Καπετάν Άγρας: ο Μακεδονομάχος που σκοτώθηκε ύπουλα και ''μπαμπέσικα''

Αρχές 20ου αιώνα. Η οθωμανική αυτοκρατορία καταρρέει . Νέοι Εθνικοί άνεμοι πνέουν στα Βαλκάνια.
Η Ελληνική ήττα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμου του 1897 όχι μόνο αναβάλει την απελευθέρωση της Μακεδονίας αλλά προσφέρει και περιθώρια δράσης στους Βουλγάρους.

Με χίλιους δισταγμούς και δυσκολίες η Ελληνική πλευρά αποφασίζει να αναλάβει δράση. Εθελοντές από την ελεύθερη Ελλάδα λιγοστοί ένας και ένας , όμως Έλληνες πρώην αξιωματικοί με ψεύτικα ταξιδιωτικά έγραφα και ηρωικά ψευδώνυμα , παπάδες, αληθινοί και ψεύτικοι,δασκάλες ,γιατροί,μικρά παιδιά,ντόπιοι χωρικοί που στρατολογούνται για δευτερεύουσες εργασίες.

Μεταξύ αυτών των ηρώων ξεχωρίζει η γελαστή μορφή του νέου ανθυπολοχαγού του πεζικού ΣΑΡΑΝΤΗ ΑΓΑΠΗΝΟΥ < ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑΣ>.

Καταγόταν από τους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας, ήρθε στην λίμνη των Γιαννιτσών τον περίφημο βάλτο τον Σεπτέμβρη του 1906 με δική του πρωτοβουλία. Ήταν προορισμένος για την Νάουσα όπου οι συνθήκες ζωής και δράσης γενικώς των σωμάτων, ήταν καλύτερες. Και όπως έλεγε αργότερα και στα παλληκάρια του: Εγώ στα μετόπισθεν ; στην σιγουρια; Ποτέ!

Ώς αρχηγός σώματος 20 ανδρών παιδιά όλα απο τα βουνά και την νησιωτική χώρα, λεβέντες που μύριζαν θυμάρι,πεύκο και αρμύρα της θάλασσας.
Είχε αποστολή την απομάκρυνση των Βουλγάρων κομιτατζήδων από την περιοχή. 

Η ζωή μέσα στην λίμνη ήταν αληθινό μαρτύριο. Το καλοκαίρι η ελονοσία ο πυρετός , τα έντομα και τον χειμώνα η υγρασία και το κρύο τους έλιωναν.

Ο Καπετάν Άγρας νέο παλικάρι 26 ετών ρίχνετε στον αγώνα του βάλτου και κατορθώνει με την βοήθεια του σώματος του Καπετάν Νικηφόρου (ΙΩΑΝΝΗ ΔΕΜΕΣΤΙΧΑ) να καταλάβει το κέντρο δράσης των Βουλγάρων στην περιοχή.Παντού φαινόταν άνδρας , βράχος θελήσεως και τόλμης όπως τον αποκαλεί η ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ στο βιβλίο της <ΣΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ>.Περιφρονούσε τον θάνατο, αγνοούσε τις δυσκολίες. Ένα μόνο ζητούσε την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Μα η ελονοσία τον είχε λιώσει. Με ρίγος και πυρετό τον Φεβρουάριο του 1907 μετέβη στην Νάουσα για θεραπεία. Μα η αδάμαστη ψυχή του δεν έβρισκε ησυχία μακρυά απο τον βάλτο. Στρατολογούσε χωρικούς έστελνε πολεμοφόδια,τρόφιμα ρουχισμό.

Το σώμα του, που συνεχώς φθείρεται ,το κυβερνούσε η αδάμαστη ψυχή του .Ανήσυχος, ονειροπόλος,με πολλά παραδείγματα αυτοθυσίας και αγάπης προς τον συνάνθρωπο και την πατρίδα του.

Σε όλη του την ζωή εκινείτο σε κλίμα έντονης δράσης ενώ η αδράνεια τον οδηγούσε στον μαρασμό.

Άρρωστος και πληγωμένος λίγο πριν αναχωρήσει για την ελεύθερη Ελλάδα ήρθε σε συνεννόηση με γνωστούς αρχικομιτατζήδες της περιοχής για να συναντηθούν και να συμφωνήσουν για ειρήνη. 

Οι Βούλγαροι υποκρίθηκαν οτι δέχονται και όρισαν έναν τόπο για συνάντηση. Ο Άγρας συναντήθηκε μαζί τους κάπου έξω απο την Νάουσα άοπλος με μόνο σύντροφο του τον οδηγό του ΤΩΝΗ ΜΙΓΓΑ. 

Το μόνο που είχαν μαζί τους ήταν λουκούμια, και καπνό για να κεράσουν τους συνομιλητές τους. 

Όταν οι κομιτατζήδες είδαν τον Άγρα άοπλο όρμησαν πάνω του σαν αγέλη λύκων.Με λυσαλέα κτυπήματα τον έδεσαν και μαζί ,με τον άλλο Εθνομάρτυρα Τώνη Μίγγα άρχισαν να τους περιφέρουν στα χωριά , ξυπόλυτους και καταπληγωμένους, τους εξευτέλιζαν με άγρια χαρά.

Που πήγες παληκάρι ξαρματομένο;

Τι νόμιζες ότι ο δολοφόνος Ζλατάν έχει μπέσα όπως εσύ;

Αυτός το μόνο που ήξερε να χρησιμοποιεί ήταν το μαχαίρι του πισώπλατα.
Τρείς μέρες βάσταξε το μαρτύριο τους. 

Την τέταρτη ημέρα Πέμπτη 7 Ιουνίου του 1907 τους κρέμασαν σε μια καρυδιά στο χωριό Βλάδοβο .

Γυναίκες Ελληνίδες έκαναν τον πόνο τους σπαρακτικό μοιρολογη. Για τα παληκάρια που δεν είχαν κοντά τους Μάνα ,αδερφή και γυναίκα να τα κλάψουν, γίνεται σύσωμο το Ελληνικό Έθνος.
Σε μας απομένει χρέος να γονατίσουμε μπρός στο μαρτύριο αυτών των Ηρώων για να τους τιμήσουμε.

Το δημοτικό τραγούδι τους τραγουδάει:

Στην μάχη δεν σε πλάγιασε το βόλι παληκάρι

 αντίκρησες στην προδοσιά τον χάρο μακελάρη 

κι είχες τα χέρια σου δετά κι ήσουν ξαρματομένος 

κι έγειρες σαν τον μάρτυρα Φωτοστεφανομένος.

Εμείς σήμερα απαντούμε με το :

Λεβέντη Άγρα ησύχασε και η Μακεδονία 

πέρα για πέρα σήμερα έχει Ελευθερία 

και σε όσους την ονειρεύονται<Μολών Λαβέ> θα πούμε 

και θα σε μιμηθούμε.

Για τον ήρωα μου
ΚΑΠΕΤΑΝ ΑΓΡΑ.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΡΕΒΕΚΚΑ.

Θρήνησαν οι Έλληνες τον χαμό του παλικαριού. Τον έκλαψαν μανάδες, κόρες.

Και η λαϊκή παράδοση τον θρήνησε με μοιρολόγι, με το τοπικό ιδίωμα του χωριού.