Δεν τρέμουν τη βία γενικώς. Αυτό που τρέμουν είναι το ξέσπασμα της οργής που θα τους αποκαθηλώσει και θα τους οδηγήσει σε τιμωρία παραδειγματική, αντίστοιχη με τα αντεθνικά εγκλήματά τους…
Όταν οι προσκυνημένοι δωσίλογοι λοιπόν μιλούν για βία και επιχειρούν να την αναγορεύσουν σε κεντρικό θέμα της πολιτικής αντιπαράθεσης, δυο πράγματα είναι εκείνα στα οποία πρωτίστως αποσκοπούν
Πρώτον: Να ισχυροποιήσουν θεσμικά και να καταστήσουν πρακτικά ακόμη πιο επικίνδυνη και καταλυτική, την παρέμβαση των κατασταλτικών μηχανισμών έτσι ώστε να τσακίζεται κάθε κίνημα αντίστασης που θα τολμά να αμφισβητήσει τις επικίνδυνες και εθνικά επιβλαβείς πολιτικές επιλογές των κατοχικών ανδρεικέλων.
Δεύτερον: Να δημιουργήσουν με πρόσχημα την αντιμετώπιση της βίας, ένα πλέγμα προστατευτισμού για τα πολιτικά τσιράκια της κατοχής, για τα ανθρωπόμορφα τομάρια που κιότεψαν, και έθεσαν εαυτούς στη δούλεψη του Σουλτανάτου.
Πρόκειται επομένως για δυο κυρίαρχες επιδιώξεις, που υπαγορεύονται απερίφραστα από το κατοχικό καθεστώς και τις πολιτικές που επείγεται να προωθήσει, και που οδηγούν στην απόλυτη κατάλυση του Εθνικού Συντάγματος, και ας επικαλούνται ψευδεπίγραφα τη δήθεν προστασία και υπεράσπισή του.
Αυτό που στην ουσία φοβούνται, δεν είναι άλλο από την προοπτική χειραφέτησης αυτού του λαού, που με βάση το ισχύον Σύνταγμα και ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ και ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ…
Να απειθαρχήσει στο κατοχικό δίκαιο…
Να ανατρέψει με κάθε τρόπο τα ντόπια τσιράκια του…
Και να τα οδηγήσει στην παραδειγματική τιμωρία.
Δεν είναι τιμητές του Συντάγματος. Είναι οι βιαστές του.
Το «ενδιαφέρον» για την νομιμότητα που επιχειρούν να αναδείξουν, δεν είναι πραγματικό. Αυτό που τους ενδιαφέρει, είναι η καταλαγή της λαϊκής οργής και το τσουβάλιασμα της αντίστασης σε μια νέα γενιά «ιδιώνυμων» που θα τους εξασφαλίσει πολιτική ασυδοσία.
Η «αγάπη» τους για την πατρίδα είναι ψευδεπίγραφη. Την πατρίδα τη δολοφονούν στις κατοχικές συμπληγάδες. Αφυδατώνουν μέρα με τη μέρα την αξιοπρέπειά της, αποδομούν μεθοδικά την κυριαρχία της. Την εκχωρούν με συμβόλαια ντροπής μετατρέποντάς της σε ταπεινωμένη αποικία.
Η πολιτική συμμορία της ντροπής έχει ονοματεπώνυμο.
Και οφείλουμε να μην επιτρέπουμε οι ταυτότητες των πρωταγωνιστών της ντροπής να κρύβονται πίσω από επικοινωνιακά νεφελώματα, αλλά να λέμε τα πράγματα με τα όνομά τους.
Ο Γ.Α. Παπανδρέου, φέρει τον τίτλο του πρώην πρωθυπουργού, αλλά στην ουσία υπήρξε ο επικεφαλής της συμμορίας του Καστελόριζου. Ο πρωτεργάτης της εθνικής παράδοσης της χώρας. Ένας συνειδητός πρωταγωνιστής μιας κορυφαίας και κατάπτυστης εθνικής μειοδοσίας. Πρόκειται για μια απόλυτα χειραγωγούμενη πολιτική μαριονέτα που έχει κάθε λόγο να τρέμει την οργή αυτού του λαού όταν έρθει η ώρα που θα εμπνευστεί και θα ασκήσει τη συνταγματική του υποχρέωση.
Ο Βενιζέλος, ο άνθρωπος κλειδί που η ιστορία θα περιγράψει με τα πλέον μελανά χρώματα το ρόλο του σ αυτή την κορυφαία εθνική τραγωδία. Πρόκειται για ένα «πολύτιμο» εκτελεστικό δεκανίκι τόσο του ΓΑΠ, όσο και του Σαμαρά, πρόκειται για μια επικίνδυνη πολιτική φιγούρα, που όταν ξεσπάσει η οργή αυτού του λαού, δεν πρέπει να υπάρξει κανενός είδους οίκτος, κανένα απολύτως ελαφρυντικό, γι αυτό το επικίνδυνο και εγωπαθές πολιτικό ανδρείκελο. Πρόκειται για τον άνθρωπο που μίσησε όσο κανείς άλλος τον Ελληνικό λαό, και επειδή έχει απόλυτη επίγνωση του ρόλου του, έχει και κάθε λόγο να τρέμει την ώρα της πραγματικής λαϊκής χειραφέτησης.
Σαμαράς. Ο δολιότερος όλων. Ο πολιτικός που δε δίστασε να μετατρέψει τη φιλοδοξία του σε πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Αυτός ο πολιτικός πρωταγωνιστεί επικοινωνιακά στη φιλολογία ενάντια στη βία, γιατί ξέρει καλά πως το τέλος του πρέπει να είναι ταπεινωτικό για να βρει δικαίωση η προδομένη μας πατρίδα. Είναι ο άνθρωπος που παραχώρησε πολιτική ασυλία στις πολιτικές και στους πολιτικούς της ντροπής, με αντάλλαγμα τη στήριξή τους στη θέση του κατοχικού πρωθυπουργού.
Πρόκειται για ένα ρόλο σε μια θέση ντροπής, που ο συγκεκριμένος πολιτικός την «εξαγόρασε» με τίμημα την ψυχή του. Ξεπούλησε τα πάντα γι αυτήν. Τα Ζάππειά του… Την υπογραφή του… Την πολιτική του αξιοπρέπεια με της υπογραφές στα ξένα αφεντικά… Και εν τέλει το ίδιο του το κόμμα.
Από έναν τέτοιο πολιτικό… Από έναν κατ όνομα «ηγέτη», που έβαλε την πολιτική φιλοδοξία του πάνω από την πολιτική του αξιοπρέπεια και την ίδια του την πατρίδα, δεν μπορεί και δε δικαιούται να περιμένει τίποτε αυτός ο λαός, παρά μόνο το πότε θα ξημερώσει η μέρα που θα τον αποκαθηλώσει
Ο Σαμαράς λοιπόν, που συνειδητά συγκάλυψε τους πρωταγωνιστές ενός κορυφαίου εθνικού εγκλήματος και επίσης συνειδητά συνεχίζει το ολέθριο έργο τους από τη θέση του κατοχικού πρωθυπουργού, δεν έχει απλά ισάξια ευθύνη από τους θλιβερούς προκατόχους του, αλλά βαρύνεται με την κορυφαία ευθύνη και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπιστεί. Και επειδή αυτό είναι κάτι που το ξέρει καλά, είναι ο πρώτος μεταξύ των τριών, που έχει κάθε λόγο να τρέμει την «βία» - έτσι αποκαλεί τη λαϊκή χειραφέτηση – που θα τον αποκαθηλώσει.
Αυτή λοιπόν η επικίνδυνη για τον τόπο ομοούσια τριάδα...
Δεν τρέμει τη βία γενικώς. Αγκαλιάζουν, συντηρούν, νομιμοποιούν και αποθρασύνουν τη βία των μηχανισμών της καταστολής που τους προστατεύει, και αυτό που τρέμουν είναι το ξέσπασμα της οργής που θα τους αποκαθηλώσει και θα τους οδηγήσει σε τιμωρία παραδειγματική, αντίστοιχη με τα αντεθνικά εγκλήματά τους.
Απέναντι σ αυτό το επικίνδυνο επικοινωνιακό θέατρο, κανένας Έλληνας πατριώτης δε δικαιούται να υποκλιθεί. Η δε αντιπολίτευση και ιδίως η Αριστερά, δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να σταθεί απολογητικά καταθέτοντας πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης. Κανένας δισταγμός λοιπον. Επιθετικά και με αυτοπεποίθηση οφείλουμε να διαμηνύσουμε πως:
- Το κατοχικό δίκαιο δεν συνιστά δίκαιο που χρήζει σεβασμού αλλά καταδυνάστευση που πρέπει να ανατραπεί με κάθε τρόπο…
- Τα κατοχικά ανδρείκελα, δε συνιστούν πολιτικές προσωπικότητες που χρήζουν πολιτικού σεβασμού, αλλά επικίνδυνες παρουσίες που η ανατροπή και η τιμωρία τους συνιστά ύψιστο πατριωτικό και εθνικό καθήκον…
- Η πολιτική εξέγερση δε συνιστά απαγορευμένο καρπό για την οποία θα πρέπει να απολογηθούν εκείνοι που εν δυνάμει μπορούν και πρέπει να την εμπνεύσουν, αλλά κεντρικό ζήτημα στην ημερήσια διάταξη και ο πολιτικός όσο και ο επιχειρησιακός της σχεδιασμός πρέπει να τεθούν σε άμεση εφαρμογή.
Διαφορετικά, μόνο θλιβεροί συνένοχοι στο εθνικό έγκλημα μπορούν να υπάρξουν. Αυτοί δε θέλουν νομιμότητα. Δεν τους πήρε ο πόνος για τη νομιμότητα. Συμβιβασμένους και σιωπηλούς συνενόχους επιχειρούν να κατασκευάσουν.
Όχι λοιπόν στην ατζέντα της κατοχικής νομιμότητας που θέλει μια κοινωνία από κιοτήδες και Φιλιππινέζες της κατοχής.
Ναι στην εθνική ατζέντα του ακροτελεύτιου άρθρου του Συντάγματος, χωρίς μισόλογα, χωρίς περιστροφές και κυρίως χωρίς κανενός είδους διάθεση απολογίας απέναντι σ αυτούς που το κατέλυσαν και τώρα το επικαλούνται για να σώσουν τα προσκυνημένα τους τομάρια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου