Η ρωσικη αρκούδα αυτή τη φορά δεν βρυχάται.
Η στρατιωτική επιχείρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία είναι εξαιρετικά “σιωπηλή”, αλλά αποτελεσματική .
Η Κριμαία έχει περάσει στην Ρωσία και στρατιωτικά.
Όχι ότι δεν της ανήκε.
Η Μόσχα δείχνει αποφασισμένη να μην κάνει ούτε βήμα πίσω.
Και είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας που η ρωσική αρκούδα είναι έτοιμη να δείξει δόντια και νύχια.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Φουσέκης το περιγράφει πολύ καλά σ΄ ένα άρθρο του με τίτλο “Σαν ξυπνήσει η «Αρκούδα» από τη νάρκη θέλει να φάει και να ζευγαρώσει “*.
Διαβάστε το:
Πολλά λέγονται αυτές τις ώρες για την κατάσταση στην Κριμαία, μια κρίση που ξεκίνησε εδώ και μήνες από το Κίεβο και παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Η ανησυχία όλων πάει εκεί που ο νους δεν θέλει να ακούσει και να δει. Ο φόβος μιας γενικευμένης σύρραξης που θα εξελισσόταν σε παγκόσμιο πόλεμο δεν είναι αβάσιμος.
Όμως για να ....
..φτάσουμε εκεί πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα και κυρίως να υπάρχει βούληση να γίνουν.
Τα γεγονότα στην Κριμαία με τη διαφαινόμενη απόσχιση κι ενσωμάτωση στη Ρωσία δεν είναι πρωτόγνωρα και οι «ενδιαφερόμενοι» πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα της διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας τότε που η ανήμπορη να αντιδράσει Ρωσία κυβερνιόταν από τον αδύναμο και με ελαττώματα Γιέλστιν.
Η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η αδυναμία των Ρώσων σήμανε μια υπερδεκαετή παντοδυναμία των ΗΠΑ και των δυτικών κυβερνήσεων που ασύδοτα έκοψε κι έραψε συμμαχίες, συμφωνίες και νόμους για να επιβάλει στον πλανήτη τη βούληση των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Όμως η χειμερία νάρκη του αντίπαλου δέους έχει παρέλθει και πλέον οι τραπεζίτες, χρηματιστές, πετρελαιάδες, μιντιάρχες και στρατηγοί φαίνεται να τα χρειάζονται. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ακολουθήσουν τη νόμιμη οδό. Και αυτή περνάει από τον ΟΗΕ.
Σχετικά με το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Για αποφάσεις που αφορούν θέματα ουσίας χρειάζεται Ομοφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Όταν όμως μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις διαφωνήσει, η διαφωνία αυτή χαρακτηρίζεται ως «άσκηση βέτο».
Τα πέντε μόνιμα μέλη είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα. Να θυμίσω εδώ πως η Κίνα έχει ανάλογα προβλήματα με τους μουσουλμάνους Ουιγούρους, το Νεπάλ κ.α. οπότε δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβουμε με ποιου το μέρος θα είναι.
Κι εδώ απέναντι στη Ρωσία ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ δε μπορεί να γίνει κουρελόχαρτο όπως στην περίπτωση του Ιράκ. Μέχρι να βγάλουν άκρη και να πάρουν –αν πάρουν ποτέ- απόφαση η κατάσταση θα έχει παγιωθεί και θα τρέχουν να προλάβουν άλλα γεγονότα αλλού.
Όταν η Ευρώπη μιλάει για κυρώσεις αναρωτιέμαι τι έχει ακριβώς στο μυαλό της μιας και είναι εξαρτώμενη από το Ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Έχει τα κότσια να προχωρήσει σε κόντρα όντας έτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που θα φέρει η αύξηση στο κόστος παραγωγής των προϊόντων της;
Οι ΗΠΑ σε ποιο από τα μέτωπα που έχουν ανοίξει και που τους ανοίγουν θα πρωτοεστιάσουν; Μήπως στα νησιά Σενκάκου ή στην Ταϊβάν όπου παίζει δυναμικά τον τελευταίο καιρό η Κίνα πέρα από το Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Η «πολεμική ικανότητα» της Ευρώπης δοκιμάστηκε κατά τη Λιβυκή «Επανάσταση» όταν επί τρεις τέσσερις μήνες βομβάρδιζε στο γάμο του Καραγκιόζη στην έρημο μέχρι που ξέμεινε από πυρομαχικά και ζήτησε βόμβες από την Ελλάδα. Στο τέλος μη αντέχοντας την ανικανότητα και την πίεση χρόνου οι Αμερικάνοι ανέλαβαν και τελείωσαν μόνοι τους τη δουλειά.
Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δικτάτορα ούτε με απαρχαιωμένο στρατό όπως του Ιράκ και της Λιβύης που θα κτυπηθεί εξ αποστάσεως κι εκ του ασφαλούς. Οι Ρώσοι δεν υπολογίζουν απώλειες και είναι από αυτούς που όταν βγάζουν το μαχαίρι από το θηκάρι είναι έτοιμοι να το ματώσουν. Η Κριμαία δεν είναι «Ίμια».
Ο Βλαδίμηρος μπορεί να είναι ότι είναι και ότι του προσάπτει η δυτική προπαγάνδα. Σίγουρα δεν είναι δυο πράγματα. «Αγαθιάρης» και ανίκανος. Έχοντας «θηλάσει» το μαύρο γάλα της KGB γνωρίζει καλά τις «αγαθές» προθέσεις της Δύσης και χειρίζεται την κατάσταση ανάλογα και με τρόπο που η Δύση θα περιοριστεί σε μερικές μεγαλοστομίες χωρίς νόημα, χωρίς πράξεις. Στο νοητικό παιχνίδι Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, και Αμερικάνοι έχουν πιάσει το νόημα και στέκουν αμήχανοι.
Όλος ο Ουκρανικός Στόλος άλλαξε σημαία και μονάδες του στρατού ξηράς είναι έτοιμες να κάνουν το ίδιο. Η δε πολεμική αεροπορία τόσες μέρες δεν σήκωσε ούτε ένα αεροπλάνο. Πέρα από την «εθνική συνείδηση» των στρατιωτικών είναι βέβαιο πλέον πως αυτό ήταν προετοιμασμένο από καιρό. Και δεν είναι οι Ρώσοι αυτοί που έριξαν τον εκλεγμένο από το λαό Πρόεδρο Γιανουκόβιτς. «Στην τσατσά πουτανιές δε χωράνε», τόσο απλά.
Την Κριμαία κέρδισε με πόλεμο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία η Μεγάλη Αικατερίνη. Ο Νικήτα Χρουτσόφ ατυχώς το 1954 την ενέταξε στην Ουκρανική περιφέρεια.
Και λέω ατυχώς διότι όπως έδειξε η ιστορία τα τελευταία χρόνια οι σοβιετικές και κομμουνιστικές επιλογές της μετακίνησης πληθυσμών, με το στανιό ενοποιήσεων ή διαχωρισμών κι εκτοπισμών για να αλλάξουν οι πληθυσμιακές συνθέσεις αποδείχτηκαν ολέθριες.
Είναι να μακαρίζει κανείς τους λαούς των Τσέχων και των Σλοβάκων που αποφάσισαν να χωρίσουν ειρηνικά και με δημοψήφισμα την πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία. Στη Γιουγκοσλαβία δεν έγινε το ίδιο.
Δεν είμαι από εκείνους που χαρακτηρίζουν όλους τους Ουκρανούς «ναζιστές». Είναι άδικο να χαρακτηρίζεις έναν ολόκληρο λαό.
Απλά εδώ έχουμε ένα ιστορικό παράδοξο για το οποίο δεν έχουμε διδαχτεί και που οι ιδεολογίες και ο ψυχρός πόλεμος δεν μας άφησε να καταλάβουμε.
Απέναντι στην ΕΣΣΔ η Ουκρανία, οι χώρες της Βαλτικής και η Φιλανδία διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα όπως ο ΙΡΑ και οι Αραβικοί λαοί κατά των Βρετανών. Δεν ήταν απαραίτητα ναζιστές όλοι αυτοί.
Απλά οι νοσταλγοί του Χίτλερ είναι δυναμικό και υπολογίσιμο ποσοστό στους πληθυσμούς αυτούς για λόγους ιστορικούς.
Οι «δικοί» μας που ταυτίζονται μαζί τους αντί για αντίσταση συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή. Είναι μάλιστα ευκαιρία να δουν όσοι τους ψηφίζουν το οξύμωρο και το πρόσκαιρο των πολιτικών τους επιλογών των «ακροδεξιών» που ενώ από τη μία διώκουν ιδεολογικά και φυσικά το όποιο μουσουλμανικό στοιχείο εντούτοις απευθύνονται στους Τατάρους αλλά και στους Τσετσένους ισλαμιστές για συμμαχία…
Η ουσία είναι πως ο Ουκρανικός λαός ανώριμος περνάει μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση την οποία ο ίδιος ξεκίνησε ή άφησε να εξελιχτεί υποκινούμενος από δυτικές υπηρεσίες καταλύοντας το ίδιο το Σύνταγμα του.
Οι έξαλλοι ναζιστές τον παρέσυραν σε μια δίνη που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει που θα βγάλει και που δυστυχώς να είναι αργά να κάνει πίσω.
Το θέμα είναι να πάρουν τον έλεγχο πάλι οι υγιείς δυνάμεις της χώρας και να την οδηγήσουν έξω από την πολιτική κρίση. Έτσι και αλλιώς μιας κι έχουν αρνηθεί την οικονομική συνδρομή των Ρώσων θα δουν τι εστί ΔΝΤ.
Η Κριμαία είναι χαμένη υπόθεση και όσο πιο νωρίς το καταλάβουν τόσο το καλύτερο για όλους.
Η Αρκούδα ξύπνησε από τη νάρκη. Και όταν ξυπνάει η Αρκούδα θέλει να φάει και να ζευγαρώσει.
tribune
Η στρατιωτική επιχείρηση που βρίσκεται σε εξέλιξη τις τελευταίες ημέρες στην Ουκρανία είναι εξαιρετικά “σιωπηλή”, αλλά αποτελεσματική .
Η Κριμαία έχει περάσει στην Ρωσία και στρατιωτικά.
Όχι ότι δεν της ανήκε.
Η Μόσχα δείχνει αποφασισμένη να μην κάνει ούτε βήμα πίσω.
Και είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από την πτώση του Συμφώνου της Βαρσοβίας που η ρωσική αρκούδα είναι έτοιμη να δείξει δόντια και νύχια.
Ο σκηνοθέτης Νίκος Φουσέκης το περιγράφει πολύ καλά σ΄ ένα άρθρο του με τίτλο “Σαν ξυπνήσει η «Αρκούδα» από τη νάρκη θέλει να φάει και να ζευγαρώσει “*.
Διαβάστε το:
Πολλά λέγονται αυτές τις ώρες για την κατάσταση στην Κριμαία, μια κρίση που ξεκίνησε εδώ και μήνες από το Κίεβο και παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας.
Η ανησυχία όλων πάει εκεί που ο νους δεν θέλει να ακούσει και να δει. Ο φόβος μιας γενικευμένης σύρραξης που θα εξελισσόταν σε παγκόσμιο πόλεμο δεν είναι αβάσιμος.
Όμως για να ....
..φτάσουμε εκεί πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα και κυρίως να υπάρχει βούληση να γίνουν.
Τα γεγονότα στην Κριμαία με τη διαφαινόμενη απόσχιση κι ενσωμάτωση στη Ρωσία δεν είναι πρωτόγνωρα και οι «ενδιαφερόμενοι» πληρώνονται με το ίδιο νόμισμα της διάσπασης της Γιουγκοσλαβίας τότε που η ανήμπορη να αντιδράσει Ρωσία κυβερνιόταν από τον αδύναμο και με ελαττώματα Γιέλστιν.
Η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και η αδυναμία των Ρώσων σήμανε μια υπερδεκαετή παντοδυναμία των ΗΠΑ και των δυτικών κυβερνήσεων που ασύδοτα έκοψε κι έραψε συμμαχίες, συμφωνίες και νόμους για να επιβάλει στον πλανήτη τη βούληση των χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Όμως η χειμερία νάρκη του αντίπαλου δέους έχει παρέλθει και πλέον οι τραπεζίτες, χρηματιστές, πετρελαιάδες, μιντιάρχες και στρατηγοί φαίνεται να τα χρειάζονται. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να ακολουθήσουν τη νόμιμη οδό. Και αυτή περνάει από τον ΟΗΕ.
Σχετικά με το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Για αποφάσεις που αφορούν θέματα ουσίας χρειάζεται Ομοφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Όταν όμως μία από τις Μεγάλες Δυνάμεις διαφωνήσει, η διαφωνία αυτή χαρακτηρίζεται ως «άσκηση βέτο».
Τα πέντε μόνιμα μέλη είναι οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Κίνα. Να θυμίσω εδώ πως η Κίνα έχει ανάλογα προβλήματα με τους μουσουλμάνους Ουιγούρους, το Νεπάλ κ.α. οπότε δε θέλει πολύ μυαλό να καταλάβουμε με ποιου το μέρος θα είναι.
Κι εδώ απέναντι στη Ρωσία ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ δε μπορεί να γίνει κουρελόχαρτο όπως στην περίπτωση του Ιράκ. Μέχρι να βγάλουν άκρη και να πάρουν –αν πάρουν ποτέ- απόφαση η κατάσταση θα έχει παγιωθεί και θα τρέχουν να προλάβουν άλλα γεγονότα αλλού.
Όταν η Ευρώπη μιλάει για κυρώσεις αναρωτιέμαι τι έχει ακριβώς στο μυαλό της μιας και είναι εξαρτώμενη από το Ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Έχει τα κότσια να προχωρήσει σε κόντρα όντας έτοιμη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες που θα φέρει η αύξηση στο κόστος παραγωγής των προϊόντων της;
Οι ΗΠΑ σε ποιο από τα μέτωπα που έχουν ανοίξει και που τους ανοίγουν θα πρωτοεστιάσουν; Μήπως στα νησιά Σενκάκου ή στην Ταϊβάν όπου παίζει δυναμικά τον τελευταίο καιρό η Κίνα πέρα από το Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Η «πολεμική ικανότητα» της Ευρώπης δοκιμάστηκε κατά τη Λιβυκή «Επανάσταση» όταν επί τρεις τέσσερις μήνες βομβάρδιζε στο γάμο του Καραγκιόζη στην έρημο μέχρι που ξέμεινε από πυρομαχικά και ζήτησε βόμβες από την Ελλάδα. Στο τέλος μη αντέχοντας την ανικανότητα και την πίεση χρόνου οι Αμερικάνοι ανέλαβαν και τελείωσαν μόνοι τους τη δουλειά.
Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δικτάτορα ούτε με απαρχαιωμένο στρατό όπως του Ιράκ και της Λιβύης που θα κτυπηθεί εξ αποστάσεως κι εκ του ασφαλούς. Οι Ρώσοι δεν υπολογίζουν απώλειες και είναι από αυτούς που όταν βγάζουν το μαχαίρι από το θηκάρι είναι έτοιμοι να το ματώσουν. Η Κριμαία δεν είναι «Ίμια».
Ο Βλαδίμηρος μπορεί να είναι ότι είναι και ότι του προσάπτει η δυτική προπαγάνδα. Σίγουρα δεν είναι δυο πράγματα. «Αγαθιάρης» και ανίκανος. Έχοντας «θηλάσει» το μαύρο γάλα της KGB γνωρίζει καλά τις «αγαθές» προθέσεις της Δύσης και χειρίζεται την κατάσταση ανάλογα και με τρόπο που η Δύση θα περιοριστεί σε μερικές μεγαλοστομίες χωρίς νόημα, χωρίς πράξεις. Στο νοητικό παιχνίδι Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, και Αμερικάνοι έχουν πιάσει το νόημα και στέκουν αμήχανοι.
Όλος ο Ουκρανικός Στόλος άλλαξε σημαία και μονάδες του στρατού ξηράς είναι έτοιμες να κάνουν το ίδιο. Η δε πολεμική αεροπορία τόσες μέρες δεν σήκωσε ούτε ένα αεροπλάνο. Πέρα από την «εθνική συνείδηση» των στρατιωτικών είναι βέβαιο πλέον πως αυτό ήταν προετοιμασμένο από καιρό. Και δεν είναι οι Ρώσοι αυτοί που έριξαν τον εκλεγμένο από το λαό Πρόεδρο Γιανουκόβιτς. «Στην τσατσά πουτανιές δε χωράνε», τόσο απλά.
Την Κριμαία κέρδισε με πόλεμο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία η Μεγάλη Αικατερίνη. Ο Νικήτα Χρουτσόφ ατυχώς το 1954 την ενέταξε στην Ουκρανική περιφέρεια.
Και λέω ατυχώς διότι όπως έδειξε η ιστορία τα τελευταία χρόνια οι σοβιετικές και κομμουνιστικές επιλογές της μετακίνησης πληθυσμών, με το στανιό ενοποιήσεων ή διαχωρισμών κι εκτοπισμών για να αλλάξουν οι πληθυσμιακές συνθέσεις αποδείχτηκαν ολέθριες.
Είναι να μακαρίζει κανείς τους λαούς των Τσέχων και των Σλοβάκων που αποφάσισαν να χωρίσουν ειρηνικά και με δημοψήφισμα την πάλαι ποτέ Τσεχοσλοβακία. Στη Γιουγκοσλαβία δεν έγινε το ίδιο.
Δεν είμαι από εκείνους που χαρακτηρίζουν όλους τους Ουκρανούς «ναζιστές». Είναι άδικο να χαρακτηρίζεις έναν ολόκληρο λαό.
Απλά εδώ έχουμε ένα ιστορικό παράδοξο για το οποίο δεν έχουμε διδαχτεί και που οι ιδεολογίες και ο ψυχρός πόλεμος δεν μας άφησε να καταλάβουμε.
Απέναντι στην ΕΣΣΔ η Ουκρανία, οι χώρες της Βαλτικής και η Φιλανδία διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα όπως ο ΙΡΑ και οι Αραβικοί λαοί κατά των Βρετανών. Δεν ήταν απαραίτητα ναζιστές όλοι αυτοί.
Απλά οι νοσταλγοί του Χίτλερ είναι δυναμικό και υπολογίσιμο ποσοστό στους πληθυσμούς αυτούς για λόγους ιστορικούς.
Οι «δικοί» μας που ταυτίζονται μαζί τους αντί για αντίσταση συνεργάσθηκαν με τον κατακτητή. Είναι μάλιστα ευκαιρία να δουν όσοι τους ψηφίζουν το οξύμωρο και το πρόσκαιρο των πολιτικών τους επιλογών των «ακροδεξιών» που ενώ από τη μία διώκουν ιδεολογικά και φυσικά το όποιο μουσουλμανικό στοιχείο εντούτοις απευθύνονται στους Τατάρους αλλά και στους Τσετσένους ισλαμιστές για συμμαχία…
Η ουσία είναι πως ο Ουκρανικός λαός ανώριμος περνάει μια άνευ προηγουμένου πολιτική κρίση την οποία ο ίδιος ξεκίνησε ή άφησε να εξελιχτεί υποκινούμενος από δυτικές υπηρεσίες καταλύοντας το ίδιο το Σύνταγμα του.
Οι έξαλλοι ναζιστές τον παρέσυραν σε μια δίνη που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει που θα βγάλει και που δυστυχώς να είναι αργά να κάνει πίσω.
Το θέμα είναι να πάρουν τον έλεγχο πάλι οι υγιείς δυνάμεις της χώρας και να την οδηγήσουν έξω από την πολιτική κρίση. Έτσι και αλλιώς μιας κι έχουν αρνηθεί την οικονομική συνδρομή των Ρώσων θα δουν τι εστί ΔΝΤ.
Η Κριμαία είναι χαμένη υπόθεση και όσο πιο νωρίς το καταλάβουν τόσο το καλύτερο για όλους.
Η Αρκούδα ξύπνησε από τη νάρκη. Και όταν ξυπνάει η Αρκούδα θέλει να φάει και να ζευγαρώσει.
tribune
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου