[Θα μπορούσε να είναι ένα είδος πασχαλινού μηνύματος παγκόσμιας εμβέλειας το παρόν άρθρο του διάσημου συντηρητικού Αμερικανού δημοσιολόγου, ρεπουμπλικάνου κατ’ αρχήν αλλά που προτίμησε να κατέβει ως ανεξάρτητος υποψήφιος στις προεδρικές εκλογές προ ετών. Γι’ αυτόν τον ελπιδοφόρο χαρακτήρα του, το μήνυμα προσφέρεται για την ημέρα του Πάσχα.
Ο τίτλος στα ελληνικά αποδίδει πιστότερα το νόημα του Μπιουκάναν από την κατά λέξη μετάφρασή του. Είναι δε ένα μήνυμα που μάλλον θα πρέπει να ενωτιστούν οι εκ του Ατλαντικού αντλούντες πολιτικήν «έμπνευσιν» ιθαγενείς άρχοντες, προς το συμφέρον τους… Οι υπογραμμίσεις είναι του Μπιουκάναν. ]
Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού
«Θέλοντας ή μη θέλοντας του κατεστημένου –και είναι σαφώς πως μη θέλοντας- μια επανάσταση προχωρά στην Αμερική.
Η παλαιά τάξη σ’ αυτή την πρωτεύουσα οδεύει προς την έξοδο, η Αμερική διασκελίζει ένα μεγάλο διχασμό, και δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.
Η θριαμβευτική πορεία του Ντόναλντ Τραμπ προς την αναγόρευση ως υποψηφίου στο Κλήβελαντ, σχεδόν εξασφαλισμένη μετά την σαρωτική νίκη σε πέντε πολιτείες την Τρίτη, το επιβεβαιώνει, όπως επίσης και η ομιλία του της Τετάρτης για την εξωτερική πολιτική.
Δυο λεπτά μετά την έναρξή της ομιλίας, μπροστά στο Κέντρο Του Εθνικού Συμφέροντος, ο Τραμπ διακήρυξε ότι το «μείζον και κυρίαρχο θέμα» της κυβέρνησής του θα είναι «Πρώτα η Αμερική». Μέχρι τη ρίζα της καμινάδας!
Παράτολμη και προκλητική η χρησιμοποίηση τέτοιας έκφρασης, αν λάβει κανείς......
... υπ’ όψιν την δαιμονοποίηση του μεγάλου αντιπολεμικού κινήματος του 1940-41, που υποστήριζαν οι νέοι πατριώτες Τζων Κένεντυ και ο αδελφός του Τζο, ο Τζέραλντ Φορντ και ο Σάρτζεντ Σράϊβερ, ο Πρόεδρος Χούβερ και η Αλίς Ρούζβελτ.
Είτε το θέμα είναι το εμπόριο, η μετανάστευση ή η εξωτερική πολιτική, λέει ο Τράμπ, «βάζουμε και πάλι πρώτο τον αμερικανικό λαό.» Η αμερικανική πολιτική θα υπαγορεύεται από τα αμερικανικά εθνικά συμφέροντα.
Με ότι εστιγμάτισε και ότι υποσχέθηκε, ο Τραμπ αποκηρύσσει τόσο τα αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής Ομπάμα-Κλίντον όσο και την κληρονομιά του Ρεπουμπλικανισμού του Μπους και τον Νεοσυντηρητισμό.
Αφ’ ότου ο Ρόναλντ Ρέϊγκαν πήγε σπίτι του, είπε ο Τραμπ, « η εξωτερική πολιτική μας άρχισε να έχει όλο και λιγότερο νόημα. Τη λογική αντικατέστησε η ανοησία και η αλαζονεία, που τελείωσε με μια εξωτερική πολιτική καταστροφή μετά την άλλη.»
Απαρίθμησε τα αποτελέσματα 15 χρόνια πολέμων των Μπους-Ομπάμα στη Μέση Ανατολή: εμφυλίους, θρησκευτικό φανατισμό, χιλιάδες σκοτωμένους Αμερικανούς, τρισεκατομμύρια χαμένα δολάρια, το κενό που δημιουργήθηκε για να γεμίσει από τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους.
΄Εχει άδικο; Πως μας ωφέλησαν όλοι αυτοί οι πόλεμοι; Που είναι αυτή η «Νέα Τάξη Πραγμάτων», για την οποία ο Μπους 1 απήγγελλε ραψωδίες στον ΟΗΕ;
Μπορεί να υποστηρίξει κανείς πως οι επεμβάσεις μας για την ανατροπή καθεστώτων και την εγκατάσταση δημοκρατικών κρατών στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη και στην Υεμένη επέτυχαν και άξιζαν το κόστος που καταβάλαμε σε αίμα και θησαυρό και την ερήμωση που αφήσαμε στο διάβα μας;
Ο Τζωρτζ Γ. Μπους είχε διακηρύξει πως σκοπός της Αμερικής θα ήταν « να θέσει τέλος της τυραννίας στον κόσμο.» Μια ακραία ουτοπική παραίσθηση, στην οποία ο Τραμπ αντιτάσσει την άποψη του Τζων Κουίνζυ ΄Ανταμς ( σημ: John Quincy Adams: Αμερικανός πολιτικός και διπλωμάτης, ο 6ος Πρόεδρος των ΗΠΑ, 1825-1829) που είπε πως «η Αμερική δεν πηγαίνει στο εξωτερικό ψάχνοντας για τέρατα να τα εξοντώσει.»
« ΄Εχουμε παρατεντωθεί», διακήρυξε. Πρέπει να ξαναφτιάξουμε τον στρατό μας.» Οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ τα είχαν όλα δωρεάν για μισό αιώνα.
Η ΝΑFΤΑ (Βορειοατλαντική Περιοχή Ελευθέρου Εμπορίου) ήταν μια βλακώδης συμφωνία. ΄Εχοντας εξασφαλίσει εμπορικό πλεόνασμα 4 τρισεκατομμυρίων από την εποχή του πρώτου Μπους, οι Κινέζοι έτρωγαν το μεσημεριανό μας.
Αυτά μπορεί να ακούγονται σαν αίρεση από τις αμερικανικές ελίτ, αλλά ο Τραμπ περιγράφει μιαν εξωτερική πολιτική που περασμένες γενιές θα αναγνώριζαν ως κοινή λογική: Κοίταξε πρώτα τη πατρίδα σου και τον λαό σου.
Αντί να χρησιμοποιεί υβριστικά ονόματα για τον Πούτιν, ο Τραμπ λέει ότι θα μιλήσει με τους Ρώσους για «να θέσει τέρμα στην εχθρότητα», αν μπορεί.
«Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν θα στριφογυρίζει στον τάφο του», σαλιάρισε ο γερουσιαστής Λίντσεϋ Γκράχαμ, που εγκατέλειψε την υποψηφιότητα για να μη τον σαρώσει ο Τραμπ στην πατρίδα του, τη Νότια Καρολίνα.
Αλλά ο γράφων υπηρέτησε στον Λευκό Οίκο με τον Ρόναλντ Ρέιγκαν και εκείνος πάντα έψαχνε ένα τρόπο να φέρει τους Ρώσους σε διαπραγματεύσεις. Και πήδηξε στην ευκαιρία για μια διάσκεψη κορυφής με τον Γκορμπατσώφ, στη Γενεύη και το Ρέϋκιαβικ.
« Σκοπός μας είναι ειρήνη και ευημερία, όχι πόλεμος», λέει ο Τραμπ, «σ’ αντίθεση με άλλους υποψηφίους, ο πόλεμος και η επίθεση δεν θα είναι το πρώτο μου ένστικτο.»
Δεν είναι αυτό μια καλή ρεπουμπλικανική παράδοση;
Ο Ντουάϊτ Αϊζενχάουερ τερμάτισε τον πόλεμο της Κορέας και μας κράτησε μακριά από όποιον άλλο. Ο Ρίτσαρντ Νίξον τερμάτισε τον πόλεμο του Βιετνάμ, διαπραγματεύθηκε συμφωνίες για όπλα με τη Μόσχα και πραγματοποίησε το ιστορικό ταξίδι για ν’ ανοίξει την Κίνα του Μάο.
Στρατιωτική επέμβαση για λόγους ιδεολογίας ή κατασκευής έθνους δεν ήταν η παράδοση του Αϊζενχάουερ, του Νίξον ή του Ρέϊγκαν. Δεν είναι ρεπουμπλικανική παράδοση. Είναι μια Νεοσυντηρητική διαστροφή του Μπους, μια εκτροπή ,που αποδείχθηκε ολέθρια για τις ΗΠΑ και για τη Μέση Ανατολή.
Οι Νιου Υορκ Τάϊμς διακήρυξαν στο τίτλο τους ότι η ομιλία του Τραμπ ήταν γεμάτη «παραδοξολογίες, συνιστώντας να ενισχυθούν οι ένοπλες δυνάμεις και να χρησιμοποιούνται λιγότερο»
Αλλά δεν είναι αυτό που έκανε ο Ρέιγκαν, για να διαπραγματευθεί με τη Μόσχα μια ριζική μείωση των πυρηνικών όπλων;
« Εγκαταλείπουμε την επιχείρηση οικοδόμησης εθνών», λέει ο Τραμπ.
«Το έθνος-κράτος παραμένει το πραγματικό θεμέλιο για την ευτυχία και την αρμονία». Τέλος στην παράδοση της κυριαρχίας στον βωμό της «παγκοσμιοποίησης».
Δεν είναι αυτό ο ορισμός του πατριωτισμού, που τόσοι μέσα στις αλαζονικές μας ελίτ πιστεύουν πως ανήκει το παρελθόν;»
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου