Κύριο χαρακτηριστικό των Ελλήνων είναι ο γρήγορος ενθουσιασμός αλλά και η εξίσου γρήγορη απογοήτευση.
Σ’ αυτήν κατηγορία δεν διστάζω να τοποθετήσω και τον εαυτό μου.
Μετά την κατάληξη στο ζήτημα της Κύπρου, όλοι θέλουν να τα βάψουν μαύρα.
Θα το ξαναγράψω κι ας γίνω κουραστικός: Η πολιτική είναι ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο πεδίο και βασίζεται μόνο σε συμφέροντα.
Είτε αρπάζει ένα κράτος την όποια ευκαιρία είτε παρακολουθεί αμέτοχο. Κανείς δεν τα «βρίσκει» ή τα «χάνει» με κανέναν, παρά μόνο όταν υπάρχουν συγκεκριμένες εντολές ή αποφάσεις προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η τελευταία κρίση στην Κύπρο εμπλέκει την Βρετανία, το Ισραήλ, τις ΗΠΑ, την Τουρκία, την Ρωσία, την Γερμανία, την Γαλλία και την Ελλάδα.
Πριν ήταν διαφορετικά τα πράγματα;
Οι ίδιες δυνάμεις δεν βρίσκονταν στην περιοχή;
Απλά τώρα «τα βρήκαν» Άγκυρα και Τελ Αβίβ και μερικοί τρομάζουν, λες και δεν το περίμεναν.
Δεν συμφέρει το ΝΑΤΟ να έχει πολλές εστίες κρίσης, τώρα που ο νέος «ψυχρός» πόλεμος με την Ρωσία «φουντώνει».
Ότι μπορεί να λυθεί, λύνεται με γοργές μάλιστα διαδικασίες. Εξάλλου εκκρεμεί ακόμα το Παλαιστινιακό!
Βέβαια μετά την… «συγγνώμη» κυκλοφορεί το σενάριο, τα κοιτάσματα Ισραήλ (και Κύπρου;) να διοχετεύονται μέσω Τουρκίας στην παγκόσμια αγορά.
Ελλάδα και Κύπρος δεν «πληρώνουν» κάποια αλλαγή συγκυριών ούτε την εκ νέου ανάμειξη της Τουρκίας (μερικοί κάνουν λες και η γείτονα είχε εγκαταλείψει την περιοχή).
Πληρώνουν την έλλειψη στρατηγικού σχεδιασμού παρά την παρακαταθήκη που άφησε η παραδειγματική πολιτική του Τάσσου Παπαδόπουλου.
Πληρώνουν την ανικανότητα ανάγνωσης των όποιων «μεγάλων» σχεδίων, προκειμένου μαζί να κινηθούν ανάλογα.
Πληρώνουν την επανάπαυση σε μελλοντικά κέρδη από κοιτάσματα, δίχως να κοιτούν το παρόν. Ειδικά η Ελλάδα ουδέποτε προώθησε γενναίες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία με χαμηλή φορολογία και ενίσχυση των εξαγωγών. Ακόμα περιμένουμε την ανάπτυξη.
Τώρα: Όπως είχα γράψει, όλοι ετοιμάζονται για το μεγάλο «ξεκαθάρισμα» στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
Εκεί οφείλεται η έντονη κινητικότητα σε όλα τα επίπεδα. Η Κύπρος αποτελεί την πρώτη σοβαρή νέο-ψυχροπολεμική κόντρα Δύσης-Ρωσίας.
Μόνο αίνιγμα αποτελεί η στάση του Βερολίνου, το οποίο προσπαθεί -μέχρι στιγμής ανεπιτυχώς- να ισορροπήσει μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, με το βλέμμα στραμμένο στις δικές του επιδιώξεις.
Αργά ή γρήγορα η Γερμανία θα πρέπει να επιλέξει στρατόπεδο. Ενδεχόμενα γι’ αυτό τον λόγο η βιασύνη σε σχέση με τα κοιτάσματα Ελλάδας και Κύπρου.
Ο σκοπός είναι να υπάρχει και από αλλού φυσικό αέριο σε περίπτωση σύγκρουσης και άρα ολοκληρωτικής ρήξης των σχέσεων ΕΕ-Ρωσίας στον οικονομικό τομέα.
Συνεπώς, όσο κι αν το επιθυμούν οι «φίλοι» μας οι Δυτικοί, δεν μπορούν να «διαλύσουν» Ελλάδα και Κύπρο -τουλάχιστον στην παρούσα φάση-, επειδή πέραν των κοιτασμάτων, οι δυο χώρες αποτελούν τον μόνο προβλέψιμο παράγοντα στην «καυτή» Ανατολική Μεσόγειο.
Αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό, αλλά μας κρατάει ακόμα ζωντανούς.
Η Τουρκία τέλος δεν απέκτησε ξαφνικά το πάνω χέρι και φοβερίζει την Κύπρο.
Απλά την βάζει πάλι μπροστά το ΝΑΤΟ, διότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την μετατροπή του παρόντος «ψυχρού» πολέμου σε «θερμό».
Δεν εγκαταστάθηκαν τυχαία στην Τουρκία οι δυτικοί Patriot. Ήδη, πέραν της αβεβαιότητας σε Κύπρο και Συρία, οι Η.Π.Α. και το Ισραήλ καταστρώνουν σχέδια για το Ιράν. Και οι τρεις περιοχές σχετίζονται με ρωσικά συμφέροντα.
Ας δεχτούμε την επιφανειακή ανάλυση ότι το Κρεμλίνο παραιτείται από την Κύπρο για να μην χαλάσει την σχέση του με τις Βρυξέλλες.
Με την Συρία και το Ιράν τι θα γίνει; Να θυμίσω πως σε περίπτωση που Συρία και Ιράν «πέσουν» στον έλεγχο των δυτικών συμφερόντων, τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δυσχερή για την Ρωσία, διότι τα συμμαχικά στρατεύματα θα είναι πολύ κοντά στα σύνορα της.
Πέραν τούτου οι Ρώσοι διατηρούν στην Συρία την μοναδική ναυτική βάση τους στην Μεσόγειο.
Επομένως ο ρωσικός στρατός για να προλάβει καταστάσεις, θα κινηθεί προς τα κάτω οδικώς, χρησιμοποιώντας την γνωστή τακτική του human wave ή human sea attack (επίθεση ανθρώπινου κύματος).
Αυτό γιατί το ρωσικό Ναυτικό δεν μπορεί να κοντράρει τις δυνατότητες του Αμερικανικού, το οποίο έχει καταστεί εκ των πραγμάτων το μεγαλύτερο στον κόσμο, μιας και οι Η.Π.Α. δεν έχουν απευθείας χερσαία πρόσβαση στην Ευρασία σε αντίθεση με την Ρωσία που πάντα πολεμούσε από και προς τα σύνορα της.
Γεωγραφικά η Τουρκία είναι η πρώτη φιλοδυτική χώρα που φράζει τον δρόμο της Ρωσίας προς την Μέση Ανατολή.
Στην Άγκυρα ελπίζουν πως οι σύμμαχοι δεν θα την αφήσουν αβοήθητη έναντι πιθανής ρωσικής εισβολής.
Επομένως «δέχθηκαν την συγνώμη του Ισραήλ» αμέσως μετά την επίσκεψη Ομπάμα στο Ισραήλ…
Κίμων Γεωργακάκης, Πολιτικός Επιστήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου