«Οι κυβερνώντες και οι πελάτες τους, έχουν βάλει στο μάτι τις καταθέσεις στις τράπεζες»

Η πορεία των δημόσιων εσόδων δεν μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά απογοητευτική. Ο κόσμος δεν έχει να πληρώσει τους φόρους αλλά και κι εκείνοι που διαθέτουν αποταμίευμα, αρνούνται να το θυσιάσουν σε ένα ανήθικο και ανέντιμο σκοπό: Τη μισθοδοσία των πελατών και των αφισοκολλητών όσων μας έφεραν στην χρεοκοπία και τον εξευτελισμό.

Εδώ και τρία χρόνια  διαδοχικές κυβερνήσεις αλλά και σύσσωμη η αντιπολίτευση αρνούνται να θίξουν το πελατειακό και διεφθαρμένο δημόσιο.

Η έλλειψη εμπιστοσύνης στο ελληνικό δημόσιο  έχει δυο πρακτικές διαστάσεις και μια τρίτη, ηθική.

α) Η πρώτη πρακτική διάσταση έχει να κάνει με την αδυναμία της ιδιωτικής οικονομίας να καλύψει το ύψος των δημοσίων δαπανών. Στο σπίτι μας οι δαπάνες για θέρμανση, μόρφωση, υγεία διαμορφώνονται ανάλογα με τις διακυμάνσεις των εισοδημάτων μας και όχι με βάση κάποιο γενικό επιθυμητό αποτέλεσμα ή με βάση το επίπεδο των δαπανών  του γείτονα. Δυστυχώς πολιτική ηγεσία, συνδικαλιστές και δημόσιοι λειτουργοί δεν μας έχουν πείσει ότι διαχειρίζονται σωστά το υστέρημα του Έλληνα.

β) Η δεύτερη πρακτική διάσταση έχει να κάνει με την απόκλιση του ύψους των δαπανών με τις αντίστοιχες προσφερόμενες υπηρεσίες.  Δεν μπορεί οι Έλληνες να πληρώνουν φόρους Γερμανίας και Σουηδίας και να απολαμβάνουν υπηρεσίες Ουγκάντας. Τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί να μην αξιολογούνται και τα φροντιστήρια να είναι απαραίτητα, οι γιατροί να απαιτούν φακελάκια, οι δημόσιες συγκοινωνίες να τραβάνε χειρόφρενο κάθε φορά που έχουν γενική συνέλευση οι συνδικαλιστές,  κλπ κλπ.

Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα μέσω των πελατειακών συναλλαγών απλά κάνουν τη δουλειά τους. Κάποιοι δήθεν αριστεροί έχουν ταυτίσει με αυθαίρετο τρόπο τις θέσεις εργασίας στο δημόσιο με την κοινωνική αλληλεγγύη στους αναξιοπαθούντες και την έννοια ενός  κοινωνικού μισθού ή ισόβιου επιδόματος ανεργίας.  Μέσω αυτών των «αμπελοφιλοσοφιών» με  αριστερό περιτύλιγμα απλά υπερασπίζονται στους πελάτες που τους ψηφίζουν και τις επαγγελματική τους σταδιοδρομία σαν συνδικαλιστές ή πολιτικοί. 

γ) Η τρίτη, η ηθική διάσταση αφορά το γεγονός πως οι προσλήψεις με πελατειακά κριτήρια(ακόμη και μέσω ΑΣΕΠ με την περίφημη προφορική συνέντευξη Προκόπη Παυλόπουλου της κυβέρνησης Καραμανλή)  παραβιάζουν την ισότητα των Ελλήνων πολιτών στην πρόσβαση των ευκαιριών για απασχόληση. 

Επιπλέον οι συμπολίτες που έχουν χρησιμοποιήσει πλάγιες οδούς απόκτησης μιας θέσης μονιμότητας στο δημόσιο πρυτανείο έχουν μερίδιο ευθύνης για τη χρεοκοπία της χώρας, ανάλογο των φοροφυγάδων και μεγαλύτερο του μέσου πολίτη. Όπως το ταγκό χορεύεται από δύο, έτσι και η διαφθορά χρειάζεται δυο, έτσι και για τις πελατειακές σχέσεις χρειάζονται δυο.

Η κακή πορεία των εσόδων κατά ένα μέρος οφείλεται στην αδυναμία των συνηθισμένων φορολογικών  υποζυγίων να πληρώσουν τις οφειλές τους. Κατά ένα άλλο μέρος οφείλεται στηνσιωπηρή αντίσταση της κοινωνίας στην αδυναμία της πελατειακής κομματοκρατίας να αντιπαρατεθεί με τις οργανωμένες μειοψηφίες «των δικών μας παιδιών».

