Εξαγριωμένος ο Ιταλός πρωθυπουργός, λόγω των πολιτικών, οικονομικών και τραπεζικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα του, όπου αφενός μεν κινδυνεύει άμεσα με τραπεζικές επιθέσεις (Bank runs), αφετέρου με την εφαρμογή των κανόνων διάσωσης της Ευρωζώνης (Bail in) εις βάρος των μετόχων, ομολογιούχων και καταθετών, επιτέθηκε εναντίον της Deutsche Bank – χαρακτηρίζοντας την ως την πιο χρεοκοπημένη τράπεζα του πλανήτη!
Ανέφερε επί πλέον πως τα κόκκινα δάνεια των ιταλικών τραπεζών δεν είναι τίποτα μπροστά στα προβλήματα που προκαλούν τα παράγωγα στην ΕΕ (πηγή) – ενώ οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι σε πολύ χειρότερη θέση από τις ιταλικές.
Ο εμφύλιος πόλεμος λοιπόν της Ιταλίας με τη Γερμανία ξεκίνησε, δημιουργώντας την εντύπωση ότι, από τη μία πλευρά είναι καλύτερα να αποσύρει κανείς τα χρήματα του από τις ιταλικές τράπεζες, ενώ από την άλλη να .....
....μην εμπιστεύεται πλέον το ευρώ.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός βέβαια, ο οποίος έχει δηλώσει πως θα παραιτηθεί εάν δεν κερδίσει το δημοψήφισμα τον Οκτώβρη, θα έλθει σύντομα αντιμέτωπος με μία επικίνδυνα αυξημένη πολιτική αστάθεια στη χώρα του – αφού σε τέσσερις συνεχόμενες δημοσκοπήσεις προηγείται ελαφρά το κόμμα των «πέντε αστέρων» το οποίο όμως, στις προηγούμενες εκλογές, βρισκόταν 20 μονάδες πίσω.
Περαιτέρω, όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι, η Ευρωζώνη έχει σχεδιαστεί σαν φυλακή, τα κλειδιά της οποίας κρατάει η πλέον ωφελημένη από το ευρώ χώρα: η Γερμανία που προφανώς θέλει να διατηρηθεί ως έχει, συνεπικουρούμενη από την Κομισιόν.
Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η εξέλιξη του κατά κεφαλήν ΑΕΠ ανά χώρα σε όρους αγοραστικής δύναμης από το 2007 – όπου προηγείται καθαρά η Γερμανία, αφού τρέφεται από την κρίση.
Επεξήγηση γραφήματος: Χωριστοί δρόμοι. Εξέλιξη του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε όρους αγοραστικής αξίας, όπου το 2007=100. Η Γερμανία ευημερεί με το ευρώ, η Βρετανία με τη στερλίνα, η Γαλλία είναι στάσιμη, ενώ η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα υποφέρουν.
.Εν τούτοις, η Γερμανία είναι μάλλον ο δεσμοφύλακας και όχι ο ιδιοκτήτης της φυλακής, η οποία όμως μπορεί ανά πάσα στιγμή να γκρεμιστεί από τους Ευρωπαίους Πολίτες – όπως τεκμηριώθηκε από το βρετανικό δημοψήφισμα (άρθρο). Οι προσπάθειες δε του γερμανού υπουργού οικονομικών να υποχρεώσει την Ιταλία να επιβάλλει τη διάσωση των τραπεζών μέσω των ομολογιούχων τους, ίσως έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα: τη διάλυση της Ευρωζώνης.
Κάτι ανάλογο υποθέτει κανείς από τον εκβιασμό που άσκησε πρόσφατα στην Πορτογαλία λόγω των ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό της –αναφέροντας πως θα χρειαστεί ξανά διάσωση, άρα νέο μνημόνιο και την υπαγωγή της στην Τρόικα. Λογικά πάντως η κυβέρνηση της χώρας διαμαρτυρήθηκε στο γερμανό πρέσβη, ενώ η Ισπανία γνωρίζει πολύ καλά πως ο Α. Σόιμπλε αναφερόταν εμμέσως και σε αυτήν – επειδή το έλλειμμα της διαμορφώθηκε στο απαγορευμένο -5,1%.
Ολοκληρώνοντας, η Ευρωζώνη βαδίζει ολοταχώς προς τη διάλυση της, αφού δεν διαθέτει κανέναν μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων – ενώ η Γερμανία επιμένει να απομυζεί τους πάντες, χωρίς να ενδιαφέρεται καθόλου για τα προβλήματα που προκαλεί.
Ο μεγάλος χαμένος βέβαια θα είναι η ίδια, επειδή είναι ο κυριότερος πιστωτής των υπολοίπων – αφού φανταζόμαστε πως δεν θα συμπεριφερθούν οι κυβερνήσεις των άλλων κρατών τόσο ανόητα και ενδοτικά, όσο η ελληνική, παραδίδοντας της τα κλειδιά (Υπερταμείο, εισπρακτικός μηχανισμός του δημοσίου, τράπεζες), μέσω των οποίων θα μπορεί να λεηλατήσει τη δημόσια και την ιδιωτική μας περιουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου