Η Ελλάδα βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα στα τέλη του 2009 – όταν τοποθετήθηκε στο στόχαστρο αφενός μεν του ΔΝΤ, αφετέρου της Γερμανίας.
Ο στόχος του ΔΝΤ, κατ” επέκταση των Η.Π.Α., αφού το Ταμείο αποτελεί αναμφίβολα, μετά το 1990, όργανο της εξωτερικής πολιτικής της υπερδύναμης, ήταν η εισβολή του σε μία από τις πλουσιότερες περιοχές του πλανήτη: στην Ευρωζώνη.
Ειδικότερα το ΔΝΤ, ο εντολοδόχος της Παγκόσμιας Τράπεζας, έχοντας ουσιαστικά απομείνει χωρίς μεγάλους πελάτες, μετά τις οδυνηρές εμπειρίες των λαών, στους οποίους είχε δραστηριοποιηθεί στο παρελθόν, αναζητούσε νέες ευκαιρίες κερδοφορίας.
Ο στόχος της Γερμανίας ήταν, με τη βοήθεια της κρίσης, να αναδειχθεί στον ηγεμόνα της Ευρώπης. Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως το ιδανικό υποψήφιο θύμα για τον παραδειγματισμό των υπολοίπων εταίρων της – έτσι ώστε να τους επιβληθεί εκείνη η πολιτική λιτότητας, η οποία θα εξέτρεφε τη γερμανική οικονομία.
Στην προκειμένη περίπτωση η Ελλάδα δεν ήταν ο αδύναμος, αλλά ο ανόητος κρίκος – λόγω του κομματικού πελατειακού κράτους, της πολιτικής διαφθοράς και της διαπλοκής της εγχώριας ελίτ, με τους ξένους διαφθορείς (κυρίως Γερμανούς).
Η Ελλάδα οδηγήθηκε στην παγίδα από τη νεοεκλεγείσα κυβέρνηση της η οποία, μεταξύ άλλων «αλχημειών», μετέφερε έσοδα στο επόμενο έτος και δαπάνες στο προηγούμενο – έτσι ώστε να υπερδιογκωθεί το έλλειμμα της και να γίνει αντιληπτό από τις αγορές, στερώντας της κάθε νέο δανεισμό.
Με τον τρόπο αυτό διευκολύνθηκαν τόσο η επέλαση του ΔΝΤ, όσο και τα σχέδια της Γερμανίας – ενώ διασώθηκαν παράλληλα αφενός μεν οι γερμανικές, αφετέρου οι γαλλικές τράπεζες, καταρχήν εις βάρος των Ελλήνων και στη συνέχεια εις βάρος των ευρωπαίων φορολογούμενων.
Το 2010 θα έπρεπε να είχε επιλεχθεί η αναβολή πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, αντί να επιτραπεί η εισβολή του ΔΝΤ – μία οδυνηρή μεν, αλλά αποτελεσματική λύση.
Η εναλλακτική δυνατότητα θα ήταν η συμφωνία των δανειστών της Ελλάδας, να επιμηκυνθεί ο χρόνος αποπληρωμής των χρεών της (καθυστέρηση εξόφλησης, με περισσότερες και μικρότερες δόσεις), με χαμηλά επιτόκια.
Εάν η Ευρωζώνη ενέκρινε κάτι τέτοιο και βοηθούσε την Ελλάδα, τότε δεν θα ξεσπούσε η ευρωπαϊκή κρίση χρέους – αφού οι αγορές θα διαπίστωναν ότι υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της ένωσης, θα τις εμπιστεύονταν και θα συνέχιζαν να τις δανείζουν.
Στη συνέχεια, η Ελλάδα είχε πολλές φορές την ευκαιρία να λύσει τα προβλήματα της με διάφορους τρόπους – ακόμη και με την, τότε εφικτή, επιστροφή της στο εθνικό νόμισμα, αφού το δημόσιο χρέος της ήταν κατά 90% στο ελληνικό δίκαιο, οπότε μπορούσε να μετατραπεί σε δραχμές.
Αρκεί βέβαια να υιοθετούσε τα σωστά διαρθρωτικά μέτρα – όπου τον πρώτο χρόνο επιβάλλονται όλα μαζί, το δεύτερο επιδρούν εξυγιαντικά στην οικονομία και τον τρίτο επανέρχεται η ανάπτυξη.
Πόσο μάλλον όταν το συνολικό χρέος της, δημόσιο και ιδιωτικό, ήταν από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη – επειδή ο ιδιωτικός τομέας της ήταν υγιέστατος, σε αντίθεση με όλες τις άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.
Έπαψε να έχει ευκαιρίες, εγκλωβίσθηκε δηλαδή, στα τέλη του 2011 – όπου υποχρεώθηκε στην υπογραφή τουPSI (haircut). Εκείνη την εποχή, αφενός μεν τα περισσότερα δημόσια χρέη που διαγράφηκαν ήταν δικά της, αφετέρου υποχρέωσαν τον υγιέστατο τραπεζικό κλάδο της στη χρεοκοπία. Επί πλέον, έχασε την εθνική της κυριαρχία, τα δάνεια της μετατράπηκαν σε ενυπόθηκα, υπαγόμενα στο αγγλικό δίκαιο, ενώ έπαψε να έχει στη διάθεση της τη δυνατότητα επιστροφής στο εθνικό νόμισμα – αφού δεν μπορούσε πλέον να μετατρέψει το χρέος της σε δραχμές.
Έκτοτε, ευρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεος των πιστωτών της, βιώνοντας, λόγω των μνημονίων που της έχουν επιβληθεί, για 6η συνεχή χρονιά μία δολοφονική ύφεση – η οποία έχει προκαλέσει μία ανεργία άνευ προηγουμένου, το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, την πλήρη καταστροφή του παραγωγικού της δυναμικού, τη λεηλασία του ιδιωτικού της τομέα μέσω των υπερβολικών φόρων και χαρατσιών, την κατάρρευση του κοινωνικού της ιστού, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, την εγκληματικότητα, την εύλογη άνοδο της ακροδεξιάς, χιλιάδες αυτοκτονίες κοκ.
Η οικονομική γενοκτονία που συντελείται στην Ελλάδα δεν πρόκειται δυστυχώς να έχει αίσιο τέλος, εάν δεν αλλάξει ριζικά ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης, με τη βοήθεια αναπτυξιακών μέτρων – ενώ θα προκαλέσει την πτώση της κυβέρνησης, χάος και εμφυλίους πολέμους, με πιθανό ενδεχόμενο τη «μετάσταση» των προβλημάτων σε ολόκληρο των ευρωπαϊκό νότο.
Υστερόγραφο: Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει κανείς τη μεγαλύτερη κρίση στην ιστορία της πατρίδας μας, σε μία μόνο σελίδα. Εν τούτοις, επειδή μας ζητήθηκε για τις ανάγκες παρουσίασης του έργου ενός φίλου, προσπαθήσαμε να το κάνουμε – με όλες τις παρανοήσεις, αλλά και τις παραλείψεις που θα μπορούσαν να προκύψουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου