Οι οιωνοί δεν είναι καλοί για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρκούσαν οι πρώτες πραγματικά μεγάλες δυσκολίες για να αρχίσουν χώρες που κάποτε θεωρούσαν ως τον απόλυτο στόχο το να γίνουν δεκτές στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να υπονομεύουν τη λειτουργία της και να πιέζουν για οπισθοχώρηση και περιχαράκωση σε όσα ίσχυαν στο «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι» πολλά χρόνια πριν.
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι οικονομικές δυσκολίες σε συνδυασμό με το πρόβλημα των εκατομμυρίων προσφύγων και μεταναστών που συσσωρεύονται στις διάφορες «πύλες εισόδου» της Ευρώπης, για να επιβεβαιωθεί ο αδιάψευστος κανόνας του «βασιλείου της ιδιοτέλειας» στις διεθνείς σχέσεις.
Όλοι εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους όταν επιθυμούσαν την είσοδο στην Ένωση και αυτό δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση.
Οι Γερμανοί ηγεμόνευσαν, κάνοντας όμως το σφάλμα να θεωρήσουν ότι...
.... η οικονομική ισχύς από μόνη της αρκεί για να θέσει μια ισχυρή χώρα υπό τον έλεγχό της το «ευρωπαϊκό μαγαζί». Ως αποτέλεσμα, τώρα που τα πράγματα δυσκόλευσαν, η Γερμανία είναι αμυντικά αμελητέα ποσότητα, παρά το γεγονός ότι οι αμυντικές της βιομηχανίες παράγουν ορισμένα από τα κορυφαία τεχνολογικά και επιχειρησιακά αποδεδειγμένης αξίας, οπλικά συστήματα.
Ό,τι και να κάνουν πλέον δεν αρκεί. Κάποιοι φωνάζαμε σε βαθμό παρεξηγήσεως, ότι οι στρατιωτικές δυνατότητες παίρνουν χρόνο για να οικοδομηθούν, ενώ οι προθέσεις, άρα και τα δεδομένα, αλλάζουν μέσα σε μια νύχτα, μαζί με το ότι η άμυνα είναι ακριβό σπορ. Το διεθνές περιβάλλον δεν συγχωρεί ολιγωρίες, αφού η απουσία αμυντικής επάρκειας μπορεί να ακυρώσει πολύ σύντομα τα πλεονεκτήματα που στηρίζονται μόνο σε οικονομικά «θεμέλια». Ήμασταν πολεμοκάπηλοι και ενεργούμενα της παγκόσμιας συνωμοσίας των αμυντικών βιομηχανιών…
Οι πιο τελευταίοι «συνιδιοκτήτες» του κοινού ευρωπαϊκού μας σπιτιού, είδαν στις Βρυξέλλες να κατοικεί «η κότα με τα χρυσά αυγά» και έσπευσαν να επωφεληθούν από τα κονδύλια των ευρωπαϊκών ταμείων για να ανατάξουν τις οικονομίες τους. Κάποιοι άλλοι ήταν απλώς, αφελείς ιδεολόγοι.
Οι χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά, επί πολλά έτη έψεγαν την Ελλάδα και της κουνούσαν το δάχτυλο για την αδυναμία της να βρει μια λύση με την Τουρκία, κάνοντάς της κηρύγματα περί ειρηνικής συνύπαρξης και μερισμάτων ειρήνης… Έπρεπε να έρθει ο Ερντογάν με τη νέο-μεσαιωνική και νεοθωμανική – ισλαμιστική του ατζέντα, για να αρχίσουν να καταλαβαίνουν τι σημαίνει «κακός γείτονας», με νοοτροπία αρπακτικού.
Είναι οι ίδιοι που έκαναν αυτά τα μαθήματα, τώρα που ενέσκηψε το μεταναστευτικό – προσφυγικό πρόβλημα το οποίο εν πολλοίς προέκυψε από την παρέμβαση σε πολεμικές συρράξεις για την οποία είχαν δώσει τη συγκατάθεσή τους πάλι με ιδεαλιστικά κίνητρα και επιχειρήματα, τώρα υιοθετούν την πλέον αμοραλιστική «ρεαλιστική» αντιμετώπιση, ενθυμούμενοι αίφνης τις αρετές τις «αποτροπής».
Όπως οι φίλοι μας οι Δανοί, που δε δίστασαν να ψηφίσουν υπέρ ενός νόμου για την κατάσχεση τιμαλφών που τυχόν φέρουν μαζί τους ο μετανάστες – πρόσφυγες, για να χρηματοδοτηθεί, λένε, η παραμονή τους στη χώρα. Πίσω από αυτή την απαράδεκτη οπτική, σαφέστατα υποκρύπτεται η προσπάθεια να δημιουργήσουν αμφιβολίες στο επόμενο μεταναστευτικό – προσφυγικό κύμα, εάν και κατά πόσον η Δανία είναι ένας επιθυμητός προορισμός και έτσι να προστατεύσουν τον τρόπο ζωής τους και τα οικονομικά τους.
Τα ίδια θυμούνται (την αποτροπή) και στην περίπτωση αυτού που εισπράττουν ως «ρωσική απειλή» και στρέφονται προς την αμερικανική στρατιωτική «ομπρέλα», δηλαδή το ΝΑΤΟ. Τόσα χρόνια που μια χώρα-μέλος τόσο της Ένωσης όσο και του ΝΑΤΟ υποφέρει από τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας δεν συγκίνησε ποτέ κανέναν και όλοι απαντούσαν «βρείτε τα», βγάζοντας επιμελώς την «ουρά» τους απ’ έξω από το πρόβλημα.
Για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη ούτε λόγος. Οι ίδιοι που μας κατηγορούσαν για τις υπέρογκες αμυντικές δαπάνες, τώρα λειτουργώντας μυωπικά από γεωπολιτικής απόψεως και με αίσχιστη ιδιοτέλεια, θέλουν να μας αφήσουν στην τύχη μας να τα βγάλουμε πέρα με τις ορδές των προσφύγων και των λαθρομεταναστών (αυτό είναι, ας σταματήσουν οι εγχώριοι υποκριτές να δαιμονοποιούν λέξεις και έννοιες παριστάνοντας ότι κατέχουν το μονοπώλιο στον ανθρωπισμό), μετατρέποντας τόσο βολικά την Ελλάδα, σε αποθετήριο βασανισμένων ψυχών, αρκεί να μην περάσει από τον «προβληματικό Νότο» στα ενδότερα της Γηραιάς Ηπείρου.
Όσοι νομίζουν ότι περιχαρακώνοντας τα κράτη τους με μια ομάδα γειτόνων θα γλιτώσουν από τις συνέπειες πλανώνται. Οι Βρετανοί, προστατευμένοι σε μεγάλο βαθμό και από τη γεωγραφία, διχάζονται στο αν θα πρέπει να παραμείνουν εντός της ΕΕ, παρά τις μεγάλες παραχωρήσεις που εξασφάλισε ο πρωθυπουργός τους από τις Βρυξέλλες, μετά από σκληρή και άκαμπτη στάση που τήρησαν στη διαπραγμάτευση προ ημερών και την τελική τους απόφαση θα τη λάβουν με δημοψήφισμα.
Σα να μην έφτανε αυτό, έρχονται τώρα οι Τσέχοι και δηλώνουν δια του πρωθυπουργού τους, ότι αν φύγουν οι Βρετανοί, ίσως διοργανώσουν κι αυτοί δημοψήφισμα με το ερώτημα της εξόδου. Τι λέτε ρε παιδιά… ακόμα δεν μπήκατε! Άντε να τους πείσεις όμως πως η αποχώρηση της Βρετανίας δεν θα σηματοδοτήσει τόσο εύκολα την ένταξη της ΕΕ στη «ρωσική σφαίρα επιρροής» που πανικοβάλλει τα κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που κάποτε, επί Ψυχρού Πολέμου, βρίσκονταν στην ανατολική πλευρά του «σιδηρούν παραπετάσματος».
Οι Αυστριακοί μαζεύουν τους Βαλκάνιους και το παιδαρέλι που τους εκπροσωπεί στον κόσμο ξεκινά επιχείρηση γοητείας για να τους μετατρέψει σε ασπίδα ανάσχεσης όσων υποφέρει ο ευρωπαϊκός νότος. Ας προσέξουν όμως, δεν έρχονται τα λεφούσια μόνο από τα νοτιοανατολικά. Είναι και η Ουγγαρία που υπό την ηγεσία του Βίκτορ Όρμπαν ακολουθεί ενίοτε «μη φιλική» προς τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον πολιτική. Λέτε να επιχειρήσει ο κομψευόμενος νεαρός ΥΠΕΞ των Αυστριακών να τους πείσει για το ενδεχόμενο… ανασύστασης της Αυστροουγγαρίας;
Με την κατηφόρα που πήραν οι «εταίροι» όλα είναι δυνατά. Σίγουρα αξίζει να ξεσκονίσουμε και να διαβάσουμε πάλι την ευρωπαϊκή Ιστορία, διότι όλα δείχνουν ότι επιστρέφουμε ολοταχώς στο παρελθόν, μια πορεία που θα οδηγήσει πάλι σε συγκρούσεις και ίσως πολέμους στο απώτερο μέλλον, με όσα γίνονται να μοιάζουν με μια κακόγουστη φάρσα.
Και ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως κληθεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα: Πως είναι δυνατό, οι ευρωπαϊκοί λαοί να ακολούθησαν την αντίστροφη πορεία, παρότι ήξεραν ποια γεωστρατηγικά διλήμματα κλήθηκε να αντιμετωπίσει το ευρωπαϊκό εγχείρημα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Να ελπίζουμε σε αποτροπή τέτοιας οπισθοχώρησης, καθώς τμήματα της γερμανικής ελίτ δείχνουν σταδιακά να συνειδητοποιούν ότι η χώρα τους παραμένει αποσταθεροποιητικά μεγάλη για τα δεδομένα της Ευρώπης και μικρή για να παίξει τον αυτόνομο παγκόσμιο ρόλο που ονειρευόταν; Αν πίσω από τα νούμερα και τις οικονομικές τους εμμονές (π.χ. το ταμπού με τον πληθωρισμό που «σβήνει» σταδιακά τα χρέη των κρατών) κατορθώσουν να δουν τους λαούς, τους ανθρώπους, ίσως το μέλλον να μην αποδειχθεί τόσο σκοτεινό.
Προς το παρόν όμως, φως στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται, ενώ το δημοκρατικό σύστημα και οι εκλογές, προαναγγέλλουν την τιμωρία όσων είχαν την ατυχία να παραλάβουν και να διαχειριστούν την «καυτή πατάτα», της Μέρκελ συμπεριλαμβανομένης, ενώ η προεκλογική ρητορική με τις υπερβολές της, θα απειλεί να συνεχίσει να σπρώχνει την Ευρώπη σε επικίνδυνες ατραπούς, ενώ το πλεονέκτημα – και ίσως την πρωτοβουλία των κινήσεων – θα το διατηρούν τα λιγότερο «δημοκρατικά» (σ.σ. με την έννοια του όρου που υιοθετούμε στη Δύση), αλλά ισχυρά στρατιωτικά κράτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου