Του Γ. Αγγέλη
Η υπόθεση Γεωργίου ή αλλιώς η υπόθεση του "ελλείμματος” του 2009, αποκτά αυγουστιάτικα νέες διαστάσεις καθώς, από ένα εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι μετατρέπεται σταδιακά σε ένα επικίνδυνο διασυνοριακό "μπρα ντε φερ”.
Η ένταση που περιέχει αποτυπώνεται στο γεγονός ότι ακόμα και εν μέσω διακοπών, τόσο από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όσο και από την πλευρά της Ουάσιγκτον (ΔΝΤ) έχουν αρχίσει να "σκάνε” προειδοποιητικές διαρροές απέναντι στο ενδεχόμενο ποινικών διώξεων σε διοικητικά στελέχη των ανεξάρτητων αρχών...
Και αυτές σύμφωνα με πληροφορίες gr δεν αφορούν μόνο την αναμενόμενη άλλωστε κινητοποίηση του κ. Γεωργίου για την αυτο-υπεράσπισή του, αλλά και την .......πρόθεση παρέμβασης των οργανισμών που εμπλέκονται στο ελληνικό πρόγραμμα, που την συνδέουν (σ.σ. όχι τόσο διακριτικά) με την υπόθεση αναθεώρησης των στόχων για τα πρωτογενή ελλείμματα και την αναδιάρθρωση του χρέους.
Η "εφαρμογή” του ελληνικού προγράμματος και η ευθύνη της, ήταν και παραμένει σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις των "θεσμών” κεντρικό ζήτημα για τους πρωταγωνιστές του, εντός και εκτός συνόρων.
Με μία διαφορά όμως που έχει να κάνει με την ευθύνη εφαρμογής του.
Οι διεθνείς οργανισμοί μπορούν να ανεχτούν και να αφομοιώσουν παρατηρήσεις που οι ίδιοι κάνουν όσον αφορά "λάθη” τους στον σχεδιασμό ή στην εκτέλεση του ελληνικού προγράμματος, όπως έχουν αποδείξει τουλάχιστον δύο φορές οι αξιωματούχοι του ΔΝΤ (σ.σ. με πρόσφατη περίπτωση τα "λάθη” στο ελληνικό πρόγραμμα στην Έκθεση του ΔΝΤ).
Σε καμία περίπτωση όμως δεν θεωρούν "ανεκτές” ευθύνες που μπορούν να καταλήξουν σε αστικές ή ποινικές ευθύνες των στελεχών τους που εκτελούν εντολές τους στην εφαρμογή του προγράμματος.
Όπως για παράδειγμα με τα τρία στελέχη του Συμβουλίου Εμπειρογνωμόνων του ΤΑΙΠΕΔ (από την Ιταλία, την Σλοβακία και την Ισπανία) που πρόσφατα κατηγορήθηκαν για την υπόθεση πώλησης και εκμίσθωσης 28 ακινήτων του Ελληνικού Δημοσίου...
Ο κ. Γεωργίου, η ΕΛΣΤΑΤ και το ΔΝΤ
Ο κ. Γεωργίου, με προϋπηρεσία στο ΔΝΤ, όπως είναι γνωστό ήρθε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 2010 και ανέλαβε επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ με εντολή να αποκαταστήσει την αξιοπιστία των "greek statistics”, τα οποία είχαν αμφισβητηθεί και από τα δύο κυβερνητικά κόμματα κατά τη διάρκεια διακυβέρνησής τους με τις περιβόητες "απογραφές”...
Είναι αναγκαίο να υπενθυμίσει εδώ κανείς ότι η επίσης περιβόητη "δημιουργική λογιστική” στην οποία είχαν καταφύγει η πλειονότητα των χωρών της Ευρωζώνης για να ενταχθεί στο Ευρώ μαζί και η Ελλάδα (και της οποίας προϊόν είναι τα "greek statistics”) ήταν μία μόνιμη συνοδός σε όλες τις Εκθέσεις της Κομισιόν για την Ελλάδα, υπό την κλασσική αναφορά των "αστερίσκων”.
Κάθε "αστερίσκος” ήταν και μία αναφορά στις επιφυλάξεις που αφορούσαν στην αξιοπιστία κάποιων στοιχείων.
Μέχρι που ήρθε το νέο κανονιστικό πλαίσιο της Κομισιόν το ESA95 το οποίο καθόριζε με αυστηρό τρόπο τι μπαίνει και τι δεν μπαίνει στο έλλειμμα και το χρέος και ειδικά για το "πότε” καταγράφεται μία υποχρέωση/δαπάνη (σ.σ. κατά την ανάληψη της ή κατά την αποπληρωμή της) όπως και το πότε και πώς αποτυπώνονται στο έλλειμμα και το χρέος υποχρεώσεις της γενικής κυβέρνησης.
Μετά από αυτό άρχισε η σταδιακή, ομαλή, ή βίαιη προσαρμογή των δημοσιονομικών στοιχείων, ανάλογα με την ωριμότητα και την διορατικότητα των κυβερνητικών κομμάτων στις χώρες της Ευρωζώνης την πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετηρίδας ...
Στην Ελλάδα η προσαρμογή αυτή άρχισε σε εντελώς αλλαγμένες συνθήκες καθώς ήδη είχε ξεσπάσει το τσουνάμι της διεθνούς κρίσης του 2008 – 2009.
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν τις επιλογές τους... Αρχίζοντας από την πρωτοβουλία της προσφυγής στο ΔΝΤ, όταν ακόμα οι αγορές απορροφούσαν τα ελληνικά ομόλογα χωρίς σοβαρό πρόβλημα (πρώτο τρίμηνο του 2010) και την "απογραφική” εκτίναξη του ελλείμματος στο 13,6% του ΑΕΠ τον Απρίλιο του 2010, για να πάει (επί διοικήσεως Γεωργίου) στο 15,4% του ΑΕΠ έξι μήνες μετά και αφού ήδη είχε τεθεί η εγχώρια οικονομία στον φαύλο κύκλο του χρεοστασίου από τον Μάιο, η βίαιη προσαρμογή είχε δρομολογηθεί ανεπιστρεπτί. Την συνέχεια την γνωρίζουμε.
Ο κανονισμός ESA95
Ο κανονισμός ESA 95 ήταν και παραμένει ένα "εργαλείο” δημοσιονομικής αποτύπωσης στα χέρια των κυβερνήσεων και των κοινοτικών αρχών.
Και σαν εργαλείο χρησιμοποιείται εξ αρχής στο πλαίσιο της εκάστοτε συγκυρίας αλλά και των πολιτικών ισορροπιών στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε.
Η ευθύνη των επιλογών είναι κάθε φορά και των δύο...
Ας μη ξεχνάμε ότι λόγος για ευθύνες στα λάθη του ελληνικού προγράμματος έχει γίνει και για τον κ. Τόμσεν, αλλά και άλλους αξιωματούχους της Κομισιόν και του ΔΝΤ.
Και παρ΄ό,τι αυτές οι ευθύνες είναι πολύ πιθανό να αναζητηθούν στο μέλλον (σ.σ. γι' αυτό άλλωστε οι "θεσμοί” ζητούν άμεσες νομοθετικές ρυθμίσεις που να τους απαλλάσσουν), εν τούτοις κανείς δεν αγνοεί ότι τα όρια μέσα στα οποία κινούνται οι "τεχνοκράτες” δεν είναι προσωπικά, αλλά όρια εντολών στη βάση των οποίων διαχειρίζονται – με προσωπική άποψη είναι αλήθεια – την ευθύνη που έχουν αναλάβει...
Το ζήτημα που ανοίγει η υπόθεση Γεωργίου κατά συνέπεια, ανεξαρτήτως πολιτικών ή άλλων κινήτρων, αναγκαστικά εισάγει το θέμα της ευθύνης των Οργανισμών που έχουν την ευθύνη για το ελληνικό πρόγραμμα και τον "τρόπο” εφαρμογής του. Και αυτό είναι ένα ζήτημα ανοικτό ακόμα, πολύ περισσότερο που μία από τις πολύ σοβαρές πτυχές του αφορά και στην ευθύνη της διαχείρισης της υπόθεσης των "κόκκινων δανείων”.
Που επίσης ακόμα βρίσκεται σε εκκρεμότητα...
Αναμφίβολα οι πολιτικές επιπλοκές του θέματος Γεωργίου, κάθε άλλο παρά μπορούν να υποτιμηθούν, καθώς μπορούν να επηρεάσουν δυνητικά σε μεγάλο βαθμό τις νέες ισορροπίες στο εγχώριο πολιτικό τοπίο.
Το σήριαλ όμως αυτής της υπόθεσης αρχίζει πλέον να αναδεικνύει και τους διεθνείς θεσμούς ως πρωταγωνιστές και αυτό ίσως να αλλάζει την κατεύθυνση των εξελίξεων... capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου