Μήπως γίναμε πλέον δούλοι…;

Και τώρα θα γίνει αγαπημένος του Spiegel ο Τσίπρας.

Τους έχω παρατηρήσει διαχρονικά, όχι μόνο τους Γερμανούς αλλά και του υπολοίπους ευρωπαίους και αμερικάνους και με πιάνει ανατριχίλα όταν ακούω επαίνους προς έλληνα πολιτικό.

Βέβαια, πιο πολύ ανατριχιάζω όταν ακούω και έλληνες - υποτίθεται έγκριτους- δημοσιογράφους να επικαλούνται τους ξένους, στην προσπάθεια τους να ισχυροποιήσουν την άποψη τους.

Όχι μόνο είμαστε ανώριμη ως κοινωνία, αλλά από ένα σημείο και μετά η κατάσταση μας χρήζει ψυχιατρικής εξέτασης.

Μα υπήρξαν ποτέ ειλικρινείς διακρατικές σχέσεις;

Είναι δυνατόν ποτέ το ένα κράτος θα θέλει το καλό του άλλου;

Οι διακρατικές επαφές γίνονται διά της ........διπλωματίας (διπλωματίας =δύο μάτια, το λέει και η λέξη).

Κοινώς, άλλο σου δείχνω και άλλο σου μπήχνω.

Εμείς γιατί συνεχώς στεκόμαστε σε αυτό που μας δείχνουν και δεν ψάχνουμε αυτό που μας μπήχνουν;

Είναι φίλοι μας οι Γερμανοί;

Εμείς είμαστε φίλοι προς τους Γερμανούς;

Μήπως αγαπούν οι Γάλλοι τους Γερμανούς ή αντίστροφα;

Οι λαοί τα κράτη αγαπούν αυτούς που εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.

Όσο ο Παπανδρέου είχε δύναμη και μπορούσε να τους υπηρετεί ήταν καλός.

Αυτό έγινε και με τον Σαμαρά.

Τώρα βλέποντας ότι και ο Σαμαράς καίγεται πολιτικά, θα υμνήσουν τον Τσίπρα.

Οι Γερμανοί υμνούν και τον Μπουτάρη, τον οποίο βέβαια αγαπούν και οι Τούρκοι…

Εμείς, γιατί υμνούμε αυτούς που υμνούν οι Γερμανοί;

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη