Υπήρξαν άραγε ποτέ ή υπάρχουν στις ΕΔ σφουγγοκωλάριοι;... (Έρποντας & γλείφοντας )

Ο σφουγγοκωλάριος ήταν υψηλό αξίωμα και ταυτοχρόνως επάγγελμα στα χρόνια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. 

Το έργο του ήταν να σκουπίζει τα οπίσθια των αυτοκρατόρων. 

Ήταν αξίωμα που πολλοί ζήλευαν και μόνο έμπιστα άτομα διορίζονταν, αφού είχαν το προνόμιο να ευρίσκονται τόσο κοντά στον αυτοκράτορα όταν αυτός ήταν γυμνός και άοπλος.

 Με το πέρασμα του χρόνου το επάγγελμα αυτό εξέλειπε. Επεβίωσε όμως ως συγκεκριμένη συμπεριφορά στην πολιτική μας κουλτούρα.

Σε κάθε χώρο υπάρχουν σφουγγοκωλάριοι, γιατί να εξαιρούνται άραγε οι ΕΔ, ως ένα νευραλγικό κύτταρο της κοινωνίας, όπου συγκεντρώνονται λογής λογής άνθρωποι; 

Το βασικό γνώρισμα της συμπεριφοράς ενός σφουγγοκωλάριου είναι η εξόφθαλμη ικανότητά του να επιδίδεται στην τέχνη του «σκουπίζειν» τα οπίσθια ισχυρών πολιτικών, ανεξαρτήτως του βαθμού και της θέσεως της ιδεολογικής ή πολιτικής θέσης του ιδίου, οι οποίοι μπορούν να του εξασφαλίσουν μία θέση στον επίγειο παράδεισο, δηλαδή επαγγελματική ανέλιξη και κατ' επέκταση, για να χρησιμοποιήσω ένα όρο του συρμού, «κοινωνική επιφάνεια» και δύναμη.

Στο χώρο των ΕΔ, ο τύπος του σφουγγοκωλάριου είναι ο στρατιωτικός ελαφρών βαρών που έχει απώτερο στόχο να γίνει οπωσδήποτε 

Ανώτατος και γιατί όχι και αρχηγός, το προφίλ του είναι, συνήθως ο ξέμπαρκος καριερίστας που πατά επί πτωμάτων, ο ανεπαρκής ή και με ελαφρά επάρκεια, όπως η ελαφρά ακράτεια της συνείδησης που έχασε στο διάβα του σφουγγοκωλαρείν, που αναζητεί τα δεκανίκια των πολιτικών για να επιβιώσει, ο φιλόδοξος που εγκλώβισε τη ζωή του σε ένα αυτοσκοπό την απόκτηση με κάθε τρόπο τίτλων «επαγγελματικής ευγενείας», ούτως ώστε όταν βγαίνει από το σπίτι του να αυτοϊκανοποιείται με την εντύπωση ότι είναι επώνυμος, άρα σπουδαίος, και γενικά άνθρωπος με ελλείμματα προσωπικότητας, ο οποίος έταξε τη ζωή του να «ανέλθει», στην πραγματικότητα, όμως, θρασύδειλος, καιροσκόπος, αχθοφόρος της αναξιοπρέπειας και μεταπράτης της αθλιότητας.

Η τακτική του είναι συγκεκριμένη και περιλαμβάνει να βρει και ν' αγκιστρωθεί από ένα ισχυρό πολιτικό, ενίοτε δε και περισσότερους ακόμη και όλων των αποχρώσεων, γιατί όχι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, τους ακολουθεί και πράττει παν ό,τι αναγκαίο για να αποδείξει την νομιμοφροσύνη, που φθάνει μέχρι τα όρια της εθελούσιας ανδραποδώδους υποταγής. 

Επικεντρώνει την συμπεριφορά του στο να δημιουργεί εντυπώσεις γύρω απ' τ' ονομά του με κάθε ευκαιρία και κάθε τρόπο και να θαμπώνει τα πλήθη με "μύθους" περί των ικανοτήτων του, ενδιαφερόμενος μόνο για τον θάμβο της εντύπωσης. 

Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει να συλλέξει θέσεις ισχύος ενίοτε δε και οικονομικά επωφελείς, αλλά κυρίως προς εξόφληση γραμμάτια για το μέλλον, την ώρα των κρίσεων.


Το φαινόμενο του σφογγοκωλάριου αν λάβουμε υπ' όψιν τα σκάνδαλα τα οποία το τελευταίο διάστημα έχουν δει το φως της επικαιρότητας σε εξοπλισμούς, σε ταμεία, σε οργανισμούς, μάλλον, ίσως, φαντάζομαι θα πρέπει να ευδοκιμεί και στη χώρα μας. 

Τους βλέπουμε να κινούνται απροκάλυπτα όταν γίνονται εκλογές, άλλοτε τους βλέπουμε να συνωστίζονται πίσω από τους πολιτικούς για να τους συλλάβει ο τηλεοπτικός φακός και άλλοτε να σπεύδουν για μία χειραψία, άλλες φορές να συναθροίζονται με τον πολιτικό ή τους πολιτικούς που επέλεξαν να υπηρετήσουν.

Οι σφουγγοκωλάριοι ζουν για να αποκτήσουν «υψηλές θέσεις» και να αισθάνονται ότι κάνουν λαμπρές καριέρες, ενώ οι σοβαροί άνθρωποι όταν βρεθούν σε κάποια θέση προσπαθούν να βοηθήσουν όχι τους εαυτούς τους αλλά την κοινωνία, στην οποία ανήκουν, πολλώ δε μάλλον οι στρατιωτικοί για την πατρίδα, τη σημαία, το έθνος. 

Οι σφουγγοκωλάριοι παρά την χρονολογική τους ηλικία δεν μεγαλώνουν ούτε εξελίσσονται ποτέ. Τους βρίσκει κανείς μονίμως σε έπαρση συνοδευόμενοι από τον παραφουσκωμένο εγωισμό τους, ενώ δίχως κανένα ενδοιασμό φτύνουν με την ίδια ευκολία αυτό που μέχρι χθες χειροκροτούσαν ή μεταπηδούν από τη μια θέση σε άλλη όταν η προηγούμενη θέση- άποψη δεν εξυπηρετεί πλέον τα συμφέροντά τους, την καριέρα τους, αυτό που θέλουν.. Όπως είπαμε, «η καριέρα (και το στομάχι) πάνω απ' όλα!».

Παραδείγματα νομίζω υπάρχουν πολλά για να ισχυρισθεί κάποιος την ύπαρξή των δίχως όμως να σημαίνει και ότι διεπράχθη, όπως η περίφημη αναδιοργάνωση, φωνάζουν και καταγγέλλουν ότι απαιτείται αλλά όταν βρεθούν σε θέση να την υλοποιήσουν βρίσκουν καινούρια οπίσθια να σκουπίσουν και πάπαλα ή όταν έρχεται η ώρα να αποδείξουν τον «πατριωτισμό» τον οποίο είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι διαθέτουν προβάλλουν το ορκισθέν «υποταγή εις τους ανωτέρους μου», τους βγαίνει ο «στρατιώτης» ο πιστός και φιλότιμος, λες και πίστη και φιλοτιμία είναι το «σφουγγοκωλαρείν» ας μου επιτραπεί ο γλωσσικός εκτροχιασμός. 

Ο πρόσφατα παραιτηθείς αρχηγός σε τηλεοπτική συνέντευξή του άφησε κάποια υπονοούμενα νομίζω, αν κατάλαβα σωστά.

Επειδή οι σφουγγοκωλάριοι έχουν μία εκ βάθους σχέση με την ηλιθιότητα και την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουν γίνει αντιληπτοί, ουαί και αλίμονο σε αυτόν που αρχίζει να συζητά μαζί τους με κριτική διάθεση απέναντί τους ή απέναντι του πολιτικού του οποίου «σκουπίζουν» τον πισινό. 

Παραφράζοντας εδώ τη σοφή ρήση του Μαρκ Τουέιν: «Μη συζητάς ποτέ δημόσια με ένα ηλίθιο, θα σε κερδίσει με την εμπειρία του και οι τρίτοι μπορεί να μην καταλάβουν τη διαφορά» θα μπορούσαμε να πούμε : «Μη συζητάς ή κριτικάρεις ποτέ δημόσια ένα σφουγγοκωλάριο, θα σε κερδίσει με την εμπειρία του και οι τρίτοι μπορεί να μην καταλάβουν τη διαφορά». Φυσικά έτσι πιστεύει αυτός..

Η κοινωνία των ΕΔ έχει πολλά αποθέματα τέτοιου φυράματος. Κάποιοι έχουν κάνει μεγάλες καριέρες λόγω επιτυχούς άσκησης αυτού του «χαρίσματος» τρισάθλιοι θα πούμε, αλλά εξίσου άθλιοι και αυτοί που τους θαυμάζουν και φιλοδοξούν να τους φθάσουν. 

Όπου και να φθάσουν όμως είναι πλέον χαρακτηρισμένοι, στιγματισμένοι από το περιβάλλον στο οποίο ζουν και αναδεικνύονται. 

Για τους τρίτους θα είναι οι γνωστοί σφουγγοκωλάριοι ενώ γι' αυτούς που υπηρετούν και μη, θα είναι μονίμως ένα κοινό κολωσφούγγι, ένα παράδειγμα προς αποφυγή, χρήσιμο να το θυμάται κανείς όταν έχει πάρει μερικά παραπανήσια κιλά και πρέπει να κάνει δραστική δίαιτα. 

Αλίμονο σ' αυτούς που άφησαν τη ζωή τους να την καθοδηγήσει η ματαιοδοξία της «μεγάλης καριέρας», περνώντας την αναγκαστικά μέσα από τη λογική του «σκουπίζειν» τα οπίσθια των ισχυρών. Καθ' όσον δεν έχουν αντιληφθεί ότι οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για τον αριθμό των ακολούθων και συνεργατών τους και όχι για την ποιότητα τους, δηλαδή τους «αρέσουν» οι σφουγγοκωλάριοι!

Πόσο ποιο κατάπτυστος όμως μπορείς να γίνεις όταν οι πολιτικοί που σε ανέχονται, εσένα τον σφογγοκωλάριο, σε βλέπουν να μην αντιδράς όταν σε λένε «αυτιστικό», «αντιπαραγωγικό» κι εσύ εξακολουθείς να τους σκουπίζεις τα οπίσθια;

Η αξιοπρέπεια κατάπτυστε, φανταστικέ ή υπαρκτέ σφουγγοκωλάριε, δεν έγκειται στο να κατέχεις περίοπτη θέση αλλά στο να σε αποδέχονται πάνω απ' όλα οι υφιστάμενοί σου, να σε σέβονται και να σε παραδέχονται φίλοι και εχθροί. Δεν έγκειται στο να γράφουν ή να λένε για σένα πόρνοι κονδυλοφόροι προς τέρψιν της μεγαλομανίας σου και της υπερφίαλης εγωμανίας σου, ενίοτε δε να διεκδικείς την σωτηρία της ξεχασμένης ή ανύπαρκτης πλέον αξιοπρέπειάς σου, χάριν της τάσεώς σου προς το σφουγγοκωλαρείν, με επικοινωνιακά τρικ.

Όσο ποιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο αποκαλύπτονται τα οπίσθιά της και μάλλον θα διαθέτεις μεγάλα τοιαύτα. 

Σπύρος Σταματόπουλος Συνταγματάρχης ε.α. 

ΥΓ. Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και καταστάσεις αποτελεί διαβολική σύμπτωση. 

Εμπνευσμένο από κείμενο «Περί σφουγγοκωλάριων» του κου Χρήστου Ιακώβου Διευθυντή ΚΥΚΕΜ

Εφημερίδα ΤΟ ΧΩΝΙ 24/2/2013

veteranos