Ήλιος, βουνά και θάλασσα χρυσά
κι’ οι μέσα κόσμοι, ο αγέρας που φυσά.
Χρυσομήνας, χρυσάνθια, χρυσοπώρες,
χρυσές κι’ απ’ την αυγή ως τα δυσμά οι ώρες.
Τράβ’ ανοιχτά στον Παρνασσό. Φαντάσου
τη Μούσα να πορεύεται κοντά σου.
Πιες το νερό τ’ αθάνατο στη βρύση.
Θα βγει ο Λοξίας να σε καλωσορίσει,
να στεφανώσει τα χρυσά μαλλιά σου:
-«Νιάτα και γεια και πρώτε στη δουλιά σου,
βλογημένε απ’ τη Μοίρα και την Πλάση,
δεν μπόρεσε η Κακία να σε χαλάσει!».
«Με τα φτερά κατάκορφα σηκώσου,
το κάθε ψήλος τ’ ουρανού δικό σου.
Στην πιο ΄μορφη πατρίδα όμορφα ζήσε,
της Ομορφιάς ο πλαστουργός εσύ ΄σαι»!
Μαύρο φως, λάσπη γύρα, σκλάβα γνώμη
κι’ ούτε Μάνα-Πατρίδα κι’ ούτε Νόμοι
κι’ ούτε Ομορφιά κι’ Αλήθεια κι’ Αρετή.
Τα πάντα λεία του ξένου Πειρατή.
Ξύπνα Λαέ, κι’ όλ’ οι Λαοί μετά σου,
να καθαρίσεις τα καθάρματά σου!
Τότε μονάχα θα ΄ναι αληθινά
κατάχρυσα ήλιος, θάλασσα, βουνά!
Τότε θα ΄χεις πατρίδα, θα ΄χεις δίκιο,
θα ΄χεις γνώμη και λόγο κι’ αίμ’ αντρίκιο.
Κι’ όλα δικά σου κι’ όχι των Ολίγων!
Όλα των δουλευτάδων, των κολλήγων!
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
Πρωτοποριακή ποίηση
Στον Κώστα Βάρναλη
Στον αγαπητό ποιητή της μάζας
Τραγούδια των σκλάβων
Προσκυνητής μιανής Ιδέας
τραβάμε για το Λυτρωμό!!!
Κι είναι ο πόθος μας ιερέας
Δίχως σταβρό!!
Δεν είμαστε! Όχι! Μοιρολάτρες:
Σκλάβοι δεν είμαστε της βιάς!!
Σκλάβ’ είμαστε μαζί και λάτρες
της λεφτεριάς!!
Οπου σταθούμε κι όπου πάμε
κρούομε τη Λύρα δυνατά…
Τα’ ανθί που κλαίει δεν ττραγουδάμε
και που μαδά…
Χύνουμε φως μέσα στα σκότη
Και στις αποκληρες καρδιές…
Που τις ματών’ η ανθρωπότης
με τις ψευτιές…
και την αλήθεια αναζητούμε
με τη σπαθάτη μας ματιά…
(Στα στήθια η πίστη η Θεία που
Κλειούμε μας οδηγά…)
Προσκυνητές μιανής Ιδέας
τραβάμε για το Λυτρωμό…
Κι είνε ο πόθος μας Ιερέας
δίχως σταβρό…
ΑΝΘΟΣ ΧΙΛΙΩΤΗΣ
(Από την Ανέκδοτη συλλογή «Τραγούδια των σκλάβων»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου