Ευρωπαικό Δικαστήριο: Το κούρεμα των ομολογιούχων προβλέπεται αλλά δεν είναι υποχρεωτικό.

Η απόφασή που είδε χθες το φως της δημοσιότητας πάνω σε προδικαστικά ερωτήματα του ανώτατου σλοβενικού δικαστηρίου για την υπόθεση διάσωσης πέντε σλοβενικών τραπεζών το 2013 διευρύνει την ερμηνεία των νομοθετικών κειμένων της τραπεζικής ένωσης στην Ευρωζώνη.

Στο εξής λοιπόν για να εγκρίνει η Ε.Ε. την κρατική διάσωση

μιας τράπεζας πρέπει να έχει προηγηθεί ανακεφαλαιοποίηση με ίδια μέσα, και με καταμερισμό επιβαρύνσεων σε μετόχους, ομολογιούχους και ενδεχομένως και μεγάλους καταθέτες. 

Είναι η τρίτη φορά το τελευταίο διάστημα που το Ευρωδικαστήριο παρεμβαίνει....
... ουσιαστικά με πολιτικούς όρους στην επίλυση μιας διαφοράς με ευρύτερη σημασία. Λίγο πριν το βρετανικό δημοψήφισμα είχε απορρίψει προσφυγή της Κομισιόν εναντίον αποφάσεων της βρετανικής κυβέρνησης που παραβίαζαν ευθέως την ελευθερία κυκλοφορίας εργαζομένων, πριμοδοτώντας έμμεσα την αντιμεταναστευτική ρητορική. Λίγο νωρίτερα είχε δικαιώσει την ΑΓΕΤ- Lafarge για τις ομαδικές απολύσεις και το λουκέτο στον Βόλο, χαρακτηρίζοντας ασύμβατη με το ευρωπαϊκό δίκαιο και την ελευθερία εγκατάστασης των επιχειρήσεων την έγκριση των απολύσεων από κρατική αρχή. 

Πίσω και από τις τρεις αποφάσεις βρίσκεται ο ίδιος γενικός εισαγγελέας -ένας εκ των 11 του ευρωδικαστηρίου, ο Σουηδός Nils Wahl. 

Η απόφαση του ευρωδικαστηρίου για τις κρατικές διασώσεις τραπεζών προβλέπει τα εξής: 

- Η Τραπεζική Ανακοίνωση της Κομισιόν για το bail in, δηλαδή τη συμμετοχή μετόχων, ομολογιούχων -και σε ακραία ανάγκη και μεγάλων καταθετών- στη διάσωση μιας τράπεζας είναι μεν νόμιμη και συμβατή με τις Συνθήκες της Ε.Ε., αλλά δεν είναι δεσμευτική για τα κράτη μέλη. Ή, όπως αναφέρει η απόφαση του ΔΕΕ, «δεν μπορεί να δημιουργήσει αυτοτελείς υποχρεώσεις σε βάρος των κρατών μελών».

 - Η εξουσία της Κομισιόν να ελέγχει την τήρηση των κανόνων τραπεζικής διάσωσης περιορίζεται στον έλεγχο της νομιμότητας της κρατικής ενίσχυσης που θα αποφασίσει να της δώσει ένα κράτος μέλος, είτε εφαρμόζει bail in είτε όχι. 

Πρακτικά, το ευρωδικαστήριο «κουρεύει» τις αρμοδιότητες της Κομισιόν μόνο στο πεδίο του ανταγωνισμού και της μη παραβίασής του. Υπογραμμίζει, μάλιστα, ότι η αρμοδιότητα της Κομισιόν ελέγχου δεν υπερβαίνει την εξουσία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δηλαδή των κρατών μελών, να νομιμοποιήσουν μια κρατική διάσωση λόγω «ιδιαίτερων συνθηκών», ακόμη κι αν έχουν παραβιαστεί οι νέοι κανόνες.