Σε ανοιχτή επιστολή τους στο περιοδικό «Επίκαιρα» στις 31 Δεκεμβρίου 2010, ο ακαδημαϊκός κ. Β. Μαρκεζίνης και ο κ. Θ. Καρυώτης, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας, υποστήριξαν πως «…η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα ίδια επιχειρήματα για την ΑΟΖ που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι κάθονται πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.
Επιπλέον, η νέα Σύμβαση έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει χάσει άλλο ένα επιχείρημα.»
Ο κ. Καρυώτης επανέλαβε τα επιχειρήματα αυτά σε διάφορες περιστάσεις και σχεδόν κατά λέξη στον συλλογικό τόμο με τίτλο «ΑΟΖ: Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Από τη Στρατηγική Κίνηση στην Οικονομική Λύση» (Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012, βλ. σελ. 24).
Βεβαίως η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS), ούτε αποδέχεται την ισχύ της ως εθιμικό δίκαιο.
Σε κάθε περίπτωση, οι δύο καθηγητές φαίνεται να υπονοούν πως το νομικό καθεστώς της ΑΟΖ «υπερτερεί» στην οριοθέτηση εκείνου της υφαλοκρηπίδας, εξαιτίας της γεωλογικής καταγωγής του τελευταίου.
Επομένως η ΑΟΖ «υπερτερεί» για την αντιμετώπιση των επιχειρημάτων γεωμορφολογικού χαρακτήρα της Τουρκίας, στην τελευταία πρόταση όμως αυτοαναιρούνται: αφού η Σύμβαση «έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας», τότε είναι προφανώς έωλο το επιχείρημα πως τα ελληνικά νησιά επικάθονται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας.
Ωστόσο, από πουθενά δεν επιβεβαιώνεται πως η Τουρκία εξακολουθεί να επικαλείται το επιχείρημα αυτό. Θα ήταν μάλιστα παράδοξο να το επικαλείται, μετά την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου των Ηνωμένων Εθνών στην υπόθεση οριοθέτησης Λιβύης-Μάλτας (I.C.J. Reports 1985, p. 35):
«39. Το Δικαστήριο ωστόσο θεωρεί πως εφόσον η ανάπτυξη του δικαίου καθιστά ικανό ένα Κράτος να αξιώνει πως η υφαλοκρηπίδα που του ανήκει εκτείνεται μέχρι και σε απόσταση 200 μιλίων από την ακτή του, όποια και να είναι τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του αντίστοιχου θαλάσσιου βυθού και υπεδάφους, δεν υπάρχει λόγος να αποδοθεί οποιοσδήποτε ρόλος σε γεωλογικούς ή γεωφυσικούς παράγοντες εντός της απόστασης αυτής είτε στην επιβεβαίωση του νομικού τίτλου των Κρατών που τα αφορά είτε προχωρώντας στην οριοθέτηση μεταξύ των αξιώσεών τους.
Αυτό είναι ιδιαίτερα σαφές όπου αφορά την επιβεβαίωση της εγκυρότητας του τίτλου, επειδή, τουλάχιστον στο μέτρο που εκείνες οι περιοχές κείνται σε απόσταση κάτω από 200 μίλια από τις εν λόγω ακτές, ο τίτλος εξαρτάται μόνον από την απόσταση από τις ακτές των διεκδικούντων Κρατών, των όποιων περιοχών του θαλάσσιου βυθού που διεκδικούνται μέσω της υφαλοκρηπίδας, και τα γεωλογικά και γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά των περιοχών αυτών είναι εντελώς άσχετα. [...]
40. Ούτε υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο ένας παράγοντας ο οποίος δεν έχει κανένα ρόλο να παίξει στη σύσταση του τίτλου θα πρέπει να ληφθεί υπόψη ως συναφής περίσταση για τους σκοπούς της οριοθέτησης. [...]»
Κατόπιν το ICJ εξηγούσε πως σε παλαιότερες υποθέσεις απέδιδε ρόλο στα γεωφυσικά χαρακτηριστικά, επειδή αυτό επέβαλε το τότε ισχύον καθεστώς του τίτλου στην υφαλοκρηπίδα, το οποίο όμως ανήκει πλέον στο παρελθόν για περιοχές του βυθού πλησιέστερα των 200 μιλίων από τις ακτές. Όλα αυτά ήδη από το 1985, προτού καν τεθεί σε ισχύ η Σύμβαση του 1982, στις 16 Νοεμβρίου 1994.
πηγη http://national-pride.org
http://kefalokleidomata.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου