Ευρώπη για τα μπάζα.....

Αμηχανία, απάθεια, ηλιθιότητα

Σε μια εποχή που οι προκλήσεις απαιτούν κοινή δράση των χωρών, η Ε.Ε. διασπάται 

Κάποτε ο Κίσινγκερ ειρωνευόταν την Ενωσή μας με τη φράση «ποιον θα πρέπει να καλώ όταν πρέπει να μιλήσω με την Ευρώπη;» Η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι το αυτό πρόβλημα αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της πατρίδας μας. Με ποιον συνεννοείσαι άραγε για το Προσφυγικό; 

Αυτό που συνέβη μετά την τελευταία Σύνοδο Κορυφής, στην οποία ελήφθησαν αποφάσεις, υποτίθεται, σεβαστές από όλα τα κράτη-μέλη, είναι πρω-το-φα-νές. Την επομένη αυτής χώρα κράτος-μέλος, η Αυστρία, έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της όσα ....
....αποφασίστηκαν, τράβηξε τον δικό της δρόμο και συνεδρίασε σε παρακάμαρα με κράτη της Βαλκανικής για να ανατρέψει τα αποφασισθέντα! Δεν υπάρχει!

Η λέξη «σκορποχώρι», που χρησιμοποιεί σε κατ' ιδίαν συνομιλίες του κορυφαίος παράγων της χώρας, μοιάζει εξαιρετικά επιεικής. Αν είχε τολμήσει η Ελλάδα να παραβιάσει απόφαση όχι κορυφαίου συλλογικού οργάνου της Ενωσης αλλά έστω άτυπου, όπως το Εurogroup, θα τη σταύρωναν καθημερινά οι ιαβέρηδες και τα τσιράκια τους. 

Η απάθεια, η αμηχανία, η ηλιθιότητα με τις οποίες υποδέχθηκε την ανταρσία των Αυστριακών και τις προκλήσεις των Τούρκων αυτό που ονομάζεται «ευρωπαϊκή ηγεσία» - Ευρωπαικό Συμβούλιο, Κομισιόν, εκπρόσωπος Εξωτερικών Σχέσεων- είναι εκπληκτικές. Το δε εντυπωσιακότερο είναι ο τρόπος που σχηματίζονται οι παρέες στο εσωτερικό της Ενωσης. Χθεσινοί φίλοι, σημερινοί εχθροί, μόνιμα συμφέροντα. Χθεσινοί εχθροί, σημερινοί φίλοι, πάλι μόνιμα συμφέροντα.

Μεταφράζω για να συνεννοούμαστε: Οταν το μείζον ήταν το νόμισμα, πρωταγωνίστησαν υπέρ της Ελλάδας αυτοί που έχουν αντίστοιχα προβλήματα με τα δικά μας και σπρώχνουν τα σκουπίδια τους κάτω από το χαλί: Γαλλία - Αυστρία - Ιταλία. Τώρα, με εξαίρεση τον Ρέντσι, η Γαλλία και η Αυστρία, χώρες με ισχυρότατο ακροδεξιό ρεύμα, είναι εναντίον μας, στην καλύτερη περίπτωση ουδέτερες. Οταν το γήπεδο αλλάζει (Προσφυγικό), οι χθεσινοί εχθροί -Γερμανία- γίνονται οι καλύτεροι σύμμαχοί μας γιατί δεν θέλουν πρόσφυγες στις πόρτες τους.

Το ακόμη σημαντικότερο; Σε μια εποχή όπου οι προκλήσεις απαιτούν την κοινή δράση των χωρών-μελών, η Ενωση κλείνεται στον εαυτό της, στο έθνος-κράτος, και διασπάται ντε φάκτο, προς μεγάλη χαρά των Αμερικανών που μας έχουν για τα μπάζα: Μια ομάδα χωρών περιστρέφεται γύρω από τη Γερμανία (Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο), μια άλλη αυτονομείται προς τις ΗΠΑ (Βίζεγκραντ), η Αυστρία θυμάται το αυτοκρατορικό παρελθόν της και κινείται αυτόνομα στα Βαλκάνια, ο Νότος φλερτάρει με την Αριστερά (Πορτογαλία, Ισπανία), ενώ και η ίδια η Γερμανία αντιμετωπίζει πρόβλημα συνοχής στην κορυφή της ηγεσίας της. Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς γι' αυτή την Ευρώπη;

Μανώλης Κοττάκης
Πηγή "Δημοκρατία"