Η ελπίδα δεν είναι στους πολιτικούς και στους εγκόσμιους σωτήρες. Είναι μέσα στον καθένα από εμάς.

Με τρία συν ένα μνημόνια στην πλάτη, η χώρα δεν έχει σωτηρία. 

Οι λύσεις δεν είναι στους πολιτικούς, αλλά στην ίδια την κοινωνία.

Σε μια κοινωνία καθημαγμένη από την πολυετή και παρατεταμένη λιτότητα η ανάσταση που μας υποσχέθηκαν θα αργήσει –λένε- λίγες μέρες ακόμη. 

Το ότι θα μπορούσαμε να καταπιούμε ως «ανάσταση» τη συμφωνία για επιπλέον μέτρα λιτότητας το περίμενα, το ότι όλο αυτό το θράσος των προκαταβολικών ψεμάτων θα είχε και συνέχεια με ασπρόμαυρες βαφτίσεις πάλι, όχι.

Με τρία συν ένα μνημόνια στην πλάτη, η χώρα δεν έχει σωτηρία. Κι αν κάποιοι είναι τόσο διορατικοί για να προδικάσουν σε πόσο καλύτερο ή χειρότερο κόσμο θα ζήσουν τρεις και τέσσερις γενιές μετά, μπράβο τους, αλλά με τις σημερινές γενιές τι γίνεται; 

Για τους πολίτες λοιπόν νομοτελειακά δεν έχει σωτηρία.

Ένα πλάνο εξόδου από την κρίση έπρεπε να βρουν όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας ........και απέτυχαν. Όλες. 

Από την αρχή μέχρι σήμερα προτίμησαν να παίξουν στις πλάτες των πολιτών παιχνίδια συμφερόντων, προσπαθώντας να μετακυλούν όλα τα -διαρκώς νέα- βάρη στους πολλούς. Με σχέδιο, αλλά όχι αυτό που υπαγόρευε το συλλογικό, το εθνικό συμφέρον.

Σήμερα, έχουν πετύχει να τους συντηρεί –επαναλαμβάνω όλους- ένα σύστημα ημετέρων, οι άφωνες και αδύναμες μάζες όλων εκείνων που ελπίζουν σε θαύματα, ξεχνώντας ότι ο Θεάνθρωπος ήταν ένας, όπως και συγκεκριμένες ωφελημένες από την κρίση συντεχνίες. Πρωτίστως όμως ένας διαρκώς φοβισμένος λαός.

Ποιος μας έκανε τόσο φοβισμένους απέναντι σε αυτό το σύστημα; Μα το ίδιο το σύστημα. Το οποίο όποτε θέλει μας ενσωματώνει, όποτε θέλει μας ξερνά. Για να πάψει κάποιος να φοβάται πρέπει να μην έχει τίποτα να χάσει. Όχι μόνο ο ίδιος, αλλά και οι δικοί του άνθρωποι. Πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι σε μια τέτοια κατάσταση; 

Προφανώς όχι η πλειοψηφία του κόσμου. Όσο λοιπόν καθένας μας έχει κάτι για το οποίο νοιάζεται θα συνεχίσει να φοβάται και μέσα του να ελπίζει ότι τα πράγματα μπορεί και να αλλάξουν προς το καλύτερο. Αυτό εκμεταλλεύονται διαρκώς οι πολιτικάντηδες και το εκλαμβάνουν ως «περισσότερες αντοχές». Θα μας πουν και μπράβο, από εκείνο που λένε και στα γαϊδούρια...

Τα νέα μέτρα δεν είναι νέα λένε οι κυβερνώντες και γι' αυτό δεν τα λογαριάζουν ως τέταρτο μνημόνιο. Περιέχονταν στο τρίτο μνημόνιο. Να θυμίσω ότι πέρσι το καλοκαίρι ξόρκιζαν τη λέξη «μνημόνιο»; Όπως η τρόικα έγινε θεσμοί κτλ. Σημασία δεν έχουν στη συγκεκριμένη περίπτωση οι λέξεις και οι φράσεις, αλλά ο λογαριασμός. Κι αυτός ο λογαριασμός για να πληρωθεί πρέπει να... ματώσουν κι άλλοι, πρέπει να υπάρξουν περισσότερες «παράπλευρες απώλειες».

Η οικονομική και κοινωνική κατάρρευση δεν ενδιαφέρει κανέναν από εκείνους που δεν καταρρέουν μαζί με τους υπόλοιπους. Δυστυχώς, στη χώρα μας πολλοί είχαν δει πριν την κρίση την ηθική ισοπέδωση που είχε υποστεί η κοινωνία μας. Πάνω σε αυτή βασίστηκε η καταστροφή.

Ποιο είναι σήμερα το σχέδιο για την αντιμετώπιση της ανεργίας; Αυτό που ήταν και χτες. Επενδύσεις; Λέξη ανέκδοτο για την ελληνική πραγματικότητα. Τι παραδέχονται οι περισσότεροι; Ότι με τα μέτρα που ελήφθησαν συν αυτά που θα ληφθούν αποτρέπονται οι επενδύσεις και ευνοούνται τα λουκέτα. 

Της κυβέρνησης της τελείωσαν πλέον οι λαγοί από το καπέλο. Ούτε καν η ρύθμιση των εκατό δόσεων δεν υπάρχει πια, που έδωσε σε κάποιους ανθρώπους μια ανάσα... Και για όσους δουλεύουν; Αυτοί θα συνεχίσουν να πληρώνουν ακόμη περισσότερα χωρίς μάλιστα σκοπό. Μάλλον με μόνο σκοπό να ρεφάρουν αρχικώς και να κερδίσουν αργότερα οι δανειστές μας.

Η καταλήστευση του ελληνικού λαού θα ολοκληρωθεί. Όπως θα ολοκληρωθεί και το ξεπούλημα της όποιας εθνικής περιουσίας και κυριαρχίας. Κι όταν θα έχουν ξεπουληθεί όλα θα μπορούμε πια να γίνουμε Βενεζουέλα ή Αργεντινή ή ό,τι φαντάζεται καθένας από αυτούς που κυβέρνησαν, κυβερνούν και θέλουν να κυβερνήσουν.

Στην υγειά των Ελλήνων μέρα που είναι. Και μην ξεχνάτε να βοηθάτε ο ένας τον άλλο. Η μόνη ελπίδα είμαστε όλοι εμείς οι ταπεινωμένοι. Όλοι εμείς που βιώνουμε τα έτη των παθών και δεν ξέρουμε αν ήρθε η Μεγάλη Πέμπτη ή την περιμένουμε. Ξέρουμε όμως ότι υπ' αυτή την έννοια η Κυριακή του Πάσχα αργεί ακόμη...

Αν ψάχνετε παρηγοριά κι αν θέλετε να απέχετε από τη συλλογική κατάθλιψη σκεφτείτε ότι υπάρχουν και χειρότερα. Δίπλα στον καθέναν μας πια. Κι ευτυχώς υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει η θρησκευτική ελπίδα. Το μήνυμα της Αναστάσεως του Κυρίου, το Πάσχα των Ελλήνων. Με αυτή την πανανθρώπινη σημασία του κι όχι τη στενή θρησκευτική, για να μην παρεξηγούμαι.

Χρειάζεται να ξεπεράσουμε το φόβο. Θάρρος και δύναμη, αγάπη και ομόνοια. Και πάλη, διαρκής αγώνας. Με κάθε μέσο και με στόχο έναν καλύτερο κόσμο για εμάς και για τις επόμενες γενιές, για την πατρίδα μας. 

Η ελπίδα δεν είναι στους πολιτικούς και στους εγκόσμιους σωτήρες. Είναι μέσα στον καθένα από εμάς. Με λίγο ψάξιμο θα τη βρούμε...