Κάπως έτσι περνάνε οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια, στην κατεχόμενη Ελλάδα. Ποιος ξέρει! Ίσως την άλλη εβδομάδα να γίνει η εξέγερση....!!

Κοντεύει στο τέλος του κι αυτός ο χρόνος. 

Ήταν χειρότερος από τον προηγούμενο και θα είναι καλύτερος από τον επόμενο.


Κυλάνε οι μέρες, κυλάνε οι μήνες και τα χρόνια. 

Και η κατάσταση δεν αλλάζει. 
Και πώς να αλλάξει, όταν είναι γνωστό πως για να μετακινηθούν και να μας αδειάσουν την γωνιά οι γύπες και οι οικονομικοί δολοφόνοι που μας εξοντώνουν, θα πρέπει να αντιδράσουμε εμείς…

Και είναι δύσκολο, αλήθεια να αντιδράσουμε, αφού είμαστε θύματα ενός πρωτοφανούς -στα παγκόσμια χρονικά- ψυχολογικού και οικονομικού βομβαρδισμού, συνεχώς εκβιασμών και πιέσεων… 

Είναι δύσκολο να ορθώσουμε το ανάστημα και να πούμε «τέρμα, ως εδώ»…

Πέρασε η Κυριακή, επανάσταση δεν έγινε, γιατί είναι γνωστό ....
....πως το Σαββατοκύριακο το έχουμε για να ξεκουραζόμαστε, άρα…

Και ήρθε η Δευτέρα, που είναι ημέρα αγωνίας για όσους εργάζονται, αφού δεν ξέρουν τις προθέσεις του αφεντικού, αλλά και αγωνίας για όσους δεν εργάζονται αφού πρέπει να βγούνε στους δρόμους και να τους «οργώσουν» στην απέλπιδα προσπάθειά τους να βρούνε κάτι, έστω και ελάχιστο, για να ορθοποδήσουν ψυχολογικά και να αρχίσουν να συνεισφέρουν στην οικογένεια. 

Έτσι, επανάσταση την Δευτέρα δεν γίνεται, λόγω «φόρτου υποχρεώσεων»…

Ημέρα Τρίτη. Ημέρα υψηλών συζητήσεων για τα όσα ελέχθησαν το προηγούμενο βράδυ στα νταβατζοκάναλα. 

Είναι ημέρα πολιτικού διαλόγου, ημέρα «χτισίματος» των νέων πολυβολείων της κυβερνο-προπαγάνδας. 

Είναι ημέρα πνευματικής μάχης, οπότε επανάσταση δεν γίνεται, αφού απαιτείται η άμεση αντιμετώπιση της πρόσφατης πολιτικής ρύπανσης…

Κι έρχεται η Τετάρτη!!! Φτάσαμε στο μέσον της εβδομάδας και σκεφτόμαστε πως ο χρόνος πέρασε και πρέπει να ετοιμαστούμε, πρέπει να μαζευτούμε, να συνεννοηθούμε με γνωστούς και δύο φίλους για να βρεθούμε το Σαββατοκύριακο και να μιλήσουμε, να βρίσουμε, να εκτονωθούμε ή να βρούμε ένα τρόπο να γίνουμε περισσότεροι, γιατί με 2-3 άτομα επανάσταση δεν γίνεται…

Πέμπτη, ημέρα σπαραγμού, αφού συνηθίζεται αυτή την ημέρα να «διαρρέονται» νέα μέτρα που σκοπεύει να πάρει η κυβέρνηση ή που προωθεί η τρόικα. 

Ξαφνικά νέα θέματα προς συζήτηση, νέα θέματα για προβληματισμό, νέα ερωτήματα που απαιτούν απαντήσεις… 

Βέβαια, τα ερωτήματα είναι πάντα ίδια, αλλά οι κυβερνοπαπαγάλοι, η θρασύτητα και η προκλητικότητά τους, περιμένουν την δική μας «λογική» απάντηση – τοποθέτηση. Και μέχρι να σκεφτούμε που είμασταν και που βρεθήκαμε, πάει και η Πέμπτη, χωρίς να γίνει επανάσταση.

Κι έρχεται η Παρασκευή. Μεγάλη Παρασκευή η κάθε Παρασκευή. 

Παρασκευή των παθών, αφού πρέπει να δούμε τους λογαριασμούς, τα χρέη, την άδεια τσέπη και να σχεδιάσουμε… ακούγοντας πως από την Δευτέρα αναμένεται η ανακοίνωση κάποιων μέτρων ανακούφισης, αλλά και κάποιων «ισοδύναμων» που απαιτείται να ενεργοποιηθούν εάν υπάρξουν μέτρα που θα ακυρωθούν (αυτά της ανακούφισης). 

Σε κατάσταση βρασμού ο εγκέφαλος και σε κατάσταση παγετού το περιβάλλον, μας εξαναγκάζει να σκεφτούμε που θα ζεσταθούμε και πως μπορούμε να βρούμε λίγα δανεικά. 

Οι συνεχείς «ειδήσεις» από το «μέτωπο» της Παιδείας, μας ρίχνουν σε βαθιά κατάθλιψη και ο φόβος μήπως αρρωστήσουμε (εάν βγούμε έξω) γίνεται ξαφνικά τρόμος, αφού κάτι τέτοιο είναι μη προβλέψιμο και μη αντιμετωπίσιμο, αφού είμαστε βέβαιοι πως εάν αρρωστήσουμε θα μας αφήσουν να πεθάνουμε, για να γλιτώσουν χρήματα – έξοδα… 

Επειδή η επανάσταση θέλει να βγούμε στους δρόμους, αναβάλλεται μέχρι νεοτέρας ή μέχρι να καλυτερεύσει ο καιρός, με την ελπίδα πως την επόμενη εβδομάδα θα βρούμε δουλειά, έστω και στα μαύρα…

Σάββατο. Ημέρα συγκέντρωσης στο σπίτι. 

Η τηλεόραση δείχνει την μία αηδία μετά την άλλη και η ένταση είναι στο διαπασών, ελπίζοντας πως έτσι θα μπορέσουμε να κρύψουμε την κραυγή αγωνίας της ψυχής μας ή πως δεν θα κοιτάξουμε στα μάτια των δικών μας ανθρώπων, της οικογένειάς μας… Ημέρα Σάββατο επανάσταση δεν γίνεται ποτέ. 

Είναι σαν την αγρανάπαυση. Περιμένουμε, να πάρουμε δυνάμεις, για να δούμε τι θα κάνουμε την επόμενη εβδομάδα…

Κάπως έτσι περνάνε οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια, στην κατεχόμενη Ελλάδα. 

Κάπως έτσι περνάνε τις ημέρες τους κι εκείνοι που βρίσκονται στην φυλακή, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια, αφού εμείς νιώθουμε ελεύθεροι… χωρίς όμως να είμαστε. 

Περιμένουμε στην στάση της ζωής μας, να έρθει το λεωφορείο που δεν έρχεται ποτέ. 

Και δεν αποφασίζουμε να αρχίσουμε το περπάτημα, να επανεκκινήσουμε τη ζωή μας και να προχωρήσουμε μακριά από το τέλμα του θανάτου που σήμερα βρισκόμαστε…

Ποιος ξέρει! Ίσως την άλλη εβδομάδα να γίνει επανάσταση, να βρεθούν κάποιοι τολμηροί και να λευτερώσουν κι εμάς τους άβουλους, τους δειλούς, τους μωρούς και αποχαυνωμένους. 

Έτσι κι αλλιώς, είναι πολλά χρόνια τώρα, που εμπιστευτήκαμε την ζωή μας σε χέρια άλλων. 

Γιατί να μην τολμήσουμε τώρα αυτή τη ρημάδα την επανάσταση; 

Γιατί σκεφτόμαστε «τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί», αγνοώντας πως τα χειρότερα ποτέ δεν σταματάνε;
Μήπως, ήρθε η ώρα να πάρουμε εμείς τη ζωή μας στα χέρια μας;
 Γιατί, όσο την αφήνουμε στα χέρια άλλων, η ζωή μας μεταβάλλεται σε ζώντα θάνατο… 

Εκτός και εάν προτιμάμε να ζητήσουμε από το Θεό να φτιάξει μία ακόμη ημέρα, ελπίζοντας πως αυτή θα είναι η ημέρα που θα μπορέσουμε να επαναστατήσουμε... πρώτα απέναντι τον κακό μας εαυτό κι έπειτα προς εκείνους που μας σκοτώνουν.