Το χρηµατιστικό κεφάλαιο σήµερα είναι εγγενώς ολιγαρχικό και οι εδώ ταγοί καθεύδουν....

O «καπιταλισµός» είναι καλύτερα κατανοητός σαν ένα σύστηµα από µια σειρά από στάδια. 

Ο βιοµηχανικός καπιταλισµός έχει παραχωρήσει τη θέση του στον 
χρηµατοοικονοµικό καπιταλισµό, ο οποίος εξελίχθηκε από τον καπιταλισµό των  συνταξιοδοτικών ταµείων τη δεκαετία του ΄50 και τον αµερικανικό νοµισµατικό ιµπεριαλισµό από το 1971 όταν το πλαστό δολάριο (που δηµιουργήθηκε κυρίως για τη χρηµατοδότηση των παγκόσµιων στρατιωτικών δαπανών των ΗΠΑ) έγινε η παγκόσµια νοµισµατική βάση. 

Το πλαστό πιστωτικό δολάριο κατέστησε εφικτή την δηµιουργία της οικονοµίας φούσκας µετά το 1980 και το υποσκήνιο του, τον καπιταλισµό καζίνο. 

Αυτά τα οικονοµικά ραδιενεργά στάδια παρακµής οδήγησαν 
στον αποπληθωρισµό του χρέους µετά το 2008, και τελικά κατέληξαν στη 
διαµόρφωση ενός καθεστώτος ...
...πεονίας και στη λιτότητα της νεο-δουλοπαροικίας. 

Η τελική έκβαση του σηµερινού Δυτικού καπιταλισµού είναι µια νεο-ραντιέρικη οικονοµία—ακριβώς η µορφή οικονοµίας που επεδίωξε να ανατρέψει ο βιοµηχανικός καπιταλισµός και στην οποίαν αντιτάχθηκαν οι κλασικοί οικονοµολόγοι κατά τη διάρκεια της Προοδευτικής Εποχής από τα τέλη του 19ου αιώνα µέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. 

Μια χρηµατοοικονοµική τάξη έχει σφετεριστεί το ρόλο που συνήθιζαν να 
εκτελούν οι γαιοκτήµονες—µια κοινωνική τάξη που απολάµβανε ειδικά προνόµια. 

Η οικονοµική πρόσοδος (economic rent) σήµερα αµείβεται ως επί το πλείστον µε τόκους. 

Αυτή η «απατεωνιά» διακόπτει την κυκλική ροή µεταξύ παραγωγής και 
κατανάλωσης, προκαλώντας οικονοµική συρρίκνωση, µια δυναµική που είναι το άκρως αντίθετο της αρχικής ώθησης του βιοµηχανικού καπιταλισµού. 

Το «θαύµα του ανατοκισµού», που ενισχύεται τώρα µε τη δηµιουργία πλαστής πίστωσης, κανιβαλίζει το βιοµηχανικό κεφαλαίου καθώς και τις απολαβές των εργαζοµένων. 

Ιστορικά, ο βιοµηχανικός καπιταλισµός ήταν πολιτικά υπέρ της δηµοκρατικής κοινοβουλευτικής µεταρρύθµισης, επειδή αυτός ήταν ο µόνος τρόπος για να σπάσει ο ασφυκτικός κλοιός των γαιοκτηµόνων στα εθνικά φορολογικά συστήµατα. 

Αλλά το χρηµατιστικό κεφάλαιο σήµερα είναι εγγενώς ολιγαρχικό. 

Επιδιώκει να περάσει υπό τον έλεγχο του το κράτος—πρώτα απ' όλα το δηµόσιο ταµείο, την κεντρική τράπεζα, και τα δικαστήρια—προκειµένου να εξυπηρετηθούν οικονοµικά ο τραπεζικός και ο χρηµατοοικονοµικός τοµέας και οι µεγάλοι πελάτες του: το real estate και τα µονοπώλια. 

Αυτός είναι ο λόγος που οι χρηµατοοικονοµικοί «τεχνοκράτες» 
(διαµεσολαβητές και υπηρέτες του χρηµατιστικού κεφαλαίου) επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, και ο λόγος που η Γερµανία εναντιώθηκε στην ιδέα ενός δηµοψηφίσµατος σχετικά µε το πρόγραµµα λιτότητας που επιβάλλει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.