Η γενίκευση του φαινομένου μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση με ανεξέλεγκτες συνέπειες.

Το 2011 όταν ο υπουργός οικονομικών, (: Παπακωνσταντίνου), είχε ζητήσει το πόθεν έσχες όλων όσων εργάζονται στο φοροεισπρακτικό μηχανισμό οι συνδικαλιστές με την στήριξη της αριστεράς σήκωσαν τον κόσμο στο πόδι και ματαίωσαν την διαδικασία. Όταν το υπουργείο οργάνωσε διαγωνισμό για δημιουργία σώματος φοροελεγκτών οι συνδικαλιστές ήταν πάλι εκεί και εμπόδισαν τη διαδικασία με προπηλακισμούς.

Τα παρόμοια περιστατικά είναι εκατοντάδες και αφορούν όλο το δημόσιο τομέα. Αποδεικνύουν πως την χώρα την κυβερνούν οργανωμένες μειοψηφίες.

Για τη φοροδιαφυγή φταίνε οι πελατειακές σχέσεις της πολιτικής ηγεσίας αλλά και ηεκτεταμένη διαφθορά του φοροεισπρακτικού μηχανισμού.

Ο ίδιος μηχανισμός τώρα απειλεί με κατασχέσεις όσους αδυνατούν να πληρώσουν φόρους, να συνεχίσουν δηλαδή να ρίχνουν χρήματα σε μια μαύρη τρύπα από την οποία ζει και πλουτίζει το παρασιτικό κράτος.

Η κλιμάκωση των απειλών με κατασχέσεις και ποινικές διώξεις όσων δεν μπορούν να πληρώσουν φανερώνει την αδυναμία του συστήματος να πετύχει του στόχους. Καμία εξουσία δεν μπορεί να μακροημερεύσει με κατασχέσεις σπιτιών και εισαγγελικές διώξεις. Η εμπιστοσύνημεταξύ κράτους και πολιτών είναι το ζητούμενο.

Για να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης θα πρέπει το κράτος να αποδείξει πόσα είναι τα χρήματα που χρειάζεται και ποιες υπηρεσίες μπορεί να προσφέρει έναντι αυτών. Ο τζάμπας πέθανε…

Ο γενικός γραμματέας εσόδων κ. Θεοχάρης λοιπόν, ίσως στον πανικό του αδιεξόδου, προχθές με εγκύκλιο ζήτησε από τους εφόρους την ποινική δίωξη όσων οφείλουν πάνω από 5.000 ευρώ πάνω από τέσσερις μήνες.

Κάποιος μπορεί να χρωστάει μερικές χιλιάδες ευρώ στην εφορία για δυο λόγους. Ο ένας είναι να μην έχει να τα πληρώσει. Ο άλλος είναι να φοβάται για τα χειρότερα και να θέλει να έχει κάτι στην άκρη γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη πως το κράτος του γ.γ. Θεοχάρη θα είναι σε θέση να τον προστατέψει.

Πολλοί έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο κράτος και όσους το διαχειρίζονται ή εργάζονται γι’ αυτό.

Οι ποινικές διώξεις, οι κατασχέσεις ακινήτων και το άνοιγμα λογαριασμών έχουν νόημα όταν αφορούν μεμονωμένες περιπτώσεις οφειλετών. Όταν αφορούν δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Πρόκειται για χάρτινες τίγρεις όπως έλεγε και ο Μάο Τσε Τουνκ. Μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχουν.

Ποιες είναι αυτές;
Οι ύποπτοι, δηλ.  κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες δεν θα αφήνουν στους τραπεζικούς λογαριασμούς πάνω από 1.000 ευρώ. Αντί να συνεχιστεί η επαναφορά καταθέσεων θα αρχίσει πάλι η διαρροή. 

Η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών χωρίς επαρκείς καταθέσεις αποτελεί νεκρό γράμμα για την συνεισφορά των τραπεζών στην ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Η απειλή μαζικών κατασχέσεων οικιών συνεισφέρει στην πίεση των τιμών. Η πίεση των τιμών κάνει την εξόφληση παλιών δανείων ασύμφορη. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια εμποδίζουν τις τράπεζες να παίξουν το ρόλο τους.

Οι ποινικές διώξεις μερικών δεκάδων χιλιάδων οφειλετών θα επιτείνει το πρόβλημα στα δικαστήρια, που έτσι και αλλιώς λειτουργούν με ρυθμούς χελώνας.  Εξάλλου αν παραμένει το ρίσκο μιας κατάρρευσης στον ορίζοντα ποιος θα νοιαστεί για μια καταδίκη μερικών μηνών με αναστολή; Ποιος δικαστής θα δικάσει κάποιον γιατί δεν έχει να πληρώσει τους περσινούς φόρους του, με τα φετινά εισοδήματά του, που είναι κάθε χρόνο και λιγότερα.

Οι κυβερνώντες και οι πελάτες τους, τους οποίους προστατεύουν σαν κόρη οφθαλμού,  έχουν βάλει στο μάτι τις καταθέσεις στις τράπεζες που φτάνουν τα 160 δισ. ευρώ. To 90% αυτών είναι καταθέσεις έως 10.000 ευρώ και το 88% καταθέσεις έως 2.000 ευρώ. Επί τις ουσίας η μια τσέπη κλέβει την άλλη. Με τα χαράτσια στα ακίνητα και τους φαραωνικούς φόρους προσπαθούν να αρπάξουν από το ποσό αυτό ό,τι μπορούν. Επί της ουσίας πρόκειται για ένα «κούρεμα» των καταθέσεων. Ένα «κούρεμα» όχι εφάπαξ, όπως έγινε των ομολόγων αλλά σταδιακό και προοδευτικό.

Παίζουν με τη φωτιά όμως καθώς απειλούν τις συνέπειες για χρεοκοπία  οι οποίες μοιάζουν με καταστροφές ισοπεδωτικού συμβατικού πολέμου  να τις μεταστρέψουν σε ολική καταστροφή πυρηνικού πολέμου, με συνέπειες που θα διαρκέσουν για δεκαετίες.

Η πίστη ως γνωστόν είναι ο κινητήριος μοχλός της οικονομίας. Οι πολίτες εμπιστεύονται τις καταθέσεις στις τράπεζες και οι τράπεζες τις δανείζουν σε επιχειρηματίες να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας, οικονομική δραστηριότητα και πλούτο.

Αν ο κόσμος χάσει την εμπιστοσύνη στις τράπεζες, για δεύτερη φορά σε μια τριετία, αυτή θα κάνει χρόνια να επιστρέψει.

Χωρίς εμπιστοσύνη δεν θα ανακάμψει ο ιδιωτικός τομέας. Χωρίς ιδιωτικό τομέα να χρηματοδοτεί δεν μπορεί να σταθεί ούτε ο δημόσιος. Στο τέλος αντί της απασχόλησης των μισών σε σχέση με το σημερινό αριθμό δημοσίων υπαλλήλων θα πέσουμε σε πολύ μικρότερο αριθμό.

Βάζουν τα χέρια τους και εκτός από τα δικά μας βγάζουν και τα δικά τους μάτια.

Περί εμπιστοσύνης…
Όταν βγαίνουμε στο δρόμο χωρίς να φοβόμαστε πως κάποιος από αυτούς που περπατάνε δίπλα μας θέλει το κακό μας, σημαίνει πως έχουμε εμπιστοσύνη στους άλλους.

Αν κινδυνεύει κάποιος να κυκλοφορεί στο δρόμο τότε κανένας δεν θα κυκλοφορεί και όλοι θα ζημιωθούν. Για να κυκλοφορεί κάποιος θα πρέπει να λαμβάνει ισχυρά μέτρα προστασίας.

Η ύπαρξη εμπιστοσύνης κάνει τη διαβίωσή μας λιγότερο βασανιστική και λιγότερο δαπανηρή. Το μέρισμα των μικρότερων δαπανών το εισπράττουμε σε ευημερία.

Η εμπιστοσύνη είναι η βάση της συνύπαρξης, της κοινωνίας, των συναλλαγών της αγοράς.

Όταν πάμε στον φούρναρη  ή το χασάπη και αγοράζουμε ψωμί και κρέας προσέχουμε.Αν κάποιος μας κοροϊδέψει στη συναλλαγή είναι πιθανό να μας χάσει για πάντα από πελάτες. Η ελεύθερη αγορά μας επιτρέπει να επιλέγουμε με ποιον και σε ποια τιμή θα συναλλασσόμαστε. Αυτή η δυνατότητα είναι η βάση  κάθε είδους ελεύθερης επιλογής και της ελευθερίας εν γένει.

Αν είμαστε υποχρεωμένοι να αγοράζουμε από ένα χασάπη ο χασάπης δεν θα φοβόταν να μη μας χάσει από πελάτες. Δεν θα χρειαζόταν να πράξει τα δέοντα για να εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη μας.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν έχουμε να κάνουμε με μονοπώλια, είτε ιδιωτικά είτε κρατικά. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που το κρατικό μονοπώλιο πρέπει να περιορίζεται στα απολύτως αναγκαία για τη λειτουργία τους. Ήτοι, διοικητική μηχανή, ασφάλεια και άμυνα… Υγεία, παιδεία και κοινωνικές υπηρεσίες μπορεί να προσφέρονται δωρεάν αλλά χωρίς συνθήκες κρατικού μονοπωλίου.

http://www.capital.gr/