Πες μου ένα λόγο για να ημερέψω την οργή μου.
Πες μου ένα λόγο για να μην τα σπάω.
Πες μου ένα λόγο για να συνεχίσω να ζω εδώ.
Πες μου ένα λόγο να ελπίζω.
Πες μου ένα τρόπο να ονειρεύομαι.Βρες μου μια λύση για σήμερα και όχι για μετά από μερικές δεκαετίες ...”
Λόγια -μαχαίρια από το στόμα του νεαρού συνομιλητή μου με τα τρία πτυχία.
Του νεαρού συνομιλητή μου που δεν υπάρχει καν σε κάποια κατάσταση του ΟΑΕΔ ή σε κάποια άλλη που .....
.....είναι καταγεγραμμένοι οι άνεργοι νέοι.
Ίσως ναι, ίσως όχι, να περιλαμβάνεται μέσα σε εκείνο το ποσοστό του 65% που αφορά στην ανεργία των νέων.
Ποιος ξέρει. Αυτή η χώρα, αυτό το κράτος, έχει πληρώσει μέσω των φορολογουμένων της, για αυτόν τον νέο αλλά και για τους χιλιάδες άλλους νέους, για χρόνια ολόκληρα την εκπαίδευση του και την περίθαλψη του, προσδοκώντας πως όταν θα έμπαινε στην αγορά εργασίας θα επέστρεφε πίσω στην κοινωνία πολλαπλάσια την επένδυση που έγινε πάνω του.
Και τι ειρωνεία, αυτό το ίδιο κράτος αγνοεί σήμερα ακόμα και την ύπαρξη αυτών των...”χαμένων επενδύσεων”.
Όσα επιχειρήματα κι αν προσπάθησα να αντιτείνω στο νεαρό φίλο , κατέρρεαν και μόνο με το βλέμμα του.
Ένα βλέμμα που απαξίωνε και εκμηδένιζε όλα όσα κάποτε θεωρούσαμε επιτεύγματα της δικής μας γενιάς.
Ποια ελευθερία, ποια δικαιώματα, ποια δημοκρατία, ποιο βιοτικό επίπεδο, ποια ευημερία και ευμάρεια.
Δεν ξέρω καν αν τ' άκουγε.
Όσες συγκριτικές εικόνες της Ελλάδας της δεκαετίας του 70 κι αυτής των αρχών του 21ου αιώνα κι αν του παρουσίασα απλά δεν τις έβλεπε.
Αδιαφορούσε για όλα τα κεκτημένα κι έβλεπε μόνο το σήμερα.
Κι αυτό που βλέπει στο σήμερα είναι που τον εξοργίζει και τον κάνει να μισεί το πολιτικό μας σύστημα κι όλους εμάς που εμμέσως ή αμέσως το συντηρούμε δεκαετίες τώρα.
Κι αυτή η οργή που δεν είναι ίδιο μόνο των νέων αλλά και του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας αλίμονο αν διοχετευτεί με λάθος τρόπο, τυφλά και εκδικητικά.
Μπορεί να αδυνατούμε να εξηγήσουμε και πολύ περισσότερο να αποδεχτούμε ότι τούτες τις ώρες κάποιοι συνάνθρωποι της διπλανής πόρτας, τουρτουρίζουν από το κρύο.
Μπορεί να εθελοτυφλούμε μπροστά στις εικόνες υποσιτιζόμενων συμπολιτών μας και κυρίως παιδιών γιατί ο καθένας από εμάς σηκώνει το δικό του σταυρό, πλην όμως αλίμονο αν χαθεί εντελώς ο έλεγχος.
Αλίμονο αν προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ένα λάθος με ένα ακόμα μεγαλύτερο.
Στο κάτω-κάτω αντί να περιμένουμε ελπίδες από κάποιους άλλους είναι καλύτερα να τις δημιουργήσουμε μόνοι μας, ο καθένας στο μικρόκοσμο του.
Σωτήρες δεν υπάρχουν παρά μόνο σε υπερβατικούς κόσμους.
Καλύτερες επιλογές μέσα στο σημερινό πολιτικό σύστημα δεν ξέρω αν υπάρχουν αλλά αυτό που ξέρω με βεβαιότητα ,είναι πως σίγουρα υπάρχουν χειρότερες.
Κι είναι όλοι αυτοί που ακόμα και τώρα επιμένουν να μας κοροϊδεύουν και να μας τάζουν καλύτερες μέρες και ταχεία επάνοδο στις προ μνημονίου εποχές!
Και πολλοί από εμάς, τείνουμε ευήκοα ώτα στα ψέμματα τους, καίτοι σχεδόν όλοι κατά βάθος είμαστε πεπεισμένοι ότι δεν πρόκειται στο ορατό μέλλον να συμβεί αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου