ονειροβάτες εφιαλτικών διαδρομών, νομοτελειακά θα αντιδράσει στην προοπτική του “τίποτα” και στο συναπάντημα της πολιτικής με την αποκτήνωση και την πλαστότητα.του Στέλιου Συρμόγλου
Οι επίκυκλοι των κοινωνικών προβλημάτων επιταχύνουν την εξέγερση. Υπογραμμίζουν την θέση και στάση του πολίτη μέσα στην κοινωνία όχι με στατικές ηθικές έννοιες, αλλά δυναμικά. Η αίσθηση της πολιτικής αυθαιρεσίας, της ασυδοσίας και της παραποίησης της αλήθειας επιλέγεται από τις συγκεκριμένες ασφυκτικές συνθήκες. Ο οργανισμικός τύπος του αδιεξόδου της κοινωνίας αποκρυσταλλώνεται με διανοητικές αφαιρέσεις και συνδυασμούς αντιδράσεων. Και οι αντιδράσεις αυτές είναι που θα δώσουν το νόημα και την έμφαση της αιτιότητας.
Η αντίδραση του κοινωνικά εξαθλιωμένου πολίτη και η λειτουργία των εξωτερικών ερεθισμάτων γίνονται μια “όψη”, αδιαίρετη αποδοχή. Η ενεργητική φωνή των σκεπτόμενων πολιτών θα ορίσει τις προυποθέσεις για ξεκάθαρη συμμετοχή σε μια κοινωνική προβληματική. Και η μορφή της κοινωνικής αντίδρασης θα καθορίσει το χώρο μέσα από τον οποίο θα προβάλλονται οι ενοποιητικές αρχές. Η ατομική συνείδηση του κάθε πολίτη προσπαθεί πάντα να κατευθύνει το όλο, αλλά ταυτόχρονα τις διαρθρωτικές και δυναμικές διαστάσεις του. Τις σχέσεις ανάμεσα στην αξιοπρέπεια του πολίτη και την αναξιοπρέπεια ως απότοκο της πολιτικής ανικανότητας, στο κοινωνικό μηδέν και στην κοινωνική προοπτική.
Σε κάποια δεδομένη στιγμή, οι κοινωνικά νεκροί επαναστατούν. Αποκρυπτογραφείται έτσι το αίσθημα του κοινωνικού δικαίου και η ενίσχυση του κοινωνικού οραματισμού. Η δε προσέγγιση της κοινωνικής ιστορικότητας συγκροτείται πάνω σε μια ηθική αναγκαιότητα, που αφιερώνεται στη νομοτέλεια. Είναι ανάγκη να γίνει η απογραφή του ενεργητικού και του παθητικού της κοινωνίας. Είναι ανάγκη να αντιληφθούν οι πολιτικοί αλχημιστές ότι στα γοτθικά δείπνα τους δεν πρέπει να χλευάζουν την κοινωνική δυσπραγία και λεηλασία, έχοντας εξασφαλίσει πλούσιον τον άρτο τους με το μάτι τους να παραμένει αμετάθετο στην κοσμική επιφάνεια.
Οι ήχοι των πολιτικών κυμβάλων κρύβουν μόνο ήττες στη μαρτυρία της κοινωνικής πολλαπλότητας. Η πολιτική, όπως ασκείται από συγκεκριμένα πρόσωπα, εξευτελίστηκε στα σχήματα. Πολιτικοί με αδέσποτες μνήμες αδιαφορούν για την απληστία τους στη σκιά της κοινωνικής εξαθλίωσης, ενώ “χαμογελούν” ιστάμενοι μπροστά στα “κοιμητήρια” των κοινωνικά νεκρών πολιτών, επενδύοντας στην παθητικότητα της κοινωνικής αθλιότητας.
Είναι ζήτημα χρονικού μέτρου,ωστόσο, η επανάσταση των κοινωνικά νεκρών. Η απελπισμένη, η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση, διαθλάται στις διαδικασίες του χρόνου και παλεύει απεγνωσμένα να βρεί την έξοδο, καθώς οι Ταρτούφοι και Μυνχάουζεν της κυβερνητικής ανεπάρκειας, τζιτζικίζουν αστικά ‘η αριστερίστικα στιχάκια με παράτονους και πολυκαιρισμένους ήχους…
Μπορεί τα παραπάνω, αν και συμπορεύονται με την αθλιότητα της κοινωνικής αλήθειας, να συνιστούν για τους δύσπιστους, απαθείς ή ευκαιριακά “βολεμένους” αναγνώστες μια απελπισμένη ουτοπία. Θα διαπιστώσουν βέβαια ότι κάποια στιγμή, και αυτοί, όπως όλοι μας, θα ξυπνήσουμε από τον κοινωνικό λήθαργο, ύπνο της απάθειας που ισοδυναμεί με κοινωνικό θάνατο, και μετά θα επαναστατήσουμε εναντίον εκείνου, που είμαστε, όταν ζούσαμε ως κοινωνικά εξαθλιωμένοι ή ως ωχαδερφιστές, αρκούμενοι στη χασαποταβέρνα του Σαββατοκύριακου, στις ατέρμονες καφε-συζητήσεις για αλλότρια θέματα, σε κάποιο in εστιατόριο ή στο clubbing για τους νεότερους…
Και πρέπει ,ειτέλους, όλοι μας ως ενεργοί πολίτες, δυσπραγούντες ή μη, να συνειδητοποιήσουμε ότι το Πολίτευμα πραγματώνεται στην Πολιτεία δια της πολιτικής. Η πολιτική, βέβαια, καθ’ εαυτήν, είναι επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς πρός το σύνολο. Δεν είναι “μηχανισμός” αθέμιτου πλουτισμού, κοινωνικής ανισότητας και εμπαιγμού των πολιτών δια των διαφόρων επικοινωνιακών τεχνασμάτων. Κι αν, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξεφράσθη κάποτε, ότι ” η πολιτική δεν λέγει ό,τι κάμνει, αλλά δεν κάμνει ό,τι λέγει”, τότε πρόκειται περί παθολογικής κατάστασης του πολιτεύματος. Διότι, τότε συμβαίνει αυτό που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου: “Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του”. Διορθωμένος, ειρωνικώς, από τον Ταλευράνδο: “Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύπτει τις σκέψεις του”.
Αυτό, ακριβώς, συμβαίνει στη χώρα μας. Οι πάσης φύσεως ιθύνοντες συμπεριφέρονται ως εάν φέρουν …φωτοστέφανον δημοκρατικότητας. Κι αυτή είναι η ασθένεια του πολιτικού οπορτουνισμού, ένα “κόμπλεξ” με επάλληλα συμπτώματα “αυτοκαταστροφής” της ατομικής ψυχής του Ελληνα και του Πολιτεύματος, σε συνδυασμό πάντα με την εσκεμμένη συγκάλυψη του ιστορικού παρελθόντος, που μας οδήγησε με απροσδόκητη ταχύτητα στιν “πολιτική απομώρανση”.
freepen
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου