Δε θέλω να εισχωρήσω στην παραπάνω άποψη φίλου και συναδέλφου Αγγλου δημοσιογράφου. Πως να αποδεχθώ την ιδέα της καταστροφικής μοίρας; Πιστεύω, όπως και πολλοί πιστεύουν ακόμη, ότι οι Ελληνες έχουμε το δίλημμα της εκλογής: Αν δηλαδή θα κάνουμε ουρανό ή κόλαση τον κόσμο που ζούμε.
Για εμάς και τις νέες γενιές. Και ο πολιτισμός είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει τη μοίρα που θα διαλέξουμε…
Η εκλογή τούτη είναι μια άφευκτη επιταγή. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε την ανάγκη της εκλογής αυτής, τόσο οι «βολεμένοι» και οι εθισμένοι στην απάτη και την πλάνη, όσο και οι αφυπνισμένοι και οι μονίμως υποψιασμένοι. Και πρόκειται για μια ανάγκη ηθικής εκλογής για το σύνολο της κοινωνίας. Πρέπει να εκλέξουμε τη ζωή ή τον κοινωνικό θάνατο. Και δεν χρειάζεται να σταθούμε στις λέξεις που σχηματοποιούν έννοιες.
Το πρόβλημα της εκλογής δεν αντιμετωπίζει ένα εύκολο δίλημμα χωρίς ……………προυποθέσεις και συνέπειες. Η ιστορική στιγμή διεκδικεί την παρουσία της βούλησης, την παρουσία του πνεύματος. Και πρέπει τέλος πάντων να αντιληφθούμε, ότι όσο κι αν οι διαδοχικές εκδορές των καιρών, των πολιτικών και θεωρητικών πραγμάτων, έχουν δημιουργήσει απογοητεύσεις, όσο κι αν οι πολιτικοί αλχημιστές σώρευσαν κοινωνικό πόνο, δεν μπορούμε να ζούμε με μυθοπλασίες…
Αρκεί μια ματιά στα σημερινά δημοσιεύματα και τους σχολιασμούς που διαχέονται σ’ όλο το διαδίκτυο, για να συνειδητοποιήσουμε την «κατάντια» μας. θα συνειδητοποιήσουμε την αθλιότητα μας. Ποιος άραγε θα εμφανιστεί στις Βρυξέλλες, με την ευκαιρία της Συνόδου κορυφής των ηγετών της ΕΕ, αλλά και της συνεδρίασης του Ευρωπαικού Λαικού Κόμματος, ως o πλέον «υποσχόμενος» Ελληνας ηγέτης «μεταρρυθμιστής». Ο Αλέξης Τσίπρας ή ο νεοκλεγείς αρχηγός της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Δεν μπορούμε να ζούμε μέσα σε αθλιότητες και να δεχόμαστε τις μικρότητες και τις λιπόψυχες επικύψεις των πολιτικών, την ολισθηρή κατωφέρεια που δεν αργεί να την παρασύρει πιο κάτω από την αρχική της αφετηρία, στην ισοπεδωτική ομαδοποίηση της δουλείας.
Ο,τι μας χρειάζεται σήμερα εκτός από την αυταπάτη της σταθερότητας, εκτός από τις ψευδεπίγραφες μεταρρυθμίσεις, είναι ένας καινούργιους μύθος. Ο μύθος του ελεύθερου Ελληνα. Ο παλιός έχει φθαρεί. Εχει ξεφτίσει και έχει παραχωρήσει τη θέση του στο μύθο του δουλοπάροικου.Και η έννοια της όποιας δουλείας δεν ήταν ποτέ ταυτισμένη με την ελληνική ψυχή!..
Μπορεί η παραπάνω σκέψη να ηχεί ουτοπιστική, αλλά ποιος μπορεί να διαφωνήσει με την τεκμηριωμένη άποψη ότι η αυταπάτη που ζούμε σήμερα ως Ελληνες, δεν είναι παρά ένας πρόχειρος επίδεσμος των αισθήσεων,που τρίβεται και φθείρεται κάθε μέρα στη βίαιη επαφή του με τα καταλυτικά προβλήματα της κοινωνίας και του έθνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου