Μια ζοφερή πραγματικότητα για τους Ελληνες που θα διαρκέσει δεκαετίες περιγράφει η έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την Ελλάδα.
Μακροπρόθεσμα, εγγυημένη θα πρέπει να θεωρείται μόνο η εθνική σύνταξη των 384 ευρώ, τα ποσοστά ανεργίας θα παραμείνουν σε διψήφια ποσοστά μέχρι το 2040, θα συνεχιστεί η μετανάστευση, με συνέπεια την καθυστέρηση της πραγματικής ανάκαμψης για δεκαετίες, ενώ θα υπάρξει περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων με κίνδυνο η Ελλάδα να καταστεί ένα......
.. ευρωπαϊκό Μπανγκλαντές και στο βάθος... Grexit.
Μπορεί οι πιστωτές -όπως αναμένεται- να βρουν μία ακόμα «συμβιβαστική» λύση χωρίς παραχωρήσεις και ουσιαστικές διευκολύνσεις για τη χώρα, όμως η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει την ίδια πρακτική φορολογικής επιδρομής στη μεσαία τάξη, ενώ παράλληλα καθυστερεί δραματικά τις ιδιωτικοποιήσεις και συνεχίζει να αποπνέει μια αντι-επιχειρηματική νοοτροπία που αποθαρρύνει τις επενδύσεις.
Το τέλος της διαδρομής μοιάζει άδηλο. Ωστόσο, χωρίς σοβαρή ανάκαμψη της οικονομίας θα πρέπει να αναμένεται νέα επιδείνωση της κρίσης με απρόβλεπτες επιπτώσεις για την οικονομία και την κοινωνία.
Σε πείσμα όσων θεωρούν ότι η Κριστίν Λαγκάρντ και ο Πολ Τόμσεν έχουν θέσει ως προϋπόθεση sine qua non την επιβολή νέων μέτρων, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποφαίνεται: «No more austerity for Greece».
Το εντυπωσιακό με την έκθεση του Ταμείου για την κατάσταση της οικονομίας και την ανάλυση της βιωσιμότητας του χρέους της είναι ότι κατάφερε να εξοργίσει τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, επειδή ζητά γενναία ελάφρυνση του χρέους, και παράλληλα πέτυχε να απογοητεύσει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, επειδή προβλέπει ότι τα πρωτογενή πλεονάσματα του 3,5% είναι άπιαστα, προεξοφλώντας παράλληλα ότι στο καλό σενάριο ο ρυθμός ανάπτυξης μακροπρόθεσμα δεν θα υπερβαίνει το 1%, άρα είναι απλώς απαισιόδοξες οι προοπτικές για ανάκαμψη.
Στο ερώτημα πόσο θα διαρκέσει η κρίση οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ απαντούν με στοιχεία που μοιάζουν αποκαρδιωτικά και, αν επαληθευτούν, θα καταδικάσουν 10 εκατομμύρια Ελληνες σε μία κρίση που κινδυνεύει να εξαϋλώσει όλες τις γενιές μέχρι το 2050 και βλέπουμε…
Ακόμη και η Αμερική το 1929 ανέκαμψε γρηγορότερα από την Ελλάδα
Συγκρίνοντας τη μεγάλη ύφεση του 1929 στην Αμερική με την κρίση στην Ασία το 1997, την κρίση στην Ευρωζώνη το 2008 και την αντίστοιχη ελληνική, το ΔΝΤ συμπεραίνει ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πολύ πιο βαθύ ακόμη και από την κατάρρευση της αμερικανικής οικονομίας που θεωρείται η μαύρη βίβλος της οικονομικής ιστορίας.
Μετά το χρηματιστηριακό κραχ στις ΗΠΑ το 1929, η αμερικανική οικονομία βυθιζόταν για τέσσερα χρόνια. Το 1933 άρχισε η ανάκαμψη και τελικά επτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης η Αμερική έφτασε στο επίπεδο του 1929 και η οικονομία συνέχισε να επεκτείνεται.
Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης το 2008, η ελληνική οικονομία συνέχισε να βουλιάζει και, παρά το γεγονός ότι η πτώση ανακόπηκε το 2014, βρίσκεται σε στασιμότητα εδώ και τρία χρόνια. Ο κύκλος της επταετίας, που με βάση τα οικονομικά εγχειρίδια διαρκεί μια κρίση, έχει κλείσει βρίσκοντας την Ελλάδα πολύ μακριά από την κανονικότητα, σχεδόν 25% από τα επίπεδα του 2008. Στην Ασία, δηλαδή την Ινδονησία, τη Νότια Κορέα και την Ταϊλάνδη, η κρίση του 1997 διήρκεσε τρία χρόνια, περίπου όσο κράτησε και η ύφεση στην Ευρωζώνη το 2008.
Γιατροί, οι πρωταθλητές της φοροδιαφυγής;
Συνολικά, τα χρέη των ιδιωτών προς το Δημόσιο φτάνουν το 70% του ΑΕΠ της Ελλάδας, ποσοστό που είναι το υψηλότερο στην Ευρωζώνη! Χωρίς να το λένε ευθέως, οι τεχνοκράτες του Ταμείου αφήνουν να εννοηθεί ότι αν είχαν πληρωθεί αυτές οι οφειλές η ελληνική οικονομία δεν θα είχε πρόβλημα.
Ή αλλιώς, αν προτιμάτε, σε περίπτωση που όλοι πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους, δεν θα χρειάζονταν η υπερφορολόγηση των συνήθων υπόπτων και η διαρκής αύξηση των φορολογικών συντελεστών.
Γιατροί, μηχανικοί, λογιστές και δικηγόροι είναι οι κλάδοι που κάνουν... πρωταθλητισμό στην αποφυγή των φόρων που τους αναλογούν, σύμφωνα με την ανάλυση του Νομισματικού Ταμείου. Παραδέχονται ωστόσο ότι η φοροδιαφυγή, κυρίως στους αυτοαπασχολούμενους, και η μη απόδοση του ΦΠΑ ήταν προβλήματα που υπήρχαν προτού ξεσπάσει η κρίση.
Οι προβλέψεις για τη μείωση της ανεργίας δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Από 23,2% το 2016 το ποσοστό των ανέργων εκτιμάται ότι θα μειωθεί στο 21,3% το 2017 και θα ακολουθήσει πτωτική πορεία. Επειδή όμως η ανεργία είναι δομική, προεξοφλείται ότι θα διαμορφωθεί σε μονοψήφια ποσοστά το 2040, δηλαδή 31 ολόκληρα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, αφήνοντας μεγάλα τμήματα του πληθυσμού στο περιθώριο. Πάντως, η μείωση της ανεργίας μέχρι σήμερα οφείλεται και στη μετανάστευση 425.000 Ελλήνων την περίοδο της κρίσης!
Με τα σημερινά δεδομένα, η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να αντέξει τις συντάξεις που απονέμει διότι τα αναγκαία χρήματα εξασφαλίζονται από υψηλή φορολογία μιας περιορισμένης φορολογικής βάσης.
Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην έκθεση που συνέταξε η ομάδα της Ντέλια Βελκουλέσκου, «οι μειώσεις στις συντάξεις ήταν 1% του ΑΕΠ όταν το συνταξιοδοτικό σύστημα έχει έλλειμμα περίπου 11% του ΑΕΠ», περίπου τέσσερις φορές πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης.
Αφού λοιπόν οι συντάξεις παραμένουν σε «μη αποδεκτό ύψος», το Ταμείο ζητά περαιτέρω μείωσή τους και νέα μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος στο πρότυπο του νόμου Κατρούγκαλου... Μακροπρόθεσμα, μόνο η εθνική σύνταξη θα είναι εγγυημένη και όσοι θέλουν να επιβιώσουν θα πρέπει να καταφύγουν σε ιδιωτικά συστήματα ασφάλισης.
Κακά είναι τα μαντάτα και στο ερώτημα πότε θα ανακάμψουμε πραγματικά. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι το 2040 θα είμαστε στο 63% του μέσου εισοδήματος των χωρών της Ευρωζώνης.
Δηλαδή λόγω της κρίσης μεγαλώνει και η απόσταση ανάμεσα στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες των οποίων το επίπεδο ζωής αυξάνεται με μεγαλύτερο ρυθμό.
Οσο η διαφορά από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αυξάνεται, τόσο η χώρα μας ωθείται προς την ευρωπαϊκή άγονη περιφέρεια. Σήμερα το κατά κεφαλήν εισόδημα ενός Ελληνα ισούται με το πραγματικό εισόδημα ενός κατοίκου της Μάλτας και η κατάσταση προβλέπεται διαρκώς επιδεινούμενη...
Κάθε 1.000 εργαζόμενοι 320 απεργίες
Μορατόριουμ στις απεργιακές κινητοποιήσεις εισηγούνται οι τεχνοκράτες του Ταμείου. Υποστηρίζουν ότι το θεσμικό πλαίσιο δεν έχει αναμορφωθεί από τη δεκαετία του ’80 και έχουν καταγράψει ότι την περίοδο 2002-2007 σε κάθε 1.000 εργαζομένους αναλογούσαν πάνω από... 300 απεργίες -άλλη μια πανευρωπαϊκή πρωτιά-, ενώ παράλληλα εισηγούνται να δοθεί το δικαίωμα του lockout στους εργοδότες (ώστε να συνεχίζεται η παραγωγική διαδικασία που θα οδηγεί σε μείωση του κόστους και άρα αύξηση της ανταγωνιστικότητας).
Θεωρούν επίσης ότι η απαιτούμενη έγκριση των ομαδικών απολύσεων είναι ξεπερασμένη, σημειώνοντας ότι αντίστοιχο καθεστώς στην Ευρωζώνη διατηρείται μόνο στην Ολλανδία. Εκτιμούν δε ότι, αν επιτραπούν οι απολύσεις χωρίς όριο, θα δημιουργηθεί ισχυρό αντικίνητρο για τη μεταφορά της έδρας μεγάλων επιχειρήσεων στο εξωτερικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου