Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, ο χάρτης της νοτιοανατολικής Μεσογείου άλλαξε βίαια, με την φλεγόμενη Κύπρο να χάνει το ισχυρό της όπλο, την οικονομία της, και να σέρνεται όχι μόνο σε οικονομικό αλλά και γεωπολιτικό κατήφορο.
Ο οικονομικός όλεθρος που προκάλεσαν οι Ευρωπαίοι με πρωτεργάτες τους Γερμανούς, ήταν το όπλο που χρησιμοποιήθηκε αστραπιαία, ένα made in Germany «Blitzkrieg», και... ..
..επιφέρει για την Κύπρο διαστάσεις ανυπολόγιστης καταστροφής.
Στην πραγματικότητα η μεγαλόνησος κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, και όχι μόνο την άλλοτε κραταιά και ανθούσα οικονομία της. Η ζημιά που υπέστη είναι ευρύτερη, μεγαλύτερη, τραγικότερη!
Δεν είναι τα ελλείμματα, τα δάνεια, τα μνημόνια που θα επελάσουν! Η Κύπρος χάνει και όλα όσα πίστευε ότι είχε κερδίσει σ’ ότι έχει να κάνει με το φυσικό αέριο και την εκμετάλλευσή του, αφού «άπασαι αι δυνάμεις» βάζουν τώρα και την Τουρκία του Ερντογάν στο παιχνίδι, και μάλιστα με όρους προνομιακούς όπως όλα δείχνουν.
Από το ημέτερο «η Κύπρος έχει δικαίωμα να εκμεταλλευτεί τους φυσικούς πόρους της», φθάσαμε σε λίγα 24ωρα στην απροκάλυπτη προειδοποίηση της Άγκυρας να μην «τολμήσουν» οι Κύπριοι να υπολογίζουν καν στα κέρδη από το φυσικό αέριο, γιατί «…δεν είναι δικά σας». Και είναι μια απειλή που έχει σφραγίδα, ή την ανοχή έστω, όλων σχεδόν των «παικτών» στην ανατολική Μεσόγειο.
Η με αμερικανική προσπάθεια (και λόγω επικείμενης εισβολής στη Συρία) επανασύνδεση Ισραήλ-Τουρκίας (δεν ξέρουμε αν η «συγγνώμη» Νετανιάχου ήταν προσχηματική ή συνιστά αρχή αναθέρμανσης) είναι ένα ακόμη εξαιρετικά σημαντικό γεγονός, πολύ αρνητικό για την Κυπριακή Δημοκρατία.
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη και για την Ελλάδα, η οποία στην κυπριακή κρίση έδειξε για ακόμη μία φορά πόσο ευνουχισμένη και εξαρτημένη έχει καταντήσει! Στην Αθήνα, μια τροικοκρατούμενη συγκυβέρνηση εκφράζουσα τον πλέον ψοφοδεή ραγιαδισμό, δεν βρήκε το θάρρος να στηρίξει την Κύπρο ούτε καν σε επίπεδο δηλώσεων.
Δεν συζητάμε καν για πρωτοβουλίες, για μια ουσιαστική βοήθεια. Η ελληνική κυβέρνηση προτίμησε να κρυφτεί, αφού η Κύπρος απορρίπτοντας το πρώτο κούρεμα«χαλούσε την πιάτσα». Κι ενώ εφημερίδες όπως οι «New York Times» ή η «Handelsblatt» στάθηκαν με προβληματισμό στο «κυπριακό χαστούκι» στην πρώτη απόπειρα κουρέματος, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δήλωνε πως «...λαμβάνει υπόψιν της την απόφαση της κυπριακής βουλής και βρίσκεται σε επαφή με ΕΕ και ΔΝΤ», από πλευράς Αθήνας η αντιμετώπιση της Κύπρου ήταν και είναι τραγική.
Η σιωπή της συγκυβέρνησης και προσωπικά του Αντώνη Σαμαρά, ήταν απόλυτα συμβατή με τις μνημονιακές επιταγές και την πρόσδεση, οικονομικά στο Βερολίνο, πολιτικά στην Ουάσινγκτον. Ενός Αντώνη Σαμαρά, που πριν ένα χρόνο δήλωνε πομπωδώς κατά την άφιξή του στη Λευκωσία «ήρθα σε Ελλάδα, μιλάω σε ’Ελληνες», όμως τώρα κρυβόταν καθ΄ όλη τη διάρκεια του θρίλερ. Η Κύπρος, για άλλη μια φορά το πάλεψε, και η Ελλάδα «συμπαραστάθηκε» όπως και το 1974. Διαχρονική μητριά, ποτέ μάνα!
Τα υπόλοιπα ήρθαν περίπου νομοτελειακά: Ο «Γιωργάκης» της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, έκανε τους πλέον αντεθνικούς χειρισμούς, κρατώντας στο χέρι την απασφαλισμένη χειροβομβίδα που του παρέδωσε ο Χριστόφιας. Καθείς εφ’ ώ ετάχθη! Και ο νέος πρόεδρος της Κύπρου, ολοκλήρωσε αυτό που είχε προσυμφωνήσει με την Μέρκελ και τις Βρυξέλλες.
Τορπίλισσε συνειδητά κάθε πιθανότητα παραγωγικής εμπλοκής των Ρώσων, στέλνοντας στη Μόσχα όχι μια υπεύθυνη διακομματική αντιπροσωπεία, αλλά έναν ανεκδιήγητο υπουργό οικονομικών. Για να συζητήσει μόνο για χρήματα, ενώ η Ρωσία επεδίωκε ένα ευρύτερο πακέτο συνεργασίας.
Στην πραγματικότητα, ο Αναστασιάδης έκανε τα πάντα για να μείνει η Ρωσία «έξω», όπως ακριβώς το ήθελαν τα δυτικά κέντρα που θέλουν να απωθήσουν την όποια ρωσική παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο.
Το δεύτερο κούρεμα, που αποδέχθηκε ταχύτατα ο Αναστασιάδης, οδηγεί τη Κύπρο στο μαρτυρικό δρομολόγιο της Ελλάδας. Ο Γολγοθάς αρχίζει και για τους Έλληνες του πολύπαθου νησιού.
Τι θα γίνει από δω και πέρα;
Οι όροι του παιχνιδιού στην οικονομία ήταν έτσι κι αλλιώς εξοντωτικοί. Αν δεν κινηθούν οι λαικές αντιμνημονιακές δυνάμεις του κυπριακού Ελληνισμού σε ένα ευρύ, υπερκομματικό μέτωπο αντίστασης, ο οικονομικός αφανισμός θα φαντάζει πλέον δεδομένος. Ακολουθούν μνημόνια, η Κύπρος θα φλερτάρει με την υποδούλωση στις «αγορές» της διεθνούς των τοκογλύφων, θα την «καθήσουν» στην ίδια κλίνη ευθανασίας που ήδη, ως πειραματόζωο, βρίσκεται η Ελλάδα.
Και –εννοείται- στο τέλος του κατήφορου, αθ έχουμε μείνει με το τίποτα. Φυσικό αέριο, μαζί με την εθνικής μας αξιοπρέπεια, θα αποτελούν ανάμνηση. Και το σκοτάδι θα κρατήσει πολύ…
ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ: ΣΤΟΧΟΣ, Ο ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ
Μέρες τώρα, όλοι μένουν στην οικονομική διάσταση της τραγωδίας που μόλις άρχισε στην Κύπρο. Λίγοι το «ψάχνουν» βαθύτερα και φτάνουν μέχρις αυτού που περιγράψαμε στο προηγούμενο τεύχος του «Nexus»: Ότι δηλαδή ξεκίνησε στην μεγαλόνησο, όπως και στην μητροπολιτική Ελλάδα, η επιχείρηση αρπαγής του εθνικού ενεργειακού πλούτου, με προπορευόμενο το φυσικό αέριο.
Τα πράγματα τελικά, δεν ήταν, ούτε είναι, τόσο περίπλοκα.
Γιατί εξαπολύθηκε τώρα ο made in Berlin οικονομικός «Αττίλας»; Τώρα ανακάλυψαν οι Γερμανοί πως ήταν (στο βαθμό και την έκταση που είναι) «μαύρα» τα ρωσικά κεφάλαια στην Κύπρο; Τώρα ξύπνησε μέσα τους η προτεσταντική ηθική τους και η τιμωρητική διάθεση; Όχι βεβαίως. Απλώς, π.φ.α. (προ φυσικού αερίου) η Κύπρος τους ήταν περίπου αδιάφορη.
Τώρα όμως, Βερολίνο, Eurogroup, και από πίσω το κακό συναπάντημα της υπερεθνικής διεθνούς των παγκόσμιων κερδοσκόπων, οσμίστηκαν φυσικό αέριο. Κέρδη. Δισσεκατομμύρια. Και για αυτό ζητούν το αίμα της Κύπρου, όπως λεηλάτησαν και λεηλατούν και την μνημονιοκρατούμενη Ελλάδα. Και καθόλου τυχαίο δεν είναι πως μόλις αποκαλύφθηκε ο υποθαλάσσιος πλούτος της Κύπρου, αμέσως χτυπήθηκε το κυπριακό οικονομικό θαύμα.
Οι Κύπριοι, στο ακρωτηριασμένο και τουρκοπατημένο νησί τους, είχαν πετύχει ένα οικονομικό θαύμα, που οι «αγορές» δεν το καλοέβλεπαν.
Η Κύπρος υπέστη στις 19 Μαρτίου οικονομική εισβολή, έναν οικονομικό «Αττίλα». Η απόφαση να κουρευτούν οι καταθέσεις (και μάλιστα ανεξαιρέτως ποσού, παρά τον σχετικό νόμο) θα επέφερε συντριπτικό πλήγμα στην εμπιστοσύνη προς τον τραπεζικό τομέα του νησιού.
Ο οποίος τραπεζικός τομέας, είναι ένας εκ των δύο (μαζί και ο τουρισμός) βασικών πυλώνων της κυπριακής οικονομίας. Η βουλή απέρριψε το «έργο» του πρωτομάστορα Αναστασιάδη. Και για να μην υπάρξει «δεύτερη ευκαιρία επιβίωσης», ο Σόιμπλε και η εμμονική παρέα του, υποχρέωσαν την κυπριακή κυβέρνηση, τη δεύτερη απόπειρα, με το ακόμη πιο ληστρικό κούρεμα, να μην την παραδώσουν προς έγκριση στη βουλή.
Διαψεύστηκαν έτσι, όσοι ρομαντικοί πίστευαν ακόμη σε ευρωπαικά οράματα, σε Ευρώπη των λαών, και είχαν επενδύσει στο ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα άμβλυνε το πρόβλημα ασφαλείας και θα βοηθούσε στη λύση του προβλήματος. Επιχειρήθηκε η άλωση της Κύπρου εν πρώτοις το 2004.
Όταν προ δέκα σχεδόν ετών επιχειρήθηκε η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η νομιμοποίηση των κατοχικών τετελεσμένων, ο κυπριακός Ελληνισμός έδωσε στα παγκόσμια αφεντικά το πρώτο χαστούκι. Το αγγλοσαξονικής έμπνευσης Σχέδιο Ανάν πετάχτηκε στα μούτρα των Toύρκων, των νεοταξιτών και των εδώ πηλιογούσηδων, που έκαναν τα πάντα για να περάσει.
Ο Ελληνισμός του νησιού αντιλήφθηκε που τον οδηγούσαν μέσω την απώλειας της κρατικής του υπόστασης και έστειλε το Σχέδιο Ανάν εκεί που έπρεπε. Οι Έλληνες της Κύπρου επιβεβαίωσαν έτσι την ηρωική ηθική που τους κρατά όρθιους κοντά τρεις χιλιάδες χρόνια τώρα, στις βυζαντινές «άκρες των ακριών», στις εσχατιές του Ελληνισμού. Έχουν ένα απίστευτο ένστικτο εθνικής επιβίωσης, που ενεργοποιείται μέσα τους όταν διαισθάνονται την ό,ποια απειλή.
Οι κερδοσκόποι της Νέας Τάξης όμως, πολιτικοί και οικονομικοί, «το φύλαγαν». Κατάπιαν τη λύσσα τους και περίμεναν την επόμενη ευκαιρία. Διδάχθηκαν από το 2004 όμως. Και κατάλαβαν οι δυτικοί, πως πρέπει πρώτα να διαλύσουν την οικονομία της Κύπρου, να την φέρουν στο κατάντημα της Ελλάδας, ώστε να επιχειρήσουν το «νέο Ανάν» εκ του ασφαλούς τώρα, δίχως δυνατότητες αντίστασης από την αδούλωτη Κύπρο.
Μ’ έναν σμπάρο δυό τριγώνια δηλαδή: Οι Γερμανοί, ως «ο χρήσιμος ηλίθιος», θα έκαναν την «βρώμικη δουλειά» σε επίπεδο οικονομίας. Κι αν η Κύπρος γονάτιζε, ή γονατίσει, θα ακολουθήσει το αγγλοαμερικανικό άρμα της πολιτικής διάλυσης, μέσα από λύση-κακέκτυπο του σχεδίου Ανάν, που θα συνιστούσε διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και βεβαίως αρπαγή του ενεργειακού πλούτου της, που όλοι μας είδαμε ως ελπίδα για ένα εθνικά αξιοπρεπέστερο αύριο…
Καθόλου τυχαία λοιπόν, πήραν την απόφαση για εξαπόλυση οικονομικού «Αττίλα», δηλαδή για κανονική επιδρομή σε όλες ανεξαιρέτως τις καταθέσεις που βρίσκονται στις κυπριακές τράπεζες. Στην ουσία πρόκειται για μια αιφνιδιαστική επίθεση των Γερμανών στους Ρώσους, έναν μερκελικό «Blitzkrieg» που αιφνιδίασε τη Μόσχα.
Προηγήθηκε μια ενορχηστρωμένη κατασυκοφάντηση της Κύπρου διεθνώς, ως πλυντηρίου των ρωσικών δις. Αλήθεια, μόνο της Κύπρου η οικονομική κατάσταση ήταν σαθρή; Μόνο εκεί υπήρχαν ύποπτα (βλέπε: ρωσικά) κεφάλαια; Οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης είναι πεντακάθαρες; Θα είχε πολύ ενδιαφέρον φερ’ ειπείν, να μας πουν οι «παρθένες» του Βερολίνου τι ακριβώς έκανε η Siemens στην Ελλάδα.
Οι τελευταίοι που δικαιούνται να μιλούν για τραπεζική και όποιας άλλης μορφής διαφθορά, είναι οι Γερμανοί. Οι οποίοι ποινικοποίησαν και στιγμάτισαν διεθνώς τις κυπριακές τράπεζες ως «πλυντήρια ξεπλύματος» των χρημάτων υποτίθεται της ρωσικής μαφίας, χωρίς να μας πούνε για κάποιες άλλες μαφίες, και το τι κάνουν κάποιες τράπεζες στο Λουξεμβούργο, την Ελβετία, το Λονδίνο ή το Λίχτενσταιν….
Όπως ξεκίνησε ο πόλεμος κατά της Κύπρου, οι Γερμανοί (όπως και στο ελληνικό προηγούμενο) ήταν η ανυπόμονη εμπροσθοφυλακή. Οι δε Αμερικανοί, αφήνουν έξυπνα τους Γερμανούς (ως «χρήσιμους ηλίθιους» όπως πεοαναφέραμε) να κάνουν το πρώτο κομμάτι της βρωμοδουλειάς, το οικονομικό δηλαδή, για να εκθέσουν τους Γερμανούς ως ανάλγητους, και να ακολουθήσουν οι ίδιοι ως πολιτικοί προστάτες (ορθότερα: νταβατζήδες) της Κύπρου.
Σε αυτή την τριπλή συγκρουσιακή εξίσωση, Αμερικανών, Ρώσων και Γερμανών, το διακύβευμα για την Κύπρο αποδεικνύεται τεράστιο και δυσθεώρητο. Η Κύπρος είχε ευρωστία και μια ισχυρή λίρα. Μπήκε μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν στην ευρωζώνη, η οποία διαφημίστηκε ως μονόδρομος για την Κύπρο, προκειμένου να ενισχύσει σε πολιτικό επίπεδο την ασφάλειά της έναντι της επιδρομικής Τουρκίας.
Το πόσο στήριξε η ΕΕ την Κύπρο απέναντι στην συνεχιζόμενη κατοχή και τα έργα και ημέρες των Τούρκων στην μαρτυρική μεγαλόνησο, το βίωσε πρώτα και η ίδια η Ελλάδα. Χορτάσαμε κοινοτική αλληλεγγύη, όπως στα Ίμια και όχι μόνο…
Το αστείο είναι, πως για να δικαιολογηθεί ο γερμανικός τραμπουκισμός, η Κύπρος βαφτίστηκε «πρόβλημα» από τους μηχανισμούς λάσπης της Γερμανίας αλλά και των «αγορών», με μια οικονομία που μόλις και αγγίζει οριακά το 0,25% της ευρωζώνης.
Μιλάμε για ένα ποσό 10 ή 20 δις ευρώ, για ένα ποσό δηλαδή ασήμαντο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, και πάντως τελείως δυσανάλογο προς το κόστος για την Κύπρο από την καταστροφή της οικονομίας της. Αυτό και μόνο καταδεικνύει πως πίσω από τα προσχήματα, η επίθεση είναι πρωτίστως γεωπολιτική και έχει να κάνει με τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου.
Με το να πάψει η μεγαλόνησος να είναι ελκυστικός προορισμός κεφαλαίων, με την προσχεδιασμένη μαζική φυγή των ρωσικών καταθέσεων που επιδιώκεται, η κυπριακή οικονομία θα στεγνώσει, και μετά τι; Η Λευκωσία θα αναγκαστεί να ξεπουλήσει μισοτιμής και κοψοχρονιά. Να ξεπουλήσει τα «ασημικά», δηλαδή το φυσικό αέριο.
Κοντολογής: Η Κύπρος χάνει αυτό που την κρατούσε μέχρι σήμερα, το εύρωστο τραπεζικό της σύστημα. Και επιδιώκουν να χάσει και το όπλο του αύριο, το φυσικό αέριο.
ΣΤΟΧΟΣ, ΚΑΙ Η ΡΩΣΙΑ
Η παρουσία των Ρώσων και των κεφαλαίων τους, ήταν και είναι μια σημαντική δικλείδα ασφαλείας για το κράτος αυτό, την δεύτερη Ελλάδα, που έχει υποστεί τα πάντα, σε μια πορεία δια πυρός και σιδήρου.
Υφίσταται πάντα κατοχή και εποικισμός, και η απειλή του επόμενου Αττίλα είναι πάντα εκεί, καραδοκούσα. Ο κύριος στόχος των δυτικών όμως, είναι η έξωση των Ρώσων, αφού ειδικά η Κύπρος ήταν και είναι κατ’ εξοχήν τόπος ρωσικών καταθέσεων. Το κούρεμα αυτών των καταθέσεων σημαίνει ότι νομοτελειακά τα ρωσικά κεφάλαια θα εγκαταλείψουν το νησί.
Η Ρωσία όμως του Πούτιν δεν έχει την πολυτέλεια να αφήσει την Κύπρο, πόσω μάλλον αν μετά την Λιβύη χάσει και την Συρία. Η Μόσχα έχει σημαντικό συμφέρον να κρατήσει την Κύπρο όρθια, και βεβαίως θέλει τα ανταλλάγματά της, που πρωτίστως συνδέονται με την ενέργεια και ενδεχομένως κάποιες διευκολύνσεις για το στόλο τους.
Για να στηρίξει την παραπαίουσα Κύπρο, επιδιώκει να κερδίσει ευνοϊκούς όρους για τις μελλοντικές συμβάσεις φυσικού αερίου και των συναφών υποδομών. Στόχος σε γεωστρατηγικό επίπεδο, να κρατήσει η Ρωσία την γεωπολιτική πρόσβασή της στην ανατολική Μεσόγειο. Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα: Πως θα μπορούσε να συνεννοηθεί ο Πούτιν με τον φιλοατλαντιστή, φιλοανανιστή Αναστασιάδη, που δεν τον εμπιστεύονται ούτε κατ’ ελάχιστον; Πως θα συνεννοηθούν Μόσχα και Βερολίνο, όταν η τευτονική αλαζονεία του Βερολίνου «τα θέλει όλα»; Η μερκελοκρατούμενη ΕΕ, δεν θέλει με τίποτα να δει μέλη της να έχουν προνομιακά στενές σχέσεις με τη Ρωσία.
Μετά τους Αμερικανούς και τον πόλεμο που εξαπέλυσαν πριν λίγα χρόνια στο άνοιγμα Καραμανλή προς τη Ρωσία, τώρα βλέπουμε συστηματική προσπάθεια και μεγάλων ευρωπαικών δυνάμεων να επιτευχθεί η αποκοπή Ελλάδας και Κύπρου, από οποιαδήποτε σχέση και επαφή με τη Ρωσία, έστω και την παραμικρή. Μια τέτοια πολιτική, είναι σε τελική ανάλυση αντιευρωπαική, συντελεί στον πλήρη έλεγχο της ΕΕ από τις ΗΠΑ, διαιωνίζει το αμερικανικό imperium και ας νομίζουν, βλακωδώς, οι Γερμανοί πως χειραφετούνται από την Ουάσινγκτον.
Κύπρος και Ελλάδα δεν μπορούν να αγνοήσουν την ισχύ της αναδυόμενης Ρωσίας, ούτε θα έπρεπε να αρνηθούν τη σχέση μαζί της. Ομοίως πρέπει να αναζητηθεί στήριξη και στο Ισραήλ, που δηλώνει στρατηγικός σύμμαχος, αλλά και στη Γαλλία, η οποία ήδη επιλέχθηκε μέσω της Total από την Λευκωσία ως ενεργειακός εταίρος.
Φοβόμαστε πως οι ελλειμματικές ηγεσίες σε Αθήνα και Λευκωσία, δεν έχουν συνείδηση του που βρίσκονται και που πρέπει να πάμε. Αδυνατούν να καταλάβουν την ανάγκη να ισορροπήσουμε γεωστρατηγικά ανάμεσα στα τεράστια συμφέροντα που κονταροχτυπιούνται στην ανατολική Μεσόγειο. Αδυνατούν να κατανοήσουν πως τα αλλεπάλληλα «ΝΑΙ σε όλα» μας απαξιώνουν ακόμη περισσότερο διεθνώς. Αναζητούνται επιτέλους και κατεπειγόντως ηγέτες με ψυχή και όραμα, όχι υπάλληλοι.
ΕΣΧΑΤΗ ΛΥΣΗ: ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΚΥΠΡΟΥ, ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΚΑΙ ΝΕΟ, ΕΝΙΑΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Είναι αλήθεια -και όχι πικρόχολο μελό- πως οι ελίτ (ή αλήτ, διαλέγετε και παίρνετε…) της παγκόσμιας ολιγαρχίας, αφού ξεκίνησαν την επίθεση κατά της Ελλάδας, περνούν τώρα στη δεύτερη φάση του «ελληνικού προβλήματος». Χτυπώντας αλύπητα το δεύτερο ελληνικό κράτος, την αδούλωτη Κύπρο.
Η στόχευση αυτή κάνει βεβαιότητα την υποψία ότι στην περίπτωση της Ελλάδας και της Κύπρου υφίσταται και γεωπολιτική συνιστώσα στον εναντίον τους οικονομικό πόλεμο.
Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα απλό οικονομικό πρόγραμμα ή με μνημόνια. με το οποίο θα μπορούσε κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει. «Τρέχει» πρόγραμμα καταστροφής κρατών και μετατροπής τους σε αποικία χρέους, με Ελλάδα και Κύπρος σε πιλοτικό ρόλο, πειραματόζωα για να ακολουθήσουν οι επόμενοι.
Σε αυτό τον κακό χαμό, Ελλάδα και Κύπρος, με κύρια ευθύνη της Αθήνας, δεν επιδιώκουν να συντονίσουν στο ελάχιστο τον βηματισμό τους, δεν δείχνουν να θέλουν το αυτονόητο, να χαράξουν μια ξεκάθαρη όσο και κοινή στρατηγική. Αρνούνται να κατανοήσουν το «δια της ενώσεως η ισχύς» και να συναποφασίσουν ποιές συμμαχίες θα διαμορφώσουν.
Παρ΄ ότι όλα δείχνουν πως είμαστε επιβάτες, Ελλαδίτες και Κύπριοι, στο ίδιο μισοβυθισμένο καράβι, και κάθε χτύπημα είτε προς την Λευκωσία είτε προς την Αθήνα, καταστρέφει και τις δύο. Η απόφαση του Eurogroup δεν οδηγεί μόνο την Κύπρο στην καταστροφή. Ως ένα μας εκλαμβάνουν αυτοί που μας χτυπούν, ως ένα πρέπει κι εμείς να αντιδράσουμε.
Ο αγώνας αντίστασης, απαιτεί ενιαίο μέτωπο. Όλες οι υγιείς, αμόλυντες αντιμνημονιακές δυνάμεις, όλοι οι φορείς και επάλξεις αντίστασης, εθνικές και κοινωνικές, πρέπει να κινητοποιηθούν. Να στήσουν αδιαπέραστα τείχη, στέλνοντας εκτός συνόρων το μήνυμα, ευδιάκριτα, λακωνικά, σπαρτιάτικα: Δεν μας ενδιαφέρει τέτοια Ευρώπη, των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, των κεφαλαίων.
Αφού οι πολιτικοί μας δεν παράγουν πολιτική, παρά μόνο αναπαράγουν -ελλείψει σπονδυλικής στήλης- ένα ψοφοδεή ραγιαδισμό, εναπόκειται στους ώμους μιας κοινωνίας ενεργών πολιτών να το παλέψει. Θυμίζω τι έλεγε ο Νίκος Αναστασιάδης, λίγες μέρες μόνο πριν ανέλθει στο προεδρικό αξίωμα: «Θέλω με τον πλέον ξεκάθαρον και κατηγορηματικόν τρόπον να δεσμευτώ, και δεσμεύομαι, προς τους Κυπρίους συμπατριώτες μας αλλά και τους ξένους επενδυτές, αλλά και ταυτόχρονα να στείλω σαφέστατα μηνύματα προς όλους τους αποδέκτες στο εξωτερικόν ότι δεν πρόκειται –και το υπογραμμίζω- να υπογράψω το όποιο Μνημόνιο που θα περιέχει οποιαδήποτε πρόνοια για κούρεμα καταθέσεων».
Τι ακολούθησε;
Oι δυό απόπειρες του Eurogroup, σε σαφή συνεννόηση με το Βερολίνο, να κουρευτούν τα κατατεθειμένα στις κυπριακές τράπεζες κεφάλαια, θανάσιμο πλήγμα στην κυπριακή οικονομία και το κυπριακό κράτος και, εμμέσως πλην σαφώς, στην ελληνική οικονομία και το ελληνικό κράτος, στο σύνολο δηλαδή του ελληνικού λαού.
Οι Έλληνες, σε Ελλάδα και Κύπρο, πρέπει τώρα να συνειδητοποιήσουμε τι θα παραδώσουμε στις επόμενες γενιές. Οι Κύπριοι ειδικά –εκεί κρίνονται τώρα όλα- έχουν την δική τους ευθύνη, με την καλή και κακή έννοια της λέξης. Γνωρίζαμε, γνωρίζατε, γνώριζαν από το 2004 ποιος ήταν ο Αναστασιάδης. Τώρα οι Έλληνες της Κύπρου, όπως εύλογα γράφτηκε, κινδυνεύουν όχι να μην μπορούν να σώσουν το κράτος τους. Κινδυνεύουν να μην έχουν καν κράτος για να σώσουν.
Ο αγώνας για εθνική επιβίωση, δεν έχει απέναντι την Μέρκελ ή τον Σόιμπλε. Στο βάθος του τούνελ, στο τέρμα της σπηλιάς, στέκει στο θρόνο της και κινεί τα νήματα η «Διεθνής των Αγορών», οι υπερεθνικές όσο και απρόσωπες -και προπαντός αδίστακτες- τοκογλυφικές δυνάμεις.
Οι κυπριακές και ελλαδικές πολιτικές δυνάμεις που προσκύνησαν τα μνημόνια και όχι μόνο, αν είχαν εθνικό παρονομαστή, θα έπρεπε να κινητοποιηθούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, καταγγέλλοντας όχι τα μνημόνια, τα κουρέματα, τις εντολές της «Ευρωγερμανίας» αλλά και το imperium του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν μπορούν να το κάνουν. Ούτε και θέλουν. Είναι δοσμένοι, εξαρτημένοι και «κρατημένοι». Γι αυτό προκύπτει η πανεθνική-παλλαική ανάγκη ανάδυσης άλλων ηγεσιών και ηγετών. Και η ιστορία δεν συνηθίζει να αφήνει κενά.
Το ερχόμενο Σαββατοκύριακο είναι η κατάλληλη στιγμή Αν οι παλαβοί των διασώσεων συνεχίσουν τα έργα τους, έρχεται καταστροφή. Το Στάλινγκραντ του ευρώ βρίσκεται ήδη πίσω μας. Μέρκελ και Σόιμπλε διεξάγουν έναν πόλεμο που είναι ήδη χαμένος».
Ας μην περιμένουμε να μας πετάξουν αυτοί. Ας πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Ήδη, σε Αθήνα και Λευκωσία μελετάται από όλο και περισσότερους η συντεταγμένη αποχώρηση από αυτό το ψευτοευρωπαικό οικοδόμημα, που στην ουσία του αποτελεί απλώς το εργαλείο των παγκόσμιων τραπεζιτών και τοκογλύφων, της –οικονομικής σε αυτή την έκφανση- Νέας Τάξης.
Να επιδιωχθούν δημοψηφίσματα σε Ελλάδα και Κύπρο. Και επειδή το αποτέλεσμα προεξοφλούμε πως θα είναι κόλαφος για τους εγχώριους ευρωλάγνους υπηρέτες των Βρυξελλών και των «αγορών», τα δύο ελληνικά κράτη να προετοιμαστούν για την επόμενη μέρα, οικοδομώντας νέες συμμαχίες (δεν τελειώνει ο χάρτης στην …Μέρκελ) και προχωρώντας σε νέο, πανεθνικό, κοινό νόμισμα, ενοποιώντας τις δυνάμεις τους. Μιλάμε για πανεθνικό προσκλητήριο, πανεθνική προοπτική, πανεθνικό όραμα.
Εκτός κι αν δεχθούμε την καταστροφολογία και ανεχτούμε την φετιχοποίηση της ευρωζώνης. Οι Κύπριοι πάντως, με όλα τα εγγενή προβλήματα της οικονομίας τους, ευημερούσαν με τη λίρα. Το ευρώ ήταν η απαρχή της καταστροφής τους. Όπως και για την Ελλάδα. Δεν πρέπει να αφεθούν η Γερμανία, το Εurogroup, το ΔΝΤ και τα λοιπά, λιγότερο εμφανή «ευαγή ιδρύματα» που βρίσκονται πιο πίσω (αλλά και πιό «ψηλά») να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους. Με τελικό στόχο –το προείπαμε- την υφαρπαγή τώρα του κυπριακού φυσικού αερίου. Πριν το εκμεταλλευτεί η Κύπρος και ξεφύγει από τις δαγκάνες τους.
Και επειδή η Ιστορία δεν αφήνει κενά (μέχρι τώρα τουλάχιστον), η κοινή και ενεργή συμπαράταξη θα φέρει και την ανάδυση ενός νέου πολιτικού υποκείμενου, συλλογικού ή ατομικού. Μόνο έτσι μπορεί να βγει η Ελλάδα, μαζί και με την Κύπρο, έξω από το σπιράλ θανάτου που την έριξαν.
Σήμερα, τώρα, όλες οι γνήσιες και καθαρές, και προπαντός όχι εξαρτημένες αντιμνημονιακές δυνάμεις σε Ελλάδα-Κύπρο, πρέπει να ξεκινήσουν παλλαϊκό-πανεθνικό αγώνα για αποτίναξη των μνημονίων. Δεν θα πεθάνει ο λαός μας για να ζήσουν οι καρχαρίες της υπερεθνικής τοκογλυφίας και τα βαμπίρ των πιο απρόσωπων και ανελέητων όψεων του παγκόσμιου κεφαλαίου.
Έξω και μακριά από τη θεραπεία που σκοτώνει, ώστε να μείνει η ελπίδα αλώβητη. Και η ελπίδα είναι όσο ο όσο το δυνατόν περισσότερος έλεγχος (μέσα σε συνθήκες σκληρής παγκοσμιοποίησης) πάνω στον ενεργειακό πλούτο, που είναι εθνικός πλούτος. Σε τρία χρόνια η Κύπρος θα μπορεί να αντλήσει ζεστό χρήμα από το φυσικό της αέριο. Ακολουθεί η Ελλάδα. Μιλάμε για πολλαπλάσια δις αυτών που απαιτούνται για την τωρινή διάσωσή μας.
Άρα, αγώνας δρόμου! Δίχως «ολίγον έγκυος». Ή υποκύπτουμε και εκποιείται, μέσω της οικονομικής εξόντωσης, ο υποθαλάσσιος πλούτος (αέριο και πετρέλαιο), ή κρατάμε το χαρτί στα χέρια μας. Πάσει θυσία, με κάθε κόστος. Είναι το σωσίβιό μας.
Και επειδή το πιο μεγάλο πρόβλημα δεν το έχει αυτός που χρωστάει, αλλά εκείνος που του χρωστάνε, ας απειλήσουμε κι εμείς, αντί να είμαστε το μόνιμο αντικείμενο εκβιασμού. Κι ας γίνουμε υποκείμενο. Τρέχοντας στην δεκαετία του ’60, ας θυμηθούμε δυό ρήσεις του Γεωργίου Παπανδρέου: «Αν πέσει η Κύπρος, κι η Ελλάδα θα χαθεί». Και ακόμα πως «αν είναι να μπούμε στο τρελοκομείο, θα μπούμε όλοι μαζί».
Και ποτέ ας μην ξεχνάμε, την συνειδησιακή μας αυτονομία υπερασπιζόμενοι, την ανάγκη συνταξιοδότησης του απελπιστικά «λίγου» πολιτικού προσωπικού. Οι άνθρωποι είναι ακατάλληλοι. Εξαρτημένοι και δοσμένοι σε κέντρα ελέγχου εκτός συνόρων.
Οι «επαγγελματίες» της πολιτικής, που όμως έχουν πάρει διαζύγιο από την αληθινή ζωή, πρέπει να γυρίσουν στα τζάκια τους, τους τίτλους ευγενείας τους, τα «υψηλά» τους χόμπυ. Αρκετά! Κατέστρεψαν την Ελλάδα, καταστρέφουν τώρα και την Κύπρο! Ας αφήσουν νέους ανθρώπους να σηκώσουν το βάρος των εγκλημάτων που αυτοί δημιούργησαν. Νέοι άνθρωποι θα κληθούν να απεγκλωβίσουν τον λαό μας από τις σκύλλες και χάρυβδες του 2013.
Στο κάτω κάτω, τον Τιτανικό τον κατασκεύασαν επαγγελματίες. Την Κιβωτό όμως, ερασιτέχνες…
* Πολιτικός αναλυτής, Λευκωσία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου