Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Τα δύο τρίτα των Ευρωπαίων πολιτών, περίπου 350 εκατομμύρια δηλαδή, είπαν «όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση των τοκογλύφων», σε πρόσφατη δημοσκόπηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων (ECFR). Σύμφωνα μάλιστα με την ποιοτική ανάλυση των ευρημάτων της δημοσκόπησης, σε συντριπτικό ποσοστό οι ερωτηθέντες πολίτες, αποκήρυξαν κυρίως το τραπεζικό σύστημα, δηλαδή τις τοκογλυφικές πρακτικές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αλλά και των άλλων ιδιωτικών εθνικών/πολυεθνικών τραπεζών οι οποίες κατοικοεδρεύουν στην Ευρώπη.
Αυτή η εξέλιξη, δεν είναι τίποτε καινούργιο για τον υπογράφοντα. Ήδη από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, σε σχετική με την πορεία της ΕΕ ημερίδα, και με αντικείμενο το «βάθεμα ή το πλάτεμα της Ένωσης», κατατέθηκε η παρακάτω τοποθέτηση, η οποία και δημοσιεύθηκε.
Την παραθέτουμε, για να υπενθυμίσουμε ταυτόχρονα σε όσους «κομίζουν γλαύκαν εις Αθήνας», πως αυτή η καταστροφική για τους Λαούς πορεία της ΕΕ, έχει προβλεφθεί εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Αφιερωμένο λοιπόν στους κάθε λογής «Επιμηθείς», το παρακάτω κείμενο:
Ε.Ε.: ΤΟ ΚΛΑΜΠ ...ΤΩΝ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΩΝ MANAGERS Ζητείται ηγεσία…
Σε πλήρη αντιδιαστολή με το μοντέλο του melting pot, που προσδιορίζεται - έστω θεωρητικά - με την αποδοχή και αξιοποίηση της διαφορετικότητας πάνω σε ένα νέο μοντέλο κοινωνίας, η ιστορική κληρονομιά της Ευρώπης, είναι μια λογική ουσιαστικά «διαχωρισμών». Τόσο κατ’ αρχήν με τους «βάρβαρους γείτονες» όσο και στη συνέχεια με το «σκοταδιστικό Ισλάμ».
Αυτή η κυρίαρχη λογική που επικράτησε για αιώνες ολάκερους, κόστισε τελικά στην Ευρώπη, δύο παγκόσμιους πολέμους και το πέρασμα της παγκόσμιας ηγεμονίας εκείθεν του Ατλαντικού. Δίνοντας παράλληλα τον μόνιμο χαρακτήρα στην όποια παραγωγή πολιτικής, την βεβαιότητα ότι, η Ευρώπη μετά ειδικά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι σήμερα λειτουργεί αντανακλαστικά, στις επιλογές των Η.Π.Α.
Η γιγάντωση του «γερμανικού φαινομένου» στα τέλη του 18ου αιώνα, δημιούργησε και τις προϋποθέσεις για την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι περιπέτειες της Ευρωπαϊκής κοινωνίας ολοκληρώνονται με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οπότε και η πρωτοκαθεδρία περνά στα χέρια των Αγγλοσαξόνων, και στη συνέχεια στις Η.Π.Α.
Σήμερα ο γερμανικός οικονομικός γίγαντας,
ξαναμπαίνει δυναμικά στην διεθνή σκακιέρα. Ελλείψει όμως στρατιωτικού μηχανισμού, αδυνατεί - ακόμη τουλάχιστον - να αντιμετωπίσει, τις υποβόσκουσες συγκρούσεις που βυσσοδομούν στις χώρες της πρώην Ανατολικής Ευρώπης, τον παραδοσιακό της δηλαδή χώρο επιρροής.
Έτσι στην ουσία, σύρεται σε διαφόρου τύπου συμμαχίες με την Γαλλία στην προσπάθεια αναβίωσης του παλιού της εθνικού ονείρου. Παράλληλα η Γερμανία σήμερα, έχει στρέψει την προσοχή της προς τις νέες και υπό ένταξη χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, γυρνώντας στην ουσία την πλάτη, στον ευρωπαϊκό Νότο, που ακόμη «ψάχνει τον ρόλο του» στην Ε.Ε. Η Γαλλία «αφήνει ήσυχη» την Γερμανία στις ανατολικοευρωπαϊκές επιλογές της και εν πολλοίς τις στηρίζει, κρατώντας για τον εαυτό της τον ρόλο της ατμομηχανής της «Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας».
Παράλληλα, χωρίς τις παραδοσιακές της χώρες επιρροής της Αφρικής η Γαλλία, στέκεται ουσιαστικά αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις που την προσπερνούν διαρκώς, αναποφάσιστη για το τι θα προτείνει τελικά στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης Νέας Τάξης Πραγμάτων, για το μέλλον της Ευρώπης.
Έτσι, η Ε.Ε. στην ουσία, προς το παρόν, παραμένει ένας μηχανισμός «συναρμολογημένος» από «εξαρτήματα - τεχνοκράτες» κάθε λογής, που κατοικοεδρεύουν με παχυλότατους μισθούς στις Βρυξέλες.
Ενώ την ίδια ώρα, το σκηνικό της ιδιότυπης αυτής αμηχανίας συμπληρώνεται από ένα Ευρωκοινοβούλιο, που καμία, ούτε καν τυπική σχέση έχει, με τις παραδοσιακές έννοιες ενός νομοθετικού σώματος, στο πλαίσιο φυσικά της διάκρισης - λειτουργίας των εξουσιών και παραγωγής νομοθετικού έργου.
Η αντιπαραγωγική αυτή αμηχανία της Ε.Ε., μετατράπηκε εύκολα σε «εγκληματική», τις όποιες φορές τέθηκε απέναντι σε φοβερά διλήμματα τα οποία προέκυψαν πρόσφατα, με τους βομβαρδισμούς στη Σερβία και του Ιράκ. Συρόμενες πίσω από τον Βορειοαμερικανικό τυχοδιωκτισμό, οι χώρες της Ε.Ε., με πρώτη την Μεγάλη Βρετανία και στη συνέχεια τη Γερμανία, πρωταγωνίστησαν στον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.
Ενώ αμέσως μετά, συμμετείχαν στο χειρότερο έγκλημα που διέπραξε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο η Διεθνής Κοινότητα: Στον βομβαρδισμό αθώων πολιτών, νοσοκομείων, ακόμη και τηλεοπτικών σταθμών. Εξοπλίζοντας παράλληλα «για ανθρωπιστικούς λόγους» τον U.C.K. και τους μισθοφόρους εγκληματίες του,υπόλογους στο κοινό ποινικό δίκαιο.
Με διαχειριστές ένα κλαμπ μιας τεχνοκρατικής ελίτ η Ε.Ε., δεν θα μπορούσε φυσικά να κάνει τίποτε περισσότερο, από αυτό που έκανε στο ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας. Ούτε φυσικά προμηνύει - στο ορατό μέλλον τουλάχιστον - κανενός άλλου τύπου ουσιαστική επιλογή στα μεγάλα διεθνή ζητήματα, όσο παραμένει δορυφόρος των made in U.S.A. αποφάσεων.
Ίσως όπως λέει σαρκαστικά και ο Noam Chomsky «οι Ευρωπαίοι είναι εκπαιδευμένοι να σφαγιάζουν ο ένας τον άλλον και αυτό θα συνεχίσουν να κάνουν». Μια πραγματικότητα που απεικονίζεται και στο φάσμα των κυρίαρχων και σε ουσιαστική αντιδιαστολή τάσεων που υφίστανται σήμερα στην Ε.Ε., όπου Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, ερίζουν για το μοντέλο της ενιαίας Ευρώπης, πάντα σύμφωνα με τα δικά τους εθνικά συμφέροντα:
Αγγλικό μοντέλο: Κυρίαρχος ρόλος του έθνους κράτους, και διατήρηση στο διακρατικό, διακυβερνητικό μοντέλο, με έμφαση μόνο στην ενιαία αγορά. Το μοντέλο αυτό δεν κρύβει καθόλου φυσικά την συνέχιση της πρωτοκαθεδρίας των Η.Π.Α. στο οικονομικό πεδίο και του ΝΑΤΟ στο στρατιωτικό.
Γαλλικό μοντέλο: Χαλαρή ομοσπονδοποίηση της Ε.Ε., με τον πρώτο λόγο στις κυβερνήσεις των εθνικών κρατών. Το σημερινό εν πολλοίς μοντέλο της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που «βολεύει» την διατήρηση της Γαλλίας ως σημαντικού παράγοντα στις εξελίξεις.
Γερμανικό μοντέλο: Η γνωστή φεντεραλιστική προσέγγιση που προέρχεται κυρίως από Γερμανούς διανοούμενους και η οποία με την σειρά της, δεν κρύβει την ηγεμονική διάθεση της γερμανικής πολιτικής παρουσίας. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, τα έθνη - κράτη μετατρέπονται σε Νομαρχίες και όλες οι εξουσίες μεταβιβάζονται στην κεντρική ευρωπαϊκή κυβέρνηση.
Το πιο πιθανό πάντως είναι - δεδομένης της άρνησης των εθνικών κυβερνήσεων να ...αυτοκαταργηθούν, την αντίθεσης Γαλλίας και Αγγλίας να υπαγάγουν το πυρηνικό τους οπλοστάσιο κάτω από μια ευρωπαϊκή ομπρέλα - να συνεχιστεί το ...μετέωρο βήμα της σημερινής Ευρώπης. Έως ίσως ότου, στην θέση των σημερινών διαχειριστών των δημοκρατιών της αγοράς βρεθούν φωτισμένες πολιτικές ηγεσίες, που να επαναπροσδιορίσουν την πολιτική οντότητας της Ε.Ε. Όσον αφορά το μεγάλο όραμα των Γερμανών για μια Ευρώπη με Σύνταγμα, Κυβέρνηση και σημαία, όπως αυτό εκφράστηκε από τον Γερμανό καγκελάριο Σρέντερ ως συνέχεια του «σχεδίου Κολ», δεν φαίνεται προς το παρόν να έχει ορατό μέλλον.
Ούτως η άλλως, το ζητούμενο αν θα προκύψει, ακόμη και μέσα από μια φεντεραλιστική Ευρώπη, ένα κίνημα παραγωγής αξιών εναντίον της λογικής των πολυεθνικών και των δημοκρατιών της αγοράς, παραμένει τεράστιο ερωτηματικό.
Η σημερινή Ευρώπη των πολιτών πάντως, είναι ανύπαρκτη. Ο ρόλος των λαών των κρατών - μελών στην διαδικασία παραγωγής πολιτικής είναι μηδενικός, μια που το μεν Συμβούλιο Υπουργών συνεδριάζει κεκλεισμένων των θυρών, η δε Ευρωπαϊκή Επιτροπή προστατεύεται από το «τεκμήριο της ανευθυνότητας» για τις αποφάσεις της. Όσο για το Ευρωκοινοβούλιο, παραμένει ένα γνωμοδοτικό κλαμπ υψηλά αμειβομένων - και εν πολλοίς χωρίς λόγο - Ευρωβουλευτών.
Τα μεγάλα ζητήματα της παγκόσμιας κοινότητας, η κατάρρευση πανανθρώπινων αξιών, η συγκέντρωση κεφαλαίου από τις πολυεθνικές, τη αποσάθρωση των αγροτών, το περιβάλλον και το διευρυνόμενο άνοιγμα της ψαλίδας φτωχών - πλουσίων, παραμένουν αναπάντητα στην προοπτική και της Ε.Ε. Την ίδια ώρα, η αυταρχικοποίηση των μηχανισμών με συμφωνίες τύπου Σένκεν, η δημιουργία του στρατιωτικοαστυνομικού συστήματος του Ευρωστρατού, η ένταξη της Ε.Ε. στο σύστημα παρακολούθησης των πολιτών μέσω του Έσελον, καταδεικνύουν ότι, τίποτε θετικό για τις κοινωνίες των πολιτών δεν αναμένεται από την Ευρώπη, είτε Αγγλικού, είτε Γαλλικού, είτε Γερμανικού τύπου.
Αυτά γράφτηκαν και ειπώθηκαν, πριν 15 χρόνια. Αφτιά δεν υπήρχαν τότε, να τα ακούσουν. Ίσως είναι ώρα ο άμεσος ενδιαφερόμενος, ο Λαός, να ακούσει επιτέλους τη φωνή μας, τη φωνή του Πατριωτικού Μετώπου και της λύσης των προβλημάτων του, οι οποίες βρίσκονται στο πέρασμα των εξουσιών στα χέρια του, μέσα από τις διαδικασίες της Άμεσης Δημοκρατίας.
Το Πατριωτικό Μέτωπο, είναι εδώ, παραμένει σταθερό στις θέσεις του που καθημερινά δικαιώνονται, και περιμένει από τον Έλληνα Πολίτη να καταλάβει, πως η λύση δεν είναι στους αριστεροδέξιους «σωτήρες» της συμφοράς, αλλά στα χέρια του:
ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ.
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου