ότι κάποιοι τεχνοκράτες με λούσο, διεθνή καριέρα και απόλυτη ταύτιση με τις τράπεζες θα γίνουν αποδεκτοί ως πολιτικοί διαχειριστές και εθνικοί κυβερνήτες από τους λαούς, μέσα από τα υπολείμματα της δημοκρατικής λειτουργίας, στην Ευρώπη του ευρώ πέφτει στο κενό.
Η γκρίζα, μερκαντιλιστικού χαρακτήρα Ευρώπη του ευρώ, για να λειτουργεί στο πλέον αποτυχημένο πείραμα της νεότερης Ιστορίας της ανθρωπότητας, χρειάζεται στην επικράτειά της κεντρώες κυβερνήσεις και, υπό την έννοια αυτή, τραπεζίτες στην εξουσία και λαούς πρόθυμους να υπηρετήσουν την εξαθλίωση και τον εξανδραποδισμό τους.
Η κουλτούρα της ένωσης που βασίστηκε στο Μάαστριχτ και αποτέλεσε τη βασική επιλογή μια άδικης και ανιστόρητης διεθνούς κοινωνίας, που είδε το μέλλον στη βάση ενός Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, που δεν είναι τίποτα διαφορετικό από μια αναδόμηση της αποικιοκρατικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών της αγγλικής αποικιοκρατίας του παρελθόντος, προσβλέπει στη μετριοπάθεια της ενσωμάτωσης.
Της απάλειψης των διακρίσεων και των αντιθέσεων. Δεκάδες δισεκατομμύρια έχουν ξοδευτεί τα τελευταία 30 χρόνια για να εμπεδωθεί μια γενική αντίληψη ομοιομορφίας που παραγράφει τα έθνη, τις ιδεολογίες, τα σύμβολα της καταγωγής, την αίσθηση της φυλής και της Ιστορίας, τις συγκρούσεις με παράδοση που συγκροτούν εθνικούς στρατούς, την πολιτική ως κοινωνική διεργασία και διπλωματική στρατηγική.
Κάποιοι πολύ χυδαίοι για να διοικήσουν τον κόσμο και πολύ κυνικοί για να γίνουν ανεκτοί από τους λαούς, στο τέλος του κομμουνισμού και της ζώνης του υπαρκτού σοσιαλισμού, σκέφτηκαν και προώθησαν στην Ευρώπη τη νέα γερμανοκρατία με πρώτη καγκελάριο την Α. Μέρκελ.
Ενα μείγμα τραπεζικοκεντρικού και μονοδιάστατου καπιταλισμού, μιας μαθηματικά υπολογισμένης, ανελεύθερης δημοσιονομικής ορθοδοξίας της μη ευημερίας, μια καθόλου δημοκρατική συγκρότηση πληθυσμών και περιοχών στη δομή ενός νομίσματος χωρίς ιδεολογία αλλά και πρακτική εφαρμογή στη βάση της πολιτικής οικονομίας.
Είναι γνωστό ιστορικά ότι οι τραπεζίτες δεν είναι κατάλληλοι να κάνουν πολιτική. Οπως επίσης ότι η γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη, που έχει πάντοτε πίσω της τραπεζίτες, μόνο πόνο, δάκρυα και θάνατο έφερε.
Στην παρούσα φάση, με άξονα τις χώρες του Νότου, όπου την πρωτοπορία έχουν Ελληνες και Ιταλοί πολίτες-ψηφοφόροι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι Ισπανοί και Πορτογάλοι δεν συμβάλλουν στις εξελίξεις, μόλις δίδεται ευχέρεια εκδηλώνουν με την ψήφο τους και τις διαμαρτυρίες τη θέλησή τους να ανατρέψουν τα δεδομένα της μεταψυχροπολεμικής αυτής Ευρώπης του πολιτικού κέντρου και της τραπεζικής δεσποτείας. Επιζητούν με τρόπο μη αναστρέψιμο, αλλά δυστυχώς μέχρι στιγμής και μη ολοκληρωμένο, τη διάσπαση της αντιευρωπαϊκής στην ουσία ένωσης του ευρώ.
Η ύβρις των αρχιτεκτόνων αυτού του αδιάφορου, αντιπαραγωγικού, μονοπωλιακού, πέραν κάθε λογικής νομίσματος έγκειται στο ότι θέλησαν να μιμηθούν τους «πατέρες» του αμερικανικού έθνους και το δολάριο της ιδιωτικής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ.
Προσέγγισαν έτσι το μέλλον στη βάση της συγκρότησης ενός ευρωπαϊκού έθνους, ανύπαρκτου, μέσω της διάλυσης των ευρωπαϊκών ιστορικών εθνών και την εμπέδωση ενός «ηθικού πλεονεκτήματος», στην προτεσταντική αντίληψη για τη ζωή και τον κόσμο, που περιφρονεί τον άνθρωπο, την κουλτούρα και την πολιτική και εμπεδώνει τον νόμο και την τάξη του Ράιχ. Ετσι όπως αυτό έφτασε στην κορύφωση του δογματισμού του με τα στρατόπεδα εργασίας και τη βιομηχανικού τύπου απάλειψη της ζωής, προκειμένου να πετύχει καθαρότητα και προοπτική.
Ελληνες και Ιταλοί οι κληρονόμοι των αρχέτυπων πολιτισμών της Δύσης και της Ευρώπης, τα δύο κύρια ρεύματα της χριστιανικής κοσμοαντίληψης, οι μέτοχοι της παγκόσμιας διακυβέρνησης πρώτα με τον Μέγα Αλέξανδρο και μετά με τη Ρώμη οφείλουν να σταθούν στο επίκεντρο για μια παγκόσμια ανατροπή της «Βαστίλης» του ευρώ. Την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή επανάσταση του 21ου αιώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου