του Στέλιου Συρμόγλου
Το σίσυφο λαό μας, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει η κατάθλιψη και η αδράνεια. Εμειναν αφύλακτες οι πύλες της Ελλάδας και το χρέος δεν αποτελεί ανάχωμα στη πολιτική ύβρι, όπως εκφράζεται από τους κατά τα άλλα δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς εκπροσώπους του…
Η Ελλάδα έχασε τον “ιστορικό της ρυθμό” και τη γλυκιά προσδοκία ενός καλύτερου αύριο. Η αρετή ως ανδρεία και σθένος δεν διαποτίζει πλέον τη τρέχουσα ελληνική περίοδο, όχι βέβαια με την έννοια της τυφλής ορμής για βίαιη αντίδραση, αλλά με την ανθρωπινότερη σημασία του χρέους για αντίδραση στη δόλια δράση όσων επιδιώκουν τη συρρίκνωση της χώρας, το “ξεπούλεμα” της υπό το κράτος της αδήριτης ανάγκης του χρέους, αλλά και την υποταγή των Ελλήνων στα οικονομικά συμφέροντα.
Ο αγώνας ενάντια σε ανελεύθερες πρακτικές ήταν για τους Ελληνες πάντα συνειδητός. Αναλαμβανόταν εν επιγνώσει. Ερχόταν ως συνέπεια ψύχραιμης και συνετούς απόφασης. Τούτο αποτελούσε την πεμπτουσία της αρετής των Ελλήνων, η οποία εκπορεύεται από τη συνείδηση της ισογονίας και ισονομίας, την πνευματική αυτονομία, την εσωτερική ανεξαρτησία, την ψυχική ρώμη και ηθική αυτοτέλεια.
Με μια φράση: Από τη συναίσθηση της αξίας του Ανθρώπου και από την αγάπη προς την πατρίδα, τη δίκαιη και φιλόστοργη πολιτεία.
Τι βιώνουμε σήμερα; Ο,τι κατέκτησε με αγώνες και θυσίες ο Ελληνας να κατακερματίζεται και να διανέμεται στους ελλοχεύοντες άρπαγες ξένους και εγχώριους. Η συμφορά είναι απροσμέτρητη. Και απροσμέτρητη η ευθύνη όσων βάλθηκαν να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας. Οι θυσίες δεκάδων χρόνων εκβάλλουν στην πίκρα. Το εγκώμιο γίνεται θρήνος. Πικρή και σκληρή η γεύση της πραγματικότητας…
Οι Ελληνες ωστόσο δεν κοιτάζουν κατά πρόσωπο τη συμφορά. Αυτό θα ήταν ένας παράγοντας σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και θα οδηγούσε τη χώρα στη σύμπνοια και τη σύνοια. Αντίθετα, δέχονται τις εντάσεις , τις προεκτάσεις και τις πολιτικές παρενέργειες που προκαλούνται από την ανεπάρκεια και την…πονηρία και την αδηφαγία των διαχειριστών της εξουσίας.
Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση που ισοπέδωσε κάθε λογική θεώρησης των πραγμάτων και ευτέλισε κοινωνικές αξίες. Δεν είναι μόνο τα οικονομικά μέτρα που δυσβάστακτα καθιστούν τον Ελληνα υποζύγιο των ανομολόγητων συμφερόντων. Δεν είναι ότι κονιορτοποιήθηκε το δικαίωμα του μέσου πολίτη σε μια αξιοπρεπή διαβίωση, με αποτέλεσμα να προστίθενται καθημερινά αυτόχειρες λόγω εσχάτης απελπισίας ή θύματα της οικονομικής εξαθλίωσης στους στατιστικούς καταλόγους της κοινωνικής ντροπής.
Δεν είναι ότι οι συγκυβερνώντες, υποχείρια μιας ραγιάδικης λογικής υποταγμένης στους δανειστές, εμφανίζονται “μετέωροι” αναμέσα των συγκυριών και αναποφάσιστοι στην αντιμετώπιση των κρίσιμων καταστάσεων και των διαρθρωτικών προβλημάτων, που άπτονται της καθημερινότητας των πολιτών. Είναι ότι οι κυρίαρχοι της πολιτικής και επιφορτισμένοι με την πορεία των εθνικών μας θεμάτων, παρουσιάζονται αμήχανοι και απροετοίμαστοι μπροστά την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, επιζητούντες ωστόσο τη λαική συναίνεση και την ομοψυχία.
Και εκ των υστέρων απεκδύονται της ευθύνης για ό,τι με τις ενέργειές τους προκάλεσαν. Χωρίς ντροπή. Και αναφέρομαι στον έσχατο βαθμό ντροπής, που τον ζητάμε από τους έσχατους, την έσχατη ώρα, για να περισωθούν τα έσχατα της έσχατης χώρας, στην έσχατη γωνιά της Ευρώπης!..
Που είναι η αρετή του Ελληνα; Καθημερινά έρχεται αντιμέτωπος με την αθλιότητα της πολιτικής κατάστασης. Ενός εθισμένου στην απάτη πολιτικού συστήματος. Εθισμένων πολιτικών στην εξαπάτηση των πολιτών με καταρράκτες λέξεων και τάσεων για εντυπώσεις μεσούσης μάλιστα της πολύπλευρης κρίσης, καθώς η ανακολουθία συναγωνίζεται την αλαζονεία. Τάσεις αμετροέπειας στην πολιτική πρακτική. Ντόρος για όνου σκιά…
Οι δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών συναγωνίζονται σε σκηνοθετική αφέλεια και εν πολλοίς σε αναίδεια. Κι αυτό, γιατί η δύναμη της εξουσίας έχει περιθωριοποιήσει τις αναστολές τους και ισχυροποίησε την εγωπάθειά τους. Ελαχιστοποίησε δε τη συναισθηματική τους παρορμητικότητα και μεγιστοποίησε τον εγωκεντρισμό τους από το χώρο του Homo Sapiens στο χώρο του Homo Erectus.
Και το παιχνίδι της κομματικής επιβίωσης και της επικάλυψης της πολιτικής δυσοσμίας παίζεται ερήμην του λαού. Και η ψυχή της Ελλάδας ματώνει γιατί οι Ελληνες όχι απλώς απώλεσαν την αρετή τους, αλλά και στοιχειωδώς δεν παραδειγματίζονται από γειτονικούς λαούς που αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους…
Και το ερώτημα που τίθεται: Πως τελικά ο νεοέλληνας του καναπέ και του φραπέ, του “βολέματος” και της ανασφάλειας ταυτόχρονα, της βλαχολεβέντεκης αντίδρασης συχνά, αλλά της ραγιάδικης νοοτροπίας επί της ουσίας, θα βεβαιώσει την ιστορική του ύπαρξη, θα κραταιώσει την εθνική του αυτοσυνειδησία και θα θωρακίσει την αξιοπρέπειά του, αλλά ακόμη και την ευπρεπή διαβίωσή του, αν δεν δεν συνειδητοποιεί εκείνες τις δυνάμεις που μέσα στη μακραίωνη ιστορική μας πορεία και τους κατακλυσμούς της, μας βοήθησαν ώστε να μην απολεσθούμε ως λαός; Πώς αλήθεια;
Είναι ωραία τα ευχολόγια και τα παχυλά λόγια, όπως και η εκδηλούμενη κατά καιρούς “μαγκιά” ορισμένων της πολιτικής κι όχι μόνο. Ομως, όλα εκπορεύονται από τη θαλπωρή του καναπέ και περιορίζονται στα όποια τετραγωνικά του σαλονιού…
Η οργή των αγωνιστών για μια δίκαιη κοινωνία, των νεκρών για ελευθερία και των πεθαμένων η μνήμη, βάτος φλεγόμενη, αλλά και καιγόμενη για τον ωχαδερφιστή νεοέλληνα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